So, youre new. Nice to meet you.

Midori zat op haar gebruikelijke plekje. De raam bij het raam, precies in het midden. Al hadden ze altijd vaste plekken. Het duurde nog tien minuten tot de bel zou beginnen. Dus ze had nog tijd om uit het raam te staren. Het was altijd simpel geweest voor Midori, zover ze zich kon herinneren dan. Toen ze wakker werd van het auto ongeluk werd haar verteld dat het haar adoptie ouders waren waarbij ze toen pas een maand woonde. Ze wist niks meer van haar verleden. Al wilde ze het ook niet weten. Als ze geadopteerd was, hoe moest het dan zijn? Zover ze wist was ze nu tenminste rijk, kreeg ze alles wat ze wilde en had ze iedereen bevriend. Maar dan ook echt iedereen. Naja, niet iedereen, hihi. Alle 4havo’ers. Dus haar hele klas. 'Hé, Midori. Ik heb gehoord dat er een nieuwe komt vandaag. Het is zo vredig op deze school, laten we het haar eens lastig maken', grinnikte een van haar beste vriendin die naast haar was komen staan. Midori keek haar even met opgetrokke wenkbrauwen aan. “Waarom zou ik? Als jij het wilt doen ga je gang. Ik heb er geen zin in”, zuchtte ze geïrriteerd. Ze mocht dit mens niet. Het wou altijd iedereen lastig vallen met haar hulp. Midori had één keer meegedaan. Maar voorderest altijd spijt gekregen van dat gedoe. Wat heb je eraan als iedereen je haat? Beter dat je iedereen bevriend houd. Als je dan iets van ze nodig hebt krijg je het ook meteen. Handig, toch?
Er werd op de deur geklopt en het schoolhoofd kwam binnen. Dat deed hij altijd als er een nieuwe kwam. Midori merkte op hoe iedereen gehaast naar zijn of haar plek liep om te gaan zitten. Ze keek rond in het lokaal. Er waren twee plekjes vrij. Voor haar en aan de andere kant van het lokaal. Stom. In ieder geval.
Het schoolhoofd kwam binnen en hun mentor volgde. Waarom moest die vent zich overal mee bemoeien? Altijd als er ook maar iets gebeurde kwam die dikke weer aanwandelen. ‘Ik wil jullie voorstellen aan een nieuw klasgenoot', begon de man. Midori keek verbaasd naar haar vriendin die het eerder kwam vertellen. Damn, ze had nog gelijk ook.

Het meisje met de lange blonde haren en de lapis lazuli blauwe ogen keek naar de directeur die voor haar zat. Hij ratelde maar wat door over de manier waarop ze haar schooluniform aanhad. Ze had - in plaats van het normale shirt - een wit strapless shirt aan, die half over het rokje heen hing. Om haar nek hing het rode lint heel droogjes te bungelen. Verder had ze haar kniekousen gewoon aan, met daaronder de standaard schoenen. Nou, dit was al heel wat voor haar. Ze zuchtte even. “Nu weten we het wel,” sprak ze kalm. “Laten we gaan,” zei ze en ze stond op, waarna ze naar de deur wees, aangezien zij de weg toch niet wist. Wat een rotschool, zeg.
Eenmaal voor het lokaal aangekomen zag ze de mentor. Een oude, maar vriendelijk uitziende man. Ze knikte even naar hem terwijl hij zich voorstelde als meneer Priester en zei dat zij Ruby moest zijn. Nee, zou het? Dat wist ze nog niet.
Ze liep achter hen aan de klas in en ging naast het tafeltje staan waar ze zich voor zou moeten stellen volgens meneer Priester. “Nou, mijn naam is Fatima Hamlap en ik ben zesendertig jaar oud. Ik mag geen ham en geen seks met mannen, dus ben ik lesbisch met mijn varkentje,” zei ze, terwijl ze enorm serieus keek, alsof het allemaal echt waar was. “Op dit moment ben ik van plan om te trouwen met Achmed Zoekjefittie, dus vanaf dan mag ik wel seks. Alleen met Achmed, that is,” zei ze toen. Ze zuchtte een keer. “Ja, ik heb huisdieren. Afgezien van mijn varken heb ik een chihuahua genaamd Index. Ja. Index. Nu voel ik me origineel,” meldde ze kalm. “Mijn ma heet Esmeralda, mijn pa Elijah, mijn zus is Pearl en mijn broer is Kol. Ik ben duidelijk de mooiste van de familie en.. Oh, ja. Dit schooluniform is lelijk en stinkt,” ging ze rustig door. “En nu wil ik zitten,” meldde ze. Er waren twee lege plekken. Achter de één zat iemand met een snotneus, dus ze liep meteen naar de ander toe, recht voor een groenharig meisje. Ze liet zich op de stoel vallen en keek de leraar aan. “Nou, begint u alstublieft met de les?”

Midori had haar ogen gefocust op het persoon dat binnen zou komen. Het was een meisje met lang blond haar en blauwe ogen. Erg origineel. Die zag je namelijk niet op straat lopen. ‘Mijn naam is Fatima Hamlap en ik ben zesendertig jaar oud’, begon het meisje. Midori probeerde haar lach in te houden, en keek om zich heen of er nog iemand zo over dacht. Maar zoals gewoonlijk had niemand humor en keek iedereen naar voren met een serieus en geïrriteerd hoofd. Ze keek weer terug naar het meisje. ‘Ik mag geen ham en geen seks met mannen, dus ben ik lesbisch met mijn varkentje,’ vervolgde het meisje vervolgens alsof het allemaal normaal en waar was. Midori moest ondertussen nog steeds proberen haar lach in te houden. Voor de rest hoorde je niks. Alleen wat gekuch en gezucht van de andere leerlingen. Midori keek naar achter om het meisje van eerst aan te kijken. Maar die keek terug naar Midori met een hoofd van –Wtf is dat voor een bitch dat probeert grappig te zijn-. Midori rolde met haar ogen en keek weer terug. Vervolgens vertelde ze over haar huisdieren en familieleden. En dat het schooluniform lelijk was en stonk. Maar dat wist iedereen onderhand wel. Zodra het meisje voor haar ging zitten tikte Midori haar aan. “Dus.. Fatima.” Begon ze met een schuin glimlachje. Niet een glimlach die lief moest overkomen. Gewoon een glimlach zovan; Uhuhh. Ja. Goed omschreven, hè? Vond ik ook. Ze ging naar achter zitten en leunde op het tafeltje van diegene achter zich. Die wat siste met dat ze op moest rotten. Toen ze weer goed wou zitten pakte ze het schrift van diegene achter zich en keek ernaar. Hé antwoorden van het huiswerk. Dat is ondertussen handig, niet waar. Ze merkte hoe hij ondertussen half begon te flippen. Ze draaide zich om en gaf hem een lief glimlachje. Niet lang daarna was hij stil en rustig. Midori pakte haar eigen schrift en legde het ernaast. Om haar pols had ze altijd twee elastiekjes. Geen idee waarom, omdat het handig was waarschijnlijk. Ze pakte er één en bond daarmee haar lange, volle groene haar in een staart. Was altijd wat handiger voor tijdens het schrijven. Anders zat het zo in de weg. Vooral omdat het dan ook voor je gezicht ging zitten en je het constant weg moest halen. Irritant dus, ja. Ze keek even naar het achterhoofd van dat mens voor zich. Hierbij herinnerde ze zich dat ze nooit verder was gekomen dan –dus Fatima-. Achja, boeie. Niet dat haar dat wat interesseerde. Ze tikte het meisje weer aan en wachtte tot ze zich omdraaide. “Samen lunchen volgende pauze? Lijkt me handig dat je hier vrienden maakt”, glimlachte ze en ging weer normaal zitten. Natuurlijk wist het meisje niet dat Midori het enkel deed omdat ze echt gewoon bij iedereen beschrijven wou worden als ‘goed persoon’. Ze hoefde haar enkel te mogen. Dat is alles.

Het meisje achter haar sprak haar aan en ze keek het meisje aan. Half omgedraaid, met een scheve blik. Het meisje zei daarna echter niets meer, dus ging ze weer recht zitten. Haar blik gleed langs de klas. Ze kon mensen goed inschatten, dus was al snel klaar met bepalen bij wie ze deze pauze door ging brengen. Ze was echt terecht gekomen in een nerdklas, iets wat haar heel erg stresste. Maar, je had van die lelijke nerdknullies die haar de hele tijd aankeken en als ze hen aankeek keken ze terug alsof ze nog nooit een meisje hadden gezien. Misschien had er nog geen enkel goed uitziend meisje naar hen gekeken. Waarschijnlijk niet. Maar goed. Ze ging rechtzitten en sloot haar ogen, wachtend tot haar krachten iets van aluminium oppikten. Uiteindelijk vond ze het in iemand’s tas. Oké, die had dus eten bij. Ze keek om. Het was de nerdknullie. Heel fijn. Dat betekende dat ze bij hem de pauze door zou brengen. Ze snifte een keer. Ze wilde een hondenneus hebben. Dan kon ze ruiken wie lekker eten bij had. Maar goed. Ze was allang blij dat er een nerd was met aluminiumfolie om z’n brood. Kon ze alvast bij ‘m gaan zitten voor ze zogenaamd zou weten dat hij eten bij had en niet naar het cafetaria ging.
Ze werd op haar rug getikt en keek om, het meisje met de groene ogen en haren aankijkend. Deze vroeg haar of ze samen zouden lunchen deze pauze, omdat het schijnbaar handig was om vrienden te maken. “Nee dankje,” sprak ze, waarna ze zich weer omdraaide en haar handen samenvouwde, om hier met haar kin op te leunen. “Ik denk dat ik er zelf wel uitkom,” sprak ze toen, geen zin hebbend om met dit meisje op te trekken. Het was uit medelijden of om een andere reden dat dit meisje dit vroeg. Zij kon geen enkele reden bedenken die haar zou bevallen, dus bleef ze liever uit haar buurt.

De bel ging en ze stond rustig op, om op de knullie af te lopen en haar onderarmen op zijn tafel te laten steunen, haar borst op haar armen en haar kont in de lucht. Het rokje was net lang genoeg om haar ondergoed onzichtbaar te houden voor de mensen achter haar. “Hey. Mijn naam is Ruby,” stelde ze zichzelf voor, waarna ze de stoel van degene die voor de knullie zat pakte en het omdraaide, waardoor ze tegenover hem zat. Ze leunde haar kin opnieuw in haar handen en glimlachte. Hij stelde zich half stotterend voor. “Ik ben mijn lunch vergeten. Hoe laat zijn we precies uit? ♥” vroeg ze liefjes. Hij pakte zijn in aluminiumfolie verpakte broodje en hield het haar kant op. Hij zei dat ze vandaag rond drie uur uit waren en ze glimlachte. Ze boog zich voorover en drukte een kus op zijn wang, waarna ze opstond en terugliep naar haar eigen plek. Vanaf hier keek ze hem glimlachend aan. “Arigatou,” sprak ze, waarna ze haar Samsung Galaxy S Plus uit haar BH griste en rustig begon te SMSen. Nee, geen Blackberry. BB's waren lelijk en stom.

Het meisje antwoorde dat ze niet mee wou eten, en het zelf wel op kon lossen. Waarna Midori droogjes haar schouders ophield en terug keek naar haar vriendinnen achterin de klas. Ze rolde met haar ogen en maakte een gebaar naar hen van –Eigendunk-. Toen ze klaar was met het overschrijven van de antwoorden gaf ze de jongen zijn schrift weer terug. “Dankje”, fluisterde ze vervolgens stilletjes zijn kant op.

In de pauze twijfelde Midori totaal niet en stond meteen op om de drie mega bento’s uit haar tas te vissen die aan haar stoel hing. Ze liep er mee naar haar andere vijf vriendinnen die de tafels bij elkaar aan het schuiven waren zodat ze met zijn allen aan een echte tafel konden zitten. Ze zette de drie boksen op tafel en ging op een stoel zitten. Éen van de meisjes gaf iedereen stokjes. Weer een ander zette bekers op tafel. En weer iemand anders zette twee kannen met verschillende smaken thee neer. Zo ging het elke dag. Iedereen nam altijd iets mee. En dat om de beurt. Zo hielden ze het ook gezellig. ‘Hé, Midori. Is dat nieuwe meisje wat of is ze net als die andere VMBO’ers die denken dat ze alles zijn?’ Midori keek het meisje aan wie het vroeg en slikte even haar bolletje rijst door. “Dat tweede, geloof ik. Al was die introductie wel grappig, hmmn”, mompelde ze daarna. ‘Hè, we hebben zo toch een repetitie? Denk je dat zij het ook zou moeten maken?’ Vroeg een van de meisjes en keek ondertussen erg opvallend naar het nieuwe meisje. Midori schudde haar hoofd. “Ik denk het niet. Op zijn minst zal jij daar iets aan moeten doen dan. Als klassenvertegenwoordigster moet jij voor haar opkomen in dit soort situaties”, antwoorde ze. Het meisje zuchtte geïrriteerd. ‘Maar dat wil ik niet, kijk wat voor een mens het is. Zoiets gun je dat soort niet’, sprak ze op een zeurende toon uit. Midori keek haar wat waarschuwend aan. “Je hoeft niet iedereen te mogen. Maar je kan op zijn minst proberen iemand te leren kennen. Zo ie zo mag je een boek niet beoordelen op zijn kaft. Wie weet kunnen jullie het wel hartstikke goed met haar vinden”, sprak ze op een wijze toon. Iedereen wist dat van het vriendengroepje Midori wel de meest wijze was. Dan had je de klassenvertegenwoordigster die eigenlijk niks durfde dus altijd raadt aan elk ander persoon in de klas vroeg. En de zeurende die altijd geïrriteerd was en niemand mocht.

Vijf minuten voor de bel begonnen ze alles op te ruimen. De stokjes en plastic bekers werden weggegooid en de thermoskan en bentoboxen verdwenen weer in de tassen.
Toen de bel eenmaal ging zei Midori haar vriendinnen gedag en ging weer op haar plaats zitten en leunde naar voren. “Zo, was het gezellig je eerste pauze?” Vroeg Midori en keek het meisje met een glimlach aan. Al hadden ze het de halve pauze deels over haar gehad, ze hadden voor de rest niet gekeken waar ze was of wat ze precies deed.

Terwijl ze rustig haar eten aan het eten was, kwam er nog een gastje voor haar zitten. Het keek haar glimlachend aan en vroeg hoe ze heette. “Ruby is de naam. Ruby Gilbert,” sprak ze kalm, deze keer ongeïnteresseerd en arroganter dan toen ze voor de klas stond. Ze was een bitch. Deal with it. Maar wel één met waarde. Geen hoertje. Al had ze wel vaak vriendjes enzo. Ze deed het voor haar plezier, niet omdat ze zich stoer wilde voelen, want dat boeide haar echt totaal niets. Ze was gewoon op zoek naar het perfecte vriendje, maar die scheen ze niet te kunnen vinden, iets wat haar zeer ernstig frustreerde. Ze stopte het broodje in haar mond zodat ze beide handen kon gebruiken bij het smsen. Ze smste haar vriendinnen over hoe lelijk de school was en hoe stinkend het pakje. Heel boeiend, dus.

Uiteindelijk ging de jongen weg. Ze dacht nu rust te hebben, maar het groenharige kind kwam weer bij haar zitten. Waarom was ze nou hier gaan zitten? Ze keek naar de andere lege plek. Oh ja. Ze wilde geen snot of kwijl in haar haren. IEL. GADVER. GROSS. Dat was echt iets wat ze nooit zou kunnen overleven. Haar haren waren haar dierbaar, omg.
Ze leunde tegen het raam aan en had de stoel van degene naast haar gepakt, om haar voeten daar op te laten rusten. Ze trapte de scoenen uit en zuchtte. “Rotschoenen,” merkte ze droogjes op. Echt niet dat ze die elke keer aan ging doen. Ze weigerde. Ach, ze had gehoord dat het pakje binnenkort zou veranderen in iets beters. Dat ze meer vrijheid kregen, of zo. Ze was benieuwd. Hopelijk was het iets moois. Iets waarin ze er weer geweldig uit zag. Ja. Dat zou perfect zijn.
Het meisje vroeg haar of haar eerste pauze gezellig was en ze keek haar vanuit haar ooghoeken aan. “Het was ok. Wat een kleine school,” merkte ze zuchtend op. Ze miste haar school. Heel erg.
De vraag klonk of ze haar voeten van iemand’s stoel wilde halen en ze keek op naar degene die naast haar zat. Oke dan. Zonder iets te zeggen ging ze recht zitten en legde haar kin op haar samengevouwde handen, terwijl ze op haar ellebogen leunde en vooruit keek. De leraar zei haar om haar schoenen te pakken en ze liep door het lokaal heen, om te bukken en de schoenen te pakken. Ze zocht naar een open raam en zag er één. Rustig ging ze op de tafel ervoor staan, om de schoenen zo door het raampje te kiepen. “Opgeruimd,” meldde ze en ze stapte tafel voor tafel terug naar haar plek, om hier neer te ploffen en de kousen uit te trekken, zodat haar roodgelakte perfecte teennagels zichtbaar waren terwijl ze haar voeten op de tafel plaatste.