The end of the day\\

Het was een rustige avond, de zon was net onder, en er was geen wolk te bekennen. Kabira lag rustig op de grond, er was 'savonds niemand te bekennen op het kerkhof, dus hij kon er rustig liggen om naar de sterren te kijken. Hij had de hele dag geoevend om nog sterker te worden, maar hij boekte maar heel langzaam resultaat. Hij kroop iets achteruit, en gong tegen een grafsteen aanzitten. Volgens sommige mensen was dit kerkhof behekst, maar Kabira geloofde dat niet, het waren waarschijnlijk wat jongen Espers die hun krachten misbruikten. Hij hoorde iemand lopen op het grindpad achter hem, Hij draaide zich om, en ging tegen een andere steen zitten, zodat hij kon zien wie er aankwam.

Een blondharige jongen ging even met zijn hand door zijn haar, terwijl hij in de spiegel keek. Hij zou zo op bezoek gaan bij het graf van zijn moeder, iets wat hij behoorlijk vaak deed en wat hem nog steeds raakte elke keer dat hij het deed. Hij was gewoon zwak. Maar goed. Daar was hij een Shou voor, toch? Een lichte glimlach sierde zijn gezicht.
Eenmaal buiten zuchtte hij een keer, terwijl hij naar de begraafplaats ging in de auto, samen met zijn zus. Ze hadden een goede relatie samen. Zij had hem zowat opgevoed, waardoor hij net iets vrouwelijker was dan de meeste jongens. Hij kon het ook beter met meiden vinden en had al een relatie en een soortvan-relatie gehad met jongens. So what. Hij gaf er weinig om. Dan was hij maar een homo. Who cares.

Eenmaal aangekomen op de begraafplaats ging zijn zus eerst naar het graf van een overleden vriendin van haar, waardoor Shou alleen ronddwaalde op het kerkhof. Het scheen helaas al snel dat hij niet alleen was. Hij keek op, zijn ogen gericht op een punt waar hij totaal niet op lette. Hij gebruikte zijn krachten. Ability Tracker, één van de krachten die hij veel gebruikte. Hiermee kon hij andere Espers aanvoelen. Hij wist exact waar ze waren en wat hun krachten waren.
Eenmaal erachter gekomen dat er echt iemand was, liep hij rustig op diegene af en staarde hem droogjes aan. “Hallo,” sprak hij droogjes, waarna hij onschuldig glimlachte. “Je zit zeg maar.. Voor het graf van..” begon hij te zeggen, maar hij fronste uiteindelijk. Je zit tegen de steen van mijn moeder, wilde hij zeggen, maar hij kon de woorden niet uitspreken. Hij zuchtte even. “Nevermind. Shou is de naam,” stelde hij zich voor, zich afvragend wat de knul hier deed.

'Shou is de naam.'Hoorde Hij de jongen zeggen. Kabira keek omhoog ,Voor hem stond een jongen van een jaar of veertien, met blond haar, en een groene trui. Kabira zette zijn handen op de grond, en drukte zichzelf omhoog. hij stak zijn hand uit naar de jongen 'Ik ben Kabira, ik kom hier vaak om tot rust te komen, en wat doe jij hier?'vroeg hij. Hij kon al wel raden dat er ergens op de begraafplaats een familielid van de jongen lag. Kabira ging rustig op een boomstronk zitten, wachtend op het antwoord van de jongen



(prutpost Q.Q}

Shou’s blik ontmoette die van de andere jongen en hij glimlachte onschuldig, zoals altijd. Zijn blauwe ogen sloot hij hierbij voor een moment. Hij zag hoe de jongen zich overeind drukte en glimlachte lichtjes. Dat voelde al fijner. Het was niet heel fijn om iemand te zien zitten op je moeder’s graf. Dat was gewoon.. Raar. Al wist die ander dat ook niet en was het eigenlijk niets meer dan grond waar hij op zat, maar toch. Het voelde.. Niet goed.
De jongen stak zijn hand uit en Shou schudde hem met een glimlachje de hand, terwijl hij luisterde hoe de jongen zich voorstelde als Kabira. Hij vertelde over hoe hij hier vaak kwam om familie op te zoeken en vroeg hem vervolgens wat hij hier deed. Hij zag hoe de jongen op een boomstronk ging zitten en plofte zelf neer naast het graf van zijn moeder, de jongen aankijkend. “Dit graf.. Is van mijn moeder. Ze overleed toen ik nog jong was, dus ik ken haar niet echt, maar goed. Het blijft familie,” glimlachte hij. Hij was echt zo’n type die niemand kon haten. Altijd vriendelijk, wat er ook gebeurde. Misschien was dat één van zijn zwakke kanten, misschien juist één van zijn sterke. Het lag maar net aan het moment.
“Ik kom hier altijd met mijn zus, maar die is nu even ergens anders op de begraafplaats,” zei hij toen rustig. Die was nu een vriendin aan het opzoeken. Zucht. Waarom stierven de beste mensen zo vroeg? Ach.. Echt depressief kon hij er niet van worden. Hij had het geaccepteerd.
“Niet echt de vrolijkste plek om rond te hangen, of wel?” vroeg hij toen met een fronsje en hij keek even om zich heen. Het was niet bepaald een plek waar hij zelf graag kwam. Al had het wel zo zijn rust en hing er een sfeer die je nergens anders kon vinden.