You make it hard to smile. ~

The meisje had hem gezegd snel terug te komen omdat ze het niet zou overleven en hij glimlachte lichtjes, maar voordat hij de kans kreeg om te reageren, klonk er een andere stem. ‘Dat is nog onbekend.’ Destin keek om, een bekend gedaante ziend. Een blauwharig persoon. Je zou denken dat het een jongen was, maar in werkelijkheid was dit een meisje. Hij kende haar al enorm lang en beschouwde haar als een dierbare, al kwamen ze niet zo over samen. Zij was zijn werknemer, aangezien ze bescherming, geld en werk nodig had gehad en hij haar dit allen kon geven. Nou ja, hij.. Zijn pa.
Alyss zei hem te vertrekken omdat hij geen problemen zou moeten krijgen en hij knikte. Alyss zei hem goed op Kathy te passen en hij grinnikte. Dat zou wel goed komen. “Ik kom zo snel mogelijk terug, maar het zal wel even duren,” meldde hij kalm, waarna hij de sleutels naar Alyss gooide.
Zonder nog maar iets te zeggen keerde hij zich om en liep kalmpjes op het vliegtuig af.

Eenmaal in Amerika aangekomen, ging een klein meisje voor zijn neus op haar bek. Het kind begon te krijsen en te woelen en te doen. ‘MOMMIE. I FELL DOWN FROM THE FUCKING STAIRS.’ Fucking Stairs. Het kind was zes. Ach, dit was Amerika. Het land van het fastfood en het schelden. Hij keek even achter zich en zag hoe een dikke neger met veel tattoo’s die onwijs veel leek op het geval uit Grand Theft Auto: San andreas achter hem liep. Hij besloot maar gewoon over het krijsende rotkind heen te stappen en liep kalmpjes naar de auto die al klaarstond, met de koffers erin.
Eenmaal in de gigantische villa aangekomen slikte hij even, aangezien er een enorme roedel aan kwam rennen. Blaffend en grommend naar elkaar en hyperventilerend naar hem. Hoe sterk hij ook was, hij lag voor hij het wist op de grond. Dit waren zijn honden. Stuk voor stuk. Shira, Ayla, en alle anderen. Hij snoof eventjes droogjes, terwijl hij met de bedienden praatte over hoe de honden naar zijn nieuwe huis overgebracht zouden worden.

Zijn telefoon ging tijdens een belangrijke discussie, maar hij nam gewoon op en plaatste zijn voeten op de tafel. ‘D-Destin?’ klonk er zacht. “Alyss, wat is er?” vroeg hij en hij stond op, om vervolgens naar buiten te lopen en tegen de muur aan te leunen.
‘Kathy is in het ziekenhuis beland. Ze ligt in coma,’ klonk er aan de andere kant van de lijn. “GODVERDOMME,” klonk er door het gebouw heen en hij liep naar buiten, het geroep achter zich negerend. Hij had zijn telefoon aan zijn hoor. “Regel voor mij een vlucht over exact twee uur vanaf het vliegveld naar jullie, even als een auto die dan klaarstaat,” zei hij, waarna hij ophing. Alyssa kennende zou er nu een privé vliegtuigje geregeld worden aangezien dat vele malen sneller geregeld zou zijn. Ach ja. Beter toch.

Eenmaal aangekomen in Japan was er een lange tijd voorbij gegaan en hij was al die tijd bij Kathy gebleven. Wat was hij toch lief. Ja, echt een snoepje. Kuch. Af en toe kreeg hij wat eten bij zich gebracht door Alyss, of kon hij even gaan douchen of slapen en bleef zij aan Kathy’s bed zitten. Op het moment was zij de enige die dit van hem mocht doen, dus ja. Toch sliep hij nooit en douchte hij niet meer dan 10 minuten, dus was hij zo’n beetje altijd bij haar, hopend dat ze snel wakker zou worden.
Uiteindelijk begaf zijn lichaam het toch en viel hij, zijn hoofd leunend op zijn gevouwen armen die op het bed lagen, in slaap. Vlak naast haar dus.

Kathy opende haar ogen. De kamer was donker. Ze bewoog even met haar hoofd van links naar rechts, wat enorm lastig was om te doen. Haar keel deed pijn, even als al het andere van haar lichaam. Ze keek richting het raam, waarvan de gordijnen gewoon open waren. Het maanlicht scheen op haar gezicht, waardoor ze haar ogen wat minder open kon doen. Ze keek even verder de kamer rond. Het was enorm veel wit. Kleurloos en stom. Ze keek naar het laken waar ze onder lag, ook wit. Naast zich stonden piepapperaturen. Net als een zakje met rare vloeistof. Stom. Toen ze wat verder keek zag ze het slapende hoofd van Destin. Wacht, Destin? Die zat toch in Amerika? Wat deed hij hier? Droomde ze? Met veel moeite wist ze haar vinger te bewegen. Vervolgens schoof ze met haar hand richting zijn gezicht. Met haar vingers volgde ze de lijnen op zijn gezicht. Maar, ze voelde zijn hoofd echt. Het kon dan toch geen droom zijn? “Destin..”, mompelde ze zacht met een glimlachje op haar gezicht. Vervolgens ging ze met haar hand door zijn zwarte haren. Met haar vingers draaide ze rond de plukjes die los in zijn gezicht hingen. Zo moe was ze niet eens, maar ze wou het liefst slapen, zodat als ze de volgende ochtend wakker werd ze wel tegen hem kon praten, aangezien dat nu doen een beetje gemeen was. Hij zag er ook aardig gebroken uit. Zal dat door haar komen?
Ze wist niet eens waarom ze nou precies in het ziekenhuis was. Er was toch niks mis met haar? Zover ze wist was alles normaal aan d’r. Haar hele gezndheid opzich. Waarom was ze eigenlijk daar in de eerste plaats. Of beter; hoe KWAM ze daar?
Ze probeerde te herinneren wat er daarvoor allemaal was gebeurd. Maar het laatste wat ze wist was dat ze gewoon wakker werd. Dat is het, ze wist niet eens welke dag het nu was. Laat staan hoe laat. Nergens was een klok of ook maar iets te vinden waar de datum van die dag op stond.
Ze voelde even aan haar keel. Het was ontzettend droog. Ze zocht om zich heen naar iets wat ook maar drinkbaar was. Boeide haar niet wat. Alles om dat tegen te gaan. Op het kastje naast zich vond ze een bekertje met water erin. Ze probeerde een beetje rechtop te zitten en nam er een paar slokjes uit. Ze merkte dat haar keel er wel beter op werd. Ze zetten het bekertje neer, maar haar arm werd moe dus dat ding viel om, oké, water over het kastje heen. Oeps. Foutje.
Ze staarde weer terug naar Destin. Ze probeerde zijn hand ergens onder zijn hoofd vandaan te wurmen en legde haar hand daarop. Ze keek er even verveeld naar. Haar hand was echt enorm klein vergeleken met die van hem. Wow. Waarom moest ze zo klein zijn? Net een lilliputter ofzo. Hehe. Voor ze het wist lag ze dus alweer te slapen.

De volgende middag werd ze weer wakker. Ze lag nog precies hetzelfde als de vorige nacht. Hetzelfde geldt voor Destin. De glimlachte eventjes en begon met haar vinger in Destin zijn wang te porren. Toen ze merkte dat dat niet lukte keek ze hem even geïrriteerd aan. Ze sloeg de deken van zich af en merkte dat ze daar gewoon lag met haar pyjama aan. Oké, wie heeft dat bij haar aangetrokken? Hmmn. Oké, boeie. Ze stond op en wankelde met moeite rond het bed. Ze ging achter hem staan en begon tegen zijn rug te slaan, niet dat het veel nut had. Ze kon al niet normaal blijven staan. Laat staan dat ze dat met kracht zou kunnen doen. Zuchtend wankelde ze weer terug naar haar bed. Ze tilde zich met moeite op het voeteneind en ging tegen de rand aan zitten. Ze trok haar knieën op en legde haar hoofd op haar knieën. Met een moe gevoel staarde ze naar buiten. Ze wilde niet terug in dat bed liggen en slapen, dat had ze wel lang genoeg gedaan, haha.

Zijn armen lagen gevouwen op het bed en zijn hoofd rustte erop, terwijl hij lag te slapen. Het was niets voor hem om zoiets te doen als wat hij nu deed. Uit Amerika komen vliegen, terwijl er niets was wat hij eraan kon veranderen. Gewoon omdat hij zich zorgen maakte. Het maakte hem allemaal niet uit dat hij nu belangrijke dingen miste. De discussies boeiden hem niet en het feit dat hij voor zijn vader moest zorgen had hij in het vliegtuig al geregeld. Hij had een stel bedienden die in dit huis aan het werk waren erop af gestuurd voor twee weken. Dat moest genoeg zijn. Natuurlijk waren Alyssa en Shannon nog altijd bij hen in huis, want die twee waren anders dan de anderen. Shannon was een goede vriendin geweest van zijn moeder en Alyssa was een enorm goede vriendin van hem, ook al werkte ze voor hem. Soort van. Hij dwong haar nooit om te werken, noch hoefde ze ook maar iets te doen van hem. Ze deed het enkel omdat het bij de toen gemaakte deal met zijn vader hoorde en omdat ze een vreselijk plicht beseffend persoon was. Ze wilde zich niet schuldig voelen, al deed ze lang niet zoveel als de bedienden die hier gewoon werkten omdat ze voor dit werk hadden gekozen. Ze stond boven hen omdat ze de schema’s maakte en inviel wanneer er iemand niet kon werken. Het was enkel een ramp als ze inviel voor koken. Dat kon je nog beter aan een chimpansee over laten.

Er bewoog iets, maar hij kreeg het niet voor elkaar om wakker te worden aangezien hij echt enorm moe was. Hij voelde hoe iets zich verplaatste en hij op zijn rug getikt werd, of iets in die richting. Hij opende zijn ogen lichtjes en staarde voor zich uit, wachtend tot alles weer tot hem doordrong. Het duurde dus even voor hij zich realiseerde dat er een blond anorexiakind voor hem had moeten liggen en dat die er niet lag. Hij kroop overeind en keek om zich heen, tot hij haar op het bed neer zag ploffen. Wacht.. Ze was wakker? Hij fronste lichtjes en ging staan, om vervolgens tegenover haar op het bed te gaan zitten. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. “Waag het niet om me ooit nog eens zo te laten schrikken,” mompelde hij. Hij was nog niet helemaal wakker, dus het klonk eerder slaperig en bezorgd dan streng, maar goed. Dat boeide hem niet.

Ze had niet eens in de gaten dat hij wakker was geworden. Voor ze het wist had hij haar in haar armen gesloten. En niet veel daarna vertelde hij haar dat hij hem niet moest laten schrikken. “Ja.. Eh. Sorry.”, kwam wat twijfelend uit haar mond. Ze wist in eerste instantie niet eens waarom ze daar precies was, laat staan dat ze moest weten hoe ze daar was gekomen. “Maar.. Waar ben ik eigenlijk? Dat vraag ik me al sinds deze avond af..[/b]” Mompelde ze vervolgens wat beschamend. Ze was in ieder geval nog nooit in iets als dit geweest. Nooit. Laat staan dat ze moest weten wat dat piepende apparaat en die naald in haar arm moest voorstellen. Was dit een SAW trap ofzo? Ja. Lets play a game. Woosj. Naald raakt je slagader. Hihi, leuke gedachtes nietwaar?

Ze maakte zich los van Destin om vervolgens weer op te staan en in alle kasten in die kamer te rommelen. Ze zocht een vest, ofzo. Op zijn minst iets wat ze aan kon trekken tegen de kou in die kamer. Uiteindelijk maakte ze zo’n kast open die rijkte tot het plafond. Ze ging even aan de andere kant van de kamer staan zodat ze ongeveer kon zien wat er allemaal lag. Natuurlijk lagen de vesten precies op de plank waar ze net niet bij kon. Haha, grappig. Ze wankelde weer met moeite naar een hoekje waar allemaal verschillende krukjes stonden. Ze zette hem neer voor de kast en klom er wat moeilijk op. Ze pakte een random vest eruit en klom weer met moeite van het kurkje af. Ze trok hem aan, ritste hem dicht, en ging weer op bed zitten. “Ehm.. Hoe gaat het met je vader?” Vroeg ze daarna met een wat rood hoofd. Ze wist dat die man in een ziekenhuis lag. Maar door haar moest Destin weer terugkomen. Al had ze er niet om gevraagd, hij was er wel. Niet dat het heel erg was voor haar, wel voor zijn vader, toch? Ze ging even met haar hand door haar haren, die ondertussen weer los waren in plaats van in staartjes. Ze hield er niet van als haar haren los waren. Dat was zo niet Kathy. Het stond gewoon niet.

Kathy zuchtte even geïrriteerd. “Het is saai hier. Ik wil iets doen. Mag ik hier nu weg?” Ze keek Destin met een vragende blik aan. Ze was serieus. Er was niks te doen in zo’n stom kamertje met piepapperaatjes. Het enige wat ze überhaupt kon doen was praten met Destin. Op dit moment dan. Of slapen, ja, dat kon ook. Uit verveling pakte ze random zijn hand beet. En legde haar hand daarop. Wat je doet als je de grootte wilt vergelijken. “Hmmn. Je hand is groot. Krimp.”, grinnikte ze even terwijl ze zijn hand weer teruglegde.

Kathy verontschuldigde zich en vroeg waar ze eigenlijk was, waardoor Destin even zuchtte. “Je bent zwaar ondervoed. Anorexia, noemen ze zoiets. Je bent enorm dun en schijnt het weinige eten wat je al at door het verkeerde gat naar buiten te laten komen,” zei hij toen en hij keek haar met een vernauwde blik aan. Sletje. Nee, ze was geen sletje. Maar toch. Ze had dit niet moeten doen. Gemenerd.
Kathy stond op en deed de nodige moeite om bij een vest te kunnen, maar Destin was nog te moe om op te staan en haar te helpen. Twee weken nauwelijks slaap was niets voor iemand zoals hij, die meestal tot vier uur ‘s middags diep lag te slapen. Ze vroeg hem hoe het met zijn vader was en hij glimlachte lichtjes. “Alles is okay daar..” sprak hij een beetje slaperig en met een vernauwde blik, alsof hij dacht aan iets wat jaren geleden gebeurd was. “Alleen..”
En toen schoot hem iets te binnen. Emily. Emily. Emily. Kut. Shit. Fuck. Tering. Hij luisterde nieteens naar wat Kathy allemaal zei over dat ze zich verveelde en negeerde zelfs het feit dat ze aan zijn hand zat. Zijn gedachten waren bij een heel ander persoon. Kut. Dit was niet de bedoeling.
“Kathy..” begon hij. “Mijn vader’s vriendin is o-” -verleden, wilde hij zeggen, maar die kans kreeg hij niet. ‘NIISANNN!’ klonk er hard en een klein meisje vloog zowat door de deur heen, waarna ze hem terplekke besprong en aan zijn nek hing, haar hoofd naast het zijne. Ze liet hem los en plofte achter hem neer op haar bips, waarna ze langs zijn lichaam keek, naar het gingermeisje. ‘Is da je velhoofde?’ vroeg ze. Ze had problemen met de r en l uitspreken en haar ABN was niet geweldig. Maar, wat wilde je. Ze was vijf. Dan mocht het.
Gegil klonk en een blond kind, gevolgd door een blauwharige, kwamen naar binnen. Ze keken geschrokken naar het kleine meisje die vanachter Destin naar Kathy keek. “Volgens mijn vader moeten wij hier nu voor zorgen. Dit is mijn jongste zusje, of, halfzusje,” zei hij toen en hij keek het kleine onderdeurtje aan. ‘Ohayo.. Ikke Emillly,’ zei ze, de l extra lang uitsprekend zodat het lukte. Ze wees naar zichzelf en had haar hoofdje scheef terwijl ze zich voorstelde. Ze had bruin haar, net als hij en Gyna eigenlijk hadden, maar had de bruine ogen van hun stiefmoeder. Hij snoof eventjes.
Verdomme.

Destin legde haar uit dat ze anorexia had. Kathy liet even beschamend haar hoofd hangen. “Oh..”, begon ze even en beet wat zacht op haar onderlip. “Dus het is toch zo. Ik ben niet normaal..”, mompelde ze verder. Meer tegen zichzelf zeggend dan tegen een ander. Hij antwoorde dat alles oké was met zijn vader. Kathy keek hem nog even onderzoekend aan. “Hoelang heb je niet geslapen. Je hebt mega wallen onder je ogen”, sprak ze wat bezorgd en geschrokken. Ja, ze mocht dat in een ziekenhuis liggen. Ze maakte zich meer zorgen om ieder ander.

‘Kathy’, begon Destin. Kathy draaide haar hoofd nieuwsgierig zijn kant op. ‘mijn vader’s vriendin is o-‘, begon Destin. Kathy wou hem eerst vragen gewoon verder te praten, maar dat ging nou eenmaal niet. Een klein lief meisje kwam de kamer binnengestormd. Niet lang daarna hing ze op Destin zijn nek. Kathy keek even grinnikend naar het meisje. Ze was enorm schattig. Echt een lief kindje gewoon. Niet lang daarna zag ze het hoofdje achter Destin vandaan uitsteken. ‘Is da je veloofde?’ vroeg het meisje. Kathy keek even met een rood hoofd naar het meisje die het serieus vroeg aan Destin. “Hè. Wat heb je haar wijs gemaakt?” Vroeg ze half roepend met nog roder wordende wangen. Wat geschrokken keek ze van het meisje naar Destin. Ze had echt geen idee wat er gaande was daar. Ineens was ze iemands verloofde. Oke, leuk. Sinds wanneer had ze ja gezegd op zoiets.
Vervolgens kwamen Gyna en Alyss binnengelopen. Nog wat geschrokken. Waarschijnlijk hadden hun ze meegenomen en was het kind alvast gaan rennen. Haha, kinderen ook. Ze begroette Alyss en Gyna gewoon normaal, alsof er niks aan de hand was. Echt zo van; ‘He, jij ook hier.’ En dat was het. Like bam. Nee, ze is niet in een ziekenhuis ofzo. Nee, ze is niet ziek. Er is niks mis met haar. Waarom mensen begroeten alsof de wereld vergaat als het ook normaal kan. Niks zielig zitten wezen. Doen wat je kan doen en niet klagen. Voor elk iets is een reden, toch? Al was het wel gemeen dat haar ouders en Bryan weer dood moesten. Dat had geen reden. Of toch wel. Ze keek even naar Destin, maar wendde haar blik al gouw naar beneden. Hmmn. Reden? Zal dat dan de reden daarvoor zijn. Had dat niet op een andere manier gekund? Achja, het zal wel. Ze kon haar ouders en Bryan moeilijk terugtoveren ofzo. ‘Volgens mijn vader moeten wij hier nu voor zorgen. Dit is mijn jongste zusje, of, halfzusje’, legde Destin uit over het meisje. Hier nu voor zorgen klonk eerder alsof ze een voorwerp was ofzo. Maarja. Niet iedereen was er blij mee als je zowat elke dag besprongen werd.
‘Ohayo.. Ikke Emillly’, stelde het meisje zich voor Kathy’s kant op. Kathy keek het meisje lachend aan. “Ik ben Kathy, en wat heb jij een schattige naam.” grinnikte Kathy terwijl ze het meisje een aai over haar bol gaf.

Ondanks dat Kathy een lange broek en een vest aan had begon ze het weer wat kouder te krijgen daar. Ze klom wat ongemakkelijk terug naar de kant van het bed waar het hoofdeinde was en kroop half onder de deken. Zo kon ze ook tegen haar kussen aan leunen, wat ook wat fijner aanvoelde.

Het kleine bruinharige meisje staarde naar de ginger voor haar. Oranje. .. Oor.. An.. Je.. Sinaasappel. Mandarien. “Niisan? Wom heef sij mandalllien op hoofd?” vroeg ze echt met zo’n hoofd die duidelijk maakte dat ze het idee had dat er iets niet klopte. Haar lichte oogjes stonden vol verbazing gericht op de onnatuurlijke haarkleur van het meisje. Ze negeerde alles wat het meisje zei en keek haar enkel met een enorme glimlach aan, waarna ze even om zich heen keek. Ze hoorde de naam Kathy vallen. “Kitty..?” vroeg ze zachtjes. Engels, Nederlands, Japans. Van alles een beetje, door alles wat ze hoorde. “Waal?” vroeg ze toen met opgeheven wenkbrauwen. Dom en onwetend als ze was duwde ze haar snoetje tegen het raam, maar nergens was de Kitty te vinden. Uguu~
“Liegunaahl.” Haar stem klonk duidelijk beledigd en verontwaardigd, alsof Kathy zojuist een misdaad had begaan. Maar goed. Daar was ze kind voor. Ze lette niet op de anorexia van het meisje, noch op al het andere wat er niet klopte voor anderen. Voor haar was het het mandarijnhaar en het liegen wat niet goed was. “Nu moe je sorrrrrry segge,” zei ze dommig en ze keek naar Gyna, maar negeerde deze compleet en keek toen weer naar Alyssa. “Dinkeh?” vroeg ze. ‘Ik zal het halen, My Lady,’ klonk Alyss’ stem, waarna die de gang op liep, om drinken te halen.
Het kleine meisje ging op Destin’s schoot zitten - op haar knieën - en kneep in zijn wangen. “Wom is stinky neesan nie slaaf? Aris is viendin. Maak stinky neesan slllaaf,” zeurde ze bij Destin, wie halverwege alles gewoon weer in slaap was gevallen en nu met een ‘-,-’-hoofd daar zat, terwijl er een klein kind aan zijn wangen trok. Toen hij zich achterover liet vallen, zodat hij kon liggen, schrok het kleine meisje en ging ze op zijn borst lopen meppen. “Ik led je! Adummmmm!” riep ze uit, alsof de dude dood ging of zo. Zijn gezicht stond alsof hij elk moment een moord kon plegen, maar goed, wist zij veel. Zij vond zichzelf een held. Super Emily.
En toen schoot haar iets te binnen. Zonder toestemming stal ze de afstandsbediening en plofte op het bed neer, om de TV aan te zetten. Ze kende één tijd uit haar hoofd. Als de klok zo stond, kwam haar favoriete programma op TV.
Haar stem - even als het liedje op TV - vulden de kamer luid. “Seej heej, heej, tsjintsjèn,” zong ze vrolijk mee, terwijl ze haar hoofd heen en weer bewoog op het openingsliedje van Shinchan. En daarna zou Hamtaro komen! Haar favoriete tijd van de dag.

Kathy merkte dat het kleine meisje naar haar staarde, dus Kathy staarde gewoon met een vragend hoofd terug. Vervolgens vroeg het meisje waarom zij een mandarijn hoofd had. Even had Kathy de neiging om te facepalmen. Maar het kind had gelijk. Toen zij jong was kreeg ze die vraag ook altijd door anderen. Dan liep ze op straat met haar moeder en dan hoorde je een random knulletje dat vragen. Logisch, ze was in Japan. Maar Kathy zelf is helemaal niet Japans. Ze komt uit een heel ander land. En daar bestaan nou eenmaal wel gingers. Het gekke ervan was; Haar ouders en haar broer hadden allemaal bruin haar. Naja, op haar vader na. Die was blond. Stom dat Kathy dan weer diegene moest zijn met het oranjekleurige kapsel. Natuurlijk had ze het liever een andere kleur. Het liefst bruin ofzo, in ieder geval een andere kleur zodat ze niet nagekeken werd omdat een ginger normaal niet bestaat in Japan.

‘Kitty?’ Had het meisje gevraagd nadat Kathy zichzelf aan haar had voorgesteld. Kathy moest er wel om grinniken. Het meisje begon vervolgens naar buiten te kijken om eventueel naar een kat te zoeken. Vervolgens begon ze te beweren dat Kathy een leugenaar was. ‘Nu moe je sorrrrrry segge’, beweerde het meisje. Kathy keek haar even grinnikend aan. “Sorry meis. Maar ik zei Kathy. Weet je wel. Zo heet ik”, glimlachte ze naar het kleine meisje. Zo enorm schattig, echt waar. Vervolgens vroeg het meisje aan Alyss of ze wat te drinken mocht, die het vervolgens meteen ging halen.
Ze keek geïnteresseerd toe hoe Destin de neiging had te slapen, maar Emily op zijn borst aan het rammen was denkend dat hij ter plekke lag te sterven. Ja, dat kan natuurlijk ook. Toen ze Destin zijn gezicht zag moest ze er wel om grinniken. Of giechelen. Geen idee waar het op leek.

Het was raar, ineens rende het meisje naar het bed, pakte ergens een afstandsbediening vandaan en zette de tv aan. Vervolgens begon ze mee te zingen met shin chan. Kathy kende het nog, ze keek er ook naar toen ze nog klein was. Het mannetje was grappig. Hij ownde zijn moeder door haar walvis te noemen tijdens een zwangerschap, en hij ownde een kind dat dacht dat ie stoer was omdat hij geld wou zoeken. Zulke knulletjes zijn goud waard, jammer dat de gemiddelde aflevering maar zes tot acht minuten duurde. Het begin en eindliedje niet meegeteld natuurlijk.

De deur ging weer open, niet dat het Alyss was, die was er allang alweer. Het was een zuster. Of dokter. Geen idee wat het precies moest voorstellen, die pakjes lijken te erg op elkaar. Ze keek even verbaasd toen ze zag dat Kathy haar gewoon aankeek. Kathy keek met een vragende blik terug, maar glimlachte daarna naar de vrouw. ‘Ik kwam kijken of alles wel goed gaat hier door de herrie, maar je bent dus wakker’, glimlachte de vrouw en keek Kathy aan. ‘Heb je ergens last van, pijn, misselijk..?’ Vroeg de vrouw vervolgens. Kathy dacht even na maar schudde vervolgens haar hoofd. “Alles is prima. Ik voel me fijn, dank u”, glimlachte ze terug. ‘Ik zal wel een paar onderzoeken bij je willen uitvoeren. Kan dat hier of wil je het even ergens anders doen zodat zij verder tv kan kijken?’ glimlachte ze vervolgens weer. Haar glimlach begon eng te worden. Dalijk was ze Saw. Kathy mag nog niet dood. Arme Kathy. “Ik loop wel mee. Als het maar niet eng is ofzo. Dan ren ik weg.” Kathy klom uit het bed en liep vervolgens achter de vrouw aan.
“Wat bent u eigenlijk van plan? Niks ergs toch?” Kathy keek even aarzelend naar boven, ja, naar boven. Die vrouw was groot. En laat staan. Kathy was pas één meter zevenenvijftig. Dus het verschilde wel wat. ‘We willen alleen weten hoeveel je precies weegt, gewoon zulke dingen. Je lengte, de omtrek van je buik, dat soort dingen. Daarna vertel ik over een bepaald dieet dat je moet gaan volgen aangezien je te dun bent, meisje’, vertelde de vrouw alvast. Kathy keek even beschamend naar beneden. Ze wist niet eens dat waar ze mee bezig was zou uitlopen tot dit. Voor de rest besloot ze maar te doen wat ze moest doen, dan kon ze snel naar huis en zal het allemaal snel over zijn.

De vrouw beval haar om haar kleding, op haar ondergoed na, uit te doen. Even keek Kathy haar wat geschokt aan. “Hu.. Hè.. Wat..?” mompelde ze op een wat angstige manier. De vrouw keek haar geruststellend aan. ‘Geen paniek, meissie. Ik ben de enige die dit te zien krijgt. En voor de rest zullen we niet doorvertellen aan ook maar iemand wat je gewicht precies is. Wij hebben zwijgplicht’, probeerde de vrouw Kathy gerust te stellen. Kathy knikte even kort en deed wat de vrouw haar allemaal liet doen. Ze moest op een weegschaal staan, ze moest zich laten meten en er werd dus een lint om haar heupen en buik gedaan om te kijken hoeveel centimeters die waren.
De vrouw beval Kathy vervolgens om zich weer aan te kleden, waarna ze dat gewoon begon te doen. ‘Oké, Kathy’, begon de vrouw waarbij ze een blad naar Kathy toe schoof zodra ze aan haar bureautje zaten. Vervolgens wees ze tijdens het vertellen aan waar ze het precies over had en waar Kathy het kon meelezen. ‘We gaan er voor zorgen dat je naar mate meer gaat eten. Ik heb begrepen dat je volgens mij echt helemaal niks meer eet. En wat je eet wordt volgens mij in een wc beland. En dan niet op een acceptabele manier’, begon de vrouw met het mega lange verhaal. Ze vertelde ook nog dat als ze hier naar de wc moest ze dan onder toezicht moest. Dat er dan iemand bij de wc moest staan om haar in de gaten te houden. Ook dat ze langzamerhand echt moest proberen te eten. Geen vette dingen, gewoon dat ranzige ziekenhuis voer. In de tussentijd kreeg ze ook via een infuus haar nodige vitaminen en dergelijke binnen, zodat ze kon aansterken. Volgens de vrouw zag ze er namelijk nog erg moe uit. Kathy had de hele tijd maar wat geknikt en naar het blaadje voor zich gestaard. Meelezend met wat de vrouw allemaal uitlegde en zei.

Eenmaal weer terug bij de rest merkte ze dat Emily nog steeds naar de tv staarde. Kathy was moe, en voelde zich nogal verward door wat de dokter haar zojuist allemaal had uitgelegd. Ze ging weer in het bed liggen en keerde haar rug naar de rest, waardoor ze met haar gezicht naar het raam keek. Ze sloot haar ogen, en probeerde te slapen. Ze wou gewoon even niet zijn waar ze op het moment was. Ze wou met rust gelaten worden. En die mensen krijg je nou eenmaal niet snel weg dus het moest maar op die manier.

Toen haar series eenmaal afgelopen waren, begon ze door de kamer heen te rennen, haar armen gespreid zodat ze een vliegtuigje nadeed, terwijl ze een lang ‘bzz’-geluid maakte en riep dat ze een vliegtuig was. Ze sprong op het bed, stapte op Destin en ging plat op haar snoetje op het bed. Dit deed echter geen pijn, dus lachte ze. Kitty was weg. Dat had ze niet eens door. Lolol.
Zonder verder aandacht te besteden aan het verdwenen Poesje - Vladimir? Vincent? Achmed? - begon ze op het bed te springen, waardoor Destin’s lichaam net een stuiptrekkingenaanval leek te hebben aangezien hij op en neer bewoog. Hihi. Ze sprong nog een keer. En nog een keer. En zo door, tot ze van het bed af kukelde en er tranen in haar ogen ontstonden, waarna ze hard begon te huilen. Gyna gromde iets gemeens naar haar en Alyss knielde voor haar neer, terwijl Destin chagrijnig recht ging zitten. Het kleine meisje begon harder te janken, tot er een soort schaduw naast haar verscheen en het zich vormde tot een enorme tijger, met zo’n grote kogel aan zijn nek, zoals die gevangenen ook altijd hadden. Deze scheen hier enkel weinig last van te hebben en richtte zijn blik op Gyna, terwijl het vals gromde.
“Ieeep! Tijgel!” riep ze en ze sprong recht boven op Destin, waardoor die weer achterover viel, zo het bed af. Hij gromde wat en kroop terug het bed op, om vervolgens met gesloten ogen op het voeteneind in slaap te vallen. Zittend. Ja. Dat kon hij. Hij was pro. Hij had niet eens door dat er een tijger stond in de kamer. Vaste slapers waren koel.
Emily ging achter hem zitten en keek vanaf daar toe hoe Alyss’ ogen geel werden en er vanuit het niets een soort kaartje werd gecreëerd. Ze riep een woord en een monsterbeestding kwam voor haar tevoorschijn. Het grote groene hondje liet de tijger verdwijnen en Emily rende op Alyss af. “Alyss hert!” riep ze uit. Held, hert, het leek op elkaar. Ze keek het meisje vol geluk aan, wie even terugglimlachte. Ze kreeg een preek van het meisje over dat ze moest opletten. Al stierven haar Shadows al na één klap, alsnog konden ze flink wat schade aanrichten aangezien ze ze niet onder controle kon houden. “Spijt me, nee-sama..” zuchtte ze en ze sloeg haar blik neer.

Na een keer gevallen te zijn en verschillende andere dingen die een normaal mens wakker zouden hebben gemaakt, opende hij uiteindelijk toch maar zijn ogen en zag nog net hoe een tijger vermoord werd en hoe een grote hond in een kaart veranderde, die weer verdween. Hij zuchtte even toen hij hoorde hoe Emily Alyss een hert noemde. Gheghe. Dom kindje. Alyss was geen hert. Alyss was absoluut een olifant. Hij snoof droogjes. Grapje toch. Gyna was al de olifant. Of de mopshond. Of een kruising. Wat zou je dan eigenlijk krijgen? Hij fronste, proberend het voor zich te zien. Hij kon het hierna niet laten om even te grinniken. Gheghe. Dat zag er droog uit.
Uiteindelijk kwam Kathy terug en hij glimlachte lichtjes. Hij merkte dat ze moe was en zuchtte even. “Alyss. Neem Gyna en Emily mee naar het huis. Zorg ervoor dat Emily exact om zeven uur naar bed gaat. Leg haar vannacht maar in mijn bed, ik zal toch hier blijven. Gyna, blijf bij Emily uit de buurt. O ja. Alyss. Blijf uit de keuken. Wat Emily je ook vraagt. Laat de rest koken,” zei hij, dat laatste voor hun eigen veiligheid.
Hij fronste eventjes en zag hoe de rest vertrok, waarna hij zijn blik richtte op de ginger die op het bed lag, met haar rug naar het midden van de kamer toe. Hij liep om het bed heen en ging voor de kant zitten waar ze met haar hoofd naartoe lag, waarna hij even zuchtte en met zijn hand door haar oranje-achtige haar ging. Hij keek haar met een fronsje aan. Hoe had hij zo dom kunnen zijn. Ughe. Hij had haar gewoon eerder moeten laten testen, niet naar Amerika moeten gaan. Af en toe haatte hij zichzelf om zijn eigen domme fouten. Zonder er echt over na te denken drukte hij zijn lippen zacht op haar voorhoofd. Echt zo’n ondoordachte actie. Sukkel.
Hij stond op en ging op de stoel in het hoekje zitten, waarna hij uit het raam staarde. Ze was al zo enorm dun geweest toen hij gewoon thuis was, al was het wel iets minder erg geweest. Hij had het dus kunnen zien aankomen. Hij was leraar. Hoe kon hij dit niet weten. Hij zuchtte even. Maar, het was altijd raar om het te zien bij iemand waar je om gaf. Bovendien had ze zo veel kleding gedragen dat het meestal niet eens opviel. En er waren zo veel dunne meiden dat hij het af en toe niet eens kon zien. Alsnog waren dit geen goede excuses en dat wist hij. Hij sloot zijn ogen, leunde met zijn ellebogen op de leuningen en legde zijn gezicht in zijn handen. Hij was moe, maar was allang blij dat het weer goed zou komen met Kathy. Toch wilde hij niet slapen tot zij sliep. En hij wilde wakker worden voor haar. Alleen sliep hij al snel uit, dus dat werd moeilijk.

Het was alweer iets later in de avond toen ze haar ogen opende. Ze wreef er even in en keek vervolgens de kamer rond. Ze schudde wat verward haar hoofd toen ze Destin in een hoekje op een stoel zag slapen. Ze stapte uit het bed en leunde met haar knie op die van hem, zodat ze nog met een been op de grond stond en de andere ergens in de lucht bungelde. Ze bracht haar mond langzaam bij zijn oor. Eerst kwam er een klein giecheltje uit haar mond. Vervolgens begon ze te brullen. “HÉ DOOIE”, riep ze keihard uit. Ondertussen hopend dat het niet te hard was. Ze wilde nu geen zuster zien. Stomme mensen, ga een ander irriteren. Ze liep wat naar achter en staarde hem aan tot hij wakker werd. Eenmaal toen hij zijn ogen opende keek ze hem met een glimlach aan. “Hihi, hé. Waarom slaap je zo. Dat is toch oncomfortabel?” Ze keek hem even met een bezorgd hoofd aan. Ze pakte zijn hand beet en probeerde hem van die stoel te trekken. Helaas was ze net wakker, ze had dan energie en kracht van zero procent. Ze probeerde hem naar het bed te duwen. “Ga op zijn minst daar slapen. Zo meteen voel je je nog gebroken.” Ze keek hem aan alsof ze zijn moeder was. Maar ze had op dit moment geen zin om serieus te zijn. Ze wou iets leuks doen, op zijn minst. Maar eerst moest Destin slaapje doen. Op een gewone manier. Liggend, zoals het hoorde. Aangezien toen ze eerder wakker werd hij ook al in een stoel sliep. That’s a no-no. Hihi. Kathy liep naar het raam en keek naar buiten. De maan was helder en de sterren stonden veilig naast elkaar. “Destin.. Waarom.. Waarom..” Ze zuchtte even en keek wat naar beneden. “Nee, laat maar. Het is niks.” Mompelde ze vervolgens. Ze draaide zich weer om en keek hem glimlachend aan. Ze liep weer terug naar het bed en zuchtte weer.
“Ik moet plassen..” Mompelde ze en keek hem wat beschamend aan. Ze wist natuurlijk niet eens of er ook maar ergens in de buurt een wc was. Ze keek hem even met grote ogen aan. “Heel nodig..” Mompelde ze en keek wat verward om zich heen. Ze stond op en rende naar elke deur die ze in de kamer kon vinden. Hé, ze had een wc hier. “Bingo”, mompelde ze en rende naar binnen zodat ze vervolgens haar hele blaas kon legen. Kom op, iedereen moet wel plassen als je dat ongeveer twee weken niet hebt kunnen doen.

Toen ze klaar was liep ze weer op haar gemakje terug naar het bed, waar ze Destin weer aantrof. Ze keek hem met een glimlachje aan en ging naast hem zitten. Daarna trok ze haar knieën op en sloeg haar armen daar omheen. Haar hoofd rustte op haar knieën. “Eigenlijk.. Ben ik best niet goed in mijn hoofd”, begon ze. “Waarom ben ik hier eigenlijk aan begonnen? Het enige wat ervan komt is.. Dit.” Ze beet even op haar lip. Ze voelde wel hoe tranen op wouden komen, hoe ze een knoop in haar maag voelde. Maar ze hield ze tegen. Ze probeerde het. Het enige wat ze niet moest doen was Destin aankijken. Dan zouden ze echt komen. Daarom draaide ze haar gezicht van hem af. De andere kant op, en naar beneden. “Sorry Destin.” Was het enige wat ze nog wist te zeggen. Nog iets anders zeggen was onmogelijk voor haar. Ze wilde niet voor hem overkomen als een of andere huilebalk. Janken had ze wel genoeg gedaan tegenwoordig. Ze moest er eens mee stoppen. Het was stom. En het kwam stom over. Oh, en het verpestte je gezicht. Hihi.

Hij had zich nog zo voor gehouden wakker te blijven, maar zijn lichaam was het hier niet mee eens geweest en voor hij het doorhad lag hij alweer te slapen. Op de oncomfortabele stoel, maar elk beetje rust was op het moment meer dan gewenst, ook al zou hij op een stenen vloer moeten slapen. Hij was over het algemeen altijd al een type geweest die enorm lang uitsliep en veel slaap nodig had, dus die twee weken met nauwelijks slaap waren al extra erg geweest.
‘Hé dooie!’ Een stem. Bekend. Kathy. De stem die hij die twee weken zo hard gemist had. Degene waarvoor hij wakker was gebleven. Ughe. Hij kon zijn ogen niet openen. Het was nog te wazig. Uiteindelijk lukte het hem toch en hij keek Kathy met een wazige blik aan. Ze vroeg hem waarom hij zo sliep, aangezien dat oncomfortabel was. Hij zakte een beetje naar voren, met zijn hoofd in zijn handen. Nee, zou je denken? Alles deed pijn van de afgelopen weken, maar het was niets in vergelijking met waarvoor hij hier zat. Haar.
Hij werd omhoog getrokken en werkte voorzichtig mee, om vervolgens naar het bed geduwd te worden met de melding dat hij daar moest slapen, voor hij zich gebroken zou voelen. Te laat, wilde hij zeggen, maar goed. Hij hield het maar voor zich, voor zijn en haar eigen bestwil. Hij plofte op zijn kont neer op het bed en keek haar aan. “Gaat het met je?” vroeg hij met een vernauwde blik, klinkend alsof hij net uit een coma was ontwaken. Hij zuchtte eventjes.
Kathy begon met een vraag, maar zei uiteindelijk dat het niets was. Hij zuchtte even. “Als je iets wilt vragen kan je dat altijd doen..” mompelde hij droogjes. Hij was te moe om langere, nuttigere antwoorden te geven dus moest ze het hier maar mee doen. Sorry.
Het meisje merkte op te moeten plassen en ging op expeditie naar de wc. Ze scheen hem al snel te hebben gevonden en Destin kon een kleine glimlach niet tegenhouden. Hij hoopte op het moment gewoon dat alles weer goed zou komen.

Toen ze terugkwam ging ze naast hem zitten en sloeg ze haar armen om zijn knieën, waardoor hij haar aankeek. Hij was nog steeds doodmoe, maar al iets wakkerder dan net. Al kon hij nu nog steeds elk moment in slaap vallen, maar daar ging het even niet om.
Ze merkte op niet goed in haar hoofd te zijn en zei niet te begrijpen waarom ze eraan was begonnen. Hij zuchtte even. Toen ze haar blik afwendde en zich verontschuldigde, glimlachte hij lichtjes. “Bied je verontschuldigingen niet aan mij aan, Kathy. Ik neem je niets kwalijk,” zei hij kalm. Hij pakte haar gezicht voorzichtig beet, draaide het zijn kant op en duwde voorzichtig zijn lippen tegen haar voorhoofd. Zijn andere arm had hij om haar heen geslagen en hij legde hierna zijn voorhoofd tegen het hare, waardoor ze elkaar wel van heel dichtbij aan zouden kijken, als ze hun ogen open zouden hebben. “Beloof me dat.. Je je best doet om erboven op te komen. Ik zou er niet overheen kunnen komen als ik je zou verliezen,” zei hij zacht, waarna hij haar losliet en naar achteren leunde, haar aankijkend.

Destin antwoordde dat ze zich niet aan hem moest verontschuldigen. Ze keek hem even wat verward aan. “Maar door mij moest je terugkomen uit Amerika. Door mij moest je hier twee weken lang blijven. Door mij..” Ze onderzocht hem even opvallend. Gewoon door te kijken. “..Door mij doet je hele lichaam pijn. Vooral wat je moest doen in Amerika was belangrijk, toch? Nu moest je voor niks hier heen komen”, stamelde Kathy terwijl haar ogen nog steeds een andere kant op keken. Ze merkte hoe hij haar gezicht beetpakte. Ze bleef naar beneden kijken. Ze wist niet eens waarom. Omdat ze niet wou overkomen als lafaard, omdat ze niet wou dat hij zich nog meer zorgen ging maken om dat. Omdat ze zich ervoor schaamde als hij het moest zien. Nee, huilen wou ze niet voor niemand. Het enige wat zij ermee kreeg was ellende. Dat hadden meer mensen, toch. Ze voelde hoe zijn lippen haar voorhoofd raakte en hij vervolgens hun voorhoofden tegen elkaar hield. Ze moest enorm op haar lip bijten en keek nog altijd naar beneden. Tranen in haar ogen welde op en ze trilde hevig. ‘Beloof me dat.. Je je best doet om erboven op te komen. Ik zou er niet overheen kunnen komen als ik je zou verliezen’, Vervolgens leunde hij naar achter. Kathy kon het niet inhouden. Luidde snikken verlieten haar keel. Ze schudde haar hoofd, waarna ze naar voren sprong. Eigenlijk was het gewoon de bedoeling om hem een knuffel te geven, zodat hij haar hoofd niet kon zijn. Maar ze vielen natuurlijk naar achter. Gelukkig zaten ze eigenlijk aan het voeteneinde, dus viel Destin met zijn hoofd op het kussen. Haar hoofd daarin tegen lag ergens op zijn borst. Ze had met beiden handen zijn shirt beet. Waarom moest zij zo zijn? “I-Ik.. Bel-oof.. H-Het”, snikte ze. Haar hoofd begroef ze vervolgens er ook nog in.
Na een paar minuten gesnikt te hebben en voor de rest niks te hebben gedaan viel ze in een rusteloze slaap.

Kathy begon te zeggen dat alles door haar kwam. Dat hij uit Amerika had moeten komen voor haar. Hier twee weken lang had moeten zitten voor haar. Ze zei dat door haar zijn hele lichaam pijn deed. Dat hij voor niets hierheen was gekomen, terwijl dat in Amerika belangrijk was geweest. “Jij snapt het niet,” sprak hij kalm. “Moet? Niemand dwong mij te komen,” zei hij toen. “Ik deed het, omdat jij vele malen belangrijker bent dan wat dan ook in Amerika. Ik besloot om te komen, omdat ik niets zou kunnen doen in Amerika, wetend dat jij hier in het ziekenhuis ligt. Ik zou je hier nooit laten liggen. Maar, dat komt niet door jou. Dat is mijn eigen beslissing,” zei hij toen en hij glimlachte lichtjes. “Bovendien.. Ik kan heus wel leven met een beetje spierpijn,” merkte hij op.
Luide snikken verlieten de keel van het meisje en Destin fronste, maar al snel besprong ze hem zowat en viel hij achterover, waardoor ze op het bed lagen. Hij was heel mooi op het kussen gevallen. Lag wel lekker. Kathy daarentegen lag op zijn borstkas. Zou wel minder lekker liggen, had hij het idee. Al lag het voor hem wel fijn, moest hij toegeven.
Ze hield zijn shirt vast en duwde haar gezicht in zijn shirt, waardoor hij zijn arm om haar heen sloeg en lichtjes glimlachte. Ze zei het te beloven. Dat was goed. Hij hoorde haar snikken en voelde zijn shirt klef en nat worden, maar negeerde dat. Al snel stopte het en viel ze in slaap. Hij was in eerste instantie van plan geweest wakker te blijven, maar goed. Dat was een onmogelijke opdracht, dus ook hij viel al gauw in slaap.

Eenmaal wakker knipperde hij een paar keer. Het duurde even voor hij zich realiseerde dat Kathy half op hem lag. Hij glimlachte eventjes. Hij besloot haar niet wakker te maken, dus legde zijn hoofd weer in het kussen, kalmpjes afwachtend tot ze wakker zou worden. De spierpijn was al voor een gedeelte verdwenen. Het bed had inderdaad lekkerder gelegen. En lekker warm ook, met dat kind op ‘m.
Toen ze eindelijk wakker werd, ging hij een klein beetje overeind zitten, steunend op zijn ellebogen. “Goedemorgen,” glimlachte hij. Ze hadden wel eens samen in één bed geslapen. In een enorm tweepersoonsbed. Dat telde niet echt mee, eh? Daarom was hij eigenlijk wel benieuwd naar haar reactie. Gheghe. Het zou wel vreemd zijn als er nu een zuster binnenkwam. Hij fronste. .. God, alsjeblieft, houd die zusters weg. Ver weg.

Kathy opende haar ogen. Eerst bleef ze nog even voor zich uit staren, maar al snel merkte ze dat ze niet lag op de manier hoe ze in het ziekenhuisbed hoorde te liggen. Dit was minder zacht dan het kussen waar ze in hoorde te liggen, maar ook weer niet zo erg hard. Ze tilde wat vermoeid haar hoofd op. Haar ogen waren pas half open en ze staarde wat verward naar de jongen half onder haar. Toen hij wat meer recht op ging zitten deed zij dat ook. ‘Goeiemorgen’, was het eerste wat hij tegen haar zei. Nog steeds wat vermoeid keek ze om zich heen. Ze mocht dan wel een vest aan hebben, een rilling ging langs d’r lichaam. Ze keek hem nog steeds met half geopende ogen aan even met een glimlachje. “Hé”, zei ze wat zacht. Voor alle duidelijkheid: Ze realiseerde nog steeds niet dat ze op hem lag. Weer even keek ze om zich heen. Daarna ging ze wat ongemakkelijk rechtop zitten. Ze wreef even over haar beiden armen. “Waarom is het zo koud hier?” Mompelde ze nog steeds terwijl ze via het raam naar buiten keek. Haar vermoeidheid drong langzaam weg en haar ogen gingen wat meer open. Ze keek weer terug naar Destin, wie ze gek genoeg nog steeds wat onder haar zat. Ze keek even van waar ze precies zat naar hem, weer terug en vervolgens weer naar hem. Langzaam werden haar ogen groter. “Hu. Hè? Wa- Hè? Wat?” Ze keek hem nog steeds met grote ogen aan en keek ook wat verward om zich heen. Daarna flitste zich het beeld van de nacht daarvoor naar binnen. Haar ooggrootte werd weer normaal en ze klom van hem af. “Ah. Ja. Sorry”, mompelde ze. “Ik vraag me af hè.. Hoe lang ben ik niet wezen douchen? Ik voel me vies..”, mompelde ze wat. Precies op het moment dat ze dat vroeg kwam er een zuster binnen. In haar handen had ze een dienblad. Daarop een kommetje met een vies soort vloeistof erin. Daarnaast een glas water. Ze zette het op het soort van nachtkastje neer. ‘Ik zie dat jullie wakker zijn. Dat is mooi’, begon de vrouw. Daarna keek ze naar Destin. ‘Zorg ervoor dat ze alles opdrinkt, oké?’ Daarna draaide ze zich om zodat ze weer de deur uit kon lopen. Vlak voor de deur stopte ze. ‘Ik zal ervoor zorgen dat je zo kan douchen trouwens. Ik zie jullie zo wel weer’, glimlachte ze. Vervolgens liep ze echt de deur uit.

Kathy keek even naar het rare voedsel in het kommetje dat op het nachtkastje stond. “Ik.. Wil dit niet. Het lijkt alsof een kat er hele verkeerde dingen mee heeft gedaan..” Terwijl ze dat zei keek ze er inderdaad ook naar alsof er een kat in gekotst had. Was het eigenlijk wel eetbaar? Probeerden ze haar niet gewoon te vergiftigen? Vies hoor. Ze pakte het glas water van het dienblad en dronk dat met kleine slokjes op. Niet helemaal. Tot de helft. Daarna zette ze het weer netjes terug. Ze pakte de mouwen van haar vest beet en propte haar handen in de mouwen, weet je wel. Wat je ook doet tijdens het fietsen naar school in de winter. Zodat je handen minder koud worden. Meerdere rillingen stroomden over haar lichaam. Ze legde even haar handen tegen haar wangen aan, gewoon om te voelen hoe koud die ondertussen eigenlijk waren. Snel legde ze ze weer terug op haar schoot. Haar handen waren dus te vergelijken met ijspegeltjes. Oké, ook leuk. Ze keek weer even naar Destin. “Moet ik dat echt.. Op.. Drinken?” Vroeg ze wat verward met een klein stemmetje. Ze keek weer terug naar het dienblad. God, help me.

Kathy vroeg waarom het hier zo koud was en hij glimlachte lichtjes. Nou, omdat de deken onder hem lag aangezien het niet helemaal de bedoeling was zo in slaap te vallen. Ze scheen nog even niet door te hebben half op hem te liggen, want toen ze dat eenmaal door had begon ze te stotteren en alles, waarna ze zich realiseerde hoe het kwam en zich verontschuldigde. Hij grinnikte droogjes. Ze zei zich af te vragen hoe lang ze al niet gedoucht had omdat ze zich vies voelde. “Een paar weken niet,” antwoordde Destin kalm. Zelf had hij wel gedoucht gewoon. De ochtend hiervoor nog. Dit aangezien hij ook soms een pauze nodig had gehad. Ja. Anders was hij onderhand gestorven van zijn eigewn lucht en de stress. Kathy werd nog geschrobt enzo door de verpleegsters. Toen had hij de kamer uit gemoeten, omdat hij het niet mocht zien. Bitches. Maar hij hield van tietjes.
Een verpleegster kwam de kamer in en Destin keek haar droogjes aan. Ze reageerde niet verbaasd op zijn aanwezigheid, maar gaf een glas water en iets smerigs aan Kathy. Destin grinnikte even. Het zag er echt in en in vies uit. Echt zo’n bakje kots. Echt ziekenhuisvoer. Geweldig. Het deed hem denken aan toen hij.. Fuck. Nee. Hij fronste. Rare, vieze, smerige gedachten. Ga weg.
Kathy merkte op dat het leek alsof een kat er foute dingen mee had gedaan en dat ze het niet wilde. Ze dronk het glas water half leeg en Destin zuchtte. “Die kan je beter bewaren tot het eind. Om die smaak weg te spoelen,” glimlachte hij. Hij pakte het kommetje van het dienblad, ging normaal naast haar zitten en zette het op zijn schoot. “Laat me eens proeven,” zei hij. Hij nam het lepeltje en proefte een klein beetje van het spul. Al snel vertrok zijn blik en gingen er rillingen over zijn rug. “Oké. Geen goed idee,” merkte hij met een vies gezicht op, waarna hij het lepeltje opnieuw vulde en Kathy aankeek. “Maar, je hebt het nodig. Je had het beloofd. Anders zal ik het er op een andere manier in krijgen,” zei hij en hij keek haar met een niet veel goeds betekenende grijns aan, waarna hij het lepeltje tegen haar lippen aan porde. Hij ging haar voeren. Zoals een echte man dat deed. Wat was hij toch geweldig.

Destin antwoordde dat ze al een paar weken niet heeft gedoucht. Ze keek hem aan met grote ogen. “Hè? Hoe lang ben ik hier eigenlijk al? Wacht, nee. Wat is de datum eigenlijk?” Ze keek hem nog steeds aan alsof het een van de ergste dingen van de wereld was. Kathy was dan misschien niet zo’n prototype Barbie. Ze gaf er wel om dat ze op zijn minst een beetje schoon was.

Destin had het kommetje op zijn schoot gezet. Hij pakte het lepeltje en proefde er voorzichtig van. Ze merkte op hoe zijn gezicht vertrok. ‘Oké. Geen goed idee’, was zijn opmerking vervolgens. “Is het heel erg?” Twijfelend keek ze hem aan. Natuurlijk wou ze het wel doen voor Destin, maar ze had het gevoel dat áls ze het at het echt enorm ranzig zou zijn. Ze keek weer twijfelend naar de inhoud van het kommetje. ‘Maar, je hebt het nodig. Je had het beloofd. Anders zal ik het er op een andere manier in krijgen’, zei Destin. Ondertussen keek ze hem even aan met een hoofd van –Ga. Weg-. Ze voelde hoe hij het lepeltje tegen haar mond aan duwde maar ze hield hem gesloten. Ze pakte met haar beiden handen zijn pols beet en probeerde zijn hand weg te duwen. “Eigenlijk.. Durf ik het niet. Dadelijk.. Word ik.. Dik..” mompelde ze op fluistertoon. Onder tussen liet ze haar hoofd naar beneden hangen. “Ik weet niet eens wat het precies is..” Ze beet op haar lip en schudde haar hoofd. “Ik wil het niet. Op zijn minst wil ik iets anders, maar echt niet dit. Al probeer je het op een andere manier. Ik wil dit echt niet.” Ze keek hem met een vastbesloten blik aan. Even keek ze om zich heen. Het viel haar op dat er wel erg veel stoelen in die kamer stonden. Ze stond rustig op en liep erheen. In een hoekje stapelde ze op haar gemakje de stoelen op. Uiteindelijk waren ze drie stoelen in de hoogte, maar dat was niet erg. Zij kon er toch niet overheen kijken. Ze schoof er ook nog een rijtje voor zodat ze extra bescherming kon hebben. Ze had wel een klein plekje overgehouden, zodat ze er zelf makkelijk in kon. Zodra ze daar tussen was geklommen maakte ze ook dat weer dicht. In de stoelen zaten bij het randje van de rug naar het zitvlak zo’n gat, weet je wel. Waartussen ze kon gluren. “Dwing me.” Ze had haar oogjes tot spleten gemaakt en staarde hem afwachtend aan. Ze wist niet wat hij ertegen ging doen. Maar het was beter dan dat voedsel binnen krijgen. Gewoon tijd rekken, en er later voor zorgen dat ze het kon lozen. Soms kon ze wel slim zijn. Alleen begreep ze het nooit altijd, of het duurde wel een hele tijd voordat iets ook echt tot haar doordrong. Net als bij haar ziekte die ze nu dan had. Na al die jaren was het ook niet tot haar doorgedrongen dat wat ze deed hartstikke slecht was.

Destin keek haar met een fronsje aan toen ze vroeg hoe lang ze hier al lag en wat de datum was. Hij likte zijn lippen droogjes af en snoof zacht. “Het is al Maart. Dertiende, om precies te zijn. Je hebt een paar weken hier gelegen,” zei hij kalm. “Je kwam hier net nadat ik weg ging, en dus heb ik daar maar een paar dagen gezeten,” glimlachte hij. “Je redde me,” merkte hij droogjes op, om niet weer al te klef en liefjes te gaan doen. Daar hield hij niet van, oké.

Nadat hij geproefd had en gerild had, vroeg ze of het heel erg was. “Valt wel mee,” zei hij op een ongeloofbare manier. Ja, wat nou. Het was echt smerig. In en in vies. Gadverdamme. Omg. Arme hij. Arme Kathy. Wat een haters.
Kathy duwde zijn hand weg en zei het niet te durven. Want, dadelijk werd ze dik. Destin zuchtte en keek verslagen naar het bed. Waarom lukte dit niet? Hij was leraar, werkte in een lab, had een enorm huis, wist alle bedienden te laten doen wat ze moesten doen, wist vrijwel alles voor elkaar te krijgen.. Maar degene waar hij om gaf helpen weer op de been te komen was onmogelijk. Was dit soms een grapje van God of zo? Voor zover Hij bestond, althans. Hij zuchtte.
Hij hoorde hoe Kathy zei niet eens te weten wat het was en zei dat ze dit niet wilde. Dít niet. Andere dingen mochten, maar dit was iets wat ze echt niet wilde.
Ze begon iets te bouwen met de stoelen en verstopte zich erachter, waarna Destin zuchtte. Hij stond op en alle stoelen vlogen onmiddelijk aan de kant. De kracht die hij had gebruikt om Kathy te redden uit het huis waarin haar broer was vermoord. Hij keek haar aan en liep op haar af, zonder het eten, en plofte voor haar neer, waar hij zijn armen om haar heen sloeg en zuchtte. “Wil je het echt niet proberen?” vroeg hij zacht. Hij beet even op zijn lip. Daar kwam het kleffe goodiegoodie gedoe weer hoor.
“Ik zal je niet dwingen het te doen, maar..” begon hij en hij liet haar los, om vervolgens weer recht te gaan zitten en haar met een verslagen blik aan te kijken. “Wil je het écht niet doen? Zelfs al is het maar de helft. Alsjeblieft. Ik smeek het je, kathy,” zei hij toen. Anders moest hij maar naar de zuster. Hij kon haar niet dwingen. Dat was onmogelijk. “Anders vraag ik wel of ze het via een infuus doen. Je moet en zal hier wegkomen, Kathy,” zuchtte hij toen. Hij zou alles proberen haar weer gezond te maken. Ook al was hij daar niet echt goed in, hij moest alles geven. Jup. Het zou moeten lukken. Veel mensen genazen van anorexia als ze genoeg motivatie en zorg hadden. Dat zou ze krijgen. Yeay. ♥

Vanaf haar o- zo veilige plekje zag ze dat Destin op stond. Het enige probleem was dat niet lang daarna alle stoelen aan de kant vlogen. Ze keek even verbaasd naar de stoelen die nu verspreid lagen over de gehele kamer. “Hu.” Ze staarde Destin even wat vragend aan, maar voor de rest zei ze niks. Ze merkte hoe hij rustig naar haar toe kwam lopen. Stapje voor stapje volgde ze gespannen hoe hij aan kwam lopen. Hij ging voor haar zitten, maar even als hij dat deed moest ze deels omhoog kijken. Waarom moest ze nou zo’n klein dwergje zijn? Het was stom. Dan voelde ze zich altijd snel geïntimideerd. En mensen schatte haar altijd rond de twaalf. Niet eens dertien ofzo, nee. Daar onder.

Hij omhelsde haar en vroeg zacht of ze het echt niet wou doen. Even keek ze twijfelend naar het vieze kommetje dat aan de andere kant van de kamer op het nachtkastje stond. Haar ogen bleven er ook op gericht toen Destin haar van zich los maakte. ‘Ik zal je niet dwingen het te doen, maar..’ Begon hij. Kathy wendde haar blik af van het kommetje en keek Destin aan. Wachtend tot hij verder zou gaan. ‘Wil je het écht niet doen? Zelfs al is het maar de helft. Alsjeblieft. Ik smeek het je, kathy.’ Ze keek weer terug naar het bordje. Daarna weer naar Destin, daarna weer terug naar het bordje. Ze begon langzamerhand te twijfelen. ‘Anders vraag ik wel of ze het via een infuus doen. Je moet en zal hier wegkomen, Kathy,’ Kathy wendde haar blik met wat geschokte ogen weer op Destin. He wat. Infuus. Dat was toch een naald in je arm? Hè. Nee. Please. Nee. Ga weg. Niet dat. Alles behalve dat. “Geen infuus. Nee nee nee nee.” Zo snel als ze kon stond ze op en rende ze naar het kommetje. Met de ene hand pakte ze het lepeltje beet, met de andere hand kneep ze haar neus dicht. Ze propte hap voor hap de gehele inhoud in haar mond om het daarna met moeite in te slikken. Ze liet het bakje trots aan Destin zien. “Zie je. Geen infuus nodig. Er hoeft geen enge, grote, pijnlijke, ijzeren, stomme naald in mijn arm. Nergens voor nodig, toch?” Door de angst voor het infuus dat ze anders zou moeten krijgen was ze vergeten hoe enorm ranzig het eten was dat ze zojuist in recordtijd naar binnen had gewerkt. Ze zette het kommetje terug op het dienblad en draaide zich weer om naar Destin. “Nu wil ik douchen..” Begon ze. Ze ging even met haar tong langs haar tanden. Een rilling ging over haar rug. Ranzig spul verpestte haar tandjes. “En mijn tanden poetsen,” maakte ze haar zin af. “Waar moet dat?” Ze had al eerder toen ze naar de wc was geweest in dat kamertje gekeken of er een douche was, maar die was daar niet. Grote vraag was dus waar dat dan wel kon. Wat was dit voor een ziekenhuis. Er was niet eens een douche in haar kamer. Bah.

Ze begon langzamerhand te twijfelen tijdens zijn woorden, maar zodra hij was begonnen over het infuus was ze duidelijk gechoqueerd. Ze zei geen infuus te willen, gevolgd door een stuk of drie nee’s. Ze rende naar het kommetje. Ze rende. Zo energiek had hij haar al tijden niet gezien. Hij glimlachte lichtjes, waarna hij even zuchtte. Hij was moe. Ughe.
Plots begon het kind alles als een olifant naar binnen te werken. Dat was ook niet goed, maar okay. Het was beter dan niets. Ze meldde dat er geen infuus nodig was en hij glimlachte lichtjes. Hij stond half wankelend op en liep op haar af, terwijl ze zei dat er geen naald in haar arm moest, met een paar bijvoeglijke naamwoorden erbij over de naald, die ze niet zo leuk scheen te vinden. Hij legde zijn hand op haar hoofd en glimlachte. “Goed zo. Daar ben ik blij om,” glimlachte hij droogjes.
De opmerking dat ze wilde douchen liet hem even droogjes grijnzen. Alles zou wel weer goed komen. Zucht. Hij was benieuwd hoe alles nu zou gaan lopen. Ze zei ook haar tanden te willen poetsen en vroeg waar dat kon. Hij pakte het witte telefoontje naast het bed. “Ejj tjik. Ze wil douchen,” meldde hij droog. Er werd hem gevraagd of ze gegeten had. “Ja. Alles is op,” zei hij. Hij snoof eventjes droogjes en hing op nadat de verpleegster had gezegd te komen.

Toen Kathy was gaan douchen, bleef de verpleegster tegenover hem op het bed zitten. Ze had hem wat schone kleren gegeven en hij wisselde al vast van shirt, waardoor ze wat littekens op zijn buik ontdekte. Hij snoof toen er een opmerking over gemaakt werd. “Dat is allemaal in ziekenhuizen behandeld. Negeer het,” meldde hij rustig en hij staarde haar aan, wachtend tot ze weg zou gaan zodat hij de rest ook kon verwisselen. De verpleegster vroeg hoe de thuissituatie van Kathy was en nog meer bullshit. Waarschijnlijk om te weten naar wat ze teruggestuurd zou worden. “Ze woont bij mij, samen met mijn oudere zus, een aantal bedienden - waaronder een goede vriendin van me - en mijn jongere zusje. Wees niet bang, het huis is groot,” glimlachte hij. “Ik geef haar heus geen reden tot zoiets als dit,” zei hij toen ietwat beledigd. Hem werd gevraagd of hij haar ooit dik had genoemd en hij snoof. “Tegen de tijd dat ze bij mij aankwam, was ze al zo. Dat was dus nog voor haar broer stierf, waardoor ze bij mij leeft,” sprak hij toen. “En dat lag ook niet aan hem. Ze waren gewoon arm. Misschien dat het daarmee begon,” sprak hij toen.
‘Ik denk..’ hoorde hij de zuster zeggen, waarna de deur openging. “Wanneer mag ze naar huis?” vroeg hij. Hij was moe. Hij wilde hier gewoon weg.

Nadat ze het kommetje weer terug had gezet rekte ze zich even uit. Niet lang daarna voelde ze een hand op haar hoofd. Vervolgens hoorde ze een melding met dat hij er blij mee was. Ze keek even omhoog, naar hem en glimlachte.
Terwijl Destin dat wijf aan het oproepen was zodat Kathy kon douchen dook zij de kast in. Om random kleding eruit te trekken zodat ze zich daarna meteen kon aankleden. Ergens achterin het kastje wist ze een wit kort broekje tevoorschijn te toveren. Hé, nieuw. Nadat ze die naar achter gooide zocht ze naar iets anders. Toen ze niets kon vinden voor haar benen in het onderste plankje ging ze weer wat verder weg staan zodat ze wat overzicht had. Natuurlijk lagen die kniekousen weer wat te hoog voor haar. Ze liep terug naar de kast en sprong wat droogjes zodat het halve plankje naar beneden kwam en op d’r viel. Ze ging op haar knieën zitten en zocht in het kleine hoopje naar iets bruikbaars. Ze wist uiteindelijk een paarse legging eruit te trekken. Hè, en sinds wanneer had ze dat? Ze gooide ook dat naar achter zodat het ongeveer een meter naast het broekje belandde. Mooi. Ze gooide ze er van een afstandje weer in. Hetzelfde deed ze bij een topje en vestje. Eenmaal die op het mooie stapeltje gegooid te hebben zocht ze in alle kastjes opzoek naar ondergoed, want dat is nou eenmaal ook nodig. Nadat ze alles bij elkaar had gepakt liet de vrouw haar zien waar ze kon douchen, en ze legde haar uit dat je daar niks kon flikken, dat merkten ze uiteindelijk toch wel. Pervs.

Toen ze de deur openduwde met haar voet aangezien ze in haar ene arm een hoopje kleding en in de andere hand een borstel had waarmee ze d’r haar aan het doen was. In haar mond hing trouwens nog een verdwaalde tandenborstel. Toen Destin vroeg wanneer ze naar huis mocht keek ze de twee in de kamer nieuwsgierig aan. Ondertussen liep ze naar een random stoel om haar eerdere pyjama erop te dumpen. ‘Ze mag vanavond wel weg. Ik zal het overleggen. Zo spoedig mogelijk, natuurlijk.’ Kathy draaide zich om en er stond een grote glimlach op haar gezicht. “Echt waar? Jeej!” Ja, daar was ze blij om. Wist ze tenminste zeker dat ze geen naald meer in haar arm kreeg. Enge rotdingen. Afschieten die dingen. Verbranden, verbannen, van de aardbol vagen en al het andere wat je ermee kan doen om het ook maar te vernietigen. Terwijl de zuster de deur uit liep klom Kathy op het bed en keek even zuchtend om zich heen. “Hé.. Ik vraag me af hè.. Hoe zit het nu eigenlijk met school. Ik blijf zeker zitten, niet waar?” Ze keek hem even wat grinnikend aan. Ze wist zelf ook wel dat ze er ook pas halverwege het jaar op school kwam. En dan was ze ook nog eens een lange tijd absent geweest door dit. Ze dacht weer even na. “Ahhw, ik wil zo graag naar huis. Eindelijk weg hier. Haha.” Ze was er in ieder geval erg blij mee. Ondertussen bewoog ze een beetje droog heen en weer op het bed. Ze had een glimlach van hier tot Tokyo. Kathy herinnerde zich iets. Het was dik. Meer hoef ik niet te melden, je snapt wel waar ik het over heb. “Hoe is het eigenlijk met dikkie dik? Gaat het goed met hem? Is hij nog steeds zo dik? Ik mis hem ook wel..” Ze keek weer om zich heen. “Wat is er eigenlijk nog te doen in dit gebouw? Het is saai in dit kamertje.” Ja, dat was het inderdaad. Alleen maar een paar witte muren, wat stoelen, een gootsteentje en een bed. Nou, boehoe. Wat leuk zeg. Er moest op zijn minst iets zijn in dat gebouw iets te doen zijn dat vermakelijk kon zijn. Toch?

Destin trok een enorm kuthoofd toen Kathy aankwam. Oké. Nog geen nieuwe broek dus. Hij zuchtte. Ach ja. Deze was van gisteravond of zo. Hij overleefde het dus wel, maar toch. Hij pulkte droogjes aan zijn shirt en pakte het rode vest, wat hij er droogjes overheen trok. Wat een emo was hij toch. Nee, eigenlijk niet. Ondanks het feit dat hij vaak een zwarte broek en een zwart shirt met een rood vest – of iets in die stijl – aan had, leek hij totaal niet op een emo. Anders had hij waarschijnlijk ook niet zo gemakkelijk voor de klas kunnen staan. Hij grinnikte even droogjes.
De zuster zei dat Kathy diezelfde avond nog terug naar huis zou mogen en Destin knikte. “Dank u,” sprak hij glimlachend. Hij gaf veel om Kathy en was hier zelf heen gekomen en had best weg gekund, maar hij moest toegeven dat het een enorme opluchting was om weer naar huis te kunnen.
Kathy klom op het bed en vroeg hem hoe het zat met school en vroeg of ze zou blijven zitten. Destin knikte. “Ze wilden je nog door laten gaan als je heel veel in zou halen van de tijd die je had gemist dankzij alles wat hiervoor was gebeurd, maar nu is die tijd alleen maar kleiner geworden en is er nog meer wat je in moet halen, dus ik denk dat je het beter op kan geven voor dit jaar en er volgend jaar gewoon extra hard je best voor moet doen, zodat je het in één keer redt,” zei hij rustig. Hij hield voor zich dat hij haar bij zijn nieuwe baan goed in de gaten kon houden. Ook al was hij rentenier, hij verveelde zich door thuis en werkte graag als het geen vervelend werk was. Leraar zijn was wel grappig. Het waren zo ongeveer leeftijdsgenoten (de hoogste klassen, dan), dus zo erg was het niet.
Kathy meldde graag naar huis te willen en Destin glimlachte. Hij was blij dat ze het gewoon zag als haar thuis. Ze leek al minder depressief enzo over Bryan, dus dat zat wel goed. Hij keek even omhoog, maar keek haar weer aan toen ze begon over Dikkie Dik. Ik ben al niet meer thuis geweest sinds ik terugkwam uit Amerika, dus dat weet jij beter dan ik,” glimlachte hij.
Tot slot vroeg ze wat er hier nog te doen was. “Niets, zodat de gewonde en zieke mensen niet door het gebouw gaan rennen als een stel verliefde veulens,” sprak hij kalm. Hij glimlachte. “Als je je weer helemaal goed voelt, gaan we iets leuks doen. Begin maar alvast te verzinnen wat,” zei hij. “En oh ja. Ik moet nog een keer terug naar Amerika, maar daar kunnen we wel gelijk een vakantie van maken als het eenmaal zo ver is..” zei hij toen glimlachend. Florida, Malibu, Santa Monica.. Zo veel awesome plekjes in Amerika. Hurr.

Toen Destin Kathy antwoord gaf over dat ze moest blijven zitten keek ze meer blij dan iets anders. Ze had een hekel aan die mensen uit haar klas, niemand mocht haar. Andersom was trouwens hetzelfde. Ze hoopte er op zijn minst op dat die nieuwe mensen aardiger waren, en haar wat meer accepteerden. Toen hij begon over dat ze haar best moest doen keek ze hem even met een droog hoofd aan. “Nee.” Ze had nooit iets gedaan voor school, ze wou het ook niet. Elke les lag ze te slapen en in de pauze hing ze maar wat rond. In de avonden lag ze ook te slapen, ze was energieloos. Heel erg. Vooral tijdens schooldagen. Daarom hield ze zo van zondagen. Het enige wat je kon doen was de hele dag in je bed liggen zonder dat iemand gilde dat je eruit moest komen. Lifes good. Op een of andere reden was Kathy blij. Geen idee waarom, maar ze was blij. Dus ze wilde iets doen.
Destin legde uit dat hij er ook nog eens was sinds hij uit Amerika kwam, dus Kathy moest weten hoe het met hem ging. Ja, Kathy wist het natuurlijk beter. Ze had dat beest ook al weken niet meer gezien. “Hè. Das te lang. Moet jij dan niet terug naar huis om te rusten? Ik red me wel.” Ze knikte met een hele ongeloofwaardige te blije blik. Ze wilde hem weglokken, al was het maar vijf minuten. Ze wou op expeditie in dit gebouwtje maar van Destin zou dat nooit mogen. Of ze moest met haar ninja skills die kamer uit zien te banjeren maar dat zal toch niet werken. “Ben je wel al naar de wc geweest ofzo? Zover ik me kan herinneren niet. Moet je niet plassen?” Ze staarde hem even aan.
Hij praatte over dat ze niet over de gang konden rennen als.. Wat the fuck, verliefde veulens? Ze wist dat ze klein was maar dit was discriminatie. Toen ze realiseerde wat hij zei veranderde haar hoofd in een kruising tussen zo’n schrik smiley, een wtf face en een shock face. “Hè, Hee. Echt niet. We hoeven niet te rennen ofzo hoor. Echt niet.” Met een half rood aangelopen hoofd geen ze om zich heen, zoekend naar een uitweg. Ze vergat dat ze op het randje van het bed was gaan zitten en pleurde er dus vanaf. Haar benen lagen nog half op het bed, naja, ze staken meer uit. Daar was ze te klein voor. Arm klein veulentje. Ze hoorde Destin ondertussen praten over Amerika. Ze rolde half onder het bed, of kroop, of tijgerde. Het leek op alle drie. Wat zat er trouwens in dat eten, drugs? Was ze high ofzo. Het enige wat ontbrak was zo’n schril kutlachje. Maar dat deed Kathy niet. Ze kroop onder het bed vandaan en stond op. Waarna ze achteruit liep richting de deur. Destin met gespleten ogen aankijkend. “Be right back.”

Ze opende de deur en liep de hal op, een random kant op. Ze volgde de bordjes die haar naar een lobby wezen. Ze kon nog eens kiezen tussen een trap en lift ook. Ze koos voor de trap, want liften zijn eng. Toen ze bij de lobby aankwam zag ze dat er een restaurantje was. Er was zelfs een oma kapper en er stonden computers. Bij het restaurantje zat een winkeltje. Ze liep er naar binnen. Je kon er van die heliumballonnen kopen, chocola, ijsjes, swirls, knuffeltjes. Echt een ideale gift shop. Ze liep met haar blote voeten over de koude tegels weer terug naar de soort lobby. Vanaf waar ze stond kon ze zien dat er een fonteintje voor de deur van de ingang stond. Ze haastte zich erheen en ging op haar knieën op de leuning zitten, met haar gezicht naar het water toe. Ondanks dat het maart was, was het warm buiten. Terwijl ze zo ver ze kon herinneren nog aan het sneeuwen was buiten. Ze stak haar hand in het water. Vergeleken het warme weer was het enorm koel. Ook de frisse lucht na al die tijd deed haar goed. Ze ging weer goed staan en deed haar hand af aan haar vest. Ondertussen keek ze om zich heen. Waar zal ze heen gaan?