Groceries ~

Het was alweer een paar weken geleden dat Kathy erachter was gekomen wie Alyss werkelijk was. Niet dat Kathy het heel erg vond, op het incident met het mes na. Maar alsnog had Kathy haar dat wel vergeven, het meisje was overstuur. Dat is alles.

Ze keek even de winkel rond. Ze had een winkelmand vast en stond voor de vleeswaren. Al at zij nooit, zij was wel diegene die boodschappen deed en het eten klaarmaakte. Niet onder dwang ofzo, ze deed het graag. Koken deed ze zo ie zo al sinds kleins af aan met passie. En zij wist welke ingrediënten er dan ook in moesten om het extra lekker te maken. Geleerd van kookprogramma’s die ze bleef kijken. Zelfs na de dood van haar moeder. Ze had elk soort ingrediënt al aangeraakt en in een pan gekookt sinds ze bij Destin in huis woonde. Op één ingrediënt na. Ja, prei. Iets wat hij niet wou zien, aanraken of proeven. Ze had geen idee waarom. Maar de jongen had er echt een bloedhekel aan. Dus dat maakte ze ook niet. Het boeide haar ook niet eens wat ze wel en niet wou eten. Ze wist niet eens wat ze lekker vond en wat ze smerig vond. Dat was ze in de tussentijd al vergeten. Aangezien ze haar afslankprocedure al snel was gestart na de dood van beiden ouders. Eten weigerde ze. Laat staan toen Bryan overleed. Al moest ze toegeven dat ze bij Destin nog veel minder at dan bij Bryan. Maar dat kwam ook omdat de kans om iets uit te spugen onmogelijk was in dat kleine huisje. Tegenwoordig verbleef ze in een kasteel van een huis. Dus daar even wat uitspugen was geen enkel probleem. Dat deed ze dan ook gemiddeld twee keer per dag. En nog steeds wist niemand het. Olé.

Kathy pakte wat spaghetti slierten uit het vak. Vervolgens liep ze naar andere afdelingen om verse tomaten te halen. Je dacht toch niet dat ze de tomatensaus voor bij de spaghetti maakte met behulp van zo’n pak chemisch spul? Nooit. Ze maakte er zelf saus van. Hetzelfde geldt voor geraspte kaas. Dat maakte ze ook zelf. En dan met oude kaas, daarmee ging het gewoon het makkelijkst. En tijdens het maken van de geraspte kaas kon ze wel even iets in haar mond stoppen. Tegen flauwvallen hè.
Ze wou zich net omdraaien toen ze merkte dat ze tegen een grote man opbotste. Ze verontschuldigde zich en wou weg waggelen. Maar in plaats van dat struikelde ze over haar eigen voeten en belande plat op de grond. Ze vervloekte haar eigen voeten en probeerde de tomaten weer zo snel mogelijk terug in het mandje stopte. Toen ze op stond en een random hoekje omsnelde botste ze natuurlijk weer tegen iemand aan. Geluksdag, niet waar?

Eve stond thuis in de keuken en zat aan de eettafel naar de fruitschaal te staren. Er lagen appels in, maar ook kiwi's, aardbeien, sinaasappels, mandarijnen en bananen. Door het laatste moest ze lichtjes grinniken. Ze keek vervolgens op zij met haar bordeau rode ogen. Ze keek naar de vrouw die de keuken binnen kwam lopen. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Het was haar moeder, naja biologisch gezien niet, biologisch gezien had ze niet eens ouders. Aangezien ze een experiment was. Naja nu had ze tenminste een familie en gek genoeg was ze er dolblij mee, ook al was ze twee jaar geleden daar weggesleurd net toen ze het fijn begon te vinden, ja ook toen nog met Dylan. De vrouw glimlachte terug en haalde pen en papier tevoorschijn. De vrouw begon vervolgens in de koelkast te kijken, daarna in de rest van de kastjes waar al het voer zou liggen. Ja Eve noemde het voer, ze vond het wel leuk klinken. De vrouw ging aan tafel zitten en begon hevig te schrijven. Er ontstond een hele waslijst. Eve hoopte dat zij het voor haar mocht gaan halen, dan had ze tenminste wat te doen. Niet veel later was de hele waslijst af en ging Eve meteen rechtop zitten. Met een glimlachend hoofd keek ze naar haar "moeder". De vrouw keek Eve aan en glimlachte "ga jij het maar halen..." zei ze kalm terwijl ze het papier naar haar "dochter" uit stak. Eve pakte het vast en stond gelijk op. Eve vond boodschappen leuk, vooral om de mensen die er rond liepen, leuk mensen kijken, en eigenlijk hield ze ook van koken enzo en daarvoor moest je natuurlijk boodschappen doen. Eenmaal haar schoenen en jas aangetrokken en een boodschappentas in haar ene hand verdween ze naar buiten.

Niet veel later kwam ze bij de supermarkt aan. Ze bleef even stil staan en keek naar het grote bord, waarop de naam stond van de supermarkt. Ze liep maar gewoon naar binnen voordat mensen of andere ESPers haar nog voor gek gingen verklaren. Eve keek even naar de lijst. Het was een behoorlijke lijst, véél langer dan normaal. Kwam er een feestje aan ofzo? Ach dan kon ze lekker lang in de supermarkt rond neuzen. Het eerste wat op haar lijstje stond was komkommer, ja haar lievelingsgroente, daar kon ze echt tonnen van op. Eve liep op een kalme manier naar het groentevak. Ze pakte twee komkommers en deed die in haar tas. Ze keek nog even haar lijstje door of er nog meer groentes gekocht moesten worden, en ja dat was waar. Er stonden nog tomaten, broccoli en courgette op het lijstje, al vond ze courgette echt walgelijk gewoon. Eenmaal alle groentes bij elkaar geschraapt liep ze verder naar het volgende gedeelte. Ze stond naar de specerijen te kijken en alle kant en klaar zakjes. Vervolgens dacht ze na over wat ze zou pakken, want ze wist dat ze gezien had dat sommige specerijen thuis al aardig op waren en Eve wou d'r "moeder" een plezier doen. Haar hand reikte naar één van de potjes uit toen ze opeens vanuit haar ooghoek iemand zag verschijnen, maar het was al té laat om haar te ontwijken. Er liep iemand tegen haar aan. Ze flikkerde bijna om en kon gelukkig haar tas nog van de grond af houden. Ze was even in de war en schudde haar hoofd. Haar rode ogen richtte ze op de persoon die seconden geleden tegen haar aan was gebotst. Ze keek het meisje even verstrooid aan, ja het was een meisje, met blauwe soort van grijze ogen en oranje haar. Best wel apart. Ze keek naar het meisje, maar er kwam geen woord uit, naja dan moest zij maar iets zeggen. "Heb je haast??" en ze keek het meisje met een vriendelijke glimlach aan en ze moest ook even grinniken.

Van schrik liet Kathy nu ook haar mandje vallen. “Sorry, het spijt me! Gaat het?” Verschrikt keek ze naar het meisje voor zich. Blond haar en rode ogen. Wacht, rode ogen. Bah. Dat kwam altijd zo eng over. Maar sinds ze wist van ESP’ers verbaasde het haar al bijna niet meer. Als ze maar niet beet, dan was het goed. ‘Heb je haast?’ Vroeg het meisje die haar vervolgens met een vriendelijke glimlach aankeek. Kathy’s wat geschrokken blik veranderde al gauw in een glimlach. “Hahah, eh. Ja. Soort van. Denk ik” Grinnikte ze wat droogjes. “Ik heb je trouwens nog niet bezeerd, hè? Ik moet beter uitkijken als ik ergens voor vlucht”, grinnikte ze vervolgens weer. Ondertussen pakte ze haar gevallen mandje van de grond af. Een gesprek beginnen zou toch onzin zijn, of niet? Ze twijfelde. Maar ja. Laat eerst het meisje maar praten ofzo. Hihi, aardig. Ze checkte even of ze alles ondertussen nog bij zich had. Vervolgens keek ze weer naar het meisje. “Ehh.. Tjah..” Mompelde ze wat droogjes. Waarom was een gesprek beginnen altijd zo damn moeilijk?

Het meisje was aardig verbaasd toen ze tegen haar aan was gebotst. Eve had het nog voor elkaar gekregen om haar tas niet te laten vallen, maar ja ze was nou niet bepaald menselijk, al zag ze er zo wel uit. Ze keek even vanuit haar ooghoek naar haar boodschappentas, maar ze vestigde haar aandacht al weer snel op het meisje voor haar. Ze was zeker weten jongen dan haar, ze gokte haar 15 misschien zelfs 16. Naja Eve was totaal niet groot, al was ze qua "andere" dingen wel gegroeid dus ze werd gelukkig geen 14 geschat terwijl ze 18 was. Ze zette de verdere gedachten maar uit haar hoofd. Het meisje had zich verontschuldigd en had meteen gevraagd of het ging. Eve glimlachte lichtjes. Natuurlijk gaat het, ze kon wel wat hebben, véél meer zelfs. Eenmaal haar vraag gesteld of ze haast had gaf het meisje antwoord, maar het ging niet bepaald flexibel. Ze stotterde, soort van. Het meisje vroeg vervolgens of ze haar bezeerd had. Eve's ogen waren enkele seconden groot geworden en ze zette maar snel een glimlach op. "Haha, natuurlijk niet" zei ze breed glimlachend. Ze moest niet vergeten dat hier gewoon ook nog normale mensen rond liepen. "Het deed wel een beetje zeer, maar dat maakt niet uit" en ze wreef even over haar ene arm waar het meisje tegen aan was gebotst, alsof het pijn had gedaan. Het meisje viel vervolgens stil en Eve bleef haar ook even stil aan kijken. Vervolgens glimlachte ze weer "heb je ook een naam??" vroeg ze maar om de stilte te verbreken. Haar rode ogen gingen weer even naar de schappen met specerijen en ze pakte maar snel even alles wat ze nodig had en propte het in de boodschappentas, waarna ze haar blik weer op het meisje vestigde. Ze had nog een heleboel te kopen, maar ja een gesprek was ook wel leuk, toch?

Het meisje vroeg of ze ook een naam had en Kathy keek haar even met een glimlachje aan. “Ehh.. Ja.. Haha, ik ben Kathy”, grinnikte ze even. Kathy was niet goed in het openbaar om zomaar met een nieuw iemand te praten. Logisch dat ze op school ook amper vrienden had.

Misschien was dat één iemand. En dat was een jongen. Niet zomaar een jongen. Een echte otaku. Iemand die alleen maar dacht en praatte over animé, manga, games en al dat soort dingen. Niet altijd leuk. Het enige handige was dat ze in de vijf minuten tussen de lessen door het heel even met iemand kon hebben over het een en het andere. Als het maar geen animé was. Dat haatte Kathy. Ze was er echt totaal geen fan van. Vooral omdat die knul ook altijd praatte over hentai. En dan ging hij vervolgens uitleggen wat het allemaal precies was. Ja, die dude bezorgde Kathy trauma’s. Arme Kathy. En dan te bedenken dat ze hem zo erg probeerde duidelijk te maken dat ze niks heeft met dat soort onzin, dat ze geen interesse heeft in Hentai, laat staan wat het doel van die smerige nasty filmpjes zijn. Al zeiden ze dat je eigenlijk geen ordeel mocht hebben over iets als je het nog nooit had gezien. Maar als je die verhalen van hem had gehoord dan mocht het wel. Ik bedoel; Tentacle Rape. WIE VERZINT DAT? Het is slecht. Heel slecht. Nooit dat Kathy er dus ook maar weer over wou horen of het wou kijken. Ja, althans. De laatste keer dat hij erover begon was ze weggelopen. En ergens buiten op een muurtje gaan zitten. Gelukkig had hij haar daarna niet meer gevonden. Want toen ze terug kwam hoorde ze dat hij haar had gezocht aangezien hij zijn verhaal nog niet af had gemaakt. Toen had ze overduidelijk gezucht en hem wijsgemaakt dat Hentai niks voor meisjes is. En dat zij dus overduidelijk een meisje is, en er niet in geïnteresseerd is. Stomme knul. Vroeg of laat sla ik je dood.

Kathy keek weer terug naar het meisje. “Zo.. Woon je hier al lang?” Ze keek even vragend naar het meisje. Vervolgens bedacht ze zich dat ze zelf pas een korte tijd in deze stad woonde, wegens de verhuizing. “Het is misschien stom, maar kan je me hierna misschien vertellen waar dat kleine boekwinkeltje is waar veel mensen het over hebben. Ik wou altijd al een kijkje nemen maar ik kon het nooit vinden”, grinnikte ze even wat stom. Stom, omdat ze zoiets moest vragen aan een vreemde waar ze net keihard tegenaan was gerent. Stom.

Het meisje stelde zich voor met de naam Kathy. Het was een mooie naam, ze had hem wel vaker gehoord, maar het bleef een mooie naam. Eve glimlachde naar het meisje. Ze moest zichzelf dan ook maar voor stellen, niet? Ze keek weer even naar haar boodschappen tas, maar vestigde haar aandacht maar gewoon op het meisje. "Mijn naam is Eve" zei ze met een glimlach. Engelse vertaling van de naam Eve, oftewel van Adam en Eva, ja dat was het enige wat ze wist over haar naam. Voor de rest wist ze alleen maar dat ze letterlijk op deze wereld gezet was met het doel als wapen. Niet dat ze een of andere robot was, gelukkig niet. Het hele gedoe dat ze over een jongen dacht bij haar op school die het constant over anime en manga had en dan ook nog over hentai, ging haar natuurlijk voorbij. Gedachten lezen, nee dat kon ze niet. Ze dacht weer even aan de twee jaar terug. Het was toen echt saai daar tot dat ze Dylan tegen kwam dan, maar ja toen ze vervolgens werd meegenomen door een stel, een man en een vrouw om precies te zijn, was de lol er ook af. Het was allemaal zo snel gegaan.

Eve schoot uit haar dromenland toen het meisje haar iets vroeg of ze hier al lang woonde. Ze knipperde even met haar ogen en zette een scheve glimlach op. "Nou... niet echt lang, twee jaar woon ik hier nu, twee jaar geleden ben ik uit een of andere kinder te huis gehaald" zei ze langzaam. "Nu heb ik een soort van echte familie" zei ze er met een glimlach achteraan. "En jij??" vroeg ze maar meteen. Ze was zo gewend om alles wat haar gevraagd werd ook gewoon terug te vragen, naja dat hing er natuurlijk wel van af wat de vraag was. Kathy kwam weer aan het woord en ze keek haar nieuwsgierig aan. Ze begon over een boekenwinkeltje en Eve dacht even diep na. Er was er hier wel eentje in de buurt volgensmij, de straat uit ofzo... De bleef even nadenken en ze had inderdaad gelijk dat aan het eind van deze straat een boekenwinkel was te vinden. "Ik weet niet of je de boekenwinkel bedoelt hier aan het eind van de straat, precies om de hoek" zei ze met een glimlach "daar zit er namelijk eentje, heel veel mensen lopen er meestal straal langs, omdat aan de zijkant niks staat aangegeven en de ramen zijn afgeschermd" ze wist niet waarom dat was, maar het winkeltje was wel gewoon normaal. Eve's rode ogen gingen naar haar briefje, naja lijst met boodschappen erop. "hmm.. misschien een rare vraag, maar misschien zin om me te helpen??" en ze liet vervolgens de lange boodschappenlijst zien. Ja hij was lang, héél lang.

Het meisje stelde zichzelf voor als Eve en Kathy knikte even terug. Ze had een licht glimlachje op haar gezicht. Al voelde ze zich natuurlijk nog steeds wat ongemakkelijk, ze begon zich wat meer comfortabel te voelen van het bijzijn van dit meisje. Het meisje vertelde haar ook dat ze hier pas twee jaar woonde. Ze vertelde ook dat ze uit een kindertehuis kwam, dus dat ze dus gewoon geadopteerd was. Kathy knikte. “Ah, ik ben hier nog niet zo lang geleden heen verhuisd vanaf Fukushima. Ik woon bij een soort van oud kennis van mijn broer nu. Aangezien hij niet meer voor me kan zorgen”, legde Kathy op haar beurt haar situatie uit. Het meisje vertelde dat ze een soort van echte familie had. En vervolgens hoe dat dus dan zat met Kathy. Ze dacht even na. “Ondanks het feit dat ik mijn ouders en broer niet meer om me heen heb, denk ik dat de mensen die ik nu heb ook best aanvoelen als familie”, glimlachte ze. Ook al was er ergens enige twijfel over. En kon ze zich niet interpreteren wie dan als wat voor soort familie van haar was. Was ze aan de andere kant ook blij met dat.

‘Ik weet niet of je de boekenwinkel bedoelt hier aan het eind van de straat, precies om de hoek’, vertelde het meisje weer. ‘daar zit er namelijk eentje, heel veel mensen lopen er meestal straal langs, omdat aan de zijkant niks staat aangegeven en de ramen zijn afgeschermd’, vulde ze zichzelf aan. Kathy knikte even. “Ah, dat kan misschien wel zo wezen. Er is me hier in de hele straat zelf in ieder geval nooit opgevallen dat er überhaupt een boekwinkel was”, grinnikte Kathy even droogjes.

Het meisje vroeg vervolgens of het Kathy haar zou willen helpen. Ondertussen staarde Eve naar haar boodschappen lijstje. Dus waarschijnlijk moest ze alsnog daar mee helpen. Kathy knikte even en glimlachte lichtjes. “Ik heb alles al, dus helpen kan natuurlijk geen kwaad”, zei ze op een vrolijk toontje. Ze mocht dit meisje in ieder geval wel. En het was het eerste meisje waar ze echt mee had gepraat en die niet Gyna of Alyss heette. Nieuw, apart. Maar altijd leuk. Ze maakte alvast aanstalten om ook maar een kant op te lopen. “Zo, wat heb je als eerste nodig?”, vroeg Kathy wat enthousiast.

Nu was het de beurt aan Kathy om haar verhaal te vertellen. Ze vertelde dat ze hier niet zolang geleden heen was verhuisd vanaf Fukushima. Fukushima? daar kwam zij ook vandaan. Ze woonde nu blijkbaar bij een oudkennis van haar broer, aangezien haar broer niet meer voor haar kon zorgen. Zou ze in hetzelfde kindertehuis hebben gewoond? Zo klonk het wel namelijk. Ze kon zich niet bedenken dat er nog honderd andere kindertehuizen in Fukushima waren te vinden, tenminste. Vervolgens ging ze verder dat ze nu best wel familie had, ondanks ze haar ouders en broer niet meer om haar heen had. Eve knikte begrijpend. Al had Eve nooit ouders gehad, laat staan broer(s) en/of zus(sen). Naja niet veel verder praten over familie enzo, meer was er toch niet te vertellen dacht ze dan. Voor Eve was er niet meer te vertellen, geen dingen die echt belangrijk waren.

Eve vertelde haar vervolgens dat er hier in de straat ook een boekenwinkel te vinden was. Eentje om de hoek waar iedereen langs liep, omdat de ramen aan de zijkant bedekt waren. Waarom dat was? Dat wist ze dus ook niet, maar het was wel gewoon een boekenwinkel, er was niks mis mee. En ze had gelijk dat zowat iedereen er langs liep aangezien Kathy dat ook al had gedaan en Eve moest ook even grinniken. Als laatst had ze ook nog gevraagd of Kathy haar zou willen helpen, misschien een rare vraag om dat zo maar ineens te vragen, maar ja ze wist niet altijd waar alles stond. Kathy bevestigde dat ze haar wel wilde helpen, want het kon geen kwaad. Een brede glimlach verscheen op Eve's haar gezicht. Ze keek naar het lijstje toen Kathy vroeg wat ze als eerst nodig had. Ze keek naar het eerste woord. Er stond "Paprika" en Eve herhaalde het "Paprika's" zei ze met een kalme stem. Ze keek vervolgens naar Kathy met een glimlach op haar gezicht.