Deja Vu....

Twee rode ogen keken in de spiegel naar haar blonde haar. Een paar plukjes haar werden uit haar gezicht geschoven en een glimlach verscheen op haar gezicht. Ze stond recht en liep naar haar bed toe en pakte haar schoudertas op en hing hem om haar schouder. Ze was nu inmiddels achttien, ze ging nog steeds naar de bibliotheek een paar keer per week, maar ze had nu ook ouders, soort van. Twee jaar geleden was ze namelijk geadopteerd door deze man en vrouw. Ze waren vreselijk aardig en namen haar mee naar huis, wat aardig prettig was. Op een ding na, maar ja dat kon je nu niet meer verhelpen. Eve stormde vervolgens de trap af, de twee waren toch werken en zij kon doen wat ze wou op dit moment. En op een of andere manier had ze zin om naar de bibliotheek te gaan. Ze trok haar schoenen aan, haar jas en verdween vervolgens naar buiten.

De tijd dat ze hier was heeft ze wel nuttig gebruikt om alles te bekennen en nu weet ze dus ook waar alles zit en dat is best wel prettig. Eve stond vervolgens voor het enorme gebouw. Het was echt groot en dat terwijl het eerst nog een klein boekenwinkeltje was. Het enige nadeel van deze bibliotheek is, is dat alle boeken door elkaar staan en je dus een aardig tijdje moet zoeken voordat je de goede hebt gevonden. Met een glimlach op haar gezicht liep ze naar binnen. Op een of andere manier was ze erg vrolijk vandaag. Ze keek rond en zag de vrouw achter de balie voor de rest was er geen hond. Alleen maar prettig voor haar, kon ze tenminste rustig een leuke boek vinden. Eve begon door alle "gangetjes" te lopen op zoek naar een interessant boek. Voor een van de reusachtige kasten bleef ze staan. De kaft stond haar aan, maar natuurlijk ging het om de inhoud. Ze haalde het boek uit de kast en sloeg het meteen open. Haar rode ogen keken geïnteresseerd naar de woorden op de eerste bladzijde. Nu ze wat ouder was las ze wat meer boeken, maar las ze ook boeken die ze eerst nooit interessant vond. Ze zuchtte even en hoorde een plof. Ze keek geschrokken op. Wat was dat?

Nog steeds vervloekte hij het groenharige meisje doordat ze over zijn piercing was gestruikeld. Sindsdien was het ding elke keer bij het in en uitdoen gaan bloeden, waardoor hij hem niet meer in mocht doen. De gaatjes waren zo onderhand perfect dichtgegroeid, maar hij had zich echt enorm gay gevoeld zonder die dingen. Dus, had hij zijn haar geverfd. Ja, dat was zijn logica. Hij had nu donkerbruin haar en had geen piercing meer die van mond tot oor liep. Voor mensen die hem twee jaar geleden zouden hebben gekend was hij volledig onherkenbaar geworden, afgezien van zijn rode ogen die nog altijd even rood en geamuseerd leken.
Hij was over het algemeen weinig veranderd. Een jaar geleden was hij hierheen verhuisd na gehoord te hebben dat zijn broer nog leefde. Hij woonde nu samen met de jongen in een alleenstaand huis, wat groter dan de gemiddelde woning, maar nog lang niet opmerkelijk groot of zo. Hij hield gewoon niet van anderen en wilde dus niet te dicht bij andere mensen wonen. Gelukkig was zijn broer het hiermee eens, waardoor ze nu ergens aan het eind van een lange straat woonden in een alleenstaand huis met bomen tussen hun huis en de enige die nog een beetje dichtbij stond.

Voetstappen klonken en de bruinharige jongen keek op, maar zag nog niemand. Deze bieb was enorm. Hij haatte lezen, maar de rust hier was geweldig dus kwam hij hier enorm vaak. Het was ook in een bieb geweest dat hij Eve toen had ontmoet. Hij glimlachte lichtjes. Ze was geadopteerd, iets wat wel onverwachts was aangezien ze meestal een jong kind adopteerden. Maar goed. Ze had het nu waarschijnlijk beter en hij had weinig tijd gehad erover na te denken.
Een boek werd gepakt. Hij hoorde hoe de kaft langs twee anderen schoof omdat er verder geen enkel geluid hoorbaar was, afgezien van zijn ademhaling en die van degene die het boek pakte. Hij sloot zijn ogen om de plek van het geluid te bepalen, wachtte even en liet toen het boek in zijn eigen hand verschijnen, waarna hij het ding op de tafel liet vallen.
Hij grinnikte even. Niet al te hard, maar hard genoeg dat het geluid hoorbaar zou zijn in de stille bibliotheek. “Interessant boek, hoor,” sprak hij met een glimlachje, alsof het normaal was dat er een boek ineens verdween. Hij stond op, pakte het boek weer en liep rustig om de kast heen, waar iemand stond. Een blondharig meisje met rode ogen. Hij fronste. “Zozo,” sprak hij. “Eve, is het niet?” vroeg hij toen en datzelfde valse, geamuseerde glimlachje kwam op zijn gezicht.

Door de plof schoot Eve's blik op, maar omdat ze zo afgeleid was, had ze niet gemerkt dat het boek wat ze net uit de kast had gepakt verdween. Haar rode ogen bleven de richting op kijken waar de plof vandaan was gekomen. Ze trok een scheef gezicht en keek maar weer terug naar het boek wat ze in haar handen had. Tenminste dat was nu weg. Haar rode ogen keken verbaasd naar handen die leeg waren. "Waar is dat boek gebleven??" mompelde ze verbaasd in haar zelf. Het was haar nog niet opgemerkt dat er echt iemand was. Naja dat moest wel, boeken gingen niet zomaar een eigen leven leiden en vervolgens maar verdwijnen uit handen of uit de kast vallen of zo iets. Niet veel later hoorde ze een stem, de woorden kon ze niet helemaal op maken. Aangezien ze nu toch geen boek had keek ze maar op. Voordat ze echter een stap kon zetten op zoek naar haar "verdwenen" boek, die waarschijnlijk op de plek lag waar de plof vandaan was gekomen, verscheen er een lange jongen om de hoek van de grote kast met al die boeken.

De rode ogen keken naar de jongen die tevoorschijn was gekomen. Ze keek hem aan met een nogal vragende blik. Hij begon met praten en zeker wat hij zei liet haar schrikken. Hoe wist die gast haar naam?? dacht ze. Ze keek hem terug fronsend aan. Hij had donkerbruin haar en was lang en ze schatte hem dezelfde leeftijd als zichzelf, het enige aan zijn uiterlijk wat haar bekend voor kwam waren zijn rode ogen, maar voor de rest. Ze bleef even naar de jongen staren. "Moet ik jou ergens van kennen ofzo?? en hoe weet je m'n naam??" en ze bleef hem strak aan kijken. Ze liep op hem af, maar in plaats van dat ze tegenover hem ging staan liep ze straal langs hem. Ze keek om de hoek van de boekenkast en zag het boek wat ze even geleden nog in haar handen had op de tafel liggen. "Hoe komt dat ding daar nou weer..." mompelde ze geïrriteerd en liep gewoon op de tafel af om het boek vervolgens weer op te pakken, dit deed ze terwijl ze de jongen gewoon half negeerde. Hier kwam ze nogal wel meer rare creeps tegen die haar lastig vielen. Het enige wat haar tegen zat was dat hij haar naam wist en hij ook nog is rode ogen had. Miste ze hier iets?

Het meisje keek hem fronsend aan en geen teken van herkenning was zichtbaar in haar ogen of de rest van haar gezicht. ‘Moet ik jou ergens van kennen of zo?’ klonk haar stem en hij zette diezelfde geamuseerde glimlach op zijn gezicht. “Ja,” antwoordde hij enorm droog, alsof het heel logisch was. Maar, het was voorspelbaar dat ze hem niet herkende. Want, kom op. Alleen zijn ogen waren nog het zelfde, al waren zelfs die een klein beetje hun rode kleur aan het verliezen. De meeste littekens waren langzamerhand ook weggevaagd door zijn broer met helende krachten, dus hoefde hij die band om zijn nek ook niet meer.
Hij grinnikte even toen ze bij hem weg liep en het boek van de tafel pakte, na gevraagd te hebben hoe hij haar naam wist. “Die heb je me toen zelf verteld,” antwoordde hij heel eerlijk en enorm droog. Want, het was immers de waarheid, toch?

Hij liet zichzelf op de tafel verschijnen. Zittend, met één voet op de stoel en één op de grond. Hij had het boek open in zijn handen en keek Eve licht glimlachend aan. “Herken je me echt niet meer, Cara Mia?” vroeg hij, waarna hij zich weer achter haar teleporteerde en zijn armen om haar middel heen sloeg, om zijn lippen bij haar oor te houden. “Denk eens heel goed na,” fluisterde hij zacht, terwijl hij zijn handen naar beneden liet glijden en stopte op exact hetzelfde plekje als altijd, waarna hij zich terugteleporteerde naar zijn plek, voor hij gestoken kon worden.
“Ik mis mijn piercing wel, weet je,” merkte hij toen op, waarna hij even droogjes glimlachte. “Dus, heb je nu eindelijk door wie ik ben?” vroeg hij toen, lichtelijk afwachtend. “Ik dacht namelijk altijd dat jij de meest serieuze was in onze relatie, maar uiteindelijk ben jij de enige die nog herkend wordt,” sprak hij toen met een glimlachje, waardoor duidelijk was dat hij niet serieus beledigd was, maar dit alles gewoon amuserend vond.

Op haar vraag of zij hem moest herkennen had ie ja gezegd, maar of ze dat moest geloven. Ze keek maar gewoon naar het boek en begon toch maar even diep na te denken. Op de vraag hoe hij haar naam wist had hij wel een heel goed antwoord. Ze had hem zelf verteld aan hem. Maar waarom herkende ze hem dan niet, echt gewoon totaal niet. Naja op de ogen na. Opeens verscheen de jongen voor haar op de tafel. De keek wat geschrokken, maar de actie kwam haar té bekend voor. En zijn woorden ook veel té bekend. Dat koosnaampje. Dat herkende ze maar al te goed. Ze was wel een serieus iemand in relaties, maar dat betekende niet dat ze een geweldig geheugen had, zeker niet na twee jaar elkaar nooit meer gezien te hebben. Op zijn vraag antwoorde ze niet eens, want ze was te druk in haar hoofd aan het spitten op zoek naar antwoorden.

Opeens schrok ze op toen ze de jongen achter haar voelde en zijn handen opeens om haar middel geplant werden. Haar gezicht werd rood en hoorde zijn gefluister in haar oor. De jongen verplaatste vervolgens zijn handen verder naar beneden. Haar arm veranderde in een vlijmscherp mes en daarmee haalde ze uit. Ze raakte hem echter niet, want de jongen verscheen weer voor haar op de tafel, precies in dezelfde positie. Vervolgens ging de jongen verder over zijn piercing. Ze zette haar hand in haar zij en bleef zo staan, ondertussen werd haar arm weer normaal. Ze bleef hem vragen aan kijken. Vervolgens vroeg hij of ze het al door had. Ze schudde lichtjes haar hoofd "niet helemaal..." mompelde ze als antwoord. Vervolgens begon hij over een relatie en dat hij dacht dat zij wel de serieuze in de relatie was. Haar ogen werden groot. "Wait a second..." mompelde ze droog. Hij was z'n piercing kwijt, heeft rode ogen, noemde haar Cara Mia en "omhelsde" haar precies op dezelfde manier als... Ze zette haar beide handen op de tafel en leunde zo recht tegenover hem. "hmm.. ik neem aan dat je achttien bent en waar is je halsband gebleven??" vroeg ze hem straks aan kijkend. Als hij het was, dan zou hij normaal antwoorden, als hij het niet was, waarschijnlijk niet, of zou degene een verkeerd antwoord geven.

Het blondharige meisje zette beide handen op de tafel neer en leunde erop, waardoor ze voor hem stond en nog altijd net wat kleiner was dan hij, waardoor zij omhoog keek en hij naar beneden, zoals altijd. Ze begon te spreken en zei de aanname te hebben gemaakt dat hij achttien jaar was. Hij wilde hierop reageren, maar ze sprak zo snel door dat hij de kans hier niet voor kreeg. Ach, zo veel maakte het ook niet uit. Hij antwoordde zo wel.
‘Waar is je halsband gebleven?’ vroeg ze. Als reactie kwam er een geamuseerd glimlachje op zijn gezicht. Hij legde zijn vinger onder haar kin en bracht zijn gezicht dichtbij het hare. “Je bent weinig veranderd, Eve,” glimlachte hij, waarna hij zijn hand achter zich op de tafel liet rusten en weer naar achteren leunde.
“Ik ben geen hond, dus ik mag zonder halsband rondlopen,” zei hij toen droogjes. “Mijn piercing is weg, mijn haar is bruin en het enige wat jij je afvraagt is waar mijn halsband is? Ik had ook niet anders kunnen verwachten van jou,” zei hij grinnikend, waarna hij even droogjes zuchtte. Het was vreemd dat hij haar zich nog herinnerde. Die andere tjikkiejjs was hij allemaal toch echt wel vergeten. Maar goed. Hij had daarvoor - en erna - nooit een relatie gehad waarbij het vooral ging om rustig elkaars handje vasthouden en praten. Al klierde hij haar altijd een beetje, maar dat was niet waar het om ging. Hij kon wel zonder dat bij haar. Bij die slutties was het gewoon zo van.. Seks, porno, tieten en kutjes. Snap je. Ja. Zo was dat dus niet bij Eve. Alhoewel het allemaal zeker niet verkeerd zou zijn bij haar, maar.. Och. Je snapt me wel.
Hij keek het meisje weer aan. In de lengte was ze niet gegroeid, maar verder wel. Hij glimlachte geamuseerd. Typisch. Wel leuk, overigens. Hij was ook niet alleen in de lengte gegroeid. HIHIH. Ok, wel alleen in de lengte, maar overal in de lengte. Hihi. Oké. Flauw. Heel flauw.

Opeens voelde ze zijn vinger onder haar kin en kwam hij dichterbij met zijn gezicht. Misschien iets té dichtbij. Ze werd lichtjes rood en keek hem vragend aan. Het moest Dylan wel zijn, zeker nu die dit deed. Hij vertelde haar dat ze weinig was veranderd. Haar ogen werden even groot. Oo wacht hij had het waarschijnlijk over haar karakter, toch? Hij leunde weer terug en ze bleef hem nieuwsgierig aan kijken. Ze moest even grinniken om zijn eerste woorden. Ze luisterde verder geïnteresseerd naar zijn woorden en ze kon alleen maar grijnzen om zijn woorden, zeker dat laatste. De rest van Dylan's gedachten kwamen bij haar natuurlijk niet binnen. Een spontane omhelsing van Eve was er wel. Ze grijnsde breed toen ze hem omhelsde. Niet veel later liet ze hem los "Dylan, leuk om je weer te zien" zei ze grinnikend. Ze keek hem vervolgens aan en liet haar blik over hem heen glijden. Hij was zeker langer geworden, dat bruine haar staat hem ook wel goed. De gaatjes van zijn piercings waren ook dicht zo te zien. "Waarom heb je die piercing niet meer eigenlijk, en waarom heb je je haar geverfd??" vroeg ze nieuwsgierig. Ze was nu heel nieuwsgierig bezig "enne je bent gegroeid" zei ze met een brede grijns. Ze vond het wel leuk om hem weer tegen te komen, eigenlijk vroeg ze zich af of hij al weer meiden vergaard had, ze dacht van wel, ze kan bij hem ook niks anders verwachten. "Ik neem aan dat je al je krachten nog hebt" zei ze grinnikend. Ze ging vervolgens zelf op de tafel zitten en keek rond. Er was echt helemaal niemand, alleen nog steeds die vrouw achter de balie waarschijnlijk, maar die was vanaf hier niet te zien. Ze keek vervolgens met haar rode ogen weer terug naar Dylan, wachtend op alle antwoorden.

Een plotselinge omhelzing liet hem even schrikken, maar uiteindelijk sloeg hij zijn vrije arm om haar heen en hij grinnikte. Toen ze hem losliet, keek hij haar even met opgeheven wenkbrauwen aan. Ze zei dat ze het leuk vond om hem weer te zien en hij glimlachte geamuseerd.
Ze vroeg hem waarom hij zijn piercing niet meer in had en waarom hij zijn haren geverfd had. De redenen daarachter waren redelijk simpel en hadden met elkaar te maken, dus begon hij maar met de piercing. “Weet je nog Midori? Dat meisje waarbij ik ooit een piercing zette?” vroeg hij glimlachend. “Vast niet, maar goed,” zei hij toen. “Ze struikelde ooit over mijn piercing en sindsdien bloedde het elke keer alsof ik was neergestoken als ik hem in of uit deed, dus besloot ik het dicht te laten groeien,” glimlachte hij toen. “En het haar. Zonder mijn piercing en met dat blonde haar voelde ik me zo gay. Dus wilde ik donkerder haar. En aangezien zwart cliché is, nam ik bruin,” antwoordde hij droogjes. “Zo duidelijk, Cara Mia?” vroeg hij glimlachend.
Ze zei dat ze aannam dat hij al zijn krachten nog had en hij glimlachte. “Beter, sterker, maar nog allemaal daar,” zei hij toen glimlachend.

‘Dylan!’ Een stem klonk. Fuck. Kut. Shit. Tering. Hij was haar vergeten. Hij was vergeten dat hij een vriendin had. Haha, hoe dom. Hij stond rustig op en legde het boek neer op de tafel, om zijn armen te spreiden. Een blondharig meisje rende op hem af en besprong hem zowat, om haar armen om zijn nek heen te slaan en een korte zoen volgde. Toen ze hem eenmaal losliet, keek ze langs zijn lichaam om het andere meisje eens goed te bekijken. “Dat is Eve,” glimlachte hij. “Eve, dit is Candice. Candice, Eve,” stelde hij de twee rustig aan elkaar voor. Candice pakte zijn hand beet en glimlachte naar het meisje. ‘We hebben nu al bijna drie maanden wat. Wanneer gaan we nou wat leuks doen?’ vroeg ze met een pruillipje aan Dylan en hij zuchtte. “Wanneer we tijd hebben, Merendina,” sprak hij glimlachend en ze keek hem glimlachend aan. Merendina betekende letterlijk tussendoortje. Een vreemd koosnaampje, maar oké. En.. Drie maanden? Wauw. Fuck. Dat was best lang. Nou ja, ze was ook niet het typische slutje. Zo had hij wel over haar gedacht, maar eigenlijk was het best een lief meisje. Vandaar. Hij zuchtte even. Hij moest stoppen met nadenken over Eve, want hij had nu iets met Candice en het werkte, zo ongeveer.

Na haar vragen kreeg ze eindelijk antwoord. Hij begon over een meisje Midori, waar hij ooit een piercing zette. Ze begon na te denken en een meisje met groen haar kwam in haar gedachte op. Ja die kende ze nog wel, ze knikte dus even snel. Toen hij vast niet zei fronste ze even, maar ze liet het maar langs haar heen gaan. Ze luisterde maar geduldig naar zijn woorden over de piercing. Het bleef dus bloeden en hij vond het blonde haar gay zeker zonder dat hij een piercing had en daarom had hij zijn haar bruin geverfd en niet zwart, want dat was cliché of zo iets. Helemaal duidelijk. Ze grinnikte even en hoorde weer zijn woorden en weer het koosnaampje. "Wat een verhaal, het staat je wel goed hoor enne het is mij allemaal duidelijk" glimlachte ze. Ook haar vraag over zijn krachten was hij niet vergeten. Beter, sterker? ooo god daar moest ze nog mee gaan oppassen. Opeens hoorde ze een meisjes stem de naam Dylan roepen. Ze keek meteen op zij in de richting waar het geluid vandaan kwam. Een blondje, net zoals zijzelf, kwam op hem afgerend en omhelsde hem en niet veel later ook een zoen. Als ze er zo over nadacht moest ze er niet aan denken hoeveel speeksel hij wel niet van meisjes in zijn mond had, aangezien het drie jaar er in blijft zitten. Ze kreeg even een rilling. Toen het meisje haar echter aan keek en Dylan hun heel charmant voorstelde zette ze een lieve glimlach op. Het meisjes vroeg vervolgens wanneer ze iets leuks gingen doen. Oké moest ze hier naar gaan luisteren? en ze keek even om haar heen. Dylan vertelde haar wanneer ze tijd hadden, naja denk eerder dat als Dylan tijd had. En een koosnaampje kwam erachter aan, aangezien ze de taal niet sprak wist ze niet wat hij zei, maar het was anders dan Cara Mia. Waarom maakte ze zich daar druk over? en ze schudde haar hoofd. Ze glimlachte breed naar de twee "ze past goed bij je" zei ze vriendelijk. Ze keek vervolgens naar het boek wat ondertussen het gesprek op de tafel was beland. "Ik ga maar is een boek lezen, dat is waarom ik hier kwam, veel plezier samen" zei ze glimlachend. Ze pakte het boek op. Ze voelde zich raar, kon ze er niet tegen dat hij met een ander was? Het was twee jaar geleden, ze kon niet gaan verwachten dat hij... nee totaal niet dus. Met het boek in haar hand liep ze een eindje verder en ging daar op een van de stoelen zitten om vervolgens het boek over te slaan. Ze liet de tortelduifjes maar alleen, dat hoefde ze niet aan te zien, was ze nog steeds... nee hou op zeg.

Candice was, eerlijk gezegd, pas zijn eerste vriendin na Eve. Hij was.. Tjah.. Niet over haar heen. Hij had het gevoel drie maanden geleden gekregen er eindelijk overheen te zijn, maar dat scheen nu al minder te worden. Hij keek even rechts van zich, waar Candice vrolijk aan zijn arm bungelde. Althans. Ze had eigenlijk alleen zijn hand beet, maar het meisje had zo’n gelukzalige glimlach op haar gezicht af en toe dat hij niet wist hoe hij zelfs maar iets gemeens tegen haar kon zeggen. Hij had haar ontmoet toen ze weg was gerend van huis. Haar vader scheen overleden te zijn en die was helemaal doorgedraaid. Ze had een paar nachten bij hem thuis gezeten en van het een kwam het ander en zo hadden ze een relatie. En ze was knap. Wauw. Echt knap. Maar, alsnog zou ze niet kunnen tippen aan Eve. Hij zuchtte even en keek naar het meisje met de rode ogen. Ook al had hij Candice’s hand nu beet, het was.. Anders. Maar goed. Hij gaf wel om het meisje, dus probeerde hij maar niets te laten merken.
‘Ze past goed bij je,’ sprak Eve. Vervolgens zei ze dat ze maar eens een boek ging lezen en wenste de twee veel plezier samen. Dylan deed een stapje naar voren en wilde haar tegenhouden, maar Candice hield hem op zijn plek en keek hem vanonder haar wimpers aan. Hij zuchtte even. ‘Dylan! Anders komt er nooit iets van~’ zei ze toen op zo’n zeur toontje en hij glimlachte. Een neppe glimlach, maar goed. ‘Kan ik vanavond bij jou slapen? Mijn broer heeft een feestje thuis,’ vroeg ze hem, waarna hij even zuchtte. “Ja, ehm, tuurlijk,” sprak hij zacht, waarna ze samen naar buiten liepen. Het zag er vast heel droog uit. Dat vrolijke, kleine, blondharige meisje, naast hem, die af en toe even naar achteren keek en niet eens weg wilde hier. Ughe. Maar hij wilde Candice geen pijn doen. Maar, hij.. Waarom moest ze nou persé nu opduiken. Waarom kwam hij Eve eigenlijk tegen? .. Het scheen dat alles vaak tegelijk fout ging. Heel fijn.