Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
ZoekenIndexLaatste afbeeldingenPortalInformatieRegistrerenInloggen

 

 ~Wow... Fantastic Baby~

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Jun

Jun


RPG punten : 9
Registratiedatum : 20-03-12

Character sheet
Leeftijd: 17 years~
Partner: I don't know who i love, yet~
Krachten:

~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Emptyma maa 26, 2012 8:11 am

De jongen durfde zelfs nog te glimlachen nadat hij zichzelf voor hem had verwond. Tenminste het was natuurlijk niet de bedoeling geweest dat de jongen met de zwarte haren gewond zou raken, maar hij had er wel zelf voor gezorgd. Hij snapte nog steeds niet dat hij niet gewoon was weg gerend. De beer zou waarschijnlijk wel zijn interesse in Jun verloren zijn aangezien hij constant ligt te pitten. Beren vinden dat niet interessant, na ja volgens Jun. Jun keek dus nog steeds wat ongelovig naar de jongen. Hij schudde lichtjes zijn hoofd en merkte dat de jongen niet echt meer bij het bewustzijn was. Waarschijnlijk kwam het door het bloedverlies. Dus hij moest hier zo snel mogelijk weg, anders zou hij compleet buiten westen raken en dat was alles behalve goed.
De jongen reageerde alleen nog vaagjes op hem, ook toen hij vertelde dat hijzelf niks mankeerde. Hoe kon hij het überhaupt voor elkaar krijgen om zo kalm te blijven. Jun zou compleet geflipt zijn. Wat waarschijnlijk dan niet echt bevorderlijk geweest was, maar goed. Misschien dat de zwartharige jongen daarom wel zo rustig was. Het begon hem echter nu wel te irriteren dat hij zijn naam niet wist. Nu kon hij hem niks noemen. Tenminste. Na ja Jun had er altijd een hekel aan.
Echter moest er nu iets gaan gebeuren, anders zou de jongen helemaal dood bloeden en dat was wel het laatste wat hij op zijn geweten wilde hebben. Jun begon dus over het ziekenhuis, want dat was de beste plek om nu heen te gaan, want ja hij was geen dokter. Echter begon de jongen hem tegen te spreken. Geen ziekenhuis, kwam er uit de jongen zijn mond. Geen ziekenhuis? Oké nu was hij compleet door Jun als gek verklaard, want wie ging er nou niet naar een ziekenhuis als je er zo erg aan toe was. Jun dacht na, na ja de andere optie was dan om hem mee naar huis te nemen en daar een verpleegster en dokter naar hem laten kijken. Die waren toch bijna altijd aanwezig. Ja dat was wel een voordeel als je rijk was. Ook al kwam dat door zijn ouders. Best handig. Na ja dan dat plan maar uitvoeren.

Jun was dan uiteindelijk aangekomen bij zijn eigen huis met de jongen half dragend. Na ja ondersteunend. Het was wel even wat moeite om hem helemaal hier naartoe mee te nemen, maar ja eigenlijk was het ook wel half zijn schuld dat de jongen zo gewond was geraakt. Het beste wat hij dus terug kon doen om hem te verzorgen, om het zo maar even te zeggen. En natuurlijk moest hij dit shirt wisselen enz. want dit zag er gewoon puur niet uit. Ja, Jun was in dat opzicht wel netjes.
De jongen eenmaal boven gekregen en hem in zijn bed gekregen, aangezien hij er niet echt over nagedacht had om hem in een logeerkamer te dumpen. Nee, dat was sneu. Waarom? Never mind. Jun liep naar de muur waar een aantal knoppen te vinden waren. En niet zo weinig ook. Ze hadden allemaal een functie. Best handig. Jun drukte op een van de knoppen.
Niet veel later verschenen er een verpleegster en een dokter. De dokter keek naar de wond en begon hem te verzorgen terwijl de verpleegster hielp. Dat eenmaal gedaan verdwenen de man en vrouw weer. Het was hun aangeleerd om hun "meester" nooit in de ogen aan te kijken. Dat was zijn ouders idee. Jun vond het nogal raar, maar ging er maar verder niet op in, het boeide hem allemaal vrij weinig.
Jun dacht echter dat de jongen nu wel zat te slapen. Nu was het zijn beurt dus om op te knappen. Hij liep naar een deur en deed deze open en liep een grote inloop kast binnen. Hij viste er een leuk shirt uit en liep de kast weer uit en deed de deur dicht. Jun trok vervolgens het shirt wat hij nog aan had over zijn hoofd. Nou wat er nog van over was. Eenmaal dat ding uit, probeerde hij zich in het nieuwe shirt te frutten.

&Kotaro
Terug naar boven Ga naar beneden
Kotaro

Kotaro


RPG punten : 7
Registratiedatum : 20-03-12

Character sheet
Leeftijd: 19 jaar
Partner: x
Krachten:

~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Emptywo maa 28, 2012 8:25 am

Kotaro voelde hoe hij met moeite omhoog getrokken werd. Hij liet zich mak als een lammetje meeslepen. Later zou hij zichzelf hier nog voor hebben gehaat. Hij had jaren getraind om te overleven, ook in dit soort situaties. Dat hij nu half verlamd door een vreemde werd weggesleept naar ik-weet-niet-waar en hij kon doen wat hij wilde, kon hij niet uitstaan.
Maar momenteel had hij weinig keus. Hij probeerde zoveel mogelijk zelf te lopen, maar zijn benen leken geen spieren meer te hebben en de jongen moest hem blijven ondersteunen.
Uiteindelijk werd hij neergelegd op een zacht oppervlak. Hij vermoedde een bed, maar wist het niet zeker.
Hij hoorde voetstappen op hem afkomen, maar kon niet zien wie het waren. Dat frustreerde hem, maar hij bleef rustig en zo alert als hij nog kon. Hij voelde hoe de wond op zijn arm zorgvuldig werd ontsmet en vervolgens goed werd verbonden.
Vervolgens hoorde hij de voetstappen weer weggaan. Hij had het idee dat hij zich al wat beter begon te voelen, alleen voelde hij nog wel warm aan, een beetje koortsachtig en had stak zijn arm. Maar daar kwam hij wel overheen.
Langzaam opende hij zijn ogen weer. Het was nog een beetje wazig, maar de vlekken waren verdwenen. Hij zag een wit plafond met een grote lamp voor zich, of eigenlijk boven zich. Hij werd zich langzaam weer bewust van waar hij was. Hij lag in een groot bed in een grote kamer. Het zag er heel lux uit en zo anders dan hij gewend was.
Hij draaide zijn hoofd een kwartslag en keek opzij. Hij zag eerst een vaag bewegend silhouet, maar na een paar keer knipperen, bleek het de jongen te zijn die hij eerder vandaag nog had gered van een hongerige beer. Hij was net bezig zijn shirt uit te trekken. Wat ziet hij er toch lekker uit ~ dacht hij geamuseerd. Waarschijnlijk dacht de jongen dat hij aan het slapen was. De jongen trok met moeite een nieuw shirt over zijn hoofd. Hij was zo onhandig, zo schattig. Kotaro probeerde een glimlach te onderdrukken. Waardoor het eigenlijk nog erger werd en er een vreemd proestend geluid uit z’n mond kwam.
Terug naar boven Ga naar beneden
Jun

Jun


RPG punten : 9
Registratiedatum : 20-03-12

Character sheet
Leeftijd: 17 years~
Partner: I don't know who i love, yet~
Krachten:

~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Emptywo maa 28, 2012 8:42 am

Jun was zowat met zijn shirt aan het worstelen. Hij had dan ook niet gemerkt dat de jongen meer bij zijn zinnen was gekomen. Ja hun dokter was ronduit ge-wel-dig. Maar dat terzijde. Hij had ook totaal niet door dat de jongen het heel amuserend vond om hem zijn shirt uit te zien trekken en er weer eentje aan te zien trekken. Na ja dat andere shirt viel weinig uit te trekken, want het was helemaal kapot gescheurd.
Ja, Jun was heel verzorgend, dus zijn kleding ging er gewoon aan voor andere, zo sympathiek was hij wel. Hij was gewoon een aardige jongen. Behalve tegen zijn personeel. Daar was hij gewoon "koud" tegen of je het ook wilde noemen. Allemaal van z'n pa geleerd, daarom was zijn pa zo ver gekomen en hij volgde z'n vader dus op de voet. Dat was dan wel weer een voordeel.
Eenmaal één arm in de mouw van zijn shirt hoorde hij een proestend geluid, alsof iemand enorm geamuseerd ergens om moest lachen, maar het heel erg in probeerde te houden wat dus niet echt lukte. Twee ogen keken naar de zwartharige jongen die hem heel geamuseerd aan keek. Jun's hoofd werd lichtjes rood, gewoon echt door schaamte. Hoe kon het nou dat hij nou al wakker was. Was hij niet gaan slapen of zo? Was hij dus heel de tijd al wakker? Ook toen hij zijn shirt uit trok? Er was echt nooit iemand in de buurt als hij zich uit kleedde en weer aan kleedde, ook niet met het sporten. Alles was privé weet je wel. Snel stak hij zijn andere arm in de andere mouw en trok het shirt naar beneden.
Hij keek de jongen even strak aan. Hij had bijna de neiging om te zeggen "kan je het zien?!" en het floepte er ook nog echt uit ook. Jun was meteen stil. "Eu... ik bedoel... eu.." begon hij met een glimlachje.
De jongen liep maar naar het bed toe, zijn bed. Jun ging er op zitten aan de andere kant van waar de zwartharige jongen lag. Hij bleef hem even aan kijken. Het rode hoofd was weer normaal geworden. "Voel je je al beter??" vroeg Jun vervolgens met een brede glimlach. Tegen "gasten" moest hij altijd vriendelijk blijven en kom op hij was door deze jongen gered van een beer, anders lag hij misschien nu wel in stukken, in het bos. Er schoot een rilling door zijn lichaam. Bah bah schoot er door zijn hoofd. Jun richtte zijn aandacht weer op de jongen die in zijn bed lag. "Mag ik weten hoe de jongen heet die in mijn bed ligt??" vroeg hij vervolgens weer met een vriendelijke glimlach. Zijn glimlach deed het hem. Sommige mensen noemden hem zelfs schattig. Maar dat was hij niet! Volgens zichzelf. "Wat viel er eigenlijk zo te lachen??" kwam er uit zijn mond, als laatst. Hij moest het gewoon weten, want als het slecht was kon hij hem meteen het huis uitschoppen, niet? Ooo nee dat zal onbehoorlijk zijn. Jun's gedachten dwaalde weer af.
Terug naar boven Ga naar beneden
Kotaro

Kotaro


RPG punten : 7
Registratiedatum : 20-03-12

Character sheet
Leeftijd: 19 jaar
Partner: x
Krachten:

~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Emptydi apr 03, 2012 5:12 am

Nog steeds een beetje aan de zwakke kant, was Kotaro op zijn zij gaan liggen, zodat hij in de richting van de jongen kon kijken. Het was jammer dat hij zijn lach niet had kunnen inhouden. De jongen had hem gehoord en haastte nu – met een rood hoofd van schaamte – om zijn shirt aan te trekken. Gelukkig voor hem lukte het nu wel in een keer. Kotaro vond het eigenlijk wel jammer. Het was een mooie jongen en het was zonde een lichaam als die van hem onder al die stof te verbergen. Zodra hij merkte dat hij zulke gedachtes had, wist hij het meteen: Hij was weer eens verliefd. Er was nu al een aantal jaar over heen gegaan sinds de dag dat hij voor het eerst besefte dat hij niet normaal was. Hij viel niet zoals de meeste mannen op vrouwen. Hij was niet geïnteresseerd in half naakte pornosterren en enorme tieten. Hij had de voorkeur aan jongens. Al vrij snel na de ‘bewustwording’, had hij het geaccepteerd. Hij had nooit echt een normaal leven gehad en dit kon er dus ook nog wel bij. Bovendien had het geen zin om jezelf niet te accepteren zoals je was. Een echte samurai wist van zijn eigen sterke en zwakke punten. Zijn zwakke punt was dus schattige jongens. Tja, daar kon hij moeilijk iets aan veranderen.
"Kan je het zien?!" snauwde de jongen. Meteen daarna was hij stil. Na een paar seconden probeerde hij zich weer te verontschuldigen. Het kwam er met moeite uit. Met veel ‘eh’s en ‘eu’s. Hij had het kennelijk niet van zichzelf verwacht zo te reageren. Kotaro glimlachte hem toe en zag hoe hij in de richting van het bed liep. Hij ging zitten en Kotaro draaide zijn hoofd. Zo keken ze elkaar recht in de ogen aan.
"Voel je je al beter??" vroeg de jongen. Hij knikte wat. Het ging prima met hem. Hij zou wat dat betreft zo weer terug kunnen gaan. Hij zou zo zijn katana kunnen pakken en verder kunnen gaan met trainen. Alleen de koorts en het vage lichte gevoel in zijn hoofd waren er nog. En natuurlijk prikte zijn wond behoorlijk. Maar die pijn kon hij wel gewoon negeren.
Het voornamelijkste dat hem weerhield nu al te vertrekken uit dit onbekende huis, was de jongen naast hem op het bed. Hij wilde hem niet achterlaten. Want zodra ze afscheid zouden nemen, zouden ze elkaar waarschijnlijk nooit weer zien.
De jongen haalde hem uit deze vreselijke gedachtes. "Mag ik weten hoe de jongen heet die in mijn bed ligt??" vroeg hij met een glimlach. Het was echt zo’n glimlach waar elke toeschouwer van zou smelten. Lief, schattig, onschuldig en naïef. Wa wilde je nog meer? “Ik ben Tsubasa Kotaro. Je mag me ook gewoon Kotaro noemen.” antwoordde hij met een kalme glimlach. “Zou ik dan ook mogen weten hoe de jongen heet die me hierheen heeft gesleept?” Hij klonk geamuseerd.
"Wat viel er eigenlijk zo te lachen??" vroeg hij toen. Kotaro moest even nadenken waar hij het over had. “Oh.. eh. Niets hoor,” zei hij, maar zijn grijns verraadde dat dat niet waar was en dat hij meer gezien had dan de jongen had gewild.

{dance oehoehoe. i wanna dance dance dance da-dance}
Terug naar boven Ga naar beneden
Jun

Jun


RPG punten : 9
Registratiedatum : 20-03-12

Character sheet
Leeftijd: 17 years~
Partner: I don't know who i love, yet~
Krachten:

~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Emptydi apr 03, 2012 8:40 am

Eenmaal tegen de jongen uitgevallen te zijn was hij zelf dood stil geworden. Wat had de jongen wel niet gedacht toen hij zo raar reageerde. Hij had het ook normaal kunnen vragen toch? Wat was dat voor iets raars? Wat boeide het nou als een jongen naar hem keek? Hij was stil, in zijn gedachten ook. Hij schudde zijn hoofd. Ondertussen was hij naar het bed gelopen. Was hij op zijn eigen bed gaan zitten. Aan de andere kant natuurlijk, want als hij aan de kant van de jongen zou wezen gaan zitten kwam het zo raar over, niet? Hij begon weer té veel na te denken. Hoe kwam hij trouwens op zulke gedachten? Weer schudde hij zijn hoofd. Hij moest stoppen met zo te denken, hij ging nog denken dat hij... anders was. Een bom ontplofte vervolgens in zijn hoofd, zo iets in ieder geval.
Zijn gedachten werden gelukkig weer snel normaal, want hij had zijn andere vraag gesteld. Ja, hij had de naam van de vreemde in zijn bed gevraagd. Hij had de jongen daar ook in het bos kunnen laten liggen, maar wie the fuck doet dat? Dat is toch... onzin? Hij had toch alles om iemand te verzorgen dus waarom niet. Hij vertelde zijn naam, Tsubasa Kotaro, mooie naam, voor een jongen of course.
Een amuserende stem praatte weer tegen Jun. Hij bleef hem even aan kijken. Zijn naam werd nu gevraagd. Wat ook best logisch was, een naam voor een naam enzovoort. "Mijn naam?" begon de jongen met de blonde, bruine haren. Zijn rode ogen keken even omhoog naar het plafond, maar hij keek al weer snel terug naar Kotaro met een glimlach. Zo glimlachde hij altijd, maar de meeste gingen dood, door zijn glimlach, positief bedoeld blijkbaar. Ach hem scheelde het niks, het zou hem een worst wezen. "Sougo Jun" zei hij op zijn formele manier. "Maar mij mag je of course ook gewoon Jun noemen" zei hij vriendelijk en kalm. Hij bleef even naar Kotaro kijken. Hmm... er was dus niks om om te lachen? Wist hij dat wel zeker. Jun keek hem recht in de ogen en op de een of andere manier werd hij lichtjes rood, waarom?!? Jun had sterk het idee dat er zeker wel iets méér was dan "niets hoor". "Weet je dat heel zeker?" eigenlijk kwam dit er uit zonder dat hij het wilde. Het waren zijn gedachten, maar in plaats daarvan kwam het uit zijn mond. "Eu... ik bedoel... heb je nog iets nodig of zo tegen de pijn of zo?? offf...off heb je honger of dorst of??" begon hij allemaal vragen te stellen om dat ene wat hij net dacht maar even snel te gaan vergeten. Ja hij moest het vergeten en wel nu. Hallo hij was een jongen, waarom zou een jongen zo iets denken over een andere jongen. Dat klopte gewoon niet... toch?
Terug naar boven Ga naar beneden
Kotaro

Kotaro


RPG punten : 7
Registratiedatum : 20-03-12

Character sheet
Leeftijd: 19 jaar
Partner: x
Krachten:

~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Emptywo apr 18, 2012 12:13 am

“Mijn naam?” vroeg de jongen verbaast. Hij klonk alsof zijn vraag totaal niet had verwacht. Alsof het vreemd was dat iemand naar zijn naam zou vragen. Hij leek ook een beetje in de war. Kotaro glimlachte vriendelijk in afwachting op zijn antwoord. "Sougo Jun," kwam er dan ook uiteindelijk uit. "Maar mij mag je of course ook gewoon Jun noemen." De jongen – die dus Jun bleek te heten – glimlachte ook vriendelijk terug. Kotaro wist zeker dat al heel wat meisjes daar voor gevallen moesten zijn. Hijzelf was gelukkig wel iets sterker van aard. En aan zwijmelen deed hij al helemaal niet. Hij was en bleef een man.
"Weet je dat heel zeker?" vroeg Jun, zodra hij beweerde dat er niets aan de hand was. Daar leek hij dan weer meteen spijt van te hebben en zo snel als hij kon, ging hij over op een ander onderwerp. "Eu... ik bedoel... heb je nog iets nodig of zo tegen de pijn of zo?? offf...off heb je honger of dorst of??" begon hij te vragen. Kotaro wreef over zijn voorhoofd en keek omlaag. Hij voelde zich weer duizelig worden. Maar hij wilde Jun geen verdere last bezorgen. Hij wist dat hij eigenlijk beter meteen had kunnen vertrekken, zodra hij wakker was geworden, maar hij kon het niet laten nog iets langer te blijven. Hij wist het zeker. Hij was verliefd. Verliefd op die schattige naïeve jongen voor hem.
Plotseling voelde hij een enorme neiging hem te kussen. Hij wilde hem aanraken. Zijn warmte voelen. Zijn lippen en tong proeven. Zijn speeksel doorslikken. Hij wilde hem geheel opeten. Gelukkig wist hij zich nog even in te houden. Misschien was het dan toch bter als hij maar weer vertrok? Voor hij echt slechte dingen ging doen, waar hij later spijt van kreeg.

[bwah.. hijs niet erg lang ><]
Terug naar boven Ga naar beneden
Jun

Jun


RPG punten : 9
Registratiedatum : 20-03-12

Character sheet
Leeftijd: 17 years~
Partner: I don't know who i love, yet~
Krachten:

~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Emptywo apr 18, 2012 9:45 am

Er was zeker iets meer, maar waarom ging hij dat vragen. Misschien ging het hem wel helemaal niet aan. Hij zelf begon trouwens ook rare dingen te bedenken. Hij begon sterk te denken dat hij de jongen leuk vond, maar dat kon toch niet?!? Dat was like onmogelijk. Hij viel op meisjes, zoals zijn ouders dat wilden, ja dat was zo. Waarschijnlijk was hij gewoon moe van deze dag, of sowieso de laatste tijd. Ja hij heeft veel aan zijn hoofd. Ja er was vast niks mis met hem. Na dus van alles gevraagd te hebben qua medicijnen en al die rotzooi, werd er niet op Jun gereageerd. Gewoon helemaal niet. Echt niet. Hij voelde zich nu wel heel erg genegeerd. Hoe kon je nou niet terug zeggen op allemaal vragen?!? Hoe durfde hij. Oké hij ging weer té ver, in zijn hoofd dan. Jun schudde zijn hoofd heen en weer. Hij merkte op dat de jongen, Kotaro, naar benen keek en met zijn hand op zijn voorhoofd zat. Dat was toch wel een teken van pijn of niet dan. Jun fronste zijn wenkbrauwen. "Jij blijft hier tot je beter bent" kwam er op eens uit zijn mond. Hij was vastbesloten, hij liet iemand die ziek was niet weg gaan, zeker niet als hij hem ook nog gered had of zo. En sowieso had hij het nog niet gedaan, al had hij hem niet gered. Jun sprong van het bed af en liep recht op zijn eigen badkamer af. Hij ging naar binnen en begon in allerlei kastjes te frutten. Ja waarschijnlijk was menig meisje jaloers op zijn kamer. Niet dat hij make-up in de kastjes had liggen, dat zou wat zijn. Hij had uiteindelijk een doosje met pilletjes gevonden. Die waren altijd goed om te nemen als je pijn had, overal en nergens. Hij greep vervolgens een glas, vulde het met water en liep met het pilletje en het glas water terug naar het bed. Deze keer aan de kant van Kotaro, was wel zo handig, niet? Hij ging gewoon zitten, kon hij niks schelen, zijn bed. Hij reikte vervolgens het glas en het pilletje naar hem uit. "Hier, neem" zei hij met een zoete glimlach. "Knap je vast en zeker van op, werkt bij mij ook goed" zei hij vrolijk. Hij had volgens hem nog nooit zo'n verzorgend gevoel gehad, weird.
Terug naar boven Ga naar beneden
Kotaro

Kotaro


RPG punten : 7
Registratiedatum : 20-03-12

Character sheet
Leeftijd: 19 jaar
Partner: x
Krachten:

~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Emptywo apr 18, 2012 11:05 pm

"Jij blijft hier tot je beter bent," zei Jun vanuit het niets. Hij klonk vastbesloten en Kotaro wist dat hij niet veel meer keuze had. Bovendien was het stiekem wel iets dat hij wilde. Hij glimlachte naar de jonen. Zijn glimlach was niet, zoals die van Jun, super lief en schattig, maar het had zo ook zijn charme. Hij vond zichzelf ondertuseen ook al iets te oud worden om nog lief en schattig te zijn. Maar hij wist wel het een en ander van romantiek. Als hij een normale jongen was geweest, wist hij dat hij makkelijk een meisje kon krijgen. Hij was nu eenmaal redelijk knap en erg gespierd. Iets wat de meisjes van tegenwoordig kennelijk erg aanstond. Hijzelf begreep dat niet helemaal. Hij viel meer op de wat vrouwelijkere jongens. Die op hun manier schattig waren.
“Eh.. bedankt,” antwoordde hij. Maar de jongen was al opgestaan en liep richting de badkamer die aan deze kamer grensde. Kotaro had nauwelijks wat opgevangen van het huis aan de buitenkant en de grote, maar hij vermoedde dat het niet klein kon zijn en dat Jun uit een erg rijke familie kwam. Dat maakte hem wat ongemakkelijk, sinds hij het grootste deel van zijn jeugd in een weeshuis heeft gewoond.
Even later kwam de jongen weer terug met een glas water en pilletjes. "Hier, neem. Knap je vast en zeker van op, werkt bij mij ook goed," zei hij. Kotaro keek even wantrouwig naar het pilletje, maar nam het toen toch maar aan. Hij glimlachte vriendelijk terug naar de jongen. Hij nam een slok water, stopte de pil in zijn mond en slikte die in een keer door. Daarna dronk hij veel te snel de rest van zijn glas leeg. Zodra hij het eerste water in zijn mond had gevoeld, merkte hij pas wat een dorst hij had. Vervolgens veegde hij het vocht dat op zijn lippen was blijven zitten weg met de rug van zijn hand.
Vervolgens was het weer stil. Hij had geen idee wat nu te doen. Zo’n geweldige seme was hij nu ook weer niet. Zijn laatste relatie was ongeveer twee jaar geleden beëindigd. Hij was toen zelf nog een uke geweest. En nu ineens dit. Het maakte hem wat onzeker. Hij keek in de prachtige ogen van Jun. Zijn hoofd kwam iets dichterbij de zijne. Langzaam. Hij wist niet waarom hij dit deed. Het was of iemand anders hem bestuurde. “Bedankt,” fluisterde hij in zijn oor. Vervolgens gaf hij hem een zacht kusje op zijn hoofd. Hij hoopte dat hij zelf niet rood was geworden. Hij kon het niet goed voelen, omdat hij door de koorts al gloeiend heet was. Veel heter zou hij dus niet worden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Jun

Jun


RPG punten : 9
Registratiedatum : 20-03-12

Character sheet
Leeftijd: 17 years~
Partner: I don't know who i love, yet~
Krachten:

~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Emptydo apr 19, 2012 8:38 am

Eenmaal terug gekomen met het glas water en het pilletje. En Kotaro beveelt te hebben dat hij hier bleef tot hij beter was, was hij ook op het bed komen zitten. Hij had het glas met water en het pilletje naar hem uitgereikt. De jongen had hem bedankt, omdat hij hier moest blijven. Best wel een raar iets om iemand voor te bedanken, maar aan de andere kant moest je er eigenlijk wel voor bedanken, want je mocht in hun huis blijven. Jun kon hem ook op straat schoppen, zo ziek als hij was, maar dat was gewoon rond uit gruwelijk, gemeen en wat voor woorden je er nog meer voor kon bedenken. Ach zo lief was Jun wel.
Kotaro keek eerst wat wantrouwend naar het pilletje voordat hij het naar binnen slikte. Maar in plaats van eerst het pilletje in zijn mond te doen en daarna pas te drinken, dronk hij eerst water en ging daarna pas het pilletje erachteraan. Weird, meestal deden mensen het andersom, net zoals Jun zelf dus. Ach hij mocht zelf weten hoe hij iets in nam, maar de manier waarop hij naar het pilletje had gekeken, leek net alsof hij het pilletje niet vertrouwde. Alsof Jun na al dit hem vergif ging voeren zodat hij dood ging of drugs zodat hij iets met hem kon doen. Wat zou Jun in godsnaam met hem willen doen. Jun kreeg weer rare ideeën en schudde zo snel mogelijk zijn hoofd. Het moest weg, weg uit zijn hoofd.
Eenmaal weer helder, keek hij Kotaro aan met dezelfde zoete glimlach. Ja hij kon zoet glimlachen, maar voor Jun was het een normale glimlach, voor andere omstanders niet. Jun schrok echter op toen Kotaro's gezicht dichterbij kwam, richting zijn oor. Waarom deed hij dat? Jun begon lichtjes te paniekeren. Is dat überhaupt wel een woord? Waarschijnlijk niet, maar goed. Zijn gezicht kwam dichterbij en er werd wat in zijn oor gefluisterd. Kotaro bedankte hem. Jun glimlachte wat ongemakkelijk en wilde wat terug zeggen, maar voelde opeens Kotaro's lippen op zijn voorhoofd waardoor hij in een keer zo rood was als een tomaat. Ja echt zo rood. Waarom was hij zo rood geworden? Waarom? Wat zal Kotaro nou wel niet denken? Jun keek snel weg en beet op zijn lip. Jun lette niet meer op Kotaro, dus al zal hij ook rood geworden zijn dan had Jun het niet eens gemerkt. "Eum... ik weet niet..." hij begon te stotteren. Oké fijn! "Eu.... sorry..." hij sprong zowat op waardoor hij bijna over zijn eigen voeten struikelde. "Ik weet niet waarom ik zo rood ben" zei hij stotterend terwijl hij met zijn rug naar Kotaro ging staan. Hij wilde naar zijn kamer vluchten, maar daar was hij al dus het had totaal geen zin. Nu was hij zeker wel verraden. Hij stond compleet voor schut en de jongen zal zeker weten vluchten om zijn reactie. Wat was hij toch ook een kluns. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





~Wow... Fantastic Baby~ Empty
BerichtOnderwerp: Re: ~Wow... Fantastic Baby~   ~Wow... Fantastic Baby~ Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
~Wow... Fantastic Baby~
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: IGx The City :: La Luna-
Ga naar: