“Everything I offer to my lost friend.”

Een diepe zucht kwam uit de mond van de jongen met de donkerbruine haren en rode ogen. Zijn hand ging even door zijn haar, terwijl hij met Eve achter zich aan naar het huis liep waar hij woonde, samen met zijn broer. Nu hij erover nadacht, had ze zijn broer nog nooit gezien, aangezien hij niet had geweten dat hij nog leefde. Op het moment leek hij totaal niet op zijn broer. Eerst ook niet echt, maar wel iets meer. Zijn broer had namelijk blond haar en groene ogen. De krachten van zijn broer waren anders, afgezien van de Dummy Check, die ze beiden hadden.
Hij opende de deur met de sleutel en duwde het open met zijn voet, waarna hij even snel naar Eve keek. “Niet schrikken,” meldde hij droogjes, waarna hij even de namen ‘Akuma’ en ‘Enma’ door het huis heen riep. Voetstappen - duidelijk van een hond of een ander dier - klonken en twee honden kwamen eraan gerend. De grote Tosa Inu en de nog veel grotere Caucasian Shepherd. Hij ontweek de begroeting van de twee door een stap opzij te doen, waardoor de twee waarschijnlijk bovenop of volop tegen Eve aan zouden komen. Hij keek haar even droogjes aan, lichtelijk glimlachend.
“Ey Bryan!” riep hij naar boven, waarna er een blonde jongen de trap af kwam lopen. Zijn enorm groene ogen stonden gericht op Eve, terwijl hij haar vol enthousiasme aankeek. ‘Jij moet Eve zijn!’ riep hij uit. Niet dat Dylan hem ooit over haar verteld had. Dat was gewoon zo’n leuke kracht van hem. Hij wist alles wat jij wist, zolang hij het maar nodig dacht te hebben. ‘Ik keek er al naar uit je ooit te ontmoeten,’ meldde hij, waarna het meisje een kus op haar hand kreeg en hij haar glimlachend aankeek. Hij was net wat kleiner dan Dylan en zag er op deze manier ook veel minder angstaanjagend uit. Ze waren echt tegenpolen wat dat betrof, dus ja.
“Wat wil je doen?” vroeg Dylan toen droogjes aan Eve en hij glimlachte even. “Heb je misschien dorst?” vroeg hij toen en hij keek even om, naar Bryan, wie weer zonder iets te zeggen naar boven aan het lopen was. “Let vooral niet op hem,” fronste hij. Intimus115 was de echte naam van Bryan. Intimus115 stond voor ‘Everything I offer to my lost friend’. Hijzelf was Fallere825 genoemd destijds. The Backstabbing Blade. Hij snoof eventjes zacht.

Ze hoorde de jongen zuchten en keek hem dan ook heel even aan. Eve bleef hem dan heel de weg ook aan kijken aangezien hij, volgens haar, enorm aan het nadenken was. Naja ze staarde niet constant naar hem. Dat zou nogal weird zijn, als mensen haar nu zouden zien op straat leek ze wel een of andere stalker. Eenmaal bij het huis aangekomen keek Eve met haar rode ogen naar het huis, ze was het een soort van aan het bestuderen. Ze lette dan ook niet echt op dat Dylan ondertussen al de deur open had gemaakt met zijn sleutel en de deur vervolgens open duwde met zijn voet. Hij vertelde haar dat ze niet moest schrikken, maar dat kwam maar half binnen. Opeens hoorde ze hem twee namen noemen, het waren duidelijk geen mensen namen, tenminste, maar ja het klonken als honden namen. Opeens kwamen daar een Tosa Inu en een Caucasian Shepherd tevoorschijn. Ze keek naar de honden hoe ze op hun af denderden, naja Dylan stond nog voor haar, dus ze had er waarschijnlijk geen last van om omver gelopen te worden. Tenminste dat dacht ze. Haar ogen werden echter groot toen Dylan nonchalant op zij stapte en de twee joekels van honden tegen haar op knalde. Dit zorgde ervoor dat Eve achterover op d'r kont belandde. Auw dat deed zeer dacht ze. Ze keek vervolgens droog terug naar Dylan en zag wel dat hij lichtjes moest glimlachen en ze stak haar tong naar hem uit. Ze keek naar de twee honden genaamd Akuma en Enma, mooie namen. Langzaam kwam ze weer omhoog. Ze klopt wat zooi van d'r af en keek even naar de twee honden. Honden waren leuk, maar ja andermans honden moest ze altijd aan wennen. Vervolgens riep Dylan nog een naam, Bryan, dat moest wel een mens zijn, tenminste dat hoopte ze. Niet veel later kwam er een iets kleinere jongen de trap af, met blond haar en groene ogen. Mooie combi, al was blond en rood ook mooi, naja dan had ze het wel over Dylan natuurlijk, maar die had nu bruin haar, dus dat was ook wel mooi. Ze schudde d'r hoofd maar en keek op toen de jongen zei dat ze Eve moest zijn en dat hij er naar uit had gekeken. Had Dylan over haar verteld? Ze vroeg het zich eigenlijk wel af en keek even naar Dylan voor een seconde. Haar rode ogen schoten meteen weer naar de broer Bryan toen ze een kus op haar hand kreeg. Ze werd heel lichtelijk rood en glimlachte maar terug. Eve was echter niet iemand die veel praatte, naja dat hing ook wel weer af bij wie ze was. Haar rode ogen gingen naar Dylan die vroeg wat ze wou doen, voordat ze antwoord kon geven kwam er een vraag of ze nog dorst had. Eve knikte "ja, ik lust wel wat" zei ze met een glimlach. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Bryan alweer naar boven verdween en Dylan vertelde haar dat ze maar niet op hem moest letten. "Oke dan" zei ze met een glimlach. Haar rode ogen zochten echter weer naar de twee honden. "Kun je ze aaien??" vroeg ze maar. Zoiets vroeg ze altijd, want er waren wel is honden die uit haalde hoe lief, schattig en wollig ze er ook uit zagen. Haar blik ging dus echter weer naar Dylan. Ze wachtte maar tot hij ging lopen, ze vond het altijd zo dom om voor op te gaan terwijl het je eigen huis niet eens is, naja of het word je gezegd.

Het was raar om weer met zijn broer herenigd te zijn, maar nog vele malen vreemder om weer met Eve herenigd te zijn. Hij was benieuwd welke van de twee hem meer geluk zou brengen. Want, kom op. Hij was eerder een pessimist dan een optimist, dus hij had niet het idee dat een liefde alles kon overleven. Hij was meer zo iemand die gewoon doorging met wat er gebeurde zonder ook maar een enkele verwachting te hebben. Zijn broer was exact het tegenovergestelde nu. Ten eerste het uiterlijk. Blonde haren, groene ogen, een lieflijk glimlachje.. En dan kwam hij aan met zijn donkergeverfde haar, rode ogen en altijd sarcastische blik. Dan had je ook nog hun karakters. Bryan was het aardige, betrouwbare type. Hij troostte iedereen, scheen te weten wat iedereen nodig had en plaatste zichzelf onder anderen. En Dylan. Hij gaf om niemand, plaatste zichzelf ver boven anderen en begreep de meeste gevoelens niet eens, dus liep hij maar weg. Vandaar ook hun namen. ‘Everything I offer to my lost friend’ en ‘The Backstabbing Blade’. Dat was precies hoe ze zouden worden, hoe ze opgroeiden. En in het lab wisten ze dat al. Grappig. Ze zeiden dat ze alles wisten en het begon er ook steeds meer op te lijken. Vervloekte labmensjes.
Het meisje vroeg hem of ze geaaid konden worden en Dylan fronste even. Eh? Wat? Oh. De honden. Zijn monsters. “Ze zijn niet enorm blij om geaaid te worden door een vreemde,” zei hij kalm. “Je kan het proberen bij die beer. Die vind het meestal wel leuk. Enma is meer een knuffelbeest dan Akuma. Wel fijn, want het is heel leuk om in die vacht te kruipen als het koud is,” merkte hij droogjes op. Hij zakte door zijn knieën en ging met zijn hand over het hoofd van de grote, oranje-achtige hond die naar hem toe was gelopen en de blondine vol verwachting aankeek, terwijl de grote beer aan het kwispelen was. Honden voelden mensen - en Espers - geweldig aan. Ze waren de enigen die geen onderscheid maakten. Ook was het wel fijn dat ze iedereen vertrouwden die hij vertrouwde. Al was Akuma nooit blij om aangeraakt te worden. Enma veranderde gewoon compleet van karakter.
“Oja. Je wilde drinken,” merkte hij op en hij stond op, om de keuken in te lopen en twee glazen uit een hoog kastje te pakken. Vervolgens deed hij de koelkast open. “Wat wil je?” vroeg hij, waarna hij hetgeen pakte wat ze zei te willen. Hij schonk voor zichzelf wat cola in. Geen alcohol vandaag. “Wat wil je doen?” vroeg hij met een droog glimlachje. Hij had genoeg spelcomputers - zijn obsessie, ooit - en natuurlijk ook een slaapkamer - wenkbrauwwiebel - en de standaard dingen die in een huis zaten. Ook foto-albums. Hurrfurr. Voornamelijk van na het lab enzo. Alle foto’s van daarvoor waren uit het album gescheurd en ergens opgeborgen waar niemand het kon vinden.

De jongen liep aardig verzonken in zijn gedachten, want haar vraag of ze de honden kon aaien kwam maar langzaam aan en het duurde zelfs ook nog even voordat het door drong. Na ja dit was normaal voor hem en ze kon alleen maar grinniken. Het antwoord op haar vraag kwam al snel. Ze wilden dus niet graag geaaid worden door vreemde "oke.." mompelde ze en haalde de gedachte maar uit haar hoofd om ze te gaan aaien, als die honden het niet fijn zouden vinden, maar Dylan's andere woorden volgde snel. Enma, de grote beer, vond het meestal wel fijn om te aaien, dus een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Ze deed Dylan maar na, terwijl hij met Akuma stond te kroelen, begon zij Enma maar te kroelen. "Awww wat ben je toch een lieverd" zei ze half grinnikend en ze wreef met haar beide handen door de de dikke bos haren. Eve was wel dol op dieren, zeker als ze gewoon lief waren en niet meteen je poot eraf beten als je ze wilde aaien. Na ja dieren hadden meestal een reden voor dat soort... Eve moest maar gewoon bij de les blijven. "Lieve Enma" zei ze terwijl ze op stond en haar handen van de grote beer afhaalde, eigenlijk Caucasian Shepherd, maar goed. Ze merkte Dylan's woorden op en knikte hevig. Ze had net op het strand nog wat gedronken, maar ze had nu al weer dorst "graag" zei ze er maar snel achteraan. Eve vluchtte snel achter Dylan aan naar de keuken, terwijl ze de twee joekels van honden nog een glimlachende blik had gericht. Dylan was in de koelkast aan het rond neuzen en Eve werd weer afgeleid door allerlei dingen in de keuken. Ze zag een beker en keek ernaar, zonder pardon pakte ze het ding op en begon er naar te staren. Toen Dylan plots uit het niets vroeg wat ze wou, liet ze de beker bijna op de grond flikkeren, maar dat ging nog net goed dus ze zette het ding, maar snel terug. Ze kreeg zowat een hartverzakking en een diepe zucht van opluchting verliet haar keel. Eenmaal gezegd te hebben wat ze wou drinken zorgde Dylan voor de rest. "Wat een heer" herhaalde ze in haar hoofd, maar perongeluk ook hardop en ze sloeg haar hand tegen haar mond. De jongen gooide rechtstreeks weer een vraag naar haar hoofd. Wat ze wilde doen? speelde er in haar hoofd af. Wat moest ze doen bij een jongen thuis? Toen er rare dingen in haar hoofd op kwamen werd ze spontaan rood. "Eum..." begon ze maar, niet dat daar veel uit te halen viel. Ze schudde haar hoofd "heb je geen leuke spelletjes ofzo??" vroeg ze maar met een glimlach. Oké dat was echt zo'n domme vraag, en op deze leeftijd? Ze zuchtte en sloeg zichzelf zowat voor d'r hoofd. "Na ja laat maar gewoon je kamer zien, zal vast wel interessant zijn" zei ze scheef lachend. Kon ze nu ook op houden met domme dingen te zeggen. Ze keek even weg en zette haar hersenen weer aan het denken die niet echt mee werkten. Ze keek Dylan maar weer gewoon aan met een onschuldig glimlachje en begon wat aan d'r blonde haren te plukken "kies jij maar gewoon wat we gaan doen.." zei ze maar als laatst, of toch niet? "maar ik wil in ieder geval wel je kamer zien" zei ze grinnikend en ze pakte het glas op met haar drinken er in en goot het in een keer naar achter, ja zo'n dorst had ze. Ze liep naar hem toe en ging achter hem staan, ook al had hij zijn glas nog vast, toch duwde ze hem naar voren, zonder dat hij zou knoeien "hup hup" zei ze grinnikend.

‘Wat een heer,’ had Eve gezegd en Dylan had geglimlacht. “Weet ik toch,” antwoordde hij droogjes en hij glimlachte. Zijn enorme sarcasme was voor sommigen iets aantrekkelijks, voor anderen was het gewoon super irritant. Voor de meesten lag het er ergens tussenin, maar goed. Het balde hem over het algemeen weinig wat men van hem dacht. Hij had toch wel vrienden en wist de dagen met plezier door te komen, dus hij voelde niet de behoefte om iets aan zijn persoonlijkheid of uiterlijk te veranderen. Al had hij een heel licht blond puntje onder elke haar. Uitgroei. Nog volledig onzichtbaar vanaf veraf, maar hij moest het dus maar weer eens verven. Waarom groeide dat kuthaar zo snel? Hij fronste en had even binnenpret. Hihi. Kuthaar.
Eve vroeg hem of hij geen spelletjes had en hij glimlachte valsjes. “Genoeg,” zei hij op een niet veel goeds betekende toon. Maar eigenlijk zei hij nooit iets op een toon die echt goed was, dus misschien verbaasde het niemand nog.
Ze zei hem dat hij zijn kamer gewoon moest laten zien en hij glimlachte. Ze zei dat hij mocht kiezen wat ze gingen doen, maar dat ze wel zijn kamer wilde zien. Ze begon hem vooruit te duwen en hij liep grinnikend vooruit. “Zozo, dus je wilt naar mijn kamer én ik mag kiezen wat we gaan doen?” vroeg hij liefjes.
Het drinken verdween uit zijn hand, hij draaide zich om en voor ze het door kon hebben lagen ze op zijn bed. Zij liggend, met handen omhoog, terwijl hij haar polsen beethield en boven haar zat, voornamelijk leunend op zijn knieën, die aan beide kanten naast haar heupen stonden. Hij bracht zijn hoofd dichterbij, naar haar oor. “Weet je nog steeds heel zeker dat ik mag kiezen?” vroeg hij, waarna hij haar even aankeek alsof hij iets heel vreselijks van plan was, maar toen begon hij te lachen en stapte van haar af, haar handen los latend.
“En dit is mijn kamer,” meldde hij droogjes. Het was niet veel speciaals. Witte muren met een donkergrijze laminaten vloer, een kledingkast met roldeurding, een bureau met gamecomputer en geweldig beeldscherm, een bank, een PS3, PS2, Wii en Xbox 360.. En nog een radio, TV, et cetera. Een typische Dylan-kamer dus. Afgezien van porno. Dat lag verstopt. Hihi.
Hij richtte zijn blik even droogjes op de spellenkast, een grote dvd-kast die gewoon propvol zat met games. “Wat voor spelletjes bedoelde je, Cara Mia?” vroeg hij glimlachend.

Het sarcasme droop er weer van af zoals gewoonlijk. Ze was echter wel een beetje raar aan het doen. Na ja dat mocht ook wel, toch? Ze was in een vreemd huis, samen met een jongen, niet dat ze helemaal alleen waren of course, maar ze had het nog nooit eerder gedaan. Oké dat klonk zó fout, ze bedoelde dus dat ze nooit eerder bij een jongen thuis was geweest terwijl ze er iets mee had. Ze hadden nu toch iets? of niet? Oké ze raakte weer véél te véél in de war door haar zelf. Ja daar was ze érg goed in. Toen ze eenmaal dom had gevraagd of hij spelletjes had, kreeg ze natuurlijk een antwoord die ze had kunnen verwachten, maar ja het werd ook wel een beetje voorspelbaar. Maar daarom had ze ook maar snel wat anders gevraagd, maar dat was natuurlijk ook niet de perfecte vraag geweest. In tegen deel zelfs. Op deze manier klonk het alleen nog maar nóg erger, en ze probeerde het nog goed te praten ook. Na ja Eve was niet goed in praten. Toen ze hem dus aan het duwen was liep hij grinnikend vooruit. Hey, het werkt, schoot er door haar hoofd. Maar door zijn woorden werd ze knalrood. Het was gewoon écht de manier waarop ie het zei, ze kon namelijk zijn gezicht niet eens zien. "Eum...zo bedoelde ik het... niet" begon ze te stotteren. Voordat ze zijn rug los liet, verdween Dylan's drinken en verschenen Eve en Dylan op Dylan's bed. Eve keek recht in de ogen van Dylan en het duurde even voordat ze door had waar ze waren, hoe ze lagen en... oke dat was genoeg. Eve werd weer knalrood. De vraag drong tot haar door toen hij in haar oor fluisterde. Er schoot een rilling door haar lijf "Eu... ja eu... maar niet eu..." begon ze weer. Hij zou toch niks doen? nee hij deed nooit wat, na ja niet nooit wat, maar nooit echt iets. Oké ze was weer duidelijk bezig. Plots begon hij te lachen en keek ze hem stomverbaasd aan, was ze zo grappig? Dylan verdween van haar en Eve kon eindelijk weer rechtop zitten. Niet dat het een eeuwigheid had geduurd. Ze zuchtte even en keek zowat op commando zijn kamer rond. Haar rode ogen keken van links naar rechts, ja het was een jongenskamer, maar hij was wel neutraal, maar ja hij was al achttien, maar je kon zeker zien dat het voor jongens was. Langzaam stond ze op en hupte ze van het bed af. Ze liep naar de gameconsoles en bleef er even naar kijken. Haar vinger werd langzaam aangetrokken door het aan-knopje van de Xbox 360, precies op het moment dat Dylan aan d'r vroeg wat voor spelletjes ze bedoelde drukte ze er op. Haar blik schoot richting Dylan "huh??", het duurde even, "oo.. eu... ja dit soort dingen" en ze wees naar de gameconsoles. Ze zag die "dingen" altijd op tv. Ze had er nooit een gehad, dus waarschijnlijk snapte ze er geen hol van. En ze zette maar een glimlach op haar gezicht. "Gaan we spelen?? ik snap er waarschijnlijk niks van" zei ze grinnikend "maar ik heb nooit zo'n ding gehad.." zei ze er achteraan en ze keek naar de Xbox 360, die nu licht gaf, omg. Ze keek van de Xbox 360 naar de PS3 en weer terug "waarom heb je er zoveel??" vroeg ze dom weg, terwijl ze op het aan-knopje van de Wii wou drukken.

Het meisje had op een interessante manier op hem gereageerd. Niet eens afwijzend, of zo. Hij begon het idee te krijgen dat hij niet steeds op dezelfde manier moest stoppen. Foute reacties dus. Hij glimlachte even valsjes in zichzelf en grinnikte. Hmn. Misschien dat hij maar een keer een stapje verder moest gaan. Dan zou hij haar weer wat erger kunnen laten schrikken. Hopelijk, that is. En verdergaan was ook gewoon leuk. Zeer plezant en bevredigend. Lol. Wat vond hij zichzelf toch weer enorm grappig. Zijn woordkeuze was gewoon geweldig. Hij hield van zichzelf. En hij was niet de enige. Wat een geweldige arrogantie. Hmm.
Ze zei dat ze het had over spellen, zoals in de spellen die overal in zijn kamer te vinden waren. Hij glimlachte lichtjes. Zolang ze maar bij zijn viezigheidsverzameling wegbleef. Die lag veilig verstopt. De grond van zijn kast - ingebouwd - was namelijk net iets lager dan de kamer, omdat ze daar dik laminaat hadden aangelegd met nog een of ander dempend spul zodat je zo hard kon springen en stampen als je wilde; niemand die het hoorde. Maar goed. Dat had de kast niet, dus was die dieper. Daarin lagen alle leuke boekjes en spelletjes, met een dunne laag laminaat erop, zodat het leek alsof het gewoon doorliep. Hij was wel baas.
Hij hoorde het geluid dat de Xbox aan werd gezet en liep rustig op haar af, om het ding vervolgens uit te drukken. Hij zag hoe ze de wii bijna aanzette en pakte de twee wii controlers - hij had er vier; de andere twee zaten in het kastje onder de tv die aan de muur hing - om haar vervolgens met een glimlachje aan te kijken. “Ik heb wel een spel dat meer iets voor jou is dan voor mij. Geen idee waarom ik het heb,” meldde hij. Hij had het toen gekocht voor Candice, maar goed. Die had toch geen wii, so who cares.
Hij liep op de kast af omdat teleporteren meer energie zou kosten en sloot zijn ogen toen hij zijn hand hier tegenaan had gelegd, om het spel in zijn andere hand te laten verschijnen. Spellen zoeken was te veel moeite. Vervolgens liep hij terug en deed het spel in de wii, welke nog geen ander spel erin had zitten. Hij legde het doosje naast de wii neer om vervolgens het menu aan te klikken, te klikken op ‘Just Dance 3’ en het bekende California Gurls dansje aan te zetten. “Doe haar gewoon na,” zei hij. Hij legde de tweede wii controler terug op het kastje en gaf de eerste aan Eve. “De bewegingen staan rechtsonderin. Het is niet heel moeilijk,” glimlachte hij, waarna hij voor haar op A drukte en het liedje begon, waarna hij op het bed ging liggen, starend naar haar en de wii. Hihi.

Eve was gewoon verder op onderzoek uit gegaan, want Dylan leek weer aardig in zijn eigen wereldje, ze vroeg zichzelf wel is af wat er in die gozer zijn hoofd rond ging. Ze had hem dan ook even een blik gegeven, maar hij keek nogal... ja hoe moest je dat zeggen. Na ja ze liet hem maar lekker denken over van alles en nog wat. Toen ze met haar vinger op de Xbox 360 aan-knop werd ie meteen weer uit gezet. Ze keek Dylan even fronsend aan. "Why??" vroeg ze hem, maar hij kwam ineens met van die Wii-controlers aan zetten. Ze keek er naar met een glimlach, yey ze gingen Wiien. Hij had dus een spel wat meer voor haar was, maar niet voor hem. Voordat ze kon vragen waarom hij zo'n spel dan wel niet had gaf hij al antwoord. Hij wist het niet? Hmm weird schoot er door haar hoofd. Ach ja boeiend. En ze keek hem met een brede glimlach aan "Oké, leuk" zei ze opgetogen. Ze wist niet wat ze moest verwachten, naja ze had zoiets nog nooit gedaan, dus ze zou toch wel falen, of niet? Eve ging even recht staan en staarde Dylan aan. Zo te zien was hij weer te lui om het spel gewoon te zoeken en ze moest even grinniken. Dylan deed voor de rest alles, zette alles aan, en het ging nogal snel, maar ja het spel heette dus Just Dance 3, ze had het wel is voorbij zien komen op tv en dansen vond ze geweldig. Na ja het spel paste dus goed bij haar. Vervolgens hoorde ze het liedje en fronste even, zeker toen hij de controller neer legde, het spel had aan gezet en hij op het bed ging liggen. "Doe je niet mee??" na ja het was geen spel voor jongens, zeker dit liedje niet. Ze kreeg het pas door waarom hij dit liedje had gekozen toen hij aan ging, fijn. Ze keek hem even droog aan, maar focusde zichzelf al snel weer op het scherm. Ze rolde haar ogen even en ging precies zo staan als de vrouw op het scherm. Ze had al zo vaak mensen na gedanst op tv dus dit was niet het moeilijkste. Ze deed alles na zoals het hoorde, soms moest ze er even in komen, maar dat ging wel. Langzaam fluisterend zong ze mee. Vond ze leuk. Toen het liedje vervolgens klaar was, stond ze abrupt stil en draaide ze zich om met een lichte blos op haar gezicht. Ze kroop op zijn bed en stond op handen en knieën naast hem en staarde hem fronsend aan. "Ik had je wel door" zei ze droog terwijl ze hem aan bleef staren. "Alleen wel op het laatste moment..." zei ze er wat droog achteraan. "Maarre het spel is echt heel leuk, ik dans altijd mensen na sinds 2 jaar geleden, hihi" zei ze glimlachend. Ze keek nog even om naar de Wii waarbij het muziekje nog steeds door ging, maar haar aandacht werd weer getrokken door Dylan. "Nu moet jij dansen" zei ze met een besloten gezicht en ze legde de Wii-controler op zijn borst.

De reden dat hij dit dansje had gekozen was in verband met de enorm leuke bewegingen die ze erbij moest maken. Je had de stukjes van het refrein, waarbij je een soort bilshake deed en daarna met je tieten schudde. Perfect. Dit spel was voor zijn vriendinnen gemaakt. Hij wist het wel. Zo had je ook nog Jump - lekker springen - en een boobshake dansje waar hij de naam van vergeten was. Perfect. Geweldig. En dan konden die bitches niet klagen ook, want ze wilden er sexy uit zien tijdens het dansen. Hihi.
Ze had hem gevraagd of hij niet meedeed, waarop hij even had gefronst. “Toekijken is leuker,” meldde hij kalm. Gheghe. Veel en veel leuker. Hartje. Hij zag hoe ze hem heel even aan had gekeken, maar ze ging toch dansen. Een tevreden grijnsje stond op zijn gezicht en zijn rode ogen stonden vol plezier. Gheghe. Dit was grappig. Plezant. Zeer plezant. Snorretje.
Toen ze eenmaal klaar was keek ze hem aan met een lichtelijk rood hoofd. Ze meldde dat ze hem pas op het laatste moment doorkreeg en hij grinnikte. “Typisch,” meldde hij droogjes. Ze ging door over dat het spel echt leuk was en dat ze graag mensen nadanste. “Je kan altijd langskomen hier hoor, Cara Mia. Vind ik helemaal niet erg. ♥” Een grijnsje sierde zijn gezicht terwijl hij dit zei. Hélemaal niet erg. Vooral niet als ze boobshake dansjes deed. Of dat dansje met Beyonce. Dat was echt een hoerendansje omg.
De wii-controler werd op zijn borst neer gelegd en ze meldde hem dat hij moest dansen. “Dat is een absolute nee,” zei hij. “Je zal mij niet snel zien dansen en al helemaal niet voor een apparaat, boobshake dansjes dansend,” ging hij toen door.

Hij drukte op het knopje op de wii-controler en de wii ging uit, waarna hij de wii controler wegteleporteerde en de PS3 controler in zijn hand verscheen. “Dit is wat ik altijd speel,” meldde hij, waarna Assassin’s Creed Revelations aansprong. Gheghe. Hij zette het op multiplayer en koos als poppetje de nieuwe Harlequin. Als rangnaam had hij de mierenneuker. Hele mooie naam.
Eenmaal klaar met zijn potje hield hij de controler richting Eve. “Wil je proberen?” vroeg hij. Je zag hem op nummer 1 staan qua score, even als dat hij vele prijzen gewonnen had en de beste kill gemaakt had en het minste dood was gegaan. Hij was gewoon baas. Awesome.

Voordat ze begon had hij gezegd dat "toekijken" leuker was. Of te wel naar haar lichaam kijken hoe dat bewoog of zo iets. Fijne gedachten. Heel fijn. Niet dus. Waarom had ze ooit zo'n iemand ontmoet? En waarom vond ze in godsnaam zo'n iemand leuk? Dat zou toch niet moeten? Oké overdrijven was ook een vak. Gelukkig was het liedje snel voorbij, al moest ze toegeven dat het een leuk spel was. En wat Dylan betreft, laat die maar gewoon lekker naar haar reet, niet alleen dat, kijken daar kan ze toch niet op in gaan. En als ze een discussie zou voeren zou ze over dat onderwerp waarschijnlijk niet kunnen winnen. Fuuuu. Eenmaal half op zijn bed gesprongen had ze geëist dat hij nu ging, maar dat werd een nee, een absolute nee. Hij kon niet dansen en wilde geen hoerige dansjes doen. Wacht? Zaten er alleen maar zulke liedjes op dan? Ze wist zeker dat er ook liedjes op stonden gewoon voor jongens. Ach hij had al nee gezegd. "Wat jij wil..." zei ze kalm en ze rekte zichzelf eens een keer goed uit. Ze bleef gewoon lekker op zijn bed zitten. Bedden waren comfortabel, wat je er ook op deed.

De Wii ging uit en een ander ding ging aan. Volgens Eve was het een PS3, ja vast wel. Zeker toen ze de controler in Dylan's hand zag en ze er even naar gestaard had. Dit speelde hij dus. En ze keek even naar scherm, al bleven haar rode ogen zowat aan het scherm geplakt. Ze wist het niet, maar ze bleef er maar naar kijken. Zij hoefde gelukkig niks te doen. Toen ze echter zijn naam zag, hield ze haar hoofd iets scheef en was het erg moeilijk haar lach in te houden. Het potje was vervolgens afgelopen. Het was best wel interessant, na ja om naar te kijken niet om zelf te doen. Ze kreeg echter de controler zowat in haar hand geschoven en hij vroeg of ze wilde proberen. Ze keek even naar Dylan en terug naar de controler. Ze schudde haar hoofd en keek even kort naar het scherm. Zo te zien was hij erg goed in dit spel. "Eum... doe maar niet, waarschijnlijk ben ik dan meteen dood na één seconden of zo" zei ze scheef glimlachend. "En zoiezo, je zal mij niet snel een jongensspel zien spelen" zei ze plagerig terug aangezien hij soort van hetzelfde had gezegd over JD3. Ze pakte de controler vast en keek er even naar. "Hoelang moet je dit spelen voordat je wel niet super awesome weet ik veel bent" en ze begon heel het ding te bestuderen. Ja het was heel interessant, in Eve's ogen.

Het vorige potje was enorm goed gegaan. Als harlequin had hij in het begin gewoon rondgelopen, terwijl zijn eerste doelwit tegen hem aan was gerend en hij hem hierbij vergiftigd had, waardoor hij punten kreeg voor first kill, omdat zijn doelwit rende, incognito, langzaam werkend vergif, et cetera. Hij was geen type om agressief achter anderen aan te rennen. Meestal merkte je niet eens dat hij het was, tot je ineens neer viel door een vergiftiging. Voor dit spel was het handig een taktiek te gebruiken. Hij ging nooit uit groepjes, en anders liep hij nooit alleen. Hij liep ook vrijwel nooit door afgelegen weggetjes als er iemand achter hem aan zat. Daken waren een absolute no-go. Hij haatte die manier van spelen en negeerde het als hij een doelwit had die rende. Meestal doodde hij dan een burger, of hij maakte een kortere route en stond dan ineens voor diegene. Hij glimlachte lichtjes. De rest was goed, maar het stond al van tevoren vast dat hij zou winnen. Vandaar dat hij nauwelijks nog speelde.

Eve zei dat het beter was als ze niet ging spelen en bestudeerde de controler aandachtig. Ze merkte op niet zo snel een jongensspel te zullen gaan spelen en hij grinnikte. Hij wees naar het scherm, waar je twee kinderen die gewoon enorm pro waren zag staan. De één heette FamousRaaj en de ander had als naam MintGuitar. Twee wijven, dat zag je aan hun poppetjes. En naam. “Er spelen wel meer meisjes, hoor,” zei hij toen glimlachend. Toen ze hem had gevraagd hoe lang het duurde voor je echt goed was, fronste hij. “Ligt eraan. Je moet het slim spelen. Dus, sommigen worden nooit goed, anderen zijn na drie seconden al pro,” zei hij glimlachend.
Toen het nieuwe potje weer begon pakte hij snel de controler terug en klikte op de X-knop, zodat hij het poppetje zou hebben die hij wilde. Het nieuwe potje begon en hij keek Eve aan. “Nog ééntje. Daarna gaan we iets leukers doen,” zei hij met een glimlachje.

Eenmaal klaar zette hij de PS3 uit via het menu en gooide de controler naar de PS3 toe. Hij keek Eve glimlachend aan. “En? Zin om iets leukers te doen?” vroeg hij flauw. Als dit een manga was had er zo’n hartje achtergestaan en had je een pedofielisch hoofd gezien die deze tekst in een tekstballon voor zijn mond had staan. Hoe episch.

Eenmaal na het bestuderen van die ooo zooo interessante game controler, keek ze naar Dylan die opeens naar het scherm wees. Eve keek automatisch naar het scherm, naar de scorelijst die nog steeds te zien was. Er stonden blijkbaar ook twee meiden tussen, ook hoog boven in de scorelijst, als zij het gedaan zou hebben dan stond ze waarschijnlijk onderaan. "Ja, ik zie het" antwoorde ze terwijl ze nog steeds naar het scherm keek "maar ik zou waarschijnlijk ergens onderaan eindigen" zei ze grinnikend. Haar andere vraag werd ook snel beantwoord. Het lag er dus aan of je er "potentie" voor had, om het zo maar even te zeggen. Na ja ze ging er maar niet té veel aandacht meer aan besteden, straks moest ze het nog verplicht gaan spelen. Straks molde ze die controler nog en daar was Dylan waarschijnlijk niet zo blij mee. Opeens werd de game controler uit haar handen gegrist en voor ze het door had, had hij alweer op een knopje gedrukt wat er voor zorgde dat er nog een potje begon. Eve keek Dylan even droog aan "nu lijk je net zo'n verslaafde..." zei ze droog terwijl hij verder ging met zijn potje. "Ach, misschien ben je dat ook wel" zei ze grinnikend, was meer voor de grap bedoeld, maar ja jongens hadden iets met gamen en konden uren achter die dingen zitten. Na ja als het te lang ging duren, zorgde Eve er wel voor dat ze hem af leidde. Ja, alleen hoe? Voor nu richtte ze haar rode ogen op het scherm waar het spel weer begon en hij weer "mensen" vermoordde. Het was leuk om naar te kijken als het goed ging, maar dat was dan ook alles. Opeens was het spel afgelopen en Eve schoot uit haar soort van trans. Het ding werd uitgezet en hij smeet letterlijk de controler naar het apparaat. Ze keek hem even of hij gestoord was "zo mol je je spullen wel he??" zei ze, hem aankijkend met een stomverbaasd hoofd. Echter vroeg hij nu of ze iets "leukers" gingen doen en daarbij trok ie ook nog een heel... hoe noem je dat.... niet goed voorspellend gezicht. Na ja waarschijnlijk was het toch weer voor de gein. Ze kreeg een lichte blos op haar gezicht, leunde voorover op haar handen en gaf hem snel een kusje op zijn lippen. Vervolgens bracht ze haar lippen naar zijn oor "jij weet vast wel een leuk spelletje" zei ze met een mierenzoet stemmetje. Ze ging weer gewoon rechtop zitten en keek hem met een gewone glimlach aan. Hij klierde haar vaak genoeg met dit soort dingen, dan kon zij ook wel een keer zoiets zeggen, toch? Ze zouden toch wel weer een of ander spelletje doen op een van zijn gameconsoles en haar rode ogen gingen even naar die dingen.

Het was gewoon het enige waar hij echt uren aan bezig kon zijn. Gamen. Hij hield ook wel van sporten en was er ook zeker niet slecht in, maar gamen was meer iets voor hem. Hij ging wel eens voetballen met een stel gasten, maar echt actief aan een sport deed hij niet. Het was te vermoeiend en hij hield er niet van als het een verplichting was. Bovendien was hij – zoals je al kon verwachten – niet iemand die er van hield om met een team te spelen. Het irriteerde hem. De meesten konden niet tegen een stootje en lagen al op de grond als je de bal afpakte en ze niet eens aanraakte. Maar goed. Voetballen was ook niet echt geweldig. De andere sporten vond hij zo gay. Hij had ooit meegedaan aan basketball, maar die lange knullies maakten hem bang, zelfs al was hij al redelijk lang in vergelijking met de meesten die in Japan woonden.

Ze had gereageerd op zijn woorden met een kusje. Hmn. Interesting. Hij glimlachte lichtjes, toekijkend hoe een blos zich over haar wangen verspreidde. Ze bracht haar mond naar zijn oor en kwam tot de conclusie dat hij vast wel een leuk spel wist. Hij glimlachte valsjes. Dus, ze was van plan een keer mee te spelen? Interessant. Alleen maakte dat het wel heel moeilijk om te weten wanneer hij eh.. Stoppen moest.
Ze ging weer naar achteren zitten en glimlachte. Haar blik ging even naar de gameconsoles en hij fronste. Al snel kwam er weer een grijns op zijn gezicht en voor ze het weten zou, zat hij op handen en knieën boven haar, terwijl zij op haar rug tussen zijn benen en handen in lag. “Jij weet net zo goed als ik dat het nu even niet daarover gaat,” zei hij met een vals grijnsje en hij drukte zijn lippen even op de hare. Hoe klierderig en pedofielisch hij ook deed, ze wist zelf ook wel dat hij zou stoppen als ze het erg zou vinden.
Hij ging weer staan en zuchtte. “Nou, nog andere ideeën om te gaan doen?” vroeg hij toen maar. Hurr. Zomaar spotten met zijn hormonen. Vieze bitch. Nee, grapje. Hij hield nog wel van haar hoor. Xoxo.

Nadat ze haar blik naar de game consoles had gericht, wat ook alleen maar was zodat ze Dylan niet recht in de ogen aan hoefde te kijken. Verlegen. Maar de jongen tegen over haar dacht daar anders over. In een flits lag zij zelf op haar rug en hij zat weer boven haar op handen en knieën. Nu moest ze hem wel aan kijken, precies op dat moment werd ze nog roder dan dat ze al was, zo rood als een tomaat. Ze bleef als een of andere gehypnotiseerde naar Dylan staren. Ja zo kon je het beter noemen, staren. Misschien had ze iets té veel uitgelokt. Niet dat ze het erg vond. Omg wat dacht ze wel niet, maar kom op ze hadden het al eerder gedaan. Oké daar moest ze niet aan denken, dat was ook al weer twee jaar geleden. Wow twee jaar geleden. Dat was best lang. Té veel gedachten.
De gedachten verdwenen langzaam en ze kwam weer tot de realiteit. Dat was ook wel nodig ook, want ze flipte in haar eigen hoofd, best wel knap. Dat ter zijde. De jongen, Dylan, haar vriendje, wat voor anders je hem nog meer kon noemen, begon tegen haar te praten. Haar bordeau rode ogen bleven hem aanstaren terwijl hij zijn woorden uitsprak. Ze wist donders goed dat het niet over video games ging. Haar ogen draaide weg om zijn blik te vermijden en ze drukte haar twee wijsvingers tegen elkaar. "Ja..." zei ze zachtjes, wel nog hoorbaar "het gaat inderdaad niet over die spelletjes" zei ze terwijl ze hem na een paar seconden weer aan durfde te kijken, met een glimlach en een rood hoofd. Dylan's lippen werden opeens op de hare geduwd en ze sloot even haar ogen voor zolang het duurde. Opeens verdween Dylan van het bed af en stond hij dus weer. Ze keek hem even aan en ging weer recht op zitten op zijn bed. Hij vroeg of ze nog andere ideeën had. Met een vinger op haar kin keek ze bedenkelijk. Een geamuseerde glimlach sierde haar gezicht. Ze stond op, ja ze stond nu op zijn bed, nu was ze groter yeah, oke. "Jat andermans shirt" zei ze droog. Handig sprong ze van het bed en in een snelle beweging had ze zijn shirt weer te pakken. Met een brede grijns op haar gezicht sprong ze weer speels terug op het bed, terwijl ze wel overeind stond op zijn bed. "Come and get it" en ze zwaaide het voor Dylan's neus heen en weer en stak ook nog is haar tong naar hem uit. Begint al goed. Ze sprong aan de andere kant van het bed er weer af, zodat er een soort barrière tussen de twee zat. Ja een bed. Ze hield het shirt voor zich en keek er onderzoekend naar. Alsof ze een bijzonder item had gevonden. Heel bijzonder. Ze grinnikte en keek naar haar eigen shirt en terug naar die van Dylan, hoe kon zij zo klein zijn en hij zo groot. Niet eerlijk! Ze bleef er gefocused naar kijken.