There's nothing better then going to the beach in the evening...

Hij had een vriendin, dat was wel duidelijk. Vanmiddag was ze in de bibliotheek geweest en was ze Dylan weer tegen gekomen. Eerst had ze hem totaal niet herkent, maar daarna kwam ze erachter...door genoeg dingen. Even later kwam die vriendin tevoorschijn. Eve was gelukkig zo slim geweest om maar gewoon te gaan lezen. Even later werd Dylan de bibliotheek uitgesleurd. Ze hadden al drie maanden, dat had ze nou echt niet verwacht van hem. Ze moest even grinniken bij de gedachte. Nadat zij ook de bibliotheek had verlaten was het wel tijd om iets leuks te doen, ook al was ze dan maar in haar eentje. Ze ging 's avonds altijd naar het strand. Dan was iedereen al weg en kon ze genieten van de rust. Dan leek het net een privé strand, maar die rust had ze ook wel nodig.

Met een handdoek een mandje met drinken en wat te eten en haar bikini aan liep ze het strand op. Ze voelde de korreltjes zand tussen haar tenen en voelde de zachte warme wind. De zon was bijna onder, maar het bleef daarna altijd nog licht genoeg om genoeg te kunnen zien, wat best wel apart was volgens haar. Eenmaal op haar favoriete plekje aangekomen legde ze haar handdoek neer en haar mandje zette ze aan het hoofdeind van de handdoek. Ze ging er even op zitten en slaakte een diepe zucht. Wat was dit toch fijn dacht ze. Ze kon zich hier echt ontspannen op dit moment van de dag. Geen gillende kinderen met van die opblaas ballen die je tegen je kop aan krijgt als je rustig ligt te zonnen. Geen perverts die naar je staren als je op je buik ligt en je topje los zit omdat je heel je rug bruin wilt hebben. En negen van de tien keer is er ook niet eens normaal plek om te genieten van het water op een luchtbed, want of je word omgeduwd, of je drijft weer naar de kant. Ja leuk hoor zo'n dagje strand over dag. Ze snoof even de zeelucht in en glimlachte. Ze sprong van haar handdoek en liep met kalme passen naar het water. Het water was best koel, maar ook wel weer warm doordat de zon er de hele dag had opgestaan. Stapje voor stapje liep ze verder om van het water te genieten. Ze ging nooit té ver het water in, zeker niet op dit tijdstip, straks verdronk je half en kon niemand je redden, ja zo dacht Eve wel ja. Ze sloot haar ogen en bleef zo in het water staan. Het water stond ter hoogte van haar navel. Ja zo kon ze er echt van genieten.

Eenmaal uit de bieb waren Dylan en Candice naar het huis van Candice gegaan. Haar broer, Stefan, had haar hier vrolijk begroet en een box tussen Dylan en hem was gebruikelijk. ‘Je laat haar niet huilen, he? Want dan pak ik je,’ grapte de knul. Dylan rolde overdreven met zijn ogen. Iedereen wist dat hij sterker was. “Schiet je op, Candy?” riep hij met een glimlachje naar boven. Candice, Candy, het kwam op hetzelfde neer. ‘Ja!’ klonk er vanboven. Hij glimlachte en keek even naar de grond. “Ti aspetto,” sprak hij toen heel zacht, wat betekende I’ll wait for you.
Eenmaal beneden besprong Candice hem weer zowat en hij draaide een rondje, waarna hij haar op de grond zette. ‘Ik kom morgenavond weer,’ zei ze tegen haar broer, waarna ze Dylan’s hand beetpakte. Dylan glimlachte en keek haar broer aan. Hij zuchtte ook en Dylan grinnikte. “Kom mee, Candy,” sprak hij kalm.

Eenmaal thuis aangekomen hadden ze een film gekeken, waarna Candice op de bank in slaap was gevallen. Hij had haar in zijn bed neer gelegd en was hij naar buiten gegaan. Hij had - zoals altijd als hij naar het strand ging - een lange, zwarte zwembroek aan met een simpel shirt erboven. Deze keer een donkerroodachtig shirt.
Hij was op het strand aangekomen en had zijn schoenen ergens in het zand gedumpt op een handdoek, even als zijn shirt. Hij had geen enorme sixpack of zo, maar was ook zeker niet ongespierd. Het was gewoon.. Niet zo dat het enorm hard was. Gewoon normaal dus.
Plots viel hem het blondharige meisje op en hij zuchtte. Ze had haar ogen gesloten en stond te genieten van het water, wat tot aan haar navel kwam. Hij wilde op haar aflopen, maar durfde dit niet goed. Waarom niet, eigenlijk. Ze voelde toch niets meer voor hem, dus dat ze he zag met Candice maakte niet uit, toch?
Hij zuchtte en zette zijn valse glimlachje op. Hij liep langzaam op haar af en sloeg zijn armen om haar heen, zijn ene hand net op haar bikini, zijn andere net boven haar bikinibroekje. Zijn gezicht raakte haar haren en hij ademde even in door zijn neus. De vertrouwde Eve-geur drong zijn neus binnen en hij zuchtte. Hij miste haar. Heel erg. Maar, hij kon niet anders dan dit. Dus besloot hij maar lichtjes te glimlachen en liet hij haar los, om zich vervolgens voor haar te teleporteren. “Het spijt me voor de onderbreking in de bieb,” glimlachte hij toen. “Miste je me alweer?” vroeg hij toen met een plagerig grijnsje.

Wat was het toch fijn om zo rustig in het water te staan. Het water was koel en met je ogen dicht was het nog rustgevender. Ze was hier toch in haar eentje, of niet? Het kon haar eigenlijk geen reet schelen. Als het een gewoon iemand was dan bleef die wel uit d'r buurt, als er een weirdo was dan had ze altijd haar kracht nog. Ze bewoog haar handen langzaam door het water en grinnikte even. Gewoon zomaar uit het niets. Er kwamen weer leuke gedachten langs ofzo. Ze snoof nog een keer en de geur van zeewater drong haar neus binnen. Het rook wel lekker, soort van, maar die zooi moest je echt niet drinken, dan ging je zowat dood. Dat rot moment ook als je bijvoorbeeld aan het zwemmen was en je perongeluk een slok zeewater binnen krijgt, dan ga je zowat over je nek. Eve kreeg even een rilling over haar heen. Opeens hoorde ze het water achter haar bewegen. Er was iemand achter haar. Ze was op deze manier wel op haar hoede. Opeens voelde ze twee armen om haar heen. Net er boven en net er onder. Ze wist op deze manier dus ook meteen wie het was. Ze opende langzaam haar ogen en kon niet echt naar achter kijken, maar goed. Vervolgens schoot het haar te binnen dat hij een vriendin had. Voor dat ze zich echter los kon wrikken, kwam Dylan tevoorschijn voor haar neus. Ze keek even verbaasd, maar niet veel later gewoon weer normaal. Ze keek hem even aan toen hij zich verontschuldigde voor de onderbreking in de bieb en vervolgens vroeg hij ook nog of ze hem al mistte. "Maakt niet ut... enne je weet dat je dat niet moet doen he, je hebt een vriendin weet je nog..." en ze schudde lichtjes haar hoofd terwijl ze naar hem keek. "Natuurlijk mistte ik je" zei ze op een wat sarcastische toon. Ze rekte zich vervolgens even uit. Vervolgens verscheen er even een vals glimlachje op haar gezicht, ja dit keer op Eve's gezicht. Ze spette een plens zeewater in zijn gezicht en bleef zo met een brede grijns naar hem kijken. Ze draaide zich vervolgens om en begon door het water heen te lopen, met haar handen door het water sleurend. "Het water is fijn, vind je niet??" zei ze of vroeg ze soort van aan Dylan maar ze keek hem niet aan, aangezien ze door het water aan het strompelen was. Misschien moest ze toch maar uit zijn buurt blijven, voordat die vriendin nog verkeerde dingen ging denken. Het was uit, nadat ze geadopteerd werd, er viel geen relatie aan te gaan als je niet eens wist waar je was. Dat soort dingen dwaalde nog steeds door haar gedachten.

Ze zei hem dat het niet uitmaakte, gevolgd met dat hij dat niet moest doen, want hij had zijn vriendin nog. Hij beet op zijn lip en wendde zijn blik even af. Hij wilde het niet, snapte ze dat niet? Hij had haar zo veel liever in zijn armen dan Candice, maar zolang zij het daar niet mee eens was, wilde hij Candice geen pijn doen. Ze zei hem dat ze hem natuurlijk had gemist, maar dan in een sarcastische toon. Hij glimlachte lichtjes, maar bleef afwezig naar het water staren.
Een plens zeewater kwam in zijn gezicht en hij schrok wakker, om zijn blik op Eve te richten. Ze begon door het water heen te lopen en merkte op dat het water fijn was. Hij knikte lichtjes. “Behalve als je het in je gezicht krijgt,” merkte hij kalmpjes op en hij glimlachte, terwijl hij toekeek hoe ze rondjes liep.
Bij alles wat ze deed reageerde hij anders dan bij ieder ander. Bij een normaal meisje had hij nu allang haar bikinibandje losgetrokken of een gemene, sarcastische opmerking gemaakt. Bij Candice had hij nu aan de kant gezeten en ervoor gezorgd dat alles perfect en wel was voor haar, maar bij Eve.. Deed hij gewoon wat hij wilde. Gewoon wat het fijnste was op dat moment. Hij had iets met Candice, uit.. Medelijden, waarschijnlijk. Omdat hij niet kon voelen wat zij voelde, aangezien hij zijn ouders niet kende toen ze stierven. “Sia per sempre miei, Cara Mia,” sprak hij zacht, terwijl hij toekeek hoe ze rondliep. Ze zou niet weten wat het betekende, waarschijnlijk, afgezien van het Cara Mia-gedoe. Het betekende ‘Be mine forever’, iets wat hij hardop wilde zeggen, maar niet te graag in de taal die ze dagelijks spraken.
Hij ging voor Eve staan en nam haar gezicht in zijn handen, waarna hij zijn lippen op haar voorhoofd drukte en haar daarna tegen zich aan hield in een omhelzing. “Ik..” fluisterde hij zacht, maar hij wist niets meer te zeggen. Het liefste zou hij natuurlijk voor een andere plek gegaan zijn, maar goed. “Waarom doe je me dit aan,” fluisterde hij toen in haar oor en hij drukte haar iets steviger tegen zich aan. Hij was benieuwd hoe ze zou reageren.

Ze grinnikte even om zijn woorden dat het niet fijn was als je het niet in je gezicht kreeg. Ze keek even snel om en keek hem even aan met een glimlachje. Ze keek vervolgens weer voor d'r en liep weer verder rondjes door het water, het was wel rustgevend op deze manier. Ze keek om toen ze hem weer Italiaans hoorde praten, het enige wat ze begreep waren de woorden Cara Mia, de rest was voor haar onbegrijpelijk. Ze keek hem vragend aan. Hij had het zacht gezegd niet op z'n normale toon. Ze bleef hem even aan kijken en had de neiging om te vragen wat hij zei, maar ze hield zich maar stil. Ze zuchtte even. Opeens stond hij voor haar en ze keek hem wat verbaasd aan, zeker toen hij haar hoofd in zijn handen nam. Op deze manier werd ze gedwongen om hem aan te kijken. Ze dacht dat hij hier ging zoenen en wou even weg stappen, vanwege die vriendin van hem, maar in plaats daarvan kreeg ze een kus op haar voorhoofd. Ze was wat verbaasd, maar eigenlijk was het toch wel weer... lief.. ze wist niet waarom. Enkele seconden later werd ze tegen hem aan gedrukt, en stevig ook. Nu was ze helemaal in de war. Wat wilde hij nou? Zou hij..nee hij heeft een vriendin dacht ze. Hij wou gaan praten, maar stopte, ze wou zelf beginnen met iets te zeggen, maar daar kreeg ze de kans niet voor. Hij vroeg waar ze hem dit aan deed. Haar ogen werden groot en ze werd nog dichter tegen hem aan gedrukt. Ze duwde zichzelf wat van hem af zodat ze hem recht in de ogen aan kon kijken. "Wat is er..???" en ze keek hem vragend aan. "Je hebt een vriendin.." en het woord vriendin kwam er wat tegen stribbelend uit. "Dan doe je zoiets niet..." zei ze er vervolgens zacht achteraan. Ze keek vervolgens weg naar het water. Ze stond nu iets van hem af, maar er was iets wat haar naar hem toe trok. Ze snoof een keer en grinnikte even. Aangezien hij nog een shirt aan had greep ze hem bij zijn kraag en trok ze hem naar haar toe. Ze duwde snel haar lippen op de zijne en zorgde ervoor dat ze los kwam. Ze liep een eindje weg van hem en bleef vervolgens staan. "Maak een keuze" zei ze vervolgens. Ze bedoelde dan ook echt dat hij een keuze moest maken, als hij voor Candice koos moest ie naar huis gaan, nu of uit haar buurt blijven of zo iets. Als hij voor haar koos dan ja dan, ja dan wist ze het eigenlijk niet dan zou ze misschien wel besprongen worden of zo iets. Nu was ze benieuwd hoe hij zou reageren.

Het meisje vroeg hem wat er was en had zich van hem afgeduwd, terwijl hij haar met een pijnlijk gezicht aankeek. Ze vertelde hem dat hij een vriendin had. Het woord vriendin klonk.. Vreemd. Hij zuchtte even. Normaal zou hij een opmerking hebben gemaakt zoals: ‘Thanks, captain obvious’, maar daar had hij nu geen behoefte aan. Ze zei dat hij zoiets dan niet hoorde te doen en hij zuchtte, wendde zijn blik af. Nee, dat had hij zelf ook nog wel door. Maar toch. Het was.. Te moeilijk. Zonder haar erbij was hij gewoon eerlijk tegenover Candice. Hij had echt niemand anders gehad in de afgelopen twee jaar. Maar, zodra Eve erbij kwam.. Hoe moest hij dat dan nog doen?
Plots werd hij bij zijn kraag gepakt en raakten Eve’s lippen die van hem. Heel even maar, maar gelijk verlangde hij naar meer, wilde hij haar terug in zijn armen en wenste hij dat ze nooit meer weg zou gaan. Maar, hij wist dat dat egoïstisch was. Hij wist dat dat onmogelijk was. Toch?
Eve liep weg en hij keek fronsend toe hoe ze bleef staan, terwijl hij zijn vinger op zijn lip had liggen. Oké, dit moment was.. Vreemd.
Ze zei hem een keuze te moeten maken. Hij wist over wie ze het had. Zij of Candice. Hij zuchtte even en liep op Eve af, om vervolgens voor haar te blijven staan. Hij hield haar gezicht in zijn handen en drukte zijn lippen op de hare, zijn ogen gesloten.
Toen hij weer recht ging staan, zuchtte hij, waarna hij zijn armen weer om haar heen sloeg. “Ik dacht altijd dat je iets slimmer was,” meldde hij en hij glimlachte. “Ik zou nooit voor iemand anders gaan,” zuchtte hij toen. “Ik wil haar gewoon geen pijn doen, maar..” Hij fronste even en duwde zich voorzichtig van haar af, om haar vervolgens in haar rode ogen aan te kijken en lichtjes te glimlachen.
“Ik denk dat egoïstisch zijn voor mij beter werkt,” meldde hij toen. “Ik wil je niet kwijt. Nu niet, nooit niet. Hoe lang je ook weg bent, hoe lang ik je ook niet kan zien. Sei sempre nel mio cuore,” meldde hij.

Na haar kusje was ze van hem "gevlucht" en stond ze nu dus een eindje van hem af. Ze keek hem vanaf daar aan en had hem de keuze gegeven om te kiezen tussen haar en Candice. Als hij voor haar zou kiezen, ja dan was het zijn keus, ja serieus dan was het zijn keus. Niet dat zij er dan blij mee zou zijn of zo. Het duurde niet lang voordat hij op haar af kwam. Ze keek hem nieuwsgierig aan en niet veel later had hij haar hoofd vast en raakten hun lippen elkaar. Hij sloot zijn ogen en Eve volgde. Hmm... dit had ze eigenlijk wel gemist dacht ze. Ze opende weer haar ogen toen het over was en voelde zijn armen weer om haar heen. Het gaf toch wel een vertrouwd gevoel op deze manier. Was het dan eindelijk terug nu?? en ze grinnikte even. Ze stopte echter toen ze zijn woorden hoorde. Ze hield haar mond maar, want anders zou ze de sfeer verpesten, of zo iets. Ze bleef hem met haar rode ogen gewoon aan kijken terwijl hij zijn verhaal verder deed. Hij vond het dus zielig voor Cadince, dat maakte alles veel duidelijker nu. Toen hij vervolgens zei dat hij beter egoïstisch kon zijn kon ze het niet in houden om even te lachen. Ja zo kende ze hem weer. Zijn laatste woorden waren echter wel enorm lief, al verstond ze het laatste stukje niet. "Oke je laatste woorden verstond ik niks van, maar same here" zei ze met een glimlach. Ze kwam weer dichterbij en gaf hem vervolgens nog plagerig een kusje. "En nu moet je lachen" zei ze grinnikend terwijl ze met twee vingers zijn mondhoeken omhoog duwde. Haar blik ging vervolgens naar zijn shirt. "Je hoort geen shirt aan te hebben als je aan het zwemmen bent" zei ze alsof ze serieus aan het zwemmen waren. Met een ruk had ze het ding uit en ze keek er naar en begon vervolgens weg te rennen door het water. "Nu heb ik je shirt" zei ze lachend. Op deze manier probeerde ze hem een beetje op te vrolijken, of zo iets, niet dat het zou helpen of zo. Tenminste.

Eve meldde hem dat ze zijn laatste woorden niet verstond, maar dat het voor haar verder hetzelfde was. Hij glimlachte even, maar besloot zijn woorden niet in hun algemeen bekende taal te herhalen. Want, kom op. Hij had al lief genoeg gedaan nu. Zo was hij helemaal niet. In het begin had hij zelfs Candice behandeld alsof ze een blok aan zijn been was. De enige reden dat hij nu zo lief tegen haar deed was omdat hij haar nu al zo’n vier maanden bij zich had, drie maanden daarvan in een soort relatie of zo. Oh ja. Ughe. Dat moest dus uit. Fuck.

Eve’s lippen raakten die van hem en hij keek haar even verbaasd aan, waarna ze zei dat hij moest lachen. Twee vingers duwden zijn mondhoeken omhoog en hij keek haar met zo’n blik aan van ‘What the fuck doe je?’. Uiteindelijk glimlachte hij lichtjes, tot ze op één of andere vage manier zijn shirt uit wist te krijgen. ‘Nu heb ik je shirt,’ meldde ze. “Nee, denk je?” vroeg hij droogjes. “Dat had ik nou echt nog niet door,” meldde hij toen sarcastisch.
Hij staarde haar even met zo’n niet veel goeds betekenende blik aan terwijl ze wegrende met zijn shirt, waarna hij zich achter haar teleporteerde. Hij had zijn hand op haar buik en zijn vinger onder haar bikinibandje. Eén rukje en het zou los zijn. “In ruil voor mijn shirt,” mompelde hij in haar oor, waarna hij het rukje gaf en de twee uiteinden in zijn handen geklemd hield. Hierdoor zou het topje iets losser komen te zitten, maar nog niet los genoeg om uit te vallen of zo.
Hij bracht zijn mond naar haar oor en glimlachte. “Drie.. Twee..” telde hij af, maar na de twee liet hij al los. Hij draaide zich grinnikend om en deed rustig een paar stappen van haar vandaan, waarna hij haar geamuseerd aankeek.
“Oh, wat heb ik je toch gemist, mijn Cara Mia,” sprak hij lacherig.

Toen ze zijn shirt had gestolen en het dus ook serieus zei, kreeg ze meteen een sarcastische zin naar haar hoofd geslingerd. Ze kon alleen maar grinniken om zijn woorden. Ze had ook geen zin om er op te reageren, want ze wist nu wel ondertussen hoe hij was. Ze spreidde het shirt met haar twee handen. Ze staarde er even naar. Hij was nat, dat was nogal logisch maar goed. Ze bleef er even naar kijken en liet het dan weer laag hangen, in het water, nu was ie helemaal door weekt. Agh, kon haar het iets schelen. Ze merkte echter Dylan op die opeens achter haar geteleporteerd was en voelde ze zijn arm om haar buik zodat ze niet weg kon. Zijn andere hand zat echt bij haar bikinitopjebandje en haar ogen werden even groot, zeker toen hij ook nog is zei dat het inruil was voor zijn shirt. Ze trok hem los en kneep haar ogen dicht, maar er gebeurde niets... naja ze voelde het ding nog zitten. Ze opende haar ogen en keek naar beneden, vervolgens een stukje op zij, van rechts naar links. Ze zag dat hij met zijn handen de twee uiteinden gewoon nog vast had. Ooo nee dit ging niet goed. Hij begon af te tellen en haar ogen werden nog groter en haar gezicht schoot aan als een tomaat. "Dylan niet..." maar ze was al te laat. De slimmerik liet zelfs al op twee los, in plaats van één, zoals de meeste gewoon deden, behalve Dylan dan. Ze keek meteen om en had haar handen ervoor geplant. Hij had zich omgedraaid en hij vertelde haar dat hij haar had gemist. En dan op nog een lacherige toon ook. Ze keek hem even droog aan. "Nou dat merk ik dus echt niet gewoon..." zei ze wat sarcastisch en ze schudde haar hoofd. Ze keek naar beneden en haar topje dreef op het water, ze had wel zijn shirt nog. Ze dacht even na, als ze zijn shirt aan deed dan hoeft ze geen moeite te doen om dat ding aan te frutten. Ze bukte om vervolgens maar haar topje op de te pakken. Met een snelle beweging deed ze zijn shirt aan. Hij zat erg ruim, alleen maar beter. Ze draaide zich vervolgens maar om, er viel nu toch niks meer te zien, naja. Ze liep naar hem toe en keek hem met een grijns aan. "Hier is je ruil..." zei ze plagerig en ze stak haar bikinitopje naar hem uit. "Hij past je vast wel.." en ze moest even lachen. Ze keek vervolgens naar het shirt wat zowat aan haar lichaam plakte, dat kreeg je als het zo nat was, ze vond het altijd zo vies voelen, maar goed.

Het meisje draaide zich om, met haar handen als bikini. Dylan keek haar zwaar geamuseerd aan. Hij moest moeite doen om niet heel hard te lachen, want dit was ergens best wel grappig. Voor hem, tenminste. Voor haar was het eerder een OH NOES-moment, had hij het idee.
Ze zei hem niet te merken dat hij haar had gemist en hij hief zijn wenkbrauwen op. “Maar meissie toch,” zuchtte hij. Hij merkte dat ze zijn shirt aandeed en hij grinnikte. “Het is je eigen schuld dat dat ding zo nat is, hoor,” merkte hij droogjes op. Hij had het best droog kunnen houden, maar zij had het weer nat gemaakt. Wacht.. Dat klonk.. Heel raar.. Hij fronste even en had een binnenpretje.
Hij keek haar aan toen ze hem zei dat zijn ruil hier was, met het bikinitopje naar hem uitgestoken. Ze meldde hem dat hij het vast wel zou passen en hij glimlachte. Hij pakte het ding aan en staarde er even naar. Hij had geen vet, of, nauwelijks, maar.. Het zou niet om zijn lichaam heen passen; daar was Eve wel te dun voor. Maar, hij wist een leuker ding om ermee te doen. Hij teleporteerde het ding om zijn hoofd. Op zo’n manier dat de plek waar haar rug zou moeten, onder zijn kin zat. Hij keek haar met een MeGusta-hoofd aan.
Uiteindelijk haalde hij het ding maar van zijn hoofd en keek hij weer normaal. Hij hield het ding beet aan het uiteinde en liep op Eve af, om het voor haar hoofd te laten bungelen. “Dat shirt zit zo lekker plakkerig, vind je niet?” glimlachte hij. Hij teleporteerde zich achter haar, met zijn handen onder haar shirt en trok de bikini in één beweging goed - met behulp van zijn super magische awesome teleporteerkrachten, maar hield het ding nog altijd los beet. Zijn ene hand lag op haar onderbuik, de andere had de twee uiteinden van de bikini strak beet. Hij grinnikte.
“Wat ben ik toch altijd aardig en beleefd tegen jou, zeg,” merkte hij op, terwijl hij het losliet na het vastgeklikt - of hoe die van haar ook dicht moest - te hebben, waardoor het tegen haar rug aan kwam. Vervolgens gaf hij haar droog een duwtje in haar rug, hopend dat ze hiermee voorover het water in zou vallen. Zou toch wel leuk zijn. Niet dat er dan veel te zien was, aangezien ze zijn shirt - welke drijfnat was, bedankt, Eve, - en een bikini aanhad, maar goed.

Ze stond nu half naakt voor hem met haar armen ervoor, en zag zijn zwaar geamuseerde hoofd. Eve kon alleen maar rood zijn en had dus snel zijn shirt aan gedaan. Het was dus haar eigen schuld dat het ding zo nat was en ze schudde maar even haar hoofd. Ze ging er niet eens op antwoorden. Eenmaal het bikinitopje naar hem uit gestoken te hebben, keek hij ernaar. Ze was eigenlijk best wel benieuwd wat hij er mee ging doen. Ze bleef hem dan ook gewoon nieuwsgierig aan kijken, wachtend op zijn actie. Zijn actie kwam echter al snel. Hij teleporteerde het ding op zijn hoofd en maakte hem onder zijn kin vast. Ze moest nu heel erg haar lach inhouden, zeker omdat hij een nogal apart hoofd trok. Ze moest zichzelf proberen recht te houden, want ze flikkerde zowat om van het lachen. Het lachen hield echter op toen hij naar haar toe kwam en het ding voor haar gezicht heen en weer liet bungelen. Automatisch volgde ze het ding met haar ogen. Vervolgens vroeg hij of het ding lekker plakkerig was en ze schoot een soort van uit haar hypnose. Ze knikte even, ja het ding was enorm plakkerig.
Opeens was hij weer voor haar verdwenen en natuurlijk stond ie enkele seconden later weer achter haar, ze wou dus omdraaien, maar toen ze zijn twee handen onder haar shirt voelde paniekerde ze een beetje. Hij had het echter weer voor elkaar om het topje goed te doen, alleen hij had het nog steeds vast en los, dat voelde ze gewoon. Ze keek even droog toen ze hoorde wat hij zei. "Natuurlijk... je bent altijd aardig en beleefd tegen mij" en ze zette een glimlach op. Door zijn acties van daar net stond ze nu wat naar voren geleund. Uiteindelijk voelde ze het ding weer op de goede plek zitten, dat luchte haar aardig op. Ze zuchtte even en wou nu echt omdraaien, maar die kans kreeg ze niet, want ze werd geduwd en Eve belandde hierdoor in het water. Ze zat nu en draaide zich om zodat ze hem kon zien vanaf onder af, ze leunde met haar handen in het water, zodat ze niet naar achter zou vallen. "Leuk he?? mij pesten..." zei ze vervolgens droog. En ze keek hem even nep kwaad aan. Vervolgens verscheen er een grijns op haar gezicht. Ze trok zijn shirt uit, wat zij dus nog aan had en rolde het half op en gooide het vervolgens tegen zijn gezicht aan. Ze grinnikte even "wraak.." zei ze grinnikend.

Het plan was geslaagd en Eve landde in het water. Dylan grinnikte eventjes droogjes en staarde haar op een vage manier aan, terwijl ze anders ging zitten en hem aankeek. Het zag er grappig uit hoe ze in het water zat en hem aanstaarde. Uiteindelijk kwam er een grijnsje op haar gezicht en hij hief zijn wenkbrauwen op, benieuwd wat ze nu van plan was te gaan doen. Ze deed zijn shirt uit en hij glimlachte, tot hij het ding in zijn gezicht kreeg. Hij ving het shirt zodat het niet in het water zou vallen en keek haar aan. Ze zei iets wat leek op wraak, maar door de klap in zijn gezicht had hij het niet verstaan. Hij teleporteerde het shirt weg, naar de plek waar een schoon shirt en zijn handdoek lagen. Hij zakte door zijn knieën en bracht zijn gezicht naar het hare. Hij zette een valse glimlach op zijn gezicht, waarna hij zijn blik vernauwde. “Kon je geen leukere wraak verzinnen?” vroeg hij zacht.
‘DYLAN!’ Van schrik schoot hij overeind - letterlijk, met zijn teleport-krachten -, waardoor hij weer achteruit viel, volop het water in. Het zag er behoorlijk stupid uit, maar goed. Het was niet zijn bedoeling geweest. Hij kwam weer boven en staarde dommig om zich heen, tot zijn blik viel op een meisje met een kort spijkerbroekje, een lang shirt van hem eroverheen en tranen in haar ogen. Hij zuchtte even en stond op.

“Wacht,” sprak hij kalm tegen Eve, waarna hij rustig op het meisje afliep. Deze keek hem met betraande ogen aan en hij stak zijn armen droogjes uit. Een normaal meisje zou weggerend zijn, hem hebben geslagen of iets anders, maar, dit was zo’n typisch huilbaby’tje die liever een knuffel had. Hij ging voorzichtig met zijn hand over haar rug en zuchtte.
Uiteindelijk duwde hij het meisje van zich af en keek hij haar met een lichte glimlach aan. “Het spijt me,” waren de enige woorden die hij sprak. Het meisje staarde hem met grote ogen aan, waarna ze half jankend wegrende. Hij wist waar ze heen ging. Naar zijn huis, uithuilen bij zijn broer. Hij facepalmde zichzelf voor een moment en draaide zich om naar Eve. “Ging beter dan verwacht,” mompelde hij droogjes tegen zichzelf.

Het was erg amuserend om te zien hoe het kletsnatte shirt in zijn gezicht terecht kwam. Ze moest dan ook even binnensmond lachen, al was het goed verstaanbaar. Ze keek met haar rode ogen naar de jongen die nu nog groter leek vanaf hier. Hmm... dat was niet zo leuk, aangezien ze door hem altijd klein genoemd werd, of word, nog steeds eigenlijk, al had ie het nog niet vaak gezegd sinds ze elkaar weer tegen gekomen waren. Notebene nog in de bibliotheek ook, ze vond het dus best ironisch. Ze plofte zowat uit haar gedachten toen ze merkte dat Dylan door zijn knieën was gegaan en zijn gezicht niet ver van de hare verwijderd was. Ze keek hem even grijnzend aan. Hij vroeg aan haar of ze geen leukere wraak kon bedenken. "Hmm...." mompelde ze alsof ze diep aan het nadenken was. Ze had ook echt een vinger op haar kin liggen, op die manier leek het alsof ze nog dieper aan het nadenken was. "Een leukere wraak? wraak is meestal niet..." en haar woorden werden afgekapt door een meidenstem die heel hard Dylan riep.

Ze bleef stokstijf stil zitten en Dylan was zo te zien ook zwaar verrast. Hij kwam overeind, op een hele vage manier en veel toen ook nog is achterover. Ze moest zwaar nodig haar lach proberen in te houden. Het zag er gewoon zó grappig uit, maar het was totaal niet het moment om te lachen. Toen hij weer opgestaan was en tegen haar gezegd had dat ze moest wachten, durfde Eve pas de richting op te kijken waar de stem vandaan was gekomen. Ze zag het meisje met een betraand gezicht en meteen kreeg ze een schuld gevoel. Ze slikte een keer en bleef naar de twee kijken toen ze elkaar een knuffel gaven. Ze bleef doodstil zitten en kreeg een raar gevoel van binnen. Ze kon niet echt goed verstaan wat hij zei, maar het meisje rende plots huilend weg. Haar ogen werden groot en keken het meisje na. Fijn... dacht ze. Haar blik ging echter weer naar Dylan toen hij zich omdraaide, de facepalm had ze niet opgemerkt. Terwijl ze nog steeds doelloos in het water zat, keek ze omhoog naar Dylan. "Beter dan verwacht? Weet je zeker dat het goed met haar komt??" en ze keek hem even vragend aan, waarna ze in de richting keek waar het meisje heen was gerend. Ze was daar nu niet meer, ze was verdwenen. Ze stond vervolgens maar op uit het water en rekte zichzelf uit. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek Dylan geamuseerd aan. "Je weet wel dat jou actie van toen net hilarisch was" en ze moest weer even lachen. Zo'n rare reactie op iemand had ze nog nooit gezien, echt gewoon niet. "Hmm... misschien moet ik nog een andere soort wraak bedenken..." en ze begon diep na te denken, naja diep, ze dacht gewoon na zonder eigenlijk meer op iemand te letten.

Het was beter gegaan dan verwacht. Ja, heel veel beter dan verwacht. Hij glimlachte even. Hij knikte dus droogjes naar Eve. “Ze is het type wat snel voor iemand valt. Komt wel weer goed,” zei hij. “Bovendien.. Het boeit me over het algemeen zeer weinig op het moment. Ik heb wel leukere dingen aan mijn hoofd, of niet dan?” vroeg hij met een niet vele goeds betekenend glimlachje.
Eve meldde hem dat zijn actie van even geleden hilarisch was en hij fronste, haar met een licht geïrriteerd gezicht aankijkend. Hmnpf. Helemaal niet. Wat dacht ze wel niet. Hurrfurr. Ze meldde dat ze misschien nog een ander soort wraak moest bedenken en hij glimlachte. Hij keek even om zich heen, tot zijn blik viel op zijn handdoek en shizzle. “Wat denk je ervan om eens mee te komen naar mijn huis?” vroeg hij, waarna hij haar droogjes tegen haar voorhoofd porde en haar aanstaarde. Hij keek haar met een droog glimlachje aan, waarna hij langs haar liep, om rustig op zijn handdoek af te lopen en het ding van de grond te grissen. Hij had het ook gewoon erheen kunnen teleporteren, maar dat kostte meer mentale moeite. Of zo. Hij was ‘s nachts altijd dood op na al dat geteleporteer, maar was te lui om alles gewoon te pakken. Dat was echt wel het grootste nadeel aan zijn kracht. Je werd er enorm lui van. En hij was al lui. En lui keer enorm lui was lui tot de achtste macht, of zo. Ja, dat ja. Wat kwam hij toch snugger over.
Hij klopte zijn hand even af aan de handdoek en hing deze vervolgens droogjes over zijn schouders, om even te gapen en met zijn hand door zijn natte haar heen te gaan, waardoor het een beetje naar achteren lag, enorm warrig en zo.
Hij pakte zijn shirt en schoenen ook van de grond en hield het rustig beet, terwijl hij op Eve afliep. “Je bent niet bang voor honden, toch?” vroeg hij droogjes, doelend op zijn twee monsters. Enma en Akuma. Beiden teefjes, want die waren awesome. Enma was zijn Tosa Inu, een hond die bestempeld werd tot het sterkste ras en de trots van Japan. Akuma was een hondenras met een veel te moeilijke naam, gevolgd door herder. Een dinges herder. Ja, dat ja. Zo’n enorm reusachtig fluffy beest, maar die gezien werd als nummer één waakhond. Als het ding begon te grommen leek het net een beer. Geweldig.

Hij knikte en zei dat het het type was dat snel op jongens viel. Ze bleef hem even aan staren. Snel voor iemand valt ging er door Eve's hoofd heen. Dan nog wist ze zeker dat die meid alleen maar op knappe jongens viel. Naja als je verliefd bent op een jongen vind je hem altijd knap, hoe lelijk hij ook is. Dylan was dat niet. Waarom was ze hierover aan het denken? Wtf? Ze schudde haar hoofd waardoor haar blonde haar nog meer door de war ging. De woorden die hadden gevolgd had ze ook nog opgepikt. "Oke dan.." en ze wou verder praten maar toen ze zijn niet veel goeds betekenende blik zag was ze even stil. Ze grinnikte even "ja natuurlijk heb jij veel leukere dingen aan je hoofd" zei ze droog. Wat was het toch ook een... never mind. De reactie op haar woorden dat ze zijn actie hilarisch vond was niet zo positief. Zeker zijn geïrriteerde blik niet. Dat negeerde ze echter maar, ze had geen zin in een "valse" Dylan. Eve's rode ogen gingen even naar het water en het water leek nou wel zwart aan het worden, omdat het ook steeds donkerder word. Ze keek echter weer op toen Dylan aan het woord was. Hij vroeg of ze mee kwam naar zijn huis. Ze bleef hem even aanstaren en kreeg een por tegen haar voorhoofd. Ze wreef automatisch met haar hand over de plek en ze keek hem even droog aan. Had ie nu een huis? Oo ja wacht ze waren alweer achttien. Dan kon dat gewoon. Ze vroeg zich dan af of hij alleen woonde of samen met iemand anders? Dat kon altijd toch? Ze nam aan dat ie dan niet met een meisje samen woonde, maar meisjes kunnen ook gewoon vrienden zijn. Oké het werd weer veel té ingewikkeld in haar hoofd. Ze keek Dylan dan maar snel aan met een glimlach en knikte ja. Straks ging ie nog denken dat ze een of andere weirdo was. Naja.. ach laat ook maar. "Lijkt me leuk" zei ze glimlachend om er nog even achteraan te zeggen. De jongen verdween vervolgens uit het water en Eve volgde hem. Ze keek hem even aan en liep naar haar eigen handdoek. Nou die had ze dus ook voor niets meegenomen. Ze opende het mandje wat ze mee had genomen en griste er een fles water uit en goot een paar slokken achterover. Ze stopte de fles weer terug in het mandje en kreeg voor elkaar om de handdoek uit te kloppen en deze vervolgens ook in het mandje te proppen, dat scheelde namelijk tillen. Ze deed haar slippers aan, ook al voelde dat totaal niet fijn met dat zand. Daar had ze toch altijd zo'n hekel aan. Ze keek op toen Dylan naar haar toe was gekomen. Ze wou wat zeggen, maar hield haar mond toen hij vroeg of ze bang was voor handen en ze bleef hem even aan kijken. Vervolgens glimlachte ze. "Nee hoor, ik ben dol op dieren" zei ze met een kalme toon. Ze vroeg zich wel af wat voor honden hij had. Aangezien ze zelf niet zo groot was en er wel is grote honden tegen d'r aangesprongen hadden zodat ze vervolgens op de grond belandde, nee dat was niet zo leuk.