.. Hold on Tight. "

Een diepe zucht kwam uit de mond van de donkerharige jongen, terwijl hij met zijn hand door zijn haar ging. Het naar beneden stortende water van de douche was verfrissend, maar toch voelde het niet goed. Hij moest straks weg, op naar Amerika. Hij zou daar enkele maanden blijven, werkend aan het lab waar hij daarna niet meer te vinden zou zijn en om te kijken hoe zijn vader’s situatie was. Hij haatte het dat hij en Kathy de afgeloopen twee weken nauwelijks tot niet gecommuniceerd hadden. Het werkte hem op zijn zenuwen hoe ze elkaar ontweken en hij wist haar reacties niet goed te interpreteren. Haatte ze hem nu? Was het een vage afwijzing? Of was ze gewoon zo onervaren dat ze geen idee had hoe ze anders zou moeten reageren?
Hij deed de douche uit en stapte eruit, waarbij hij een handdoek van het randje griste. Hij droogde rustig zijn haar af en staarde naar het rekje, wat verder leeg was. Godver, wat miste hij Alyss. Nu vergat hij elke keer om zelf zijn kleren neer te hangen. Dat kostte ook zo veel onnodige moeite. Maar goed. Hij droogde zich af, gooide de handdoek in de wasmand en bond een schone handdoek om zijn heupen, waarna hij droogjes de badkamer uitliep, gapend. Hij negeerde het feit dat Gyna zei dat hij manieren moest leren krijgen en dat hij niet naakt door het huis heen moest lopen en liep rustig door, de trap af, naar zijn slaapkamer. Hij had ook een klein badkamertje bij zijn slaapkamer, maar, die was klein. Dan voelde hij zich zo opgesloten. Hij wilde vrij douchen, weet je wel.

Hij staarde Gyna met een geïrriteerde blik aan, terwijl ze tegenover hem zat aan de eettafel. ‘Hmn. Weet je heel zeker dat je gaat?’ klonk haar stem, waardoor hij even snoof. “Hoezo die vraag, mijn lieve zuster? Ik heb geen redenen om niet te gaan. Dit is al een tijd geleden afgesproken en ik zal gewoon gaan,” zei hij toen en hij zuchtte. Hij wist een lichte glimlach op zijn gezicht te zetten en vernauwde zijn blik een beetje, waardoor hij weer dat sarcastische gezicht leek te krijgen. “Al mag jij best naar Vader, dan blijf ik hier,” zei hij toen. Ze begon tegen te spartelen en hij stond grijnzend op. “Sayonara,” zei hij toen grijnzend en hij griste de sleutel van zijn Mercedes Guard S600 uit het kastje in de hal met alle sleutels en gooide de deur achter zich dicht. Hij liep naar de enorme parkeerplaats en drukte op het knopje, waardoor van één auto’s de lichten knipperden. Hij stapte in, sloot de deur, zette de auto aan en vertrok.

Eenmaal aangekomen bij het vliegveld - wat redelijk dicht bij het centrum lag, aangezien het maar een klein vliegveld was - stopte hij de auto en parkeerde het ding. Hij stapte uit en liep naar binnen, waar hij met een kalme blik om zich heen keek, wachtend tot Alyssa zou opduiken en zijn sleutels zou aannemen, zodat zij naar huis kon rijden met zijn auto. Zij was immers net hierheen gevlogen en zou dus met zijn auto terug kunnen. Helaas was hij een beetje vroeg en was haar vliegtuig er nog niet, wat ook betekende dat hij nog niet naar zijn vliegtuig hoefde. Hij snoof een keer zachtjes. Godverdomme.

De twee weken waren voorbij. Het voelde echt als een jaar. Te lang. Maar dat kon ook komen omdat als ze niet op school was ze tijd doorbracht op haar kamer. Spelend met dikkie dik. Of ze was buiten. Gewoon een eindje wandelen ofzo. Ze dacht teveel die twee weken. En toch waren het altijd dezelfde vragen. Waarom moest zij zo zijn? Waarom kon ze niet wat beter zijn? Wat had zij fout gedaan? Waarom praat ze niet gewoon tegen Destin? Waarom durft ze zoiets nou nooit? Waarom draait ze altijd haar hoofd weg als ze hem ook maar ziet? Op de meeste kon ze het wel antwoorden, maar dat wou ze dan niet toegeven. Ze wou voor als hij terug kwam net zo zijn als die blonde meisjes. Slank en knap. Al waren ze beiden moeilijk te bereiken, ze was er al een tijd mee bezig. En het werd alleen maar erger toen Bryan was overleden. Op dit soort momenten wenste ze hem echt terug. Om weer op zijn schoot te zitten en bij hem uit te huilen. Maar dat kon niet langer meer. Ze zat op het moment ook op haar bed. Ze wist dat Destin zo zou gaan. Maar ze had geen moed om de trap af te lopen en hem aan te kijken. Laat staan om een woord te zeggen. Al negeerde hij haar ook. Haatte hij haar voor haar reactie? Haatte hij haar omdat ze zoiets nooit zou durven? Haatte hij haar omdat ze haar hoofd altijd wegdraaide zodra ze merkte dat hij naar haar keek?
Ze lag lang uit op haar bed. Dikkie dik tussen haar hoofd en het bed in. Wel leuk dat die kat dik was. Kon ze hem nog gebruiken als kussen ook. Ze ging rechtop zitten en hoorde dat de kraan in de badkamer boven haar uitgedraaid werd. “Nou, Dikkie. Nog even en hij is weg. Kan jij het niet voor me uitleggen? Jij hebt vast wel genoeg moed”, mompelde ze tegen het beest die haar met enkel zijn donkere oogjes aanstaarde. Even later begon het te spinnen en naar haar toe te lopen. Je kon het eigenlijk niet eens lopen noemen. Eerder stampen. Bij elke stap hoorde je namelijk ‘plof’ alsof er een aardbeving zou komen ofzo. Hihi, dikke katjes tegenwoordig ook. Ze aaide het beest over een koppie en gaf hem daarna een knuffel. Op haar nachtkastje stond een schaaltje met millimeter blokjes kaas. Iets waarvan ze wist dat je niet snel aan zou komen. Maar zodra je op het puntje van flauwvallen stond moest je er twee eten. Ook al had ze totaal geen trek. De behoefte aan flauwvallen had ze ook niet. Ze pakte dus twee blokjes uit het schaaltje en propte het in haar mond. Met grote moeite slikte ze het daarna door. Vervolgens pakte ze uit verveling maar gewoon een klein bolletje wol. Het favoriete speelgoed van Dikkie Dik. Ze ging weer naast Dikkie op bed zitten en gaf het aan hem. Vervolgens begon hij er blij mee rond te lopen. Nee, niet rennen. Dat kon hij niet. Oké, dat kon hij wel. Maar twee stappen, daarna was hij moe.
Ze hoorde hoe de voordeur werd dichtgedaan en liep naar het raam. Buiten zag ze hoe Destin naar zijn auto liep en vervolgens wegreed. Met een hoofd alsof Dikkie Dik nu ookal dood was liep ze naar beneden en ging naast Gyna aan tafel zitten. “Hé”, mompelde ze wat zacht. Ze keek Gyna even wanhopig aan. “Waarom negeerde Destin mij ook? Heb ik iets verkeerds gedaan?” Ze hoopte dat Gyna zoiets wel wist. Ze was niet voor niets zijn zus. 'Omdat je hem afwee'”, zei Gyna alsof het zo logisch en makkelijk was. Kathy keek Gyna met een verbaasde blik aan. “Hè? Ho.. Hoe heb ik hem moeten afwijzen dan? Ik weet amper wat dat is!” Stamelde ze. Ze kon het ook niet geloven. Had ze iemand afgewezen? Hoe heeft ze dat gedaan dan? Gyna vertelde Kathy dat ze moest denken aan het reuzenrad. Kathy dacht na, maar het enige wat ze zich daarvan nog kon herinneren was dat hij haar kuste. Ze weet natuurlijk haar reactie nog wel enzo, maar dat was ook alles. Was haar reactie dan zo verkeerd? Ze was gewoon enorm verlegen. Ze durfde niks. Dat was het gewoon, toch? “Heb ik daar iets verkeerds gedaan dan?” Ze keek haar met wat geschokte ogen aan. Ze wilde niet dat het zo zou lopen, dat was erg. Daar wou ze niet mee te maken hebben. ‘Zie het vanuit zijn oogpunt. Hij kuste je - eindelijk - en dan.. Reageer je zo.’ Ze liet haar hoofd beschaamd naar beneden hangen. Ze wou Gyna nu ook al niet langer aankijken. “Dat.. Was niet de bedoeling. Hoe had ik dan moeten reageren? Het is.. Eng”, ze keek op naar Gyna. Ze moest eindelijk een keer genoeg lef hebben. ‘Denk daar maar eens goed over na’, was haar reactie daarop. Het nadeel van de meeste meiden was dat ze echt gemeen konden zijn. Niet leuk, nee. Ze keek even op. “Is het te laat? Kan ik het goedmaken. Beter nu dan nooit, toch?” Riep ze een beetje te hard uit. Ze had eindelijk genoeg moed verzameld. Het enige probleem was dat niemand haar anders naar het vliegveld kon brengen. Op Gyna na, natuurlijk. ‘We kunnen nu nog gaan, maar dan ook echt nu. Anders moet je wachten..’ Mompelde Gyna daarna. Kathy stond meteen op en keek Gyna trots aan. “Ik pak mijn jas alvast!” Riep ze en rende naar boven om haar jas te halen. Zodra ze beneden kwam merkte ze dat Gyna al klaar stond. Ze stapten de auto in en reden naar het vliegveld.
Ook eenmaal daar aangekomen kon ze niet op Gyna wachten. Zodra de auto stilstond opende ze de deur en rende naar buiten. Gelukkig waren er niet veel mensen die om deze tijd een vliegreis gingen meemaken, dus veel mensen liepen er niet. Ze had geen idee waar ze heen moest. Maar ze wist dat ze er uiteindelijk wel zou komen. Nadat ze een paar minuten wanhopig rond had gerend met haar jas onder haar arm wegens de warmte zag ze hem staan. De knul waarbij ze in huis leefde. “Destin!” Riep ze en kwam naar hem toe gerend. Vlak voor hem moest ze even uithijgen. Ze had wel conditie. Maar deze keer was ze nog best bang ook. Dus lang kon ze het dan niet helemaal volhouden. Haar hoofd begon te bonken en haar ogen begonnen zich te vullen met vocht. “Het spijt me!” Snikte ze luid. Als je van een afstandje had gekeken had je kunnen denken dat het net een film was. Nou ja, zo kwam het zelfs over voor haar. Maar het was echt. Het was serieus. Aangezien ze niet wist waar ze het moest laten dumpte ze haar jas maar naast haar op de grond. Die boeide op het moment toch niet. Deze keer probeerde ze Destin wel aan te kijken terwijl de tranen over haar wangen bleven stromen. Ze hield haar neus op en sloeg haar handen voor haar ogen. “Het was niet de bedoeling dat ik zo deed.. Ik wist niet wat er gebeurde”, mompelde ze op een vaag toontje. Wat ook kon komen omdat het er stotterend en verward uitkwam. Ze durfde haar handen niet weg te halen voor haar ogen. Bang voor zijn reactie.

Verdomme, zeg. Alyssa’s vliegtuig had een beetje vertraging in verband met wat problemen op het vorige vliegtuig, maar ze zou nu wel bijna aankomen. Moest ook wel, want anders zou hij zijn vliegtuig missen en daar zat hij niet bepaald op te wachten. Hij wilde het liefste zo snel mogelijk weg, voor hij zich zou bedenken en terug zou gaan. Hij wilde niet weg, maar hij moest wel. Naarmate je ouder werd kreeg je nou eenmaal plichten. En, anders zou hij terug moeten naar Fukushima voor werk en daar had hij al helemaal geen zin in. Want hij moest dan toch nog door naar Amerika. Beter alles tegelijk doen, dan was hij er ook gelijk vanaf.

‘Destin!’
Een frons kwam op zijn gezicht en hij draaide zich een halve slag om, waardoor hij Kathy op zich af zag rennen. De frons werd in eerste instantie iets groter, maar daarna hief hij zijn wenkbrauwen juist op, niet echt begrijpend waarom die nu ineens op volle vaart aan kwam rennen. Eenmaal bij hem aangekomen stopte ze en was ze aan het hijgen. Hmn. Blijkbaar had ze zich wel moeten haasten. Hij beet even op zijn lip.
‘Het spijt me!’ klonk er, volledig onverwachts. Hij had van alles aan zien komen, maar hij had niet verwacht dat zij degene zou zijn die zich zou verontschuldigen, want per slot van rekening had ze niet echt iets verkeerd gedaan, of iets in die trend. Ze had gewoon gedaan wat je kon verwachten van haar, toch? Waarom was hij dan zo beledigd geweest? Hij wist het antwoord hierop wel. Hij wilde niet dat alles zo bleef zoals het was. Hij wilde geen slutties die je om de week kon inwisselen voor een ander omdat je ze te snel zat was.
Ze keek hem aan en hij zag hoe de tranen over haar wangen stroomde. Ze zei dat het niet haar bedoeling was om zo te doen en dat ze gewoon niet wist wat er gebeurde, waardoor hij eventjes glimlachte en met de achterkant van zijn vinger wat tranen van haar wangen veegde, waarna hij zijn armen om haar heen sloeg en haar tegen zich aan duwde. “Rustig maar,” zei hij zacht, bijna fluisterend. Hij drukte haar wat dichter tegen zich aan. Niet zodat ze zou stikken, maar gewoon om haar bij zich te hebben. Ze was kleiner dan hij, waardoor hij met gemak over haar heen kon kijken.
“Je deed niets fout,” zei hij toen zachtjes. “Ik had gewoon na moeten denken,” zei hij toen, nog zachter dan ervoor.
Hij duwde haar zacht van zich af en drukte zijn lippen op haar voorhoofd, omdat hij bang was voor haar reactie als hij hetzelfde zou doen als in het reuzenrad. Uiteindelijk deed hij voorzichtig een stap naar achteren en keek haar aan, terwijl hij al het geluid en de lopende mensen om hen heen negeerde. Hij wilde kunnen zien wat ze dacht, kunnen zien wat voor uitdrukkingen ze maakte.

Ze haalde haar handen van haar ogen af toen ze merkte dat haar gezicht werd schoongemaakt door Destin. Ze keek hem met een bijna-glimlach aan. Het lukte haar alleen niet helemaal. Voor ze het wist had hij zijn armen om zich heen geslagen en stond ze tegen hem aan. Ze had alleen niet de kracht om haar armen ook weer om hem heen te slaan, maar in plaats van dat legde ze haar wang op zijn borstkas en luisterde naar het zachte gebonk van zijn hart. ‘Rustig maar’, fluisterde hij vervolgens zowat. Het was moeilijk te verstaan door het geluid om hen heen wat nog best luid was. ‘Je deed niets fout, ik had gewoon na moeten denken’, zei hij vervolgens. Ze staarde wat droogjes naar de muur achter hen. Ondertussen haalde ze even haar neus op. Een glimlach sierde haar gezicht. Het was weer oké. De twee weken alleen zijn waren voorbij. Ze hoefde zich de komende maanden ook geen zorgen meer te maken. Het was voorbij. Ze kon weer met een gerust hart terug.
Ze werd losgelaten en er werd deze keer een kus op haar voorhoofd geplant. Wat ze overigens veel minder erg of eng vond dan op haar lippen. Daarna deed hij een stap naar achter. Ze keek hem even met een schuin glimlachje aan. Met de mouwen van haar groene vest probeerde ze ondertussen de rest van haar gezicht schoon te maken. Ze stond een beetje ongemakkelijk te stuntelen. Ze had geen idee wat ze nu kon zeggen of doen. Het enige wat ze op dat moment kon doen was hem met een rood wordend hoofd aankijken.
‘Willen de passagiers van vlucht 1172 aan boord gaan? Het vliegtuig zal binnen enkele tientallen minuten opstijgen.' Een vrouwenstem klonk door de luidsprekers. Kathy keek naar Destin. “Oh. Ja. Kom wel snel terug, hè?” Fluisterde ze wat ongemakkelijk. “Hoe lang duurde het precies dat je weg zou zijn? Toch niet meer dan een jaar, hè? Dat overleef ik niet”. Mompelde ze wat verward. Ze keek hem weer aan met een schuin glimlachje.
Echt glimlachen kon ze bijna niet. Alleen bij vriendinnen als ze gewoon pret hadden met spelletjes in de pauze ofzo. En dan niet tikkertje. Maar gewoon van die doen durf of de waarheid dingen. Geen idee waarom ze telkens meedeed. Om een of andere reden dwongen ze haar gewoon. Niet dat het heel erg was. Ze had er altijd wel een leuke dag aan tegoed. Gelukkig maar. Ookal, sliep ze altijd tijdens de lessen. Niet na de middagpauze. Dan was ze wel gewoon wakker. En dan lette ze ook echt op.

Een blauwharig kind zat op de rand die langs de hogere looppaden liep, zodat mensen niet naar beneden zouden vallen. Ze hoorde hoe sommigen over haar praatten, maar negeerde het. ‘Mama? Wat doet die jongen?’ klonk de stem van een klein meisje en ze keek om. De moeder reageerde met dat het kind het moest negeren. Die jongen. Dat was allemaal een van de regels die ze moest volgen, wilde ze blijven doen wat ze deed.
Haar ouders waren jaren geleden vermoord. Hoe oud was ze toen, eigenlijk? Acht of negen, als ze het zich goed herinnerde. Ze had altijd lang blauw haar gehad en een grote glimlach op haar gezicht, met een kleine blos die over haar wangen liep.
Toen ze te horen had gekregen dat haar ouders vermoord waren door de Yakuza, was ze weggerend en tegen een jongen van zo’n drie jaar ouder, met bruin haar en erg lichte ogen aangebotst. Hij staarde haar toen aan alsof ze elkaar al jaren kenden. Hij stak zijn hand uit en glimlachte lichtjes. ‘Destin,’ stelde hij zich rustig voor.

En nu was ze zestien en werden al haar financiën geregeld door de vader van Destin en werd ze beschermd tegen de Yakuza. Dit had echter wel een nadeel. Ze moest werken voor Destin. En ze moest haar ware identiteit geheim houden, dus liep ze rond als een jongen. Haar echte naam was Alyssa. Alyssa George. Maar, die naam had ze al in jaren niet meer hardop gezegd. Ze leefde nu onder de naam Hikaru. Tanako Hikaru. Het zogenaamde neefje van Destin. Ze zuchtte een keer. Ach, ze was er zo onderhand wel aan gewend.
Ze richtte haar blik op Destin en zag hoe hij een meisje omarmde. Ze zocht even in de buurt naar een donkere plek en glimlachte, waarna ze verdween en ergens tegen een paal aan verscheen. Ze hoorde het meisje praten over dat hij wel snel terug moest komen en dat ze niet wilde dat hij langer dan een jaar lang wegbleef. Maar, voordat Destin kon reageren stapte ze naar voren.
“Dat is nog onbekend,” sprak ze kalm, laag, alsof ze echt een jongen was. Zo zag ze er op het moment ook uit. “Destin? Ga, alsjeblieft. Ik denk dat je veel problemen krijgt als je te laat komt,” zei ze toen en ze staarde hem vrijwel emotieloos aan, maar glimlachte uiteindelijk lichtjes. “Ik pas goed op haar,” sprak ze toen en hij knikte. ‘Ik kom zo snel mogelijk terug, maar het zal wel even duren,’ antwoordde hij op Kathy en hij gooide de sleutel naar Alyss, wie deze zonder moeite opving.

Toen Destin eenmaal weg was draaide ze zich naar het meisje. “Jij moet de veel besproken Kathy zijn,” sprak ze rustig en ze glimlachte. Ze pakte Kathy’s hand, boog en drukte haar lippen zacht op de hand. “Mijn naam is Hikaru,” zei ze toen ze weer recht stond. “Ik ben degene die bovenaan alle werknemers staat in de familie en dus het belangrijkste werk ook zelf doet. Ik ben Destin en zijn vader immers veel verschuldigd,” glimlachte ze toen. “En aangezien ik de prachtige ojou-sama wil leren kennen en je dit nodig schijnt te hebben, zullen we voor we naar het huis terugkeren eerst naar de winkels gaan. Ik heb Regina al geïnformeerd en die is teruggekeerd naar het huis. Wij zullen dus gaan met de auto waarin je hierheen bent gekomen,” informeerde ze Kathy.
“Dus, als alles duidelijk is, zou ik graag willen dat u mij volgt richting de auto.”

Als antwoord op haar vraag kwam er een jongen naast hen staan. Voor Kathy uiteraard nog totaal onbekend. Maar toch wist diegene antwoord te geven. Vervolgens stuurde hij Destin weg aangezien hij niet te laat mocht komen. Kathy knikte even kort naar hem en gaf hem een klein glimlachje. Gewoon. Omdat het mogelijk is. Hihi. ‘Ik pas goed op haar’, zei de onbekende jongen tegen Destin. ‘Ik kom zo snel mogelijk terug, maar het zal wel even duren.’ Hè. Wat? Moest ze nu met een vreemde mee? Maar ze kende hem niet eens! Bovendien kon ze best voor zichzelf zorgen. Kon ze prima. Ja. Zo moeilijk was dat echt niet. Achja, ze besloot maar gewoon om niet tegen te stribbelen. Ze vertrouwde ze wel.
Zodra Destin weg was keek de jongen naar Kathy. ‘Jij moet de veel besproken Kathy zijn’, zei de jongen en kuste haar hand. Kathy keek even vaagjes naar de jongen. “Eh.. Ja..” Hoe wist hij haar naam. Veel besproken? Hè? Vaag… ‘Ik ben degene die bovenaan alle werknemers staat in de familie en dus het belangrijkste werk ook zelf doet. Ik ben Destin en zijn vader immers veel verschuldigd’, legde hij vervolgens uit. “Ah, okay. Fijn je te ontmoeten”. Ze keek de jongen met een glimlach aan. De vader van Destin was wel een enorm aardige man. ‘En aangezien ik de prachtige ojou-sama wil leren kennen en je dit nodig schijnt te hebben, zullen we voor we naar het huis terugkeren eerst naar de winkels gaan. Ik heb Regina al geïnformeerd en die is teruggekeerd naar het huis. Wij zullen dus gaan met de auto waarin je hierheen bent gekomen,’ Kathy keek even verbaasd naar de jongen. “Wat is er mis met wat ik nu aan heb dan?” Vroeg ze met een vragende blik. Ze keek even naar beneden om haar kleding te bekijken. Een simpel wit shirtje met daarop een groen vest. Een zwart kort broekje en een dikke zwarte legging eronder. Weer daaronder haar o- zo bekende vertrapte zwarte all-stars. De enige schoenen die ze had. Maar ze wou ook geen andere. Ze was trots op die dingen. Ze dacht even terug aan de zin. Wacht, auto waarmee ze hierheen is gekomen? Maar ze was met Gyna hierheen geracet. Achja, hij dacht natuurlijk iets volkomen anders. Naja. Dat dacht ze. Zo ongeveer. Hihi. ‘Dus, als alles duidelijk is, zou ik graag willen dat u mij volgt richting de auto’, zei hij vervolgens.
Eenmaal in de auto keek ze even naar de jongen. “Je hoeft me trouwens geen U te noemen. Het komt zo.. Raar over. Zeg maar gewoon jij.. Of Kathy”, zei ze met een glimlach terwijl ze naar de weg voor hen keek.
Eenmaal in de stad was het best druk. Kathy hield niet bepaalt van winkelen. Het was zo.. Stom. Winkel in, winkel uit. Een beetje kijken naar wat je mooi vond en wat lelijk. Wat was het nut van een kast van 2 bij 2 meter wat propvol zit? De helft zal je toch niet eens dragen. Of één keer per jaar. Nutteloos dus. Maar oké. Ze stemde er maar gewoon in toe. Toen ze de eerste winkel binnengingen keek ze de jongen even vreemd aan. “Het is erg aardig van je, maar ik kan niks kopen. Ik heb geen geld”, zei ze met een frons. “Als je wilt kunnen we wel voor jou kijken?” Ze keek de jongen met een glimlachje aan.

Het meisje vroeg wat er mis was met dat wat ze nu aan had en Alyss glimlachte lichtjes. Ze schudde haar hoofd heen en weer en keek even overdreven naar de kleding van het meisje. “Je ziet er niet uit alsof je in een enorme villa woont en bij de familie hoort,” sprak ze kalm. “En we willen niet dat mensen gaan denken dat jij de enige bent die niet goed behandeld wordt, noch willen wij dat ze ook maar een enkele reden hebben om rare dingen in hun hoofd te halen, dus is het de bedoeling dat iedereen er goed gekleed en verzorgd bij loopt. De laatste trends, de beste merken. Niets anders,” zei ze kalm. “En als je het daar niet mee eens bent, doe het in ieder geval voor hem. Hij zou het heel leuk vinden je zo te zien bij terugkomst en daarna,” sprak ze toen.
In de auto zei het meisje dat ze haar geen u moest noemen en Alyssa glimlachte. “Het spijt me; soms gebeurt het nou eenmaal automatisch,” antwoordde ze.

Het meisje begon te spreken en Alyssa draaide zich om, om haar blauwe ogen te richten op het gingermeisje. ‘Het is erg aardig van je, maar ik kan niks kopen,’ sprak het meisje en Alyss fronste. Waarom niet? ‘Ik heb geen geld.’ Trololol. Was ze dom of zo? Realiseerde ze zich niet waar ze woonde? Wat was er mis met Destin om zo iemand in huis te nemen. ‘Als je wilt kunnen we wel voor jou kijken?’ vroeg het meisje toen en Alyss grinnikte. “Ik heb al meer broeken in mijn kast hangen dan het aantal dagen dat in een jaar past,” sprak ze kalm. Je kon toch niet twee keer hetzelfde aan in één jaar. Dat was niet goed. Bovendien.. Driekwart ervan zat verborgen; meidenkleren. Maar, dat wist Kathy niet. Hihi.
“Bovendien bevinden wij ons nu in een kleding vol vrouwenartikelen. Ik denk niet dat ik hier heel veel te zoeken heb, of wel soms?” glimlachte ze toen. “En jij schijnt je niet te realiseren bij wie je in huis woont. Je hebt meer dan genoeg geld om te kopen wat je hebben wilt,” zei ze en ze pakte een bankpas uit haar broekzak, waarop groot de achternaam van de familie stond. TAKANO.

“Dus, aangezien Destin je duidelijk nog niet onder handen heeft genomen, is het vandaag mijn beurt,” glimlachte ze toen. Het meisje was slank; enorm slank. Ongezond slank zelfs. Ze fronste eventjes. Het was niets voor Destin om iemand niet genoeg te voeden en het meisje woonde er al even, dus daar kon het niet aan liggen. Maar goed.. Ze zou het wel even aankijken.
Plots viel haar blik op een enorm schattig blauw truitje. Ze wendde echter al snel haar blik weer af. Godver. Ze moest hier maar eens heen gaan als zichzelf. Maar, daar zou ze weinig kans toe krijgen nu.. Ze kon het huis nieteens door zonder verband om haar bovenlichaam en mannenkleding. “Uu~” kwam er - niet met opzet - uit haar mond, in een vrouwelijk stemmetje.

‘Je ziet er niet uit alsof je in een enorme villa woont en bij de familie hoort,’ Zei de jongen als antwoord op haar vraag. Maar ze hoorde ook niet helemaal bij de familie. ‘En we willen niet dat mensen gaan denken dat jij de enige bent die niet goed behandeld wordt, noch willen wij dat ze ook maar een enkele reden hebben om rare dingen in hun hoofd te halen, dus is het de bedoeling dat iedereen er goed gekleed en verzorgd bij loopt. De laatste trends, de beste merken. Niets anders,’ vervolgde ze daarna. Merken? Laatste trends. Moest ze lopen met blackberry’s, uggs en Adidas vestjes? Wat al die meisjes op haar school dragen na school zeggend dat het helemaal in was en ze elkaars Dushi waren? Ze begreep de taal die ze uitspraken zo ie zo al helemaal niet. Ze dacht dat die duren merken altijd van dat soort kleding was dat je die sterren op tv zag dragen. Ze had nog nooit een ster zien lopen in een Adidas vest. ‘En als je het daar niet mee eens bent, doe het in ieder geval voor hem. Hij zou het heel leuk vinden je zo te zien bij terugkomst en daarna,’ was het laatst wat ze zei. Kathy keek even twijfelend zijn kant op. “Hmmn. Oké. Best”, gaf ze uiteindelijk toe.
De jongen wees haar erop dat ze geld genoeg hadden. En dat de jongen ook enorm veel kleding had. Zoiets had ze nooit kunnen verwachten van een jongen zelf. Zou hij op jongens vallen? Zal wel niet. Ze keek even naar de creditcard die de jongen tevoorschijn haalde. Dus ze moesten winkelen met het geld van Destin zijn vader? Dat wou Kathy eerlijk gezegd niet echt.
‘Dus, aangezien Destin je duidelijk nog niet onder handen heeft genomen, is het vandaag mijn beurt,’ Zei de jongen daarna weer. Kathy keek even hopeloos de winkel rond. Het was echt een enorme winkel. Alle soorten kleding, alle soorten kleuren en alle soorten maten. Ze was benieuwd of ze kleding in haar maat hadden. En ze hoopte er ook nog eens sterk op dat het niet te bloot was en dat ze het als ze het moest passen niet aan hem hoefde te laten zien. Volgens veel mensen zag haar lichaam er eng uit, met uitstekende botten. Maar voor haar was het juist anders. Als ze in de spiegel keek had ze een onderkin, stak haar vet uit boven haar onderbroek en zagen haar benen eruit alsof ze van een olifant geleend waren. Maar toch was ze bang voor de reactie van anderen. Ze wist nooit wat ze kon verwachten. Dus wou ze het ook nooit. Een meisjes achtig ‘uuh’ geluid kwam van erg dichtbij. Ze keek even om zich heen. Maar geen meisje stond dichtbij genoeg om het zo goed te kunnen horen. Daarna keek ze even naar de jongen naast zich. Alsof hij bezeten was keek hij naar een kant in de winkel. Ze volgde zijn blik en merkte dat hij naar een blauw topje stond te staren. Ze grinnikte even. Volgens mij viel hij dus wel op jongens. Niet dat het heel erg was. Wel gezellig, toch? Ze besloot het geluid voor de rest te negeren. Het kon ook zijn dat ze het zich verbeeldde. Ze liep naar een kant op met verschillende jurkjes. Er hingen er enorm veel. In allemaal andere kleuren. Roze, licht roze, rood, zwart, wit. Ook in allemaal verschillende soorten blauw. Al moest ze toegeven dat ze wel mooi waren. Haar oog viel op een Witachtige jurkje Ze pakte hem uit het rek en keek er even twijfelend naar. Zou ze dit passen? Ze keek naar de maat. XS. In een keer de goeie dus. Gelukkig zagen de jurkjes er zelf niet heel mega uit. Ze moest ze dan passen, toch? Ze neusde wat verder in de rekken. Ze kwam een Roze lief jurkje tegen. Nog even een haar ogen veranderde in hartjes. Ze wist nog de laatste XS eruit te vinden en liep terug naar de jongen. “Deze twee zijn wel genoeg, toch?” Als ze maar niet aankwam met een broek. Dat droeg Kathy niet. Nooit gedragen ook. Altijd rokjes en jurkjes. En misschien af en toe een kort broekje.

Alyss zuchtte een keer. Ze moest echt ervoor zorgen dat ze niet ontdekt zou worden. Ze wilde namelijk niet dat Kathy erachter kwam dat ze een meisje was en geen jongen. Ze was allang blij dat ze een geschikte chestbinder had kunnen vinden. Het ding zat redelijk lekker; ze voelde hem meestal niet eens zitten. En daardoor leek ze compleet plat. Zelfs als je vanaf de zijkant keek. Perfect, dus. En op deze manier hoefde ze geen verband om haar bovenlichaam te doen, want dat zat echt vreselijk irritant en meestal kreeg ze dan jeuk en kon ze niet krabben en.. Verdomme. Het zat gewoon enorm irritant.
Hetgeen wat ze het meest erg vond aan dit alles was dat ze haar lange blauwe haren had moeten afknippen.
Vele mensen dachten ook dat het makkelijker was om als jongen te gaan. Dat ze nu niet elke ochtend make-up op hoefde te doen et cetera. Maar, dit was juist meer moeite. Een heel, heel dun oogpotlood laagje op haar onderste ooglid, waardoor deze heel licht grijs was. En verder veel camouflage op haar gezicht en wat accenten onder haar jukbeenderen, bij haar neus, haar voorhoofd en onder haar ogen. En op nog veel meer plekken moest van alles gedaan worden om haar gezicht zo mannelijk mogelijk te maken. Eyeliner en mascara kostte veel minder tijd.
Bovendien moest ze die Chestbinder ook nog comfortabel omkrijgen elke ochtend, wat soms niet al te snel ging. En dan nog meisjes. Er waren meerdere meiden geweest die haar de liefde verklaard hadden. Eén had haar zelfs gekust. HALLO. Haar eerste kus was afgepakt door een meisje die dacht dat ze een jongen was. Nee, daar werd je vrolijk van, zeg. Ze was niet kwaad geworden op het meisje, maar had enkel geglimlacht en gezegd dat het niets kon worden tussen hen omdat ze geen romantische gevoelens voor haar had, omdat het meisje te aardig voor haar was geweest en ze haar dus niet als iets anders kon zien dan een hele goede vriendin. Ze mocht namelijk niet boos worden. Nog zo’n leuk extraatje van de deal met Destin’s vader. Maar, ze was hem dankbaar. Ze had werk, geld, een huis, familie, vrije tijd. Meer kon ze niet vragen.