Heaven's gonna wait for u. ♥

Kathy kwam aanhobbelen met twee jurkjes en Alyss keek haar glimlachend aan. “Ja, zo is het genoeg. Ik zorg ervoor dat je een grotere kast krijgt en zal dan een paar mensen erop af sturen om wat dingen op maat te laten maken voor je,” zei ze toen met een glimlachje. Ze pakte de twee jurkjes aan van Kathy en rekende ze af, zoals altijd met de pinpas. Vervolgens liep ze de winkel uit en keek ze Kathy glimlachend aan. “Nu kunnen we beter teruggaan. Gyna wacht op me en ik moet de rest van de werknemers nog aan het werk zetten voor vandaag,” zei ze toen. Het aan het werk zetten van iedereen was lastiger dan het leek. Er was een heel schema. Ze haatte schema’s. Daarom liet ze die weer door iemand maken. Ja, heel handig.
Eenmaal thuis aangekomen pakte ze de tas en gaf die aan één van de dienstmeisjes, met de melding dat die in Kathy’s kast moest. Het meisje verdween gelijk naar boven en Alyss liep ook naar haar kamer toe, waar ze haar shirt uittrok en haar Chestbinder afdeed, om vervolgens een beha aan te doen en haar pyjama hierover aan te trekken. Het was een jurkje. Geel met roze. Enorm schattig. Vervolgens liep ze op de spiegel af en begon ze rustig alle make-up van haar gezicht te halen.

‘Ja, zo is het genoeg. Ik zorg ervoor dat je een grotere kast krijgt en zal dan een paar mensen erop af sturen om wat dingen op maat te laten maken voor je’, Kathy keek even met grote ogen naar de jongen. Wacht, nog groter? Ze vond deze al gigantisch vergeleken haar huis in Fukushima. Kathy gaf de twee jurkjes aan en wachtte tot de jongen terug kwam met het tasje. ‘Nu kunnen we beter teruggaan. Gyna wacht op me en ik moet de rest van de werknemers nog aan het werk zetten voor vandaag’, zei hij vervolgens en Kathy volgende hem weer richting de auto.
Eenmaal thuis merkte ze hoe de jongen het tasje aan de vrouw gaf en ze vervolgens naar boven liep. Vervolgens verdween hij. Kathy liep ook meteen richting haar kamer. Het eerste wat opviel was Dikkie dik die nieuwsgierig naar de vrouw keek. Ze merkte hoe ze de nieuw gekochte jurkjes netjes op een hangertje hing en vervolgens in de kast hing. “Dankje”, zei Kathy tegen de vrouw zodra ze zich omkeerde om weer weg te gaan. De vrouw gaf haar een glimlachje terug. Ze merkte hoe Dikkie dik vervolgens ook echt achter de vrouw aan naar buiten liep. Ze keek hem even aan en stond face palmend op. Toen ze de deur uit liep en die achter zich dicht deed keek ze weer om zich heen. Maar de vrouw en Dikkie dik waren beiden verdwenen. Ze fronste even. Sinds wanneer is Dikkie dik zo snel? En sinds wanneer kon ze hem niet meer horen ploffen? Ze probeerde verschillende kamers. Tot ze uitkwam in een kamer waar ze eerder echt nog nooit was geweest. Toen ze de deur opende zag ze een meisje met kort blauw haar voor de spiegel staan. Zo te zien had het meisje haar pyjama al aan. “Hé, heb jij misschien een kat zien rondlopen? Zwart, dik, hij stampt dus je hoort plof geluidjes”, probeerde Kathy te omschrijven. Nu ze erbij nadacht. Had ze dit meisje nog nooit gezien. “Hè, wacht eens even.. Ik ken jou nog niet. Wie ben je?” Ze keek even aarzelend naar het meisje die daar voor de spiegel stond. Ze had echt geen idee wie het kon zijn. Al kwam ze haar wel bekend voor. “Hebben we elkaar eerder ontmoet?” Vroeg ze vervolgens. Ondertussen keek ze even de kamer rond. Nergens een dikke kat te bekennen. Helaas. Waar kon dat beest heen zijn gegaan?

Terwijl ze met de make-up remover over haar gezicht ging, keek ze naar haar eigen gezicht in de spiegel. Je zag de vrouwelijke contouren steeds beter en uiteindelijk leek ze weer echt op een meisje. Het was nog niet echt laat, dus ging ze nog lang niet slapen, maar ze zou de kamer vanavond niet meer uit gaan. Bovendien liep ze graag in losse kleren in plaats van de broek en alles wat ze normaal als jongen aan had. Ze hield van jurkjes en rokjes en losse haren en alles. Als ze eenmaal zichzelf kon zijn leek ze totaal niet op hoe ze zich voordeed. Ze hield van alles wat schattig was, droeg graag roze en gaf veel om haar uiterlijk. Ze gedroeg zich echt als een typisch meisje-meisje, al haatte ze Adidas en Blackberries. Die waren lelijk. En de meiden die ze droegen dachten dat ze in de sociale ladder hoger stonden dan anderen, maar dat was niet zo.

De deur ging open en Alyss draaide zich om. Kathy. Ze viel om, recht tegen haar bureau waardoor alles omviel en tranen kwamen in haar ogen terecht toen haar kont de grond raakte. Ze hield een hand voor haar mond, terwijl ze de woorden probeerde te achterhalen die het meisje gesproken had, maar ze kon het zich niet herinneren. Er liep een traan over haar make-up loze wang en ze beet zachtjes op haar lip. Het meisje scheen haar nog niet te herkennen, maar op het moment was ze compleet gechoqueerd.
En toen kwam Gyna. ‘Al- Ik bedoel.. Hikaru!’ riep ze, terwijl ze binnenkwam. ‘Oh, ik zie dat je Alyss bent nu,’ merkte ze op. Gyna keek Kathy aan. ‘Heb je haar verteld dat je eigenlijk een meisje bent?’ vroeg Gyna dommig. Alyssa’s ogen vulden zich nog meer met tranen en die begonnen sneller over haar wangen te lopen, terwijl ze ze ruw wegveegde uit haar ogen. Ze zag hoe Gyna wegliep - heel snel - zodat ze dit niet mee hoefde te maken en Alyss zette zichzelf overeind. “Niemand.. Niemand mag dit weten..” zei ze. Haar hele lichaam trilde duidelijk. Deels omdat haar rug volledig geschaafd was door het bureau, deels omdat haar geheim uitgevonden was en verder.. Omdat er glas in haar hand zat van het spiegeltje waar ze met haar hand op was geland. Maar, dit alles werd door haar volledig genegeerd.

Ze hield haar hand achter zich en een mesje verscheen in de schaduw, waar ze haar hand omheen klemde. Dit deed zeer, maar ze negeerde het. Kathy rende weg en Alyss zette de achtervolging in. Het meisje krijste, maar Alyss negeerde dit. Voor zo’n dun wicht was ze best snel, al kende ze het huis lang niet zo goed. Ze renden een trap op, een kamer in, door de deur, tot ze uiteindelijk aan het eind van een kamer kwamen, in een hoekje. Het mes verdween en een pistooltje verscheen in haar hand, die ze richtte op Kathy, terwijl haar ogen nog rood waren van de tranen. Ze schoot niet. Nog niet. Ze was helemaal geen moordenaarstype, namelijk. Maar, zonder deze familie was ze niet veilig. En, met een ontdekt geheim mocht ze hier niet blijven.

Kathy merkte op hoe het meisje haar ogen vulde met tranen. “Oh, sorry. Gaat het? Ik wou je niet laten schrikken”, stamelde ze. Niet lang daarna stond Gyna ineens naast haar. Ze beweerde dat ze in plaats van Hirakuu nu Alyss was. Hu? Wie the hell is Alyss? ‘ Heb je haar verteld dat je eigenlijk een meisje bent?’ Vervolgde Gyna daarop. Kathy keek even dom van Gyna naar Alyss. Ze snapte het dus totaal niet. Voor Kathy het wist was Gyna weer verdwenen. ‘Niemand.. Niemand mag dit weten..’ Stamelde het meisje vervolgens. Kathy keek even wat geschokt naar het meisje die opstond.
Zodra ze merkte dat het meisje ineens een mes beet had en op Kathy afstapte zette ze het op een rennen. Ze wist nog totaal niet hoe het huis precies in elkaar zat en raakte ook regelmatig verdwaald. Ze rende een random trap op en vervolgens een random kamer in. In een hoekje bleef ze staan en draaide zich verschrikt om. Kathy had wel geluk dat ze kon rennen. Maar dat kon ook komen omdat ze al vanaf de lagere school in die hardloopclub zat. Ze moest dus regelmatig ook op een zondag naar school om te trainen. Niet dat het heel erg was, daarmee viel ze af. Iets waar ze blij mee was. En voor incidenten als deze dat ze dus gemakkelijk kon vluchten. Ze voelde hoe haar rug de muur raakte. Voor ze het wist veranderde het mes van het meisje in een pistool. Met de grootste angst in haar ogen zakte ze naar beneden. Waardoor ze angstig in een hoekje gekropen zat. Het deed haar enorm denken aan de avond van de moord op haar broer. Toen ze ook angstig in een hoekje zat terwijl er een pistool op haar werd gericht. Het enige verschil was dat Destin toen binnen kwam gestormd.

Dat herinnerde Kathy eraan dat Gyna haar nog voor het vertrek van Destin haar een pakje met geplastificeerde kaartjes gaf. Het waren er niet veel. Maar ze vertelde Kathy toen dat ze daarmee Hikaru alles kon doen wat ze wilde. Maar er waren natuurlijk wel grenzen. Ze had het pakje al die tijd in de zak van haar vest bewaard, waar het natuurlijk nog steeds zat. Met trillende vingers pakte ze het pakje uit haar zak. Waarbij ze er vervolgens één uit wist te pulken. In de tussentijd staarde ze nog steeds met angstige ogen naar Alyss. Ze stond met moeite op. Hopend dat ze alsnog niet zou schieten. Angstig hield ze haar hand naar voren en liet het kaartje zien. “Please, stop. Astjeblieft”, stotterde Kathy op een angstige manier. Nog steeds was ze enorm angstig en hoopte ze dat Alyss niet zou schieten. Ze beet even op haar lip. Wachtend op haar reactie. Wachtend tot het over zou zijn.

Haar hart ging als een gek tekeer en haar ademhaling was enorm onregelmatig. Haar ogen vulden zich steeds opnieuw met tranen en af en toe liep er één over haar wang, terwijl ze in dezelfde houding bleef staan. Kathy liet zichzelf zakken en het pistool ging een beetje naar beneden, maar bleef op diezelfde plek gericht. Niet het hart, de kans dat ze door de ribben heen kwam was klein. Ze schoot liever in de nek, om langs de slagader te gaan. Dan zou je sowieso sterven, geen ontkomen aan. En anders probeerde ze het alsnog in het hart of in de slaap. Zo simpel was het. Ze bekeek dit erg optimistisch.
Plots pakte het meisje iets uit haar zak. Alyssa zei niets, bleef enkel zo staan, het pistool gericht op de nek van het meisje. Kathy stond op en Alyss deed een stapje naar achteren, terwijl haar gezicht vertrok. Ze hield het pistool op het meisje gericht. Ze zag er zelf ook bang uit. Alle emoties raasden door elkaar heen. Ze wilde niet schieten. Ze wilde het echt niet.
Een kaartje met een geweldig mooi - kuch - getekend schaap erop werd zichtbaar en het meisje smeekte haar te stoppen. Alyss’ ogen werden groot en het pistool verdween, waarna ze het briefje aanpakte en door haar knieën zakte en op de grond lande. Ze liet het briefje vallen en legde haar gezicht in haar handen, waarna er snikkende geluiden te horen waren.
“Je.. Verpest alles..” was er tussen de snikken door te horen en ze keek omhoog naar het meisje, maar al snel weer naar de grond. “D-Destin nam me in huis toen ik nog klein was en ik kreeg werk, onderdak, ge-geld en alles wat ik maar wilde als ik zijn persoonlijke assistant werd, of iets in die ri-richting,” snikte en hikte ze. “Allee-een mag een m-meisje dat nie-iet,” fluisterde ze toen. “H-Het moest ge-ge-geheim blijven,” fluisterde ze toen zacht.
Ze stond op en staarde het meisje even aan. “Het spijt me, ojou-sama,” sprak ze toen, terwijl ze haar blik op de grond richtte en lichtelijk boog. Hierbij hield ze haar hand natuurlijk tegen haar borst, waardoor hier wat bloed aan zat toen ze weer recht stond. Even als aan het blaadje, overigens. “Ik ga alles opruimen,” sprak ze toen met een lege blik, waarna ze zich omdraaide en richting haar eigen kamer liep.

Het pistool verdween. De ingehouden adem van Kathy kwam er nu uit. Alyss pakte vervolgens het briefje aan. Waarna ze op de grond zakte. Als eerst stotterde ze dat Kathy alles had verpest. Daarna volgde een verhaal met waarom ze daar was. En waarom niemand het mocht weten. Kathy kreeg enorme medelijden met het meisje. Het meisje stond op en keek naar Kathy. ‘Het spijt me ojou-sama’, vervolgde er. Vervolgens boog ze. Ze vertelde dat ze de boel zou opruimen en verdween. Kathy bleef even twee minuten voor zich uit staren, alles op een rijtje zettend met wat er zojuist gebeurd was. Vervolgens zette ze één stap. Een lichtelijke duizeligheid en zwarte waas kwamen tevoorschijn. Ze vervloekte het, maar het duurde niet lang. Daarna stapte ze verder. Naar de kamer waar Alyss alvast was begonnen met opruimen.

Zonder iets te zeggen knielde ze naast het meisje neer. Voorzichtig pakte ze de kleine glasscherven op en legde ze apart. “Ik zal het niet verder vertellen, aan niemand. Het blijft ook voor mij geheim. Sorry dat ik het nu ook weet. Ik moest niet zomaar naar binnen komen”, zei ze zachtjes. Ze stond op om de glasscherfjes in haar hand in een prullenbakje in de kamer te dumpen. Zodra ze weer naast het meisje knielde keek ze haar met een glimlachje aan. Daarna ging ze weer stilletjes door met waar ze mee bezig was. “Oh. En, geen ojou-sama meer oké. En deze keer ben ik echt serieus. Gewoon. Kathy”, benadrukte ze. Ze wilde echt niet dat iemand haar zo noemde. Ze voelde zich dan zo’n rijke allesweter. Een kakker, een oud mens. Nee, dat wilde ze niet. Kathy was gewoon een normaal meisje. Alleen woonde ze nu per toeval in een groot huis. Als Destin die ene dag niet langs was gekomen was zij er niet geweest. En dan helemaal niet geweest. Dan had die man gewoon die trekker overgehaald en was ze nu bij Bryan. Bryan.. Ze beet even op haar lip. Het was al een hele tijd geleden dat hij was overleden. Bijna een half jaar zelfs. Nog een paar dagen. Iets langer dan een week en het was echt een half jaar. Ze telde de dagen stiekem met moeite. Soms hoopte ze dat Destin niet was gekomen. Dat ze op het moment echt bij haar broer kon zijn. Op een betere plek. Samen met haar ouders. Zoals vroeger. Alles was dan weer als rozengeur en maneschijn. Je hoorde altijd gelach. En het was er altijd gezellig. Samen aan tafel. Al sinds ze klein was kookte ze met haar moeder. Hielp ze haar moeder daarmee. En keken ze met zijn tweeën naar kookprogramma’s op het kleine tv’tje. Ze miste ze enorm. De enige reden dat ze daar al een hele tijd niet aan had gedacht was Destin. Hij hield haar elke dag bezig, met verschillende dingen. Dan gingen ze dit doen, dan dat. Noem maar op.

Toen ze eenmaal klaar waren stond ze op. “Zo. Dat is dan geregeld”. Zei ze trots toen alles er weer wat beter uitzag. “Zullen we iets doen? Houd je van koken? Bakken? Wil je iets eten? Ik kan wel kersentaart maken ofzo als je wilt”, glimlachte ze. Ze wou zich omdraaien. Maar haar gezicht verbleekte. Voor haar ogen werd het enorm zwart. Ze kon niet eens meer iets zien. Ondertussen was ze ook nog eens duizelig. Shit, ze was natuurlijk weer vergeten om iets kleins te eten. Waarom moest dit nou voor de neus van Alyss? Voor ze het wist lag ze op de grond.

Ze hoorde hoe Kathy haar naderde en vanuit haar ooghoeken keek ze het meisje aan. Het verbaasde haar dat ze mee begon te helpen met opruimen. Het meisje beloofde haar om het aan niemand te vertellen en Alyss keek haar met betraande ogen aan. Het meisje verontschuldigde zich zelfs dat ze binnen was gekomen. Alyss beet op haar lip en ging door met opruimen, niet goed wetend wat te zeggen. Het meisje vertelde haar dat ze haar geen Ojou-Sama meer moest noemen, maar gewoon Kathy. Alyss zweeg opnieuw. Ze wist niets te antwoorden en was bang dat haar stem zou overslaan als ze zou praten.
Ze liep op de prullenbak af en gooide de laatste glasscherven weg. Eén van de bedienden zou er later wel met de stofzuiger overheen gaan. Ze keek naar Kathy. Het meisje vroeg haar of ze iets wilde doen en vroeg of ze van koken hield. Vervolgens stelde ze voor dat Kathy iets voor haar zou maken. Alyss wilde tegenstribbelen, zeggen dat zij de bediende was en het dus andersom moest zijn, maar toen veranderde Kathy’s uitdrukking compleet. Haar ogen werden groot en ze ving het meisje net op tijd op, al was het alleen het gedeelte van haar schouders en hoofd wat ze wist te beschermen van de grond, maar goed.

Toen ze Kathy - met behulp van één van de bedienden - op het bed had weten te krijgen, had ze bij haarzelf de glasscherven uit haar handen getrokken en er wat verband omheen gedaan, terwijl Shannon, de bediende met het meeste verstand van medische dingen, Kathy begon te verzorgen. Shannon vertelde Alyss dat Kathy zwaar ondervoed was en alles wat erop en eraan hoorde, maar dat dit al een tijd zo scheen te zijn en dit meer mentaal was dan fysiek, dus konden ze er niets aan doen.

Na een tijdje werd Kathy wakker. Al die tijd had Alyss naast het bed gezeten. Toen ze zag dat Kathy haar ogen opende sprongen er tranen in haar ogen en ze sloeg haar armen - zonder er verder over na te denken - om het meisje heen. “L-Laat me nooit meer zo schrikken,” fluisterde ze. Ze mocht van Shannon niet praten over het ondervoed-gedoe, dus hield ze wijselijk haar mond. Dat moest ze overlaten aan Destin en de dokters, had Shannon gezegd. “Het spijt me,” fluisterde ze toen. “Ik beloof je nooit meer bang te maken, alsjeblieft,” mompelde ze toen. Ze wist niet eens meer wat ze deed. Ze was bang dat Destin boos werd, maar ook dat het meisje haar zou gaan haten.

Kathy opende haar ogen. Het eerste wat ze zag waren de betraande ogen van Alyss. Vervolgens werden haar armen om Kathy heen geslagen. Kathy grinnikte even. ‘L-Laat me nooit meer zo schrikken’, fluisterde het meisje vervolgens. Kathy haalde het meisje van zich af en ging wat meer rechtop zitten. Het meisje verontschuldigde zich. Al kon kathy amper herinneren waarvoor, het maakte haar niet uit. ‘Ik beloof je nooit meer bang te maken, alsjeblieft,’ werd er vervolgens gemompeld. Kathy keek met een glimlachje naar het meisje. “Het is goed, echt. Ik voel me prima.” Ze keek even om zich heen zoekend naar een klok. “Hoe lang heb ik hier eigenlijk gelegen?” Zei ze hardop. Terwijl het eigenlijk voor in haar hoofd was bedoelt. Achja, boeie. Ze klom het bed uit en liep naar de deur. Het meisje aankijkend. “Nou, je mag kiezen. Wil je kersen of appeltaart?” Op het moment zei ze maar twee random soorten taart. Natuurlijk kon ze veel meer soorten taart maken. Limoen, Citroen, Bananen, Aardbei, chocolade, alles wat ook maar lekker kon zijn voor de meeste mensen. Voor Kathy niet. Er zaten te veel calorieën in dat ze dat weigerde te eten. En anders was het één hapje. Doen alsof ze het niet lustte. En vervolgens zo snel mogelijk naar boven sneaken om het er boven de wc weer uit te spugen.

Ze had geen zin om te wachten. Ze liep op haar gemakje naar beneden, glimlachte naar de verschillende bediendes die langskwamen, zoals altijd. Gewoon, omdat het kan. En liep de keuken in. Ze zag dat de er één van de bediendes net bezig was met het aanrecht. Ze begroette de vrouw en liep naar de koelkast. Om er verschillende ingrediënten uit te pakken. Alles wat ze nodig had zette ze naast zich neer. Vervolgens liep ze naar een kastje waar ze verschillende bakvormen uit haalde. Die zette ze ook weer op een random plekje neer op het kookeiland. Ja, een kookeiland. Vroeger droomde ze ervan zoiets te hebben. En nu kon ze er ook echt gebruik van maken. Ze glimlachte bij het idee. Het was een tijd geleden dat ze een taart had gemaakt. Dit maakte haar blij. Een hobby dat ze alleen uitvoerde als ze thuis was.

In een ander kastje ergens bovenin wist ze wat bladerdeeg en dergelijke ergens achteraan eruit te vissen. Een deegroller en wat meel volgde. Ook dat legde ze naast zich neer. Ondanks de warmte ondertussen weigerde ze haar vest uit te doen. Ze schaamde zich ervoor. Voor haar omdat haar armen zichtbaar waren en enorm vet. Voor een ander omdat ze eng waren. Eng dik dus, ja.

Ze keek Alyss aan zodra die de keuken binnenkwam. “Zullen we dan maar beginnen?” Glimlachte ze en keek vervolgens naar de vrouw die het aanrecht aan het schoonmaken was. Naja, was ja. In de tussentijd had ze verbaasd naar Kathy gekeken die overal op klom omdat ze alles bij elkaar aan het sprokkelen was. “U kunt gaan hoor, we gaan het hier toch weer vies maken. De rest nu schoonmaken zou onnodig zijn.” Ze keek de vrouw aan die vervolgens knikte en weer wegliep.

Shannon was eng. Iedereen zag haar als een onschuldige bediende met een flinke boezem, maar zij zag het als een soort duivel. Ze scheen een of ander krachtveld om zich heen te kunnen creëren dat alles afweerde en boven haar handen konden twee grote, lichtgevende mesachtige dingen komen. Een rilling schoot over haar rug toen ze eraan dacht. Ja, beter dus als ze die te vriend hield.
Maar goed. Kathy zei haar dat ze zich goed voelde en Alyss keek haar fronsend aan. Je liegt, wilde ze zeggen. Ze wilde haar vragen waarom. Maar, ze zweeg. Het meisje vroeg haar of ze kersen- of appeltaart wilde, maar Alyssa reageerde niet. Een bewoner van dit huis - afgezien van Destin, aangezien die het hoofd was - mocht niet in de keuken, het washok, de kamers van de bedienden of andere gedeelten van het huis waar de bedienden hun werk wilden doen. Dit was zodat die gewoon in alle rust konden doen wat zij nodig vonden. Bovendien werden ze hier niet behandeld als slaven, maar waren de meesten hier omdat ze vonden iets terug te moeten betalen aan de familie, of die in ruil voor dit werk voedsel, onderdak en geld kregen. Al met al waren ze meestal vrij gelukkig met dit werk, maar niemand wilde gestoord worden.
Plots was Kathy weg en Alyss liep de kamer uit, holde de trap af en zag net iemand de keuken uit lopen. “Kathy,” sprak ze, terwijl ze in de deuropening stond. “De keuken is verboden terrein, even als alle kamers waarin de bedienden hun werk doen, of de bovenste verdieping, waar zij slapen,” sprak ze kalm. “Vandaag misschien kan het, maar voortaan moet ik je verzoeken hier weg te blijven, aangezien het een last is voor de mensen die het achteraf schoon moeten maken en dit in de tussentijd nodig hebben,” zuchtte ze. Waarom Destin haar dat niet verteld had was haar een raadsel. “Ik ga me omkleden en vervolgens even de Gamekamer in. Ik ben klaar voor vandaag,” zei ze rustig.

Eenmaal omgekleed kwam ze de gamekamer in. Ze had een kort broekje aan en een roze hemdje daarboven, met haar haren los en normale make-up op. Hmn. Geweldig. Ze miste haar vrouwelijkheid vaak nogal. Op haar blote voeten stond ze op het laminaat, terwijl ze de wii-controler pakte en het ding aanzette. Haar favoriete spel zat er nog in. Just Dance 3. Ze drukte op het spel en hoorde het vreselijk irritante deuntje, waarna ze op de knop drukte die het spel goed aanzette. Ze koos het nummer Jump uit en koos voor het rechter karakter, want de linker was lelijk. Ze was op zich best goed in dit en wist bij alles vijf sterren te halen en er nog normaal uit te zien. Dat was de enige reden dat ze dit speelde, hihi. Ondertussen zong ze - zeer onbewust - mee met het nummer. Was zij eens even blij dat de deur dicht was.

Kathy keek Alyss even verbaasd aan toen ze uitlegde dat ze eigenlijk de keuken niet in mocht komen. Al sinds ze hier woonde maakte ze elke dag het avondeten, ontbijt en bakte ze taarten, koekjes, muffins, brownies en al dat soort dingen. Er was nog nooit over geklaagd, dus ze had ook niet in de gaten dat ze iets fout deed. Ze ruimde na afloop alles op zodat het er precies zo uit zag als ervoor. “Sorry, ik wist het niet. Ik doe dit nu al bijna een half jaar. Er is nog nooit over geklaagd. Bovendien ruim ik alles na afloop op”, ze keek nog steeds verbaasd naar het meisje. “De reden dat ik hier trouwens elke ochtend en avond zo ie zo sta is ook om iets terug te doen. Dit is het enige wat ik kan. Bovendien ben ik ook in huis genomen enkel uit medelijden”. Na haar een paar seconden aan te hebben gestaard draaide ze zich om. Ze maakte het deeg en even later rolde ze het. ‘Ik ga me omkleden en vervolgens even de Gamekamer in. Ik ben klaar voor vandaag’, hoorde ze van achter zich. Kathy knikte even kort als antwoord en ging door met waar ze mee bezig was.

Eenmaal klaar met het rollen van het deeg deed ze het in de bakvorm. Vervolgens liep ze naar de koelkast om de pitloze kersen eruit te halen die ze een paar dagen geleden in de supermarkt had gehaald. De helft ervan maakte ze een speciaal soort jam van die ze ook in de bakvorm leegte. De overige verspreidde ze er los in. Daarboven deed ze nog een laagje van het deeg. Toen ze de bakvorm in de oven had geplaatst begon ze alles waar ze helemaal klaar mee was op te ruimen. Messen en lepels die ze ervoor gebruikt had dumpte ze in de vaatwasser. Een bordje en vorkje zette ze klaar voor als de taart klaar was. Ook een dienblad besloot ze erbij te zetten.
Toen twee uur later de taart eindelijk klaar was zette ze hem neer om af te koelen. Voor een uurtje zat ze dus op het aanrecht om voor zich uit te staren. Was ze goed in. De tijd vliegt voorbij als je dat eenmaal probeert. Toen het uur eindelijk om was haalde ze de taart uit de bakvorm en sneed hem in stukken. Éen ervan zette ze op het bordje. Vervolgens vulde ze een glas met Cola, om die ook op het dienblad te zetten. Na alles opgeruimd te hebben pakte ze het dienblad en liep de gamekamer in.

Zodra ze de deur opende merkte ze dat Alyss dus Just dance 3 aan het spelen was. Ze kende het spel enkel door de tv en in de winkels. En op school praatte haar vriendinnen er ook veel over. Ze hield persoonlijk net echt van die spelletjes. Ze zette het dienblad neer op een eettafeltje en ging op de bank zitten, toekijken hoe Alyss het spelletje aan het spelen was. Toen ze eenmaal klaar was met het dansje klapte Kathy kort in haar handen. “Oké, pauze. Tast toe. Het is nog warm”, glimlachte ze. “Het is kersentaart”. Ze keek haar met een glimlach aan.

Een diepe zucht kwam uit Alyss’ mond en ze rolde over haar bed. “Uu~” kwam er uit haar mond, terwijl ze over het kingsize bed heen rolde met haar otaku knuffel in haar hand. Het was zo’n lang kussen, maar zij vond het meer een knuffel. Op het kussen stond aan twee kanten een karakter afgebeeld, namelijk haar favoriete mannelijke personage uit het spel dat ze nu speelde. Op de één keek hij heel pedofielisch en op de ander knipoogde hij. Nyaa~
Ja, ze was een Otaku. Waarom? Omdat ze haar hormonen ergens had moeten laten terwijl ze de deur niet uit kon als meisje, dus was ze hier maar haar tijd aan gaan verdoen.
Haar hele kamer was overigens Otaku-stijl. Het tapijt was fluffy en roze. Haar muren waren helderwit en niet fluffy. Er waren drie roze deuren te vinden in haar kamer. Eén leidde tot haar persoonlijke roze met witte badkamer, één naar haar enorme inloop kledingkast en de laatste gewoon naar de gang. Want ja. Daar moest ze ook kunnen komen.
Als je de kamer inkwam zag je aan je linkerkant een wit bureau waar haar laptop met een otaku-stikker die erop geplakt zat, van twee anime-jongens die naar je keken, meestal op lag. Ja. Dat ja. Ze had geen muismat omdat ze de laptopmuis gebruikte, hoe dat ding ook mocht heten. In plaats daarvan lagen er overal anime onderzettertjes. Boven het bureau hing een enorme wallscroll van haar favoriete spel. Verder hing de kamer vol met posters van verschillende anime, games en spellen. Ze had ook verschillende kubusjes aan de muur hangen die echt eruit zagen als kamers, inclusief behang, een aan de zijkant gemaakt deurtje et cetera. Soms meerdere tegen elkaar, omdat de kamers tegen elkaar aan hoorde.
Helemaal links in het hoekje, dus ook links van het bureau, stond een wit prullenbakje, die op het moment gevuld was met glasscherven. Ook waren er verschillende witte en roze kasten, gevuld met games, anime, manga’s, magazines, et cetera. Zelfs haar bed was Otaku-stijl. Alle kussens hadden een afdruk van een anime of game, even als de tweepersoonsdeken die ze had. Het hemelbed zelf was gewoon roze met wit, zodat het in haar kamer paste.

Ze klikte op de optie ‘Ask him out’ in het spel en glimlachte. Het karakter wat zij bespeelde begon te stotteren en vroeg haar favoriete jongen uit, maar hij wees haar af. “Heaa?!” klonk haar stem door het huis en ze leunde naar voren, starend naar het beeldscherm. ‘You already love someone else,’ zei hij. “WAAAAAAAT?!” krijste ze. “Het komt wel goed,” mompelde ze geruststellend tegen zichzelf.
‘Do you want to marry me?’ klonk de stem uit de laptop. Van het verkeerde personage. De enige opties waren Yes en No, maar ze had zo onderhand wel door dat ze ergens een fout had gemaakt en de verkeerde route had genomen. Ze zuchtte even en beet op het kussen, terwijl ze rondjes rolde over haar bed. Geluiden als ‘Nyaa~’ en ‘Uu~’ kwamen ondertussen voortdurend uit haar mond.
Ze klapte haar laptop dicht en pakte het ding beet, om het vervolgens op het bureau neer te leggen. Ze keek even om zich heen en keek naar de vele figures, PVC’s en andere zooi in haar kamer. “Uu~” bracht ze beteuterd uit. Nu moest ze weer opnieuw beginnen want ze wist niet waar ze de fout in was gegaan. Verdomme.

Met een zucht zette ze de TV aan en pakte een DVD uit de kast, om vervolgens deze in de DVD-speler te doen. Het was een romantische anime met een Reverse Harem. Dus één waarbij er meerdere jongens voor één meisje vielen. Dat was schattig. En ze was al bij de laatste drie afleveringen, dus kwam er bijna uit met wie het meisje zou eindigen. Ze hoopte met Damon, maar meestal kwamen haar wensen niet uit en moest ze de Visual Novel spelen om het einde te zien wat ze wilde. Want, ja. Ze moest dat einde zien. En meestal alle eindes. Zo verdeed ze haar tijd.
Damon was in Elena’s kamer en Alyss lag met enorme ogen naar de tv te kijken op de grond, met haar otaku-kussen van deze anime onder zich. De grond was zacht, dus dit lag wel lekker.
Damon kuste Elena op haar voorhoofd en van binnen smolt ze weg. Zijn woorden waren zo lief.
‘Because what I’m about to say is probably the most selfish thing I’ve ever said in my life. I just have to say it once. You just need to hear it. I love you Elena,’ sprak hij. “Wieeh!” kwam er uit Alyss’ mond, terwijl ze over de grond rolde. Ja, ze hield van rollen.
‘And its because I love you that I can’t be selfish with you, why you can’t know this. I don’t deserve you, but my brother does. God, I wish that you didn’t have to forget this, but you do.’ En toen wiste hij haar geheugen. “EH? WAT? NEE!” riep ze uit.
De aflevering was geëindigd en Alyss wilde de volgende aanzetten, toen Shannon haar kamer in kwam. ‘Kleed je aan en ga ontbijten,’ sprak het meisje. Alyss zuchtte. Af en toe wist ze niet wat ze was. Ze was niet echt een bediende, maar ook geen bewoner van dit huis. Een beetje van beiden. Voor de bedienden stond ze net zo hoog als Destin en ze was niet verplicht te luisteren naar Gyna en Kathy, tenzij ze de briefjes gebruikten.

Ze pakte een lange zwarte broek uit de kast, met een zwart shirt en een donkerrood vest uit de kast, even als schoon ondergoed en een schone chestbinder. Als eerste ging ze douchen - zoals gewoonlijk - om vervolgens schoon ondergoed aan te doen en haar chestbinder voorzichtig om haar bovenlichaam te doen. Vervolgens deed ze de andere kleren aan, met het vest open zodat het zwarte shirt zichtbaar was.
Eenmaal beneden aangekomen, ging ze even met haar hand door haar haren, die warrig en kort genoeg waren om als jongenshaar door te komen. Haar make-up had ze ook al geregeld, dus was ze weer Hikaru. Zoals het hoorde, ongeveer, dus.
“Goedemorgen,” sprak ze droogjes en ze keek naar wat er op haar bord lag. Ze was een Japanner, maar was gek op brood. Vandaar de twee simpele boterhammen met ham. Ja, ham ja. Ham was lekker. Nee. Ham ís lekker.

Met een moe gevoel klom Kathy haar bed uit. Ze had de nacht ervoor helemaal niet geslapen. Waarschijnlijk omdat ze ongeveer 2 dagen niks gegeten of gedronken had. Wat ze zelf overigens goed van zich vond. Ze keek op de wekker dat zeven uur aangaf. Gapend stond ze op om naar de kast toe te lopen. Daaruit besloot ze het nieuwe roze jurkje te pakken. Ze was echt gek op het jurkje. Het was zo roze. Hihi. Ze uit haar kast wist ze ook ergens een onderbroek en een BH te vissen. Al had ze echt totaal niks. Het was nooit erg om het te faken, toch? Aangezien alle anderen uit haar klas het hadden was het al zo ongewoon voor haar. Bovendien deed iedereen het tegenwoordig. Dus zij ook. Bam. Ze liep ermee naar de badkamer om het vervolgens neer te leggen. Toen ze ook de handdoeken had klaargelegd zette ze de kraan van de douche aan. Met moeite draaide ze zich om naar de badkamer spiegel.
Voor zich zag ze alleen maar vet. Vet was het. Alles hing. Haar armen waren dik. Ze had een onderkin van hier tot mars. Al die jaren en nog steeds was er niks veranderd. Er was niks van af. Er was enkel enorm veel bijgekomen. Elke keer dat ze in de spiegel keek leek het alsof ze dikker werd. Ze ging even met haar hand door haar haren heen. Ook dat moest ze altijd voorzichtig doen, haar haren waren enorm dun en kon je er ook met gemak uit trekken. Zonde, nog even en ze was kaal. Haha, zie je het al voor je. Kale Kathy. Gelukkig was dat zowat onmogelijk. Eenmaal in de douche had ze het gevoel alsof ze elk moment neerstortte. Haar energie was totaal leeg. En dat terwijl ze om een normale tijd naar bed ging. Toen ze eenmaal de douche uitstapte moest ze zich eerst vastgrijpen aan de wasbak. Haar hoofd bonkte en ze was ontzettend draaierig.
Ze kleedde zich voorzichtig aan en liep weer terug naar haar slaapkamer. Daar pakte ze haar langste witte overkniekousen om die aan te trekken. Gelukkig kwamen deze erg hoog, dus het leek eerder of ze een witte maillot aan had. Ze stopte haar fohn in het stopcontact en ging naast Dikkie dik op bed zitten. Af en toe hield ze dat ding grinnikend Dikkie dik zijn kant op, waar hij overduidelijk van genoot. Aangezien hij dan begonnen te spinnen en te rollen. Raar beest.
Toen haar haren droog waren pakte ze twee elastiekjes. Zodat ze haar gebruikelijke twee staarten kon maken. Vervolgens stond ze op om twee roze linten te pakken. Waarmee ze strikjes maakte. Elke dag waren het andere kleuren strikjes, passend bij wat ze aan had.

Na een tijdje voor zich uit hebben gestaard en met Dikkie dik hebben gespeeld besloot ze naar beneden te gaan. Toen ze de deur uit kwam merkte ze dat de duizeligheid terug kwam. Even moest ze zich vasthouden aan de muur, daarna lopen ging wel. Bij de trap aangekomen duurde het wel enkele seconden om één tree naar beneden te gaan. Haar gezicht leek lijkbleek en ze zag voortdurend zwarte stippen voor haar ogen. Eenmaal bij de tafel aangekomen slofte ze naar binnen en ging zitten. Het leek of alles draaide en het beeld werd alleen maar zwarter voor haar ogen. Ze probeerde het weg te halen door met haar hoofd te schudden, maar dat bleek niet echt erg slim te zijn. Toen ze daarna probeerde op te staan werd het teveel. “He..l..p”, was het laatste wat ze kon mompelen voor het licht echt uit ging en ze neerviel.

Met een hoofd die Nayuki - dat blauwharige kind uit Kanon 2006 - ook altijd trok als ze net wakker was, zat Alyss aan de tafel. Haar ogen waren zo goed als gesloten en in haar hoofd was een liedje te horen, waardoor ze zacht heen en weer wiebelde alsof ze dronken was. Ja. Ze was gewoon wakker tijdens het gamen en otaku-zijn, maar zodra ze beneden aan de tafel zat verloor ze al haar energie en stierf ze zowat. Vandaar dat ze hier nu zat met dit hoofd en boter aan haar wang, aangezien ze haar broodje tegen haar wang aan duwde en gewoon kauwde en slikte alsof ze het aan het eten was.
Gyna was dit zo onderhand wel gewend, dus die reageerde niet meer op haar aparte manier van leven. Ze was namelijk niet de normaalste als ze in haar vrije tijd bezig was, al was ze ook niet al te normaal tijdens haar werk of zo. Maar toch..
Ze was al met al goed bezig in dit huis en werkte veel, maar ze werkte niet nonstop. Ze nam zo haar pauzes en deed gewoon mee met wat het gezin vaak deed, aangezien ze enorm goed op kon schieten met Gyna en ze voor Destin een soort beste vriendin was, of zo. Althans.. Hij wist alles van haar en andersom. Zo wist ze dat hij twee vriendjes had gehad en dus gay was geweest. Hilarisch, overigens.

Een zachte ‘help’ kwam ergens vandaan en Alyss schoot op, zonder er al te ver over na te hoeven denken. Haar handen lagen onder Kathy’s bovenlichaam en ze veegde de boter droogjes af aan haar schouder. Een diepe zucht kwam uit Alyssa’s mond. Hoe veel zou ze wegen? Hooguit veertig. Moest te doen zijn. “Gyna, zet haar even op mijn rug,” sprak ze kalm. Ze zou deze tijd inhalen door te racen. Gyna tilde Kathy op en zorgde ervoor dat Alyss het kind op haar rug had. In de hal griste ze de sleutel van de Bugatti Veyron uit het kastje en huppelde - dat was het snelste wat ze op het moment kon - ze op de auto af. “Bel het ziekenhuis,” meldde ze Gyna, wie Kathy van Alyss’ rug afhaalde en op de stoel neerzette. Alyssa ging op de chauffeursstoel zitten en glimlachte lichtjes naar Gyna. “Zeg dat we er over een paar minuten zijn,” meldde ze toen, waarna ze de auto in zijn achteruit zette, een bochtje maakte en tijdens het vooruitgaan weer een bocht, direct gevolgd door de andere, waardoor er van die mooie bandensporen op de grond te zien waren en ze er met een enorme vaart vandoor schoot.

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen kwam ze met piepende banden voor de deur stil te staan, na een halve draai gemaakt te hebben. Ze boog zich voorover en deed Kathy’s deur open. Gyna had al gebeld, dus de mannetjes stonden al klaar voor de deur. Dit was de deur waar normaal ambulances naar binnen kwamen, maar als ze die hadden gebeld was die nu nog nieteens bij hen thuis. Ze zag hoe de mannetjes Kathy wegreden in zo’n mooi wieltjesbed. Alyss zette de auto op een iets beschaafdere plek neer en liep de auto uit, waarna ze rustig op een stoeltje ging zitten, haar ogen gesloten. Ze keek naar haar telefoon, naar de naam van degene die ze nu misschien beter kon bellen. Of niet? Ze beet even op haar lip. Ze was niet van plan Kathy’s kamer nu in te gaan, omdat Gyna er ook aan zou komen en die zou willen weten welke kamer het was. Bovendien moesten de dokters hun werk kunnen doen. En, ze wilde Destin bellen, maar.. Was dat wel de bedoeling? Ze snoof eventjes, maar drukte uiteindelijk op het knopje waardoor er stond dat haar telefoon probeerde contact te zoeken met die van hem.