Whoever said play it safe, never played the game. ×

Hij vroeg zich af waarom hij al die alcohol had. Tia Maria, Breezer, Bier, Wijn, Advocaat, Eau-de-vie, cognac, cocktail, champagne, rum, martini, malibu en zo kon hij nog wel even door gaan. Nu kwam hij echt heel alcoholistisch over, maar zo erg was hij niet. Hij dronk niet graag, want dan zou hij zich raar gedragen. Hij keek liever toe hoe anderen zich voor schut zetten, terwijl hij zich de volgende dag nog alles kon herinneren, volledig helder was en niet met koppijn op bed lag. Heerlijk. Bovendien.. Het was niet zo dat hij zich niet vermaken kon zonder de drank. Hij wist zo onderhand wel wat hij kon doen en had daar geen drank meer voor nodig. Hij snoof eventjes droog. Maar, vanavond waren er geen vage plannen. Hij was gewoon van plan om Kathy eens dronken te maken. Ze woonde nu al een week of zo bij hem en was jarig. Oké, nog niet. Maar over een half uurtje wel. Hij kende haar al sinds ze nog een luier droeg en had haar nog nooit zien drinken, dus hoopte zeer dat dit haar eerste keer was. Dan kon hij een mooi moment met haar delen. En dan zou ze extra snel aangeschoten zijn. Geweldig, dus. Ze werd vijftien. Officieel nog te jong om te drinken, maar wie gaf daar nou om. Eén keer maakte niet uit. Je werd er heus niet dommer van.

Vijf voor twaalf. Morgen was ze jarig. Nog vijf minuten, dus. Ze sliep in de kamer van zijn zus, waardoor hij zacht naar boven moest lopen en de deur van de achterste kamer opende, waar het meisje lag te slapen. Hij glimlachte lichtjes. Onschuldig kind. Vanavond zou ze hopelijk wat minder heilig doen. Ach, hij zou haar wel aan de drank krijgen. Al zou hij het er persoonlijk in moeten gieten.
Hij liep rustig op haar af. “É, lekkerding, wakker worden,” zei hij glimlachend, waarna het meisje d’r kussen op ‘r hoofd legde. Zijn gezicht vertrok. “Hallo, ik ben niet jarig,” zei hij droogjes, waarna hij met een ruk het kussen van haar hoofd trok. Hij pakte haar droogjes op - bepaald veel woog ze niet en bovendien was hij sterker dan een mens - en hield haar in zijn armen, haar glimlachend aankijkend. “Niet bewegen,” zei hij, waarna hij met haar de trap af liep en haar op de bank liet vallen. Zachtjes, natuurlijk. Maar goed.
Hij drukte heel irritant een kus op haar wang. Gewoon om irritant te zijn, niet om iets anders. “Gefeliciteerd, wijffie,” zei hij met een droge glimlach. Hij wees naar de tafel vol eten en vooral alcohol. “Je bent vijftien, dus gaan we je eens mooi leren drinken,” zei hij toen met een glimlach, waarna hij een fles Tia Maria pakte en het bij wat cola inschonk, om het vervolgens in haar handen te duwen. “Geloof me, drink het nou maar op,” zei hij toen, waarna hij droogjes glimlachte. “Anders ga ik het op een hele andere manier bij je naar binnen krijgen,” zei hij toen. Mond op mond. Hmn. Zou wel lekker zijn, maar goed. Het was handiger als ze het zelf opdronk, weet je. Voordat er vage dingen zouden gebeuren.

Ze sliep nog half. Maar was wel ontzettend moe. Vandaar dat ze de opmerking van Destin gewoon kon horen. Als reactie daarop had ze haar kussen op haar hoofd gelegd. Met de hoop dat hij weg zou gaan. Maar een paar seconden daarna hoorde ze hem weer wat zeggen wat ze niet kon verstaan. Vervolgens werd het kussen weggetrokken. Niet veel daarna werd ze opgetild. Niet dat ze daar veel aandacht aan besteedde, ze was moe. Terwijl ze haar ogen gesloten had tilde hij haar die kamer uit. ‘Niet bewegen’, zei Destin. Ze was het toch niet van plan. Eigenlijk wou ze nu gewoon ineens gaan bewegen maar het idee hield al snel op toen ze merkte dat hij haar de trap af droeg. Zodra ze onderaan de trap waren en hij richting de bank liep bonkte ze wat droogjes met haar hoofd tegen zijn borstkas aan. “Grrr”, vervolgde er vermoeid.
Ze werd op de bank neergezet. Haar ogen waren nog steeds gesloten. Maar die sprongen open zodra ze een kus op haar wang voelde. ‘Gefeliciteerd, wijffie,’ zei Destin waarbij hij vervolgens naar een tafel vol eten en drinken wees. Ze snapte niet hoe mensen op dit tijdstip konden denken aan ook maar eten of drinken. ‘Je bent vijftien, dus gaan we je eens mooi leren drinken,’ Ze knipperde even een paar keer met haar ogen om hem vervolgens vaagjes aan te kijken. Kathy was het helemaal vergeten dat ze vijftien werd. De laatste week was ontzettend druk geweest dat ze de dagen en tijden niet in de gaten had gehouden. Voor haar was het daarom ook nog een wonder dat hij het zich kon herinneren. Vooral naar al die jaren.
Ze ging in kleermakerszit op de bank zitten wreef even in haar ogen. Vervolgens volgde een gaap waarbij ze gewoon haar hand voor haar mond hield. Daarna werd er een glas in haar hand geduwd. Het leek op cola. En daar rook het ook naar, maar dan met nog iets anders erin. ‘Geloof me, drink het nou maar op,’ zei de jongen. “Anders ga ik het op een hele andere manier bij je naar binnen krijgen,” Zei hij daarna. Eigenwijs dat ze was schudde ze uiteindelijk toch haar hoofd en zette het glas neer op tafel. “Bedankt.. Maar ik heb geen dorst nu”, zei ze en keek wat vermoeid zijn kant op. ‘Anders giet ik het er mond op mond in. Kies maar,’ antwoordde de jongen daarop. Ze keek hem even met geschokte ogen aan en pakte snel het glas. Waarna ze het zo snel als ze kon achterover goot. Het lege glas zette ze vervolgens weer neer op de tafel. “Oké. Nu niet meer zeuren. Het is op”, zei ze waarna ze lang uit op de bank ging liggen. “Moe..” Zuchtte ze vervolgens en sloot haar ogen weer.

Kathy zei dat ze geen dorst had, waardoor Destin zijn hoofd glimlachend heen en weer schudde. Dat dacht ze maar. Ze had gewoon nog nooit gedronken en begreep niet hoe vrij je was als je eenmaal een flinke lading op had. Zelf had hij het niet echt nodig; hij deed wat hij wilde en niets stopte hem. Of hij nou dronken was of niet. “Anders giet ik het er mond op mond in. Kies maar,” zei hij rustig, alsof hij het heel serieus meende. Natuurlijk zou hij dat niet echt doen. Misschien bij zo’n huppelslut met wat kauwgom, maar niet bij Kathy. Dat klopte gewoon niet. Hij ging geen speeksel uitwisselen met het zusje van Bryan. Dat was raar. Vooral aangezien ze jonger was en hij haar al super lang kende. Dan deed je zoiets gewoon niet. Dat was raar, of zo. Niet dat hij zich vaak wat aantrok van wat anderen zeiden, maar raar in de zin van.. Dat hij het gewoon niet zag gebeuren.

‘Oké. Nu niet meer zeuren. Het is op,’ zei het meisje en Destin keek op. Hij grinnikte even toen ze op de bank ging liggen en stond op. Hij boog zich over haar heen, zijn gezicht dicht bij het hare, terwijl hij zo bleef staan. Ach, een beetje klieren kon geen kwaad. Daar werd je hard van. Omg. Dat klonk fout. “Hé, schoonheid,” zei hij droogjes. Hij was er zo aan gewend meisjes zo te noemen, dat het hem zelf niet eens meer opviel. “Niet slapen. Daar is het nu geen tijd voor,” zei hij toen, waarna hij de radio aanzette op een zender waarvan hij dacht dat ze die wel leuk zou vinden, waarna hij nog wat te drinken inschonk. “Je wilt toch niet dat je op je vijftiende nog niets gedronken hebt? Ik wil gewoon dat je één keertje - minimaal - lol hebt, nu je hier bent,” zei hij, hopend dat ze mee zou werken en gewoon zou drinken. Een dronken Kathy.. Hij was benieuwd wat voor rare situaties dat op zou leveren.

‘Hé, schoonheid’. Kathy trok enkel één oog open. Toen ze merkte dat Destin akelig dichtbij haar gezicht zat pakte ze met haar handen zijn wangen beet om er op een irritante manier aan te trekken. “Hehehehe”, grinnikte ze op een nogal wat bizarre manier. “niet slapen. Daar is het nu geen tijd voor,” Ze keek even op de klok en haalde vervolgens haar schouders op zodat ze weer rechtop kon zitten. Het drankje dat ze op was vond ze niet erg bepaald slecht. Diep van binnen juichte ze daarom ook toen ze zag dat hij nog wat drinken voor haar inschonk. ‘Je wilt toch niet dat je op je vijftiende nog niets gedronken hebt? Ik wil gewoon dat je één keerjte - minimaal - lol hebt, nu je hier bent,’ zei de jongen. “Jaja, Zal wel.” Ratelde ze waarna ze zo snel mogelijk het glas pakte om het weer achterover te kiepen. “DIT. IS. ECHT. LEKKER”, riep ze op een verbaasde toon uit waarna ze met het glas voor zijn gezicht zwaaide. “Mag ik meer?” Vroeg ze terwijl ze haar best deed om een soort van puppyoogjes op te zetten.
Van binnen voelde ze zich nogal licht worden. Het was een geweldig gevoel om van binnen mee te maken. Haar hoofd werd vrij en het voelde alsof ze nu pas leefde. Ze merkte pas de muziek op. Zodra ze een eerstvolgend glas op had huppelde ze meezingend rondjes om de tafel. Tot ze opeens voor Destin stilstond. “Waarom neem jij niks?” Ze keek hem vragend aan met haar mond open en haar hoofd een beetje schuin, net als een heel klein kind. Ze liep weer richting de tafel en keek of er nog een glas stond. “Mag ik pakken?” Vroeg ze wijzend naar de fles om nog wat in te schenken. Ze wachtte niet op antwoord en pakte de fles cola en de fles met de Tia Maria. Die ze zorgvuldig en netjes samen in een glas deed. Toen ze de doppen weer dicht had gedraaid en ze netjes had teruggezet van waar ze de flessen vandaan had huppelde ze met het glas in haar hand naar Destin toe. Terwijl het huppelen ging het drinken er alleen wat overheen, waardoor het deels ook op haar hand en topje terecht kwam. Ze had nog steeds haar soort van pyjama aan. Wat enkel bestond uit een simpel zwart topje en een mini broekje. Ze duwde het glas in Destin zijn handen zodat ze haar eigen hand af kon likken. Ze wou geen moeite doen om het schoon te maken met een doekje terwijl het ook zo opgeruimd kon worden. Toen ze ongeveer klaar was veegde ze haar hand weer schoon aan haar topje. Waarna ze vervolgens het glas weer terugnam uit Destin zijn hand. Vervolgens ging ze met glas en al op de tafel staan. “Last Friday night. Yeah we danced on tabletops. And we took too many shots. Think we kissed but I forget!” Zong Kathy ondertussen luidkeels mee met de radio terwijl ze een huppelende beweging maakte zonder vooruit te komen. Tijdens die beweging slokte ze ook nog eens de hele inhoud van het glas achterover. Ze zette het glas neer naast haar op de tafel en staarde vervolgens Destin een aantal minuten met pokerface aan. “DESTIN!” Riep ze uiteindelijk heel erg blij waarbij ze vervolgens vanaf de tafel boven op hem sprong.

Ze reageerde ongeduldig op zijn woorden. Ongeduld, geen afwijzend gedoe. Ze dronk het glas snel op en hij fronste. Oké, dit had hij niet aan zien komen om eerlijk te zijn. Hij stond daar dus even met een gezichtsuitdrukking die stond alsof hij net had gezien hoe een baby de moonwalk deed. Al was dit iets heel anders. Hij had Kathy namelijk nooit als baby de moonwalk zien doen. Verder was ze toch al geen baby meer. En deed ze nog steeds geen moonwalk. En toch keek hij zo. Ach, het was gewoon iets wat je niet snel aan kon zien komen. Kathy en Alcohol was net als Sabine en Tieten, had hij gedacht. Maar, misschien was het toch niet zo. Bovendien zou Alcohol Kathy wat grappiger maken. Zelfs met tieten was Sabine nog hopeloos. Nog een vergelijking die toch klopte, maar tegelijkertijd nergens op sloeg dus. Misschien konden ze toch nog wel wat lol hebben, zou haar tijd hier leuker worden dan hij had verwacht. Al zouden er alsnog geen rare dingen gaan gebeuren, want dat zou het heel erg ongemakkelijk maken als ze hier bleef wonen.
Er werd uitgeschreeuwd dat iets heel lekker was en hij keek haar verbaasd aan, maar godzijdank doelde ze op de alcohol. Hij grinnikte even. Sabine en tieten.. Als die vergelijking echt klopte, zou dat misschien ook ooit nog weleens waarheid worden. Hij snoof. Nee, dat zou nooit gebeuren. Het arme kind zou voor altijd deuken houden. Niet dat tieten haar veel beter zouden maken. Het zou alleen voor wat afleiding voor de rest van haar mislukte lichaam zorgen. En haar mislukte hoofd en het Sabinekrulletje zouden dan niet zoveel opvallen. Hmmn, misschien moest ze eens vulling gebruiken. Dan hoefde hij niet naar haar hoofd te staren, want deuken waren nog erger dan haar hoofd.
‘Mag ik meer?’ klonk Kathy’s stem en een geamuseerde grijns trok over Destin’s gezicht. Oké, dit kon nog leuk worden. Hij schonk nog wat voor haar in. “Natuurlijk, meis. Pak zoveel als je wilt,” zei hij. Oké, niet te veel. Hij zou er nog wel voor zorgen dat ze zich geen coma in zoop. Maar, wel zodat ze aardig dronken zou zijn. Arm kind zou dan wel een kater hebben, maar goed. Dan moest ze nog maar even niet gaan slapen.
Er werd hem gevraagd waarom hij niets nam en hij wendde zijn blik af. Eh.. Ja. Hij kon haar ook niet uit gaan leggen dat.. Ja, wat was het eigenlijk? Er zou toch niets raars gebeuren, zelfs als hij wat dronk. Hij dronk vaak genoeg en zijn lichaam reageerde er dus niet zo op als het hare deed. Hij pakte wat van een random fles waarvan hij wist dat je het zonder ander drankje moest drinken, maar waar redelijk wat alcohol in zat en dronk het glas leeg alsof het cola was. “Hmmn..” zei hij droogjes.
Het meisje had nog voor zichzelf ingeschonken en huppelde rond, waardoor er drinken op de grond kwam. Hij schudde grinnikend zijn hoofd heen en weer. Het viel hem nu pas op dat ze een best korte pyjama had, waardoor hij zijn blik even droogjes van haar af wendde. Haar acties trokken echter al snel zijn aandacht weer toen ze op de tafel ging staan en begon te zingen.
Na gezongen te hebben zette ze haar glas neer op de tafel en keek hem heel eng aan, een paar minuten lang. Hij hief een wenkbrauw op en staarde terug, wat er waarschijnlijk heel droog uit zag als je naast hen had gestaan. Plots werd zijn naam geroepen en sprong het meisje bovenop hem, waardoor hij geschrokken zijn armen om haar heen sloeg, alsof ze anders zou vallen. Gelukkig zat hij niet op een stoel maar op de bank, anders hadden ze nu op de grond gelegen. En dat zou niet goed zijn. Echt niet goed. Hij liet haar droogjes los en schudde zijn hoofd zacht heen en weer. “Kijk je wel uit dat je niets breekt, meis?” vroeg hij lacherig. Oké, haar actie was wel grappig - en onverwachts - geweest, dat moest hij toegeven. “Misschien heb je toch wat te veel gedronken..” mompelde hij toen droogjes, waarna hij even zuchtte. Oh god.

Onderwerp: Re: Whoever said play it safe, never played the game. ~ di 9 aug 2011 - 2:45
‘Dat is.. Iets wat ik je misschien ooit een keer uitleg als je helder bent,’ Vertelde hij. Als reactie daarop had Kathy hem trots aangekeken en met haar mond open op een hele vage manier geknipoogd.
Op haar eerdere vraag of ze zwaar was had hij geantwoord dat, dat niet zo was. Dat ze zelfs bijna niets woog. Moest ook wel. Ze woog net iets minder dan 30. Dat volgens haar BMI op het randje zat van een zwaar ongezond gewicht. Aangezien ze ook 1.60 precies was.
‘Hé, wijffie. Ik breng jou wel even naar bed. Misschien is dat wel beter,’ Zei Destin. Vervolgens merkte ze hoe hij haar optilde en na een minitijdje lopen een soort van haar kamer bereikte. Ze werd in haar bed neergelegd. ‘En ga nu maar rustig slapen’. Kathy keek Destin daarna na toen hij de kamer verliet.
Ergens had ze totaal geen zin om alleen te gaan slapen. Met een nadruk om alleen. Ze was wel moe, daar niet van. Maar ze sliep al een week lang in deze kamer. Ze had hem al zo vaak bekeken vanaf de positie waar ze nu was. Het was best meisjesachtig. Niet een kamer die je snel voor een jongen zou aanraden. Het was neutraal voor een meisje. Het verschilde wel enorm met de kamer die Kathy altijd had gehad. Die was alle kleuren, met verschillende soorten kleuren tapijt die verspreid lagen voer de vloer.

Het was dan ongeveer een uurtje geleden dat Destin haar kamer uit was gelopen. Ze zat nog steeds in dezelfde positie. De tijd was voorbij gevlogen. Of het kwam doordat ze nog steeds niet nuchter was. Ze keek even op de wekker die naast het bed stond. Het gaf bijna vier uur ‘s nachts aan. Zo eigenwijs als ze was klom ze uit het bed. Om vervolgens op haar tenen naar de deur te lopen die ze dan zo voorzichtig mogelijk open deed. Eenmaal op de gang in het donkere ligt keek ze even dommig over de gang heen. Het was best groot, en het was voor haar wat vaagjes om te weten waar Destin nou ook al weer was. Ze probeerde maar wat random deuren terwijl ze de hele tijd op haar tenen liep zodat de kans wat minder was dat ze gehoord zou worden. Toen ze hem eindelijk gevonden had ging ze naast hem op het bed zitten. Hem enkel wat aanstaren. Ze vond het grappig om hem te zien slapen, dat had ze hem namelijk nog nooit zien doen.. Zover ze kon herinneren dan. Ze zakte naast hem neer. Haar hoofd lag onder het kussen. En ze lag boven de denken.
In haar slaap kreeg ze het akelig koud. Ze had het niet in de gaten, maar aangezien ze het zo koud had ging ze half tegen Destin aan liggen. Met haar hoofd zo ongeveer op zijn arm. Kon ze die mooi gebruiken als een soort van kussen.

‘Goodmorning, sun-’ klonk een stem, maar deze sloeg compleet vast, alsof degene die sprak iets vreselijks had gezien. Destin slaakte even een zucht en kneep zijn ogen dicht, waarna hij zich om wilde draaien. Dit lukte echter niet omdat er een gewicht op hem leunde. Nou ja, op hem leunde.. Het lag meer op hem. Hij kreunde eventjes zacht en opende voorzichtig zijn ogen, om zijn blik te richten op het object dat zijn bewegingen belemmerde. Het was echter niet echt een eh.. Object. Meer een geval. Voor zover je Kathy een geval mocht noemen zonder dat je vermoord werd, dan. Hij fronste. Wat deed Kathy in zijn bed? En wat deed ze half op hem? Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar er kwam niets uit. Hij keek naar Gyna - Regina, zijn zus - die hem met een verlept hoofd aankeek. Zo’n hoofd alsof ze net een olifant een achterwaardse salto had zien doen, waarbij hij haar hondje plette. Of iets in die zin. “Wattus?” vroeg hij zich dommig - en hardop - af. ‘Ik wil het niet weten, ik wil het niet! Echt niet!’ riep zijn zus uit. Ze draaide zich om. ‘Destin. Hier. Nu. Ik jou spreken. Woonkamer. Onder vier ogen. Komen. Zonder Kathy. Nu. Ik zweer het je,’ klonk haar stem, voor ze woedend de kamer uit stormde. Haar zinsbouw was lachwekkend, maar dit was zo’n moment waarop je om niets kon lachen. Zo van.. ‘Ik haat mijn leven’, of iets in die zin. Hij dacht even diep na, maar al snel kwam hij tot de conclusie alleen in slaap gevallen te zijn dus moest Kathy bij hem zijn komen liggen en kon er onmogelijk iets raars zijn gebeurd, aangezien hij dat niet deed in zijn slaap. Bovendien zou hij nooit, nooit, maar dan ook echt nóóit met Kathy.. Een glimlachje sierde zijn gezicht en hij keek haar aan. Ze lag wel lief zo. Hij begreep niet helemaal waarom ze zich zo tegen hem aan genesteld had, maar om eerlijk te zijn vond hij het lang zo erg niet. Bovendien zag ze er wel lief uit als ze sliep. Hier kon hij wel aan we-.. Godverdekolere. Zo mocht hij niet denken. Niet over Kathy! Dat was gewoon raar. Heel raar. Zij was het enige meisje die hij op een normale manier mocht. Het enige meise dat hem boeide. En juist daarom mocht hij absoluut niets met haar beginnen. Voor anderen klonk dat heel onlogisch, maar voor hem niet. Voor hem was het extreem logisch. Net zo logisch als.. Ah! Net zo logisch als het feit dat Sabine nooit meer zou krijgen dan deuken. Dat was ook extreem logisch. Haha, lolmomentje. Deuken. Haha.. Oké, weer serieus. Hij keek droogjes naar Kathy, die hem aanstaarde. Hij glimlachte lichtjes en gleed droogjes met zijn hand door haar haren. “Goodmorning,” sprak hij kalm. Hij kende haar al sinds ze in haar luiers zat en zij kende hem ook beter dan vandaag. Ze mochten best zo liggen, was niets mis mee. Zolang het hierbij zou blijven. En hij zou het hierbij laten. Echt waar. Hij mocht niet raar gaan denken, al was hij er al mee begonnen. Ughe. “Ga jij je maar even omkleden, dan regel ik wat tegen de hoofdpijn. Ik ga naar de huiskamer, want Gyna wilt me spreken,” zei hij toen glimlachend. “We gaan vanavond naar de kermis, dus zorg ervoor dat je wat makkelijks aantrekt,” zei hij toen, waarna hij zijn arm onder haar hoofd vandaan haalde, om vervolgens op te staan en de kamer uit te lopen, richting zijn zus. Zoals altijd had hij alleen een simpele pyjamabroek aan, dus liep hij in zijn blote kas. Maar ja. Niemand die daar nog van op zou kijken. Hij had wel spieren, maar niet super veel. Minder dan Akira. Veel minder dan Akira. Maar toch was het wel een beetje hard daar beneden. Haha. Dat klonk grappig.

Met een gezicht alsof hij Michael Jackson voor zijn neus uit zijn graf op had zien staan en de moon walk had zien doen, om vervolgens te gaan zingen, staarde hij zijn zus aan op het moment dat hij de woonkamer bereikt had. De blik die zij in haar ogen had, was meer te vergelijken met de blik die iemand zou hebben die te horen had gekregen dat Sabine tieten had. Dat was echt heel wonderbaarlijk. Ze hadden nu echt zo’n staarmoment waarop niemand iets nuttigs te melden had. ‘Dude,’ sprak zij enkel, met een stem alsof ze een stelletje op heterdaad - haha, heterdaad.. Binnenpretje - had betrapt. Zij dacht dat dat zo was, maar hij wist wel beter. “Regina,” begon hij kalm. “Waarom kom jij altijd precies opduiken op de momenten dat ik je niet wil zien?” vroeg hij. Ze snoof zacht en keek hem met een bitchy hoofd aan, terwijl ze haar hippiebandje goed trok. Hij zuchtte even een keer en luisterde hoe ze zei dat hij Big Sis Gyna maar eens moest gaan uitleggen wat voor vieze vadsige vunzige dingetjes hij deed met Kathy. Kathy, uit alle miljoenen meiden. Hij legde even snel uit wat er was gebeurd - geen zin hebbend om details te geven - en verzekerde haar ervan dat er niets vunzigs gebeurd was. Hij deed niet vunzig met Kathy. Dat was vadsig.
Plotseling begon het vieze vunzige vadsige rotwijf te lachen, nadat ze hem voor een aantal seconden met een lege blik had aangestaard. Hij wist precies wat ze had gedaan, hij kende haar te lang om dat niet te weten. ‘Monopoly?’ vroeg ze en ze liep weg, om het spel te pakken en het op tafel te zetten, zonder tegenspraak te dulden. Hij ging maar tegenover haar zitten en staarde haar aan met een blik alsof hij net naar beneden keek in een stapelbed waar de nicht van een vriendin op die vriendin zat, terwijl ze haar half betastte en meldde dat ze tietjes kreeg, terwijl die daar toch echt al even zaten. Want, hé, kom op nou, ze was Sabine niet. Dat was toch echt wel het enige meisje boven de twaalf die nog geen topje, beha of zelfs een hemdje droeg! Zelfs niet bij gym! Bah.

Diezelfde avond nog stond hij - aangekleed, gedoucht en wel, mama mocht trots zijn op haar grote jongen - tegen de deur aan leunend te wachten op Kathy. “Hé, wijffie, schiet op!” riep hij droogjes. Toen het meisje er eenmaal was, opende hij de deur en keek haar aan. “Jij hebt mijn auto nog nooit gezien, eh?” vroeg hij glimlachend. “Bugatti Veyron,” sprak hij kalm en hij wees naar rechts, waar een aantal auto’s geparkeerd stonden. Een hobby, kon je het noemen. Dit was een van de auto’s die hij nu beter niet nog een keer kon kopen, maar die er al heel lang stonden of die hij had gekocht door een andere auto te verkopen en de rest van het geld zelf bij te leggen. Dit was namelijk zo’n auto die je niet voor minder dan een miljoen kreeg. Je kon dus wel zeggen dat er drie oude auto’s - die nog duur waren ook, krengen - en flink wat geld van zijn rekening af had gemoeten. Ach, er stond nog genoeg geld op door de erfenissen die hij had gekregen, maar alsnog. Hij deed het liever zuinig aan, al zat er een paar miljoen in zijn autoverzameling. Maar, die was dan ook beeldschoon, niet waar? De Bugatti was zwart met rood, wat hij zelf mooi vond. Hij had ook nog een blauwe, maar dat was een andere Bugatti. Hij pakte zijn sleutel uit zijn zak en klikte de auto open, waarna hij de deur voor Kathy opende, wachtte tot ze in was gestapt en naar zijn eigen kant toe liep, om daar weer in te stappen. Oh, heerlijk. Hiervoor zou hij alles overhebben. Hij had een fascinatie voor auto’s zoals deze.
Eenmaal aangekomen bij de kermis stapte hij uit en opende de deur voor Kathy. Toen ze uit was gestapt sloot hij hem weer. Hmn, manieren. Hij merkte dat ze aangestaard werden en grinnikte even droogjes. Hij klikte de auto dicht. Er zat een betere beveiliging op dan op sommige huizen. Bovendien zaten er zoveel chips en andere dingen in die de locatie van de auto altijd wisten, dat hij niet bang was dat hij ooit gestolen werd. “Let niet op de mensen die kijken.. Er komt hier niet vaak iemand in zo’n auto aanzetten, al hebben veel mensen in het Oosten soortgelijke wagens, maar ik betwijfel hoeveel er echt deze hebben,” glimlachte hij. “Zeg maar, waar wil je in?”

Toen Kathy net haar ogen opende zag ze hoe een blond meisje de deur uit beende. Ze had geen behoefte om na te denken wie of wat dat wel niet was. Haar hoofd bonkte. Ze had het gevoel alsof haar hoofd ieder moment kon ontploffen. ‘Goodmorning’. Ze keek even op richting de stem. Toen ze opmerkte dat het Destin was schrok ze wel. Ze had geen idee wat ze in zijn kamer deed. Laat staan in zijn bed. Gelukkig voor dat was de hoofdpijn te erg om een echte reactie te geven. Ze legde haar hand op haar hoofd en kreunde even pijnlijk. Het enige wat ze echt nog kon doen. ’Ga jij je maar even omkleden, dan regel ik wat tegen de hoofdpijn. Ik ga naar de huiskamer, want Gyna wilt me spreken. We gaan vanavond naar de kermis, dus zorg ervoor dat je wat makkelijks aantrekt’, hoorde ze Destin zeggen. Ze zuchtte even en kwam met moeite overeind. Waarna ze vervolgens toekeek hoe Destin de kamer uitliep. Ze besloot maar gewoon te doen wat hij had opgedragen.

Toen ze bij haar kledingkast was aangekomen had ze al moeite met bedenken. Het zou die dag waarschijnlijk koud worden. Al kon je bedenken dat Kathy het zowat altijd koud had. Zelfs hartje zomer moest ze drie topjes over elkaar dragen wilde ze het een beetje warm had.
Ze besloot dus gewoon te gaan voor een wijdvallend blauw shirtje. Met van die franjes of zo. Daaronder konden dan makkelijk een stuk of 4 witte topjes. Die vielen dan ook wat minder op. Een wit vestje kon er dus ook wel makkelijk bij. Met dit weer liep je ook niet in bikini of zo buiten. Daaronder haar simpele zwarte rokje. Kathy was een type dat nooit een lange broek droeg. Altijd een kort rokje. Als het perse moest droeg ze wel eens een shortje. Haar broeken kwamen dan ook niet verder dan haar bovenbeen. Dat vond ze lelijk. Het zwarte rokje was best kort. Daar deed ze dan altijd een klein soort broekje onder. Het was gewoon afgeknipt van een legging. Simpeler kan het niet. Aan de onderkant stonden kleine doodskopjes geborduurd. Je kon niet zeggen dat het iets was dat typisch bij Kathy paste. Maar om een of andere reden vond ze dit rokje geweldig. Daaronder droeg ze altijd van de mega kousen. Die dan tot net over je knie kwamen. Alleen waren Kathy’s benen daar dan te dun voor dus trok ze die dingen wat verder op. Zodat er ongeveer maar vijf centimeter huid zichtbaar was. Dat vond zij ook leuker staan. Persoonlijk, dan. Die ze deze keer uit de kast trok waren gewoon simpel grijs. En dan had ze nog haar enige paar schoenen dat ze had; Afgetrapte neppe zwarte lange all-stars. Achja, ze kon nou eenmaal niet zonder die dingen.

Met de kleding en ondergoed onder haar arm liep ze richting de badkamer. Waar ze die kleding simpel net naast de wasbak legde. Het was altijd haar ritueel. Vervolgens nam ze plaats op de weegschaal. Was ze afgevallen kon ze met een gerust hart douchen, had ze hetzelfde gewicht was ze best teleurgesteld. Maar als ze was bijgekomen moest ze haar hele maaginhoud eruit gooien, douchen en zich vervolgens nogmaals wegen. Kathy vond het moment altijd al eng. Ze walgde van haar buik die dan ook zichtbaar was in de spiegel tegenover haar. Het was te dik, véél te dik als je het aan haar vroeg. En al bleef het een meidending. Haar borstjes waren nog best oké. Ze had een cupmaat zover je 75AA dat kon noemen. Maar het was wel iets. De meeste meiden met haar gewicht hadden niks. Die waren plat. Simpel twee erwten op een plankje hadden hun dan. Maar bij Kathy viel dat wonderbaarlijk best mee. Ze zuchtte opgelucht en keek trots in de spiegel toen ze opmerkte dat ze twee ons was afgevallen. Het was nog best goed. Iets waar Kathy trots op kon zijn. Ze kleedde zich uit, en stapte vervolgens onder een koude douche. Ja, koud. Ze had gelezen dat je daarbij meer calorieën verbrandt vergeleken met een warme douche. Dus sinds dien gebruikte ze altijd koud water. Ze moest moeite doen niet in elkaar te vallen wegens die hoofdpijn. Zover ze kon probeerde ze het te negeren. Maar dat was vrij lastig. Toen ze er eenmaal uitkwam droog ze zichzelf af en kleedde zich aan.
In de avond was ze nog enkel even bezig met haar make-up. Al was dat niet veel. Enkel een klein laagje mascara. Van het goedkoopste merk, die vond ze nog het beste ook. ‘Hé, wijffie, schiet op!’ Hoorde ze vanaf beneden komen. Ze legde haar mascara weer terug waar ze hem vandaan had en schoot in haar all-stars. Zodat ze vervolgens naar beneden kon rennen. Over haar hoofdpijn gesproken, die was over. Destin had haar die middag een glas met drinken gebracht. Het was een of ander geel spul dat haar enorm deed denken aan Sinas. Ze had het om die reden eigenlijk niet willen drinken. Maar hij beweerde dat het Breezer was. Ze kende het niet. Maar het had uiteindelijk wel geholpen. Ze voelde zich in ieder geval stukke beter. ‘Jij hebt mijn auto nog nooit gezien, eh?’ Vroeg Destin zodra hij de deur openmaakte. Ze keek hem even aan en schudde grinnikend haar hoofd. “Niet echt, nee”. ‘Bugatti Veyron’ zei de jongen terwijl hij ergens naar wees. Ze volgde zijn vinger en haar ogen vergrootte. Er stonden een aantal nogal hele grote dure auto’s geparkeerd. “Wow..” Mompelde ze. Ze keek ze een voor een na. “Hoeveel hebben die wel niet gekost? Die dingen zijn mega!” Riep ze verwondert. Toen ze merkte dat Destin richting één van de auto’s liep rende ze erachteraan. Vooral omdat zij nog op de oprit stond toen hij al bijna bij de auto was. Ze keek hem lachend aan toen hij de deur voor haar opende zodat ze kon instappen. Het was aardig. Niemand die dat ooit voor haar deed. Toen ze eenmaal zat keek ze de auto rond. Hij was best mooi, al was ze niet geïnteresseerd in auto’s. Deze vond ze gaaf.

Toen ze er eenmaal waren opende Destin alweer de deur voor haar. Eenmaal uitgestapt keek ze hem even grijnzend aan. “Dat hoeft niet hoor. Ik kan zelf ook deuren openmaken.” Grinnikte ze. Ze trok even haar helderblauwe strikjes die haar staartjes vormden in haar haren wat strakker. Ondertussen keek ze wat rond. Ze keek Destin even met een Wtf face aan toen ze merkte dat nogal wat mensjes dichterbij waren gekomen. En hun richting op staarde alsof ze net een cadeau van de paashaas hadden gekregen. En dat die paashaas dan echt was, weet je wel. Je kon die sterretjes half in hun ogen spotten. ‘Let niet op de mensen die kijken.. Er komt hier niet vaak iemand in zo’n auto aanzetten, al hebben veel mensen in het Oosten soortgelijke wagens, maar ik betwijfel hoeveel er echt deze hebben.’ Ze keek even wat om zich heen naar de mensen. Ze was het niet gewend dat ze haar zo aanstaarde. Het werd eng. En ze maakten haar bang. “Aha..” Mompelde ze wat. ‘Zeg maar, waar wil je in?’ Ze staarde hem even wat dommig aan. “Eh.. Ik houd niet zo van extreme dingen. En ik kom bijna nooit op de kermis.. Laten we kijken wat ze hebben.” Glimlachte ze.

Het meisje vertelde hem niet veel van extreme dingen te houden en hij glimlachte lichtjes. “Och meissie toch,” zei hij toen liefjes. Hij fronste even. “Ik heb wel iets anders waar we in kunnen gaan,” meldde hij toen en hij glimlachte. “Ik neem aan dat de King Da Ka te heftig is voor je, namelijk. Dus, laten we naar het reuzenrad gaan,” zei hij. Hij hoorde hoe ze tegenstribbelde en legde droogjes zijn hand op haar mond. “Heb jij is effe pech. Ik wil in het reuzenrad. Met jou. En niet alleen. Wat een ongeluk heb jij toch, zeg, lekkerding,” zei hij, waarna hij droogjes haar hand beetpakte en zich omdraaide, om haar vervolgens zijn kant op te trekken en mee te sleuren richting het enorme reuzenrad, waar zij schijnbaar absoluut niet in wilde, maar hij negeerde dit, waardoor het voor buitenstaanders die blind waren klonk alsof ze terplekke verkracht zou worden in de bosjes.
Iets wat overigens best wel leuk zou zijn voor een keer, maar in de bosjes waren zo veel doorns en bladeren en beestjes en takjes en kruimels en viezigheden die je prikten tijdens de normaal zo lekkere, ontspannende seks. Vandaar dat hij het liever in bed deed. Nee, hij kreeg hierdoor geen boner. Hij had zijn boner onder controle. Want hij was baas. Je weet zelf.
Eenmaal aangekomen bij het reuzenrad duwde hij de mensen simpelweg aan de kant. “Ejj mattie,” riep hij droogjes alsof hij een of andere swaggerboy was tegen degene die het reuzenrad regelde. Het was een oude vriend. ‘Ey Destin, kom erin, ik zie je dat je leuke plannen hebt,’ zei hij met een knipoog. “Je weet toch, Mo. Maar ja, laat ons maar lekker lang boven zitten, hoor,” zei hij droogjes. Gheghe. Mohammed (hij mocht geen ham eten, maar toch kwam het woord voor in zijn naam. Dat was pas sadisme. Overigens was zijn achternaam Hammi. Mohammed Hammi. Gemeen, hoor) knipoogde naar het meisje aan zijn zijde en Destin wist meteen wat hij dacht. Maagd. Lekker.

Eenmaal in het reuzenrad gooide Destin Kathy zowaar op de enorm zachte bank neer. Haha. Lekker voor d’r. Bange poeperd. Als het een harde was had hij het niet gedaan. Want, stel je voor, dadelijk brak ze wat. Dat zou toch onacceptabel zijn, joh! Grutjes.
Het reuzenrad werd in beweging gebracht. Naarmate ze hoger kwamen, werd ze steeds zenuwachtiger. Hij pakte haar kleine zachte handje beet en trok haar op zijn schoot. Die overigens minder klein en zacht was. Ze was minder zwaar dan ze eruit zag. Maar goed. Ze moest aankomen. Grumbl.
Hij fronste lichtjes. Uguu~. Nu was hij net Ayu. Hihi. Ach, daar was hij gay voor geweest. Maar goed. De weddenschap met Gyna. Hij keek in Kathy’s shockface en snoof even droogjes, waarna hij zijn hand onder haar kin legde en haar gezicht naar zich toe trok, om vervolgens zijn lippen zacht op de hare te drukken. Het was niet zo dat het slecht was of zo en hij het niet wilde, maar kom op. Niet nu. Nou, misschien wel. Maar.. Niet door een weddenschap. Nou ja. Het was wel lekker. Nomnom. Lipjes.
Hij leunde droogjes naar achteren en keek haar met een overdreven droge glimlach aan. “Oh ja; ik moet een paar maanden naar Amerika,” meldde hij toen, benieuwd naar haar reacties op beide dingen die zojuist gebeurd waren.

Voor ze het wist sleurde Destin haar nog eens mee naar het reuzenrad. Natuurlijk, het reuzenrad. Iets van vijfhonderd meter hoog wat steunde op iets dat je voor die grootte kon vergelijken met een spaghettisliertje. Ieuw, spaghetti. Dat spul met pasta dat op een bord alleen al genoeg calorieën had om een Snorlax twee maanden mee te voeren. Hetzelfde geldt voor die plakkerige stomme suikerspinnen. Daar kon Snorlax volgens mij wel twee jaar gelukkig mee zijn. Eigenlijk was het wel stom zo’n ziekte. Een ziekte die je langzamerhand vanaf buiten begint te zien omdat je het er zelf naar maakt. Niet dat iemand er iets aan kon doen die dat ook maar had. Het was.. Een ziekte. Maar dat was wel duidelijk, toch? Hij zei haar dat hij niet alleen in het reuzenrad ging, dus dat zij mee moest. Maar dat is eng, hoog en.. Gevaarlijk. Dalijk val je nog. Stel je voor dat dat ding midden in de lucht ineens stil begint te staan, terwijl het niet de bedoeling is. Toen ze bij de rij aankwamen merkte ze dat Destin niet eens netjes achteraan sloot, nee. Hij duwde iedereen doodleuk opzij. Zovan; Fuck you. Ik wil erin.
Toen ze bij dat ding aankwamen. Ja, dat ding ja. Houd je mond. Ik weet het goeie woord er niet voor. Begon Destin tegen de man te praten. Het zag eruit als een mislukte versie van een rapper die zichzelf heel wat vond. In zijn wenkbrauw zat een streepje alsof hij was uitgeschoten bij het epileren en in zijn neus groeide veel haren. Over zijn neus gesproken, die was groot. Heel groot. Er zat trouwens een pukkel op. Die je kon vergelijken met de Eiffeltoren. Niet eens vanaf de bovenkant. Gewoon vanaf onder. Hihi. De stinkende jongen knipoogde wat raar naar Destin. Oh, en ze hadden een raar gesprek. Over iets waarvan zij nog niet eens iets wilde weten. Die gedachten pasten misschien niet bij haar leeftijd. Ze was geen Japanner. Dus ook niet oversekst en dergelijk. Oh, en ze had geen spleetoogjes. Haha, thank god. Of niet. Kijk waar ze in moet. Never dat ze daar levend uit komt. Ze keek ondertussen even droog naar haar hand die opgesloten zat in die van Destin. Alsof hij wist dat ze elk moment zou proberen weg te rennen. Wat ze anders ook van plan was geweest. Ze pakte met haar andere arm Destin zijn arm beet en kneep er zachtjes in. Ze keek hem met een waarschuwende blik aan. Ze had hem namelijk wel horen zeggen dat hij dat ding gerust stil mocht zetten. Nee, dat mocht niet. Ze merkte op dat die Mo of wat dat ding dan ook mocht zijn haar af en toe met een enge grijns aankeek. Nee, ze wou nog niet dood. Na het gesprek van Destin en die rat merkte ze hoe het ding haar een knipoog gaf. Ze keek hem aan met een blik dat schommelde tussen de Nee-Doe-me-niets-ik-wil-niet-sterven-blik en de Wat-gaat-er-nu-gebeuren-blik.
Ze werd daarna op het bankje geduwd alsof hij écht iets verkeerds met haar van plan was. Ze kroop zo goed als ze kon zo ver mogelijk bij Destin vandaan. En zat dus zowat tegen dat raampje aangeplakt. Ze staarde met grote angst naar buiten. Hoe hoger dat ding kwam hoe erger haar handen begonnen te trillen. Ze legde een van haar handen naast zich neer zodat ze naar iets anders kon staren dan naar buiten. Uiteraard gebruikte ze die andere hand om zenuwachtig op haar nagels te bijten, wat anders. Ze voelde Destin’s grote hand op die van haar. Al wist ze niet echt het verschil tussen groot en klein. Zij zelf was al klein genoeg. Voor ze het wist zat ze op zijn schoot. Angstig voor wat er komen zou, ze had namelijk geen idee. Al voelde ze zich vrij veilig bij Destin. Ze kende hem al lang genoeg om te weten dat hij haar niks aan zou doen, behalve ijs in d’r shirt gooien, haar in het zwembad laten vallen, haar natspuiten met een tuinslang, haar laten schrikken door in haar kast te zitten en dat was dan nog de helft van wat hij deed toen ze vijf jaar oud was. Door die gedachtes had ze niet in de gaten dat zijn hand ergens op haar kin zat. En hij daardoor haar hoofd naar haar toetrok. Pas toen haar nogal trillende lippen –Geen paniek. Dat was nog steeds door de zenuwen van de hoogte- die van Destin raakte schrok ze op uit haar gedachtes. Ze keek hem met een nog ergere shock face aan dan ze ooit had gecreëerd. Haar ogen konden er volgens mij ieder moment uitrollen. ‘Oh ja; ik moet een paar maanden naar Amerika,’ zei hij vlak nadat hij zijn lippen van die van haar had gehaald. Haar ogen werden minder groot en ze keek hem enkel met wat verbaasde/doffe ogen aan. “Oh, echt. Wanneer?” Ze probeerde wat er een paar seconden geleden gebeurd was zoveel mogelijk vergeten. Het was een foutje, hij meende het niet. Het was een grapje. Het was niet serieus. Punt uit. Ja. Ze ging van zijn schoot af en gewoon naast hem zitten. Het idee met hoe hoog ze in de lucht zat was ze totaal vergeten. Ze keek even uit het raam, maar ze was te erg in de war om in paniek te raken. Ze streek haar rokje even wat rechter en trok haar over kniekousen wat hoger. Ze keek hem met een aarzelend glimlachje aan. “Wat ga je eigenlijk doen. Klinkt wel leuk, dat is het toch wel hè?” Zei ze. Diep van binnen wilde ze huilen. Ze wou niet alleen zijn. Niet in deze tijd. Maar het moest maar. Haar keel begon wat te bonken en ze krabde er even tegenaan. Vervolgens keek ze weer van Destin naar het raam. Ze wou hem niet rechtstreeks aankijken. Dat was eng.

Hmn. Als Gyna hem niet zo goed als gedwongen had dit te doen, had hij het nooit zo plotseling gedaan. Kathy was nieuw, iets anders. Hij had relaties gehad met zelfverzekerde types, de slutties, vriendelijke meisjes, etc. Maar, nog nooit zoiets. Dit was.. Onbekend. Hij had ook zo het idee dat Kathy nog nooit een relatie had gehad en een volledig groentje was op dat gebied, maar goed. Ze was ook niet het type om gewoon lekker terug te gaan lebberen of zo. Wel jammer. Zou wel leuk zijn op dit moment. Maar goed. Hij wist niet eens wat zij hierover dacht. Want, wat waren ze nou van elkaar. Ze kenden elkaar al sinds jongs af aan en hij was toen de beste vriend van haar oudere broer, wie nu overleden was.
Hij zuchtte even en keek naar haar gechoqueerde gezicht, terwijl hij de woorden uitsprak dat hij naar Amerika zou gaan. De vraag wanneer hij zou gaan volgde. Het voorafgaande werd genegeerd. Hij glimlachte lichtjes. Ze scheen te zijn vergeten dat ze in een reuzenrad waren, aangezien ze rustig naast hem ging zitten. Ze vroeg hem wat hij in Amerika zou gaan doen en meldde dat het leuk klonk. Ergens vond hij het best gemeen, alsof het haar nieteens wat uitmaakte. Nou ja, zeg. Niet aardig. Ze keek hem met opzet niet aan, waardoor hij weer even fronste.
“Maar Kathy toch. Is dat het enige waar ik een reactie op krijg?” vroeg hij droogjes, waarna hij lichtjes glimlachte. Misschien was het een soort afwijzing, misschien wist ze gewoon geen andere reactie. Het meest waarschijnlijke was het eerste. Ughe.
“Maar goed. Ik moet daarheen in verband met werk en mijn pa,” zei hij toen. Hij had in Fukushima gewerkt in een soort lab, maar zou hiermee stoppen. Hij moest alleen nog wat laatste dingetjes regelen in Amerika en moest gelijk door naar zijn vader, aangezien deze in het ziekenhuis scheen te liggen. Niets dodelijks, maar goed.
“Ik vertrek over twee weken,” meldde hij toen en hij glimlachte lichtjes.

Eenmaal thuis aangekomen zuchtte hij een keer, terwijl hij Gyna aankeek, recht in haar blauwe ogen. Hij fronste. “Ga gewoon weg,” zuchtte hij. Het was gewoon haar schuld. Wat moest kathy nu wel niet van hem denken? Jezus. Maar, het was raar om te doen alsof het niet gebeurd was. Gelukkig was dit huis vele malen groter dan zijn andere huis. Hij sliep nu op de eerste verdieping, in de kamer het verst van de trap af, welke uitkeek over de achtertuin. Maar, hij ging nu liever even naar één van de kamers op de tweede verdieping. Je had hier zijn gamekamer. Geweldig voor afleiding. “Doei,” meldde hij droogjes, waarna hij naar boven liep - hij liep vrijwel altijd, aangezien de lift hem te langzaam ging voor twee verdiepingen - en de kamerdeur achter zich dichtgooide. Hij liet zich vallen op de bank die hier stond en legde zijn armen in zijn gezicht. Hij was benieuwd hoe het zou gaan de komende twee weken en hoe het zou gaan als hij weg was. Alyss - één van de bedienden die hij al had zo lang hij zich kon herinneren - zou hierheen komen en hier blijven vanaf de dag voordat hij zou vertrekken. Argh. Hij wilde niet. Hij wilde Kathy het liefste nu uitleggen dat het niets betekende, maar hij mocht niet liegen. Althans, niet tegen haar. Niet over dit. Godverdomme.

‘Maar Kathy toch. Is dat het enige waar ik een reactie op krijg?’ Vroeg hij. Waardoor zij met een klein “Hu?” geluidje zijn kant op keek. Al gouw keek ze met rode wangen weer terug naar het raam. Phoe, ligt het aan haar of is het daar in dat kleine dingetje ineens enorm warm geworden. Alsof de zon binnen enkele seconden naast hen was gaan staan. Hij vertelde dat hij erheen moest voor zijn vader en het vertrek was over 2 weken. “Oh.” Was het enige wat ze nog even afwezig kon zeggen. Ze wilde het niet weten. Het mocht pas 1jaar duren tot hij wegging. En zodra dat jaar voorbij was nog een jaar uitstel. En vervolgens moest het afgelast worden. Hij mocht niet weg, dat wou ze niet. Ze zuchtte even. Gelukkig duurde het ritje niet lang meer. Dan was die ongemakkelijke sfeer een beetje verdwenen. Erg ongemakkelijk was het wel, ze durfde niet eens een woordje te zeggen. Bang voor elke reactie die hij zou hebben.

Even later waren ze weer thuis. Waar ze Gyna tegenkwamen bij de deur. Meteen. Met een hoofd alsof er iets geweldigs was gebeurd. Slechte timing, meid. Kom over een half jaar maar terug. Misschien dat het dan wat beter gaat. Destin ging er meteen op in. Kathy niet. Ze wou niks zeggen. Ze liep meteen rechtstreeks langs de twee naar haar kamer. Toen ze de trap op liep begon het wat zwart te worden voor haar ogen. Eveneens was ze natuurlijk ook enorm duizelig. Ze greep even de leuning beet en stond een paar seconden stil, tot het over was. Daarna liep ze door. Alsof die duizeligheid er nooit was geweest. Misschien is die duizeligheid wel logisch. Ze had al sinds de avond ervoor niks gegeten.

In haar kamer plofte ze zich neer op haar bed. Al lagen haar benen nog half op de grond. Ze hoorde uit een hoekje wat gemiauw komen. Even later hoorde je wat ploffen. Weer iets daarna voelde ze kopjes tegen haar voeten aan. Ze keek met een glimlach naar het dikke gedaante dat haar nieuwsgierig aankeek. Ze ging ernaast zitten op de grond. Ze kon hem moeilijk het bed op sleuren. Dikkie dik was daar te dik voor. Hihi. Ze pakte van het nachtkastje haar kleine MP3’tje. Waar voornamelijk deprimerende nummers opstonden. Ze luisterde er ook alleen naar als ze zich niet echt bepaald geweldig voelde. Ze zetten hem op random en het eerste nummer dat aankwam was pretty/unpretty. Glee versie uiteraard. Oh, ja. Dat is handig. Ze luisterde naar de woorden die gezongen werden. Door meisjes waar elk ander meisje jaloers op is. En altijd zal zijn. Ze stond op en liep naar de spiegel. Haar ogen leken dof. Ze keek ook niet echt bepaalt blij. ‘Why do i look to al this things, to keep you happy’. Nee, ze was niet een van die modelletjes. Lange meiden met de mooiste figuren. Make-up en borsten. En dan niet het lange blonde haar en de nepnagels vergeten. Ze werden behandeld als goden. Het was duidelijk dat Kathy daar niet aan toebehoorde. Echt niet. Uit frustratie vloog haar eigen hand naar haar gezicht. Waardoor er in de spiegel wat krasjes verschenen op haar wang. Oops. Volgende keer een kussen gebruiken ofzo. Achja, niet dat het íemand wat kon schelen. En als het zo was. Ze was tegen de muur aangelopen. En dan een scherp randje, ja. Goeie smoes. Slimme meid. Ze merkte dat dikkie dik via een speciaal trappetje haar bed op was geklommen. Om vervolgend erop te gaan liggen. Dikkie dik keek haar wat hoopvol aan. Ze glimlachte naar het dier en liep erheen. Ondertussen haalde ze de MP3 uit haar oren en gooide het neer in een hoekje. Ze verschoof het beest wat meer tegen zich aan en viel in slaap met haar kleren aan.