You make it hard to smile. ~

Kathy vroeg waarom het hier zo koud was en hij glimlachte lichtjes. Nou, omdat de deken onder hem lag aangezien het niet helemaal de bedoeling was zo in slaap te vallen. Ze scheen nog even niet door te hebben half op hem te liggen, want toen ze dat eenmaal door had begon ze te stotteren en alles, waarna ze zich realiseerde hoe het kwam en zich verontschuldigde. Hij grinnikte droogjes. Ze zei zich af te vragen hoe lang ze al niet gedoucht had omdat ze zich vies voelde. “Een paar weken niet,” antwoordde Destin kalm. Zelf had hij wel gedoucht gewoon. De ochtend hiervoor nog. Dit aangezien hij ook soms een pauze nodig had gehad. Ja. Anders was hij onderhand gestorven van zijn eigewn lucht en de stress. Kathy werd nog geschrobt enzo door de verpleegsters. Toen had hij de kamer uit gemoeten, omdat hij het niet mocht zien. Bitches. Maar hij hield van tietjes.
Een verpleegster kwam de kamer in en Destin keek haar droogjes aan. Ze reageerde niet verbaasd op zijn aanwezigheid, maar gaf een glas water en iets smerigs aan Kathy. Destin grinnikte even. Het zag er echt in en in vies uit. Echt zo’n bakje kots. Echt ziekenhuisvoer. Geweldig. Het deed hem denken aan toen hij.. Fuck. Nee. Hij fronste. Rare, vieze, smerige gedachten. Ga weg.
Kathy merkte op dat het leek alsof een kat er foute dingen mee had gedaan en dat ze het niet wilde. Ze dronk het glas water half leeg en Destin zuchtte. “Die kan je beter bewaren tot het eind. Om die smaak weg te spoelen,” glimlachte hij. Hij pakte het kommetje van het dienblad, ging normaal naast haar zitten en zette het op zijn schoot. “Laat me eens proeven,” zei hij. Hij nam het lepeltje en proefte een klein beetje van het spul. Al snel vertrok zijn blik en gingen er rillingen over zijn rug. “Oké. Geen goed idee,” merkte hij met een vies gezicht op, waarna hij het lepeltje opnieuw vulde en Kathy aankeek. “Maar, je hebt het nodig. Je had het beloofd. Anders zal ik het er op een andere manier in krijgen,” zei hij en hij keek haar met een niet veel goeds betekenende grijns aan, waarna hij het lepeltje tegen haar lippen aan porde. Hij ging haar voeren. Zoals een echte man dat deed. Wat was hij toch geweldig.

Destin antwoordde dat ze al een paar weken niet heeft gedoucht. Ze keek hem aan met grote ogen. “Hè? Hoe lang ben ik hier eigenlijk al? Wacht, nee. Wat is de datum eigenlijk?” Ze keek hem nog steeds aan alsof het een van de ergste dingen van de wereld was. Kathy was dan misschien niet zo’n prototype Barbie. Ze gaf er wel om dat ze op zijn minst een beetje schoon was.

Destin had het kommetje op zijn schoot gezet. Hij pakte het lepeltje en proefde er voorzichtig van. Ze merkte op hoe zijn gezicht vertrok. ‘Oké. Geen goed idee’, was zijn opmerking vervolgens. “Is het heel erg?” Twijfelend keek ze hem aan. Natuurlijk wou ze het wel doen voor Destin, maar ze had het gevoel dat áls ze het at het echt enorm ranzig zou zijn. Ze keek weer twijfelend naar de inhoud van het kommetje. ‘Maar, je hebt het nodig. Je had het beloofd. Anders zal ik het er op een andere manier in krijgen’, zei Destin. Ondertussen keek ze hem even aan met een hoofd van –Ga. Weg-. Ze voelde hoe hij het lepeltje tegen haar mond aan duwde maar ze hield hem gesloten. Ze pakte met haar beiden handen zijn pols beet en probeerde zijn hand weg te duwen. “Eigenlijk.. Durf ik het niet. Dadelijk.. Word ik.. Dik..” mompelde ze op fluistertoon. Onder tussen liet ze haar hoofd naar beneden hangen. “Ik weet niet eens wat het precies is..” Ze beet op haar lip en schudde haar hoofd. “Ik wil het niet. Op zijn minst wil ik iets anders, maar echt niet dit. Al probeer je het op een andere manier. Ik wil dit echt niet.” Ze keek hem met een vastbesloten blik aan. Even keek ze om zich heen. Het viel haar op dat er wel erg veel stoelen in die kamer stonden. Ze stond rustig op en liep erheen. In een hoekje stapelde ze op haar gemakje de stoelen op. Uiteindelijk waren ze drie stoelen in de hoogte, maar dat was niet erg. Zij kon er toch niet overheen kijken. Ze schoof er ook nog een rijtje voor zodat ze extra bescherming kon hebben. Ze had wel een klein plekje overgehouden, zodat ze er zelf makkelijk in kon. Zodra ze daar tussen was geklommen maakte ze ook dat weer dicht. In de stoelen zaten bij het randje van de rug naar het zitvlak zo’n gat, weet je wel. Waartussen ze kon gluren. “Dwing me.” Ze had haar oogjes tot spleten gemaakt en staarde hem afwachtend aan. Ze wist niet wat hij ertegen ging doen. Maar het was beter dan dat voedsel binnen krijgen. Gewoon tijd rekken, en er later voor zorgen dat ze het kon lozen. Soms kon ze wel slim zijn. Alleen begreep ze het nooit altijd, of het duurde wel een hele tijd voordat iets ook echt tot haar doordrong. Net als bij haar ziekte die ze nu dan had. Na al die jaren was het ook niet tot haar doorgedrongen dat wat ze deed hartstikke slecht was.

Destin keek haar met een fronsje aan toen ze vroeg hoe lang ze hier al lag en wat de datum was. Hij likte zijn lippen droogjes af en snoof zacht. “Het is al Maart. Dertiende, om precies te zijn. Je hebt een paar weken hier gelegen,” zei hij kalm. “Je kwam hier net nadat ik weg ging, en dus heb ik daar maar een paar dagen gezeten,” glimlachte hij. “Je redde me,” merkte hij droogjes op, om niet weer al te klef en liefjes te gaan doen. Daar hield hij niet van, oké.

Nadat hij geproefd had en gerild had, vroeg ze of het heel erg was. “Valt wel mee,” zei hij op een ongeloofbare manier. Ja, wat nou. Het was echt smerig. In en in vies. Gadverdamme. Omg. Arme hij. Arme Kathy. Wat een haters.
Kathy duwde zijn hand weg en zei het niet te durven. Want, dadelijk werd ze dik. Destin zuchtte en keek verslagen naar het bed. Waarom lukte dit niet? Hij was leraar, werkte in een lab, had een enorm huis, wist alle bedienden te laten doen wat ze moesten doen, wist vrijwel alles voor elkaar te krijgen.. Maar degene waar hij om gaf helpen weer op de been te komen was onmogelijk. Was dit soms een grapje van God of zo? Voor zover Hij bestond, althans. Hij zuchtte.
Hij hoorde hoe Kathy zei niet eens te weten wat het was en zei dat ze dit niet wilde. Dít niet. Andere dingen mochten, maar dit was iets wat ze echt niet wilde.
Ze begon iets te bouwen met de stoelen en verstopte zich erachter, waarna Destin zuchtte. Hij stond op en alle stoelen vlogen onmiddelijk aan de kant. De kracht die hij had gebruikt om Kathy te redden uit het huis waarin haar broer was vermoord. Hij keek haar aan en liep op haar af, zonder het eten, en plofte voor haar neer, waar hij zijn armen om haar heen sloeg en zuchtte. “Wil je het echt niet proberen?” vroeg hij zacht. Hij beet even op zijn lip. Daar kwam het kleffe goodiegoodie gedoe weer hoor.
“Ik zal je niet dwingen het te doen, maar..” begon hij en hij liet haar los, om vervolgens weer recht te gaan zitten en haar met een verslagen blik aan te kijken. “Wil je het écht niet doen? Zelfs al is het maar de helft. Alsjeblieft. Ik smeek het je, kathy,” zei hij toen. Anders moest hij maar naar de zuster. Hij kon haar niet dwingen. Dat was onmogelijk. “Anders vraag ik wel of ze het via een infuus doen. Je moet en zal hier wegkomen, Kathy,” zuchtte hij toen. Hij zou alles proberen haar weer gezond te maken. Ook al was hij daar niet echt goed in, hij moest alles geven. Jup. Het zou moeten lukken. Veel mensen genazen van anorexia als ze genoeg motivatie en zorg hadden. Dat zou ze krijgen. Yeay. ♥

Vanaf haar o- zo veilige plekje zag ze dat Destin op stond. Het enige probleem was dat niet lang daarna alle stoelen aan de kant vlogen. Ze keek even verbaasd naar de stoelen die nu verspreid lagen over de gehele kamer. “Hu.” Ze staarde Destin even wat vragend aan, maar voor de rest zei ze niks. Ze merkte hoe hij rustig naar haar toe kwam lopen. Stapje voor stapje volgde ze gespannen hoe hij aan kwam lopen. Hij ging voor haar zitten, maar even als hij dat deed moest ze deels omhoog kijken. Waarom moest ze nou zo’n klein dwergje zijn? Het was stom. Dan voelde ze zich altijd snel geïntimideerd. En mensen schatte haar altijd rond de twaalf. Niet eens dertien ofzo, nee. Daar onder.

Hij omhelsde haar en vroeg zacht of ze het echt niet wou doen. Even keek ze twijfelend naar het vieze kommetje dat aan de andere kant van de kamer op het nachtkastje stond. Haar ogen bleven er ook op gericht toen Destin haar van zich los maakte. ‘Ik zal je niet dwingen het te doen, maar..’ Begon hij. Kathy wendde haar blik af van het kommetje en keek Destin aan. Wachtend tot hij verder zou gaan. ‘Wil je het écht niet doen? Zelfs al is het maar de helft. Alsjeblieft. Ik smeek het je, kathy.’ Ze keek weer terug naar het bordje. Daarna weer naar Destin, daarna weer terug naar het bordje. Ze begon langzamerhand te twijfelen. ‘Anders vraag ik wel of ze het via een infuus doen. Je moet en zal hier wegkomen, Kathy,’ Kathy wendde haar blik met wat geschokte ogen weer op Destin. He wat. Infuus. Dat was toch een naald in je arm? Hè. Nee. Please. Nee. Ga weg. Niet dat. Alles behalve dat. “Geen infuus. Nee nee nee nee.” Zo snel als ze kon stond ze op en rende ze naar het kommetje. Met de ene hand pakte ze het lepeltje beet, met de andere hand kneep ze haar neus dicht. Ze propte hap voor hap de gehele inhoud in haar mond om het daarna met moeite in te slikken. Ze liet het bakje trots aan Destin zien. “Zie je. Geen infuus nodig. Er hoeft geen enge, grote, pijnlijke, ijzeren, stomme naald in mijn arm. Nergens voor nodig, toch?” Door de angst voor het infuus dat ze anders zou moeten krijgen was ze vergeten hoe enorm ranzig het eten was dat ze zojuist in recordtijd naar binnen had gewerkt. Ze zette het kommetje terug op het dienblad en draaide zich weer om naar Destin. “Nu wil ik douchen..” Begon ze. Ze ging even met haar tong langs haar tanden. Een rilling ging over haar rug. Ranzig spul verpestte haar tandjes. “En mijn tanden poetsen,” maakte ze haar zin af. “Waar moet dat?” Ze had al eerder toen ze naar de wc was geweest in dat kamertje gekeken of er een douche was, maar die was daar niet. Grote vraag was dus waar dat dan wel kon. Wat was dit voor een ziekenhuis. Er was niet eens een douche in haar kamer. Bah.

Ze begon langzamerhand te twijfelen tijdens zijn woorden, maar zodra hij was begonnen over het infuus was ze duidelijk gechoqueerd. Ze zei geen infuus te willen, gevolgd door een stuk of drie nee’s. Ze rende naar het kommetje. Ze rende. Zo energiek had hij haar al tijden niet gezien. Hij glimlachte lichtjes, waarna hij even zuchtte. Hij was moe. Ughe.
Plots begon het kind alles als een olifant naar binnen te werken. Dat was ook niet goed, maar okay. Het was beter dan niets. Ze meldde dat er geen infuus nodig was en hij glimlachte lichtjes. Hij stond half wankelend op en liep op haar af, terwijl ze zei dat er geen naald in haar arm moest, met een paar bijvoeglijke naamwoorden erbij over de naald, die ze niet zo leuk scheen te vinden. Hij legde zijn hand op haar hoofd en glimlachte. “Goed zo. Daar ben ik blij om,” glimlachte hij droogjes.
De opmerking dat ze wilde douchen liet hem even droogjes grijnzen. Alles zou wel weer goed komen. Zucht. Hij was benieuwd hoe alles nu zou gaan lopen. Ze zei ook haar tanden te willen poetsen en vroeg waar dat kon. Hij pakte het witte telefoontje naast het bed. “Ejj tjik. Ze wil douchen,” meldde hij droog. Er werd hem gevraagd of ze gegeten had. “Ja. Alles is op,” zei hij. Hij snoof eventjes droogjes en hing op nadat de verpleegster had gezegd te komen.

Toen Kathy was gaan douchen, bleef de verpleegster tegenover hem op het bed zitten. Ze had hem wat schone kleren gegeven en hij wisselde al vast van shirt, waardoor ze wat littekens op zijn buik ontdekte. Hij snoof toen er een opmerking over gemaakt werd. “Dat is allemaal in ziekenhuizen behandeld. Negeer het,” meldde hij rustig en hij staarde haar aan, wachtend tot ze weg zou gaan zodat hij de rest ook kon verwisselen. De verpleegster vroeg hoe de thuissituatie van Kathy was en nog meer bullshit. Waarschijnlijk om te weten naar wat ze teruggestuurd zou worden. “Ze woont bij mij, samen met mijn oudere zus, een aantal bedienden - waaronder een goede vriendin van me - en mijn jongere zusje. Wees niet bang, het huis is groot,” glimlachte hij. “Ik geef haar heus geen reden tot zoiets als dit,” zei hij toen ietwat beledigd. Hem werd gevraagd of hij haar ooit dik had genoemd en hij snoof. “Tegen de tijd dat ze bij mij aankwam, was ze al zo. Dat was dus nog voor haar broer stierf, waardoor ze bij mij leeft,” sprak hij toen. “En dat lag ook niet aan hem. Ze waren gewoon arm. Misschien dat het daarmee begon,” sprak hij toen.
‘Ik denk..’ hoorde hij de zuster zeggen, waarna de deur openging. “Wanneer mag ze naar huis?” vroeg hij. Hij was moe. Hij wilde hier gewoon weg.

Nadat ze het kommetje weer terug had gezet rekte ze zich even uit. Niet lang daarna voelde ze een hand op haar hoofd. Vervolgens hoorde ze een melding met dat hij er blij mee was. Ze keek even omhoog, naar hem en glimlachte.
Terwijl Destin dat wijf aan het oproepen was zodat Kathy kon douchen dook zij de kast in. Om random kleding eruit te trekken zodat ze zich daarna meteen kon aankleden. Ergens achterin het kastje wist ze een wit kort broekje tevoorschijn te toveren. Hé, nieuw. Nadat ze die naar achter gooide zocht ze naar iets anders. Toen ze niets kon vinden voor haar benen in het onderste plankje ging ze weer wat verder weg staan zodat ze wat overzicht had. Natuurlijk lagen die kniekousen weer wat te hoog voor haar. Ze liep terug naar de kast en sprong wat droogjes zodat het halve plankje naar beneden kwam en op d’r viel. Ze ging op haar knieën zitten en zocht in het kleine hoopje naar iets bruikbaars. Ze wist uiteindelijk een paarse legging eruit te trekken. Hè, en sinds wanneer had ze dat? Ze gooide ook dat naar achter zodat het ongeveer een meter naast het broekje belandde. Mooi. Ze gooide ze er van een afstandje weer in. Hetzelfde deed ze bij een topje en vestje. Eenmaal die op het mooie stapeltje gegooid te hebben zocht ze in alle kastjes opzoek naar ondergoed, want dat is nou eenmaal ook nodig. Nadat ze alles bij elkaar had gepakt liet de vrouw haar zien waar ze kon douchen, en ze legde haar uit dat je daar niks kon flikken, dat merkten ze uiteindelijk toch wel. Pervs.

Toen ze de deur openduwde met haar voet aangezien ze in haar ene arm een hoopje kleding en in de andere hand een borstel had waarmee ze d’r haar aan het doen was. In haar mond hing trouwens nog een verdwaalde tandenborstel. Toen Destin vroeg wanneer ze naar huis mocht keek ze de twee in de kamer nieuwsgierig aan. Ondertussen liep ze naar een random stoel om haar eerdere pyjama erop te dumpen. ‘Ze mag vanavond wel weg. Ik zal het overleggen. Zo spoedig mogelijk, natuurlijk.’ Kathy draaide zich om en er stond een grote glimlach op haar gezicht. “Echt waar? Jeej!” Ja, daar was ze blij om. Wist ze tenminste zeker dat ze geen naald meer in haar arm kreeg. Enge rotdingen. Afschieten die dingen. Verbranden, verbannen, van de aardbol vagen en al het andere wat je ermee kan doen om het ook maar te vernietigen. Terwijl de zuster de deur uit liep klom Kathy op het bed en keek even zuchtend om zich heen. “Hé.. Ik vraag me af hè.. Hoe zit het nu eigenlijk met school. Ik blijf zeker zitten, niet waar?” Ze keek hem even wat grinnikend aan. Ze wist zelf ook wel dat ze er ook pas halverwege het jaar op school kwam. En dan was ze ook nog eens een lange tijd absent geweest door dit. Ze dacht weer even na. “Ahhw, ik wil zo graag naar huis. Eindelijk weg hier. Haha.” Ze was er in ieder geval erg blij mee. Ondertussen bewoog ze een beetje droog heen en weer op het bed. Ze had een glimlach van hier tot Tokyo. Kathy herinnerde zich iets. Het was dik. Meer hoef ik niet te melden, je snapt wel waar ik het over heb. “Hoe is het eigenlijk met dikkie dik? Gaat het goed met hem? Is hij nog steeds zo dik? Ik mis hem ook wel..” Ze keek weer om zich heen. “Wat is er eigenlijk nog te doen in dit gebouw? Het is saai in dit kamertje.” Ja, dat was het inderdaad. Alleen maar een paar witte muren, wat stoelen, een gootsteentje en een bed. Nou, boehoe. Wat leuk zeg. Er moest op zijn minst iets zijn in dat gebouw iets te doen zijn dat vermakelijk kon zijn. Toch?

Destin trok een enorm kuthoofd toen Kathy aankwam. Oké. Nog geen nieuwe broek dus. Hij zuchtte. Ach ja. Deze was van gisteravond of zo. Hij overleefde het dus wel, maar toch. Hij pulkte droogjes aan zijn shirt en pakte het rode vest, wat hij er droogjes overheen trok. Wat een emo was hij toch. Nee, eigenlijk niet. Ondanks het feit dat hij vaak een zwarte broek en een zwart shirt met een rood vest – of iets in die stijl – aan had, leek hij totaal niet op een emo. Anders had hij waarschijnlijk ook niet zo gemakkelijk voor de klas kunnen staan. Hij grinnikte even droogjes.
De zuster zei dat Kathy diezelfde avond nog terug naar huis zou mogen en Destin knikte. “Dank u,” sprak hij glimlachend. Hij gaf veel om Kathy en was hier zelf heen gekomen en had best weg gekund, maar hij moest toegeven dat het een enorme opluchting was om weer naar huis te kunnen.
Kathy klom op het bed en vroeg hem hoe het zat met school en vroeg of ze zou blijven zitten. Destin knikte. “Ze wilden je nog door laten gaan als je heel veel in zou halen van de tijd die je had gemist dankzij alles wat hiervoor was gebeurd, maar nu is die tijd alleen maar kleiner geworden en is er nog meer wat je in moet halen, dus ik denk dat je het beter op kan geven voor dit jaar en er volgend jaar gewoon extra hard je best voor moet doen, zodat je het in één keer redt,” zei hij rustig. Hij hield voor zich dat hij haar bij zijn nieuwe baan goed in de gaten kon houden. Ook al was hij rentenier, hij verveelde zich door thuis en werkte graag als het geen vervelend werk was. Leraar zijn was wel grappig. Het waren zo ongeveer leeftijdsgenoten (de hoogste klassen, dan), dus zo erg was het niet.
Kathy meldde graag naar huis te willen en Destin glimlachte. Hij was blij dat ze het gewoon zag als haar thuis. Ze leek al minder depressief enzo over Bryan, dus dat zat wel goed. Hij keek even omhoog, maar keek haar weer aan toen ze begon over Dikkie Dik. Ik ben al niet meer thuis geweest sinds ik terugkwam uit Amerika, dus dat weet jij beter dan ik,” glimlachte hij.
Tot slot vroeg ze wat er hier nog te doen was. “Niets, zodat de gewonde en zieke mensen niet door het gebouw gaan rennen als een stel verliefde veulens,” sprak hij kalm. Hij glimlachte. “Als je je weer helemaal goed voelt, gaan we iets leuks doen. Begin maar alvast te verzinnen wat,” zei hij. “En oh ja. Ik moet nog een keer terug naar Amerika, maar daar kunnen we wel gelijk een vakantie van maken als het eenmaal zo ver is..” zei hij toen glimlachend. Florida, Malibu, Santa Monica.. Zo veel awesome plekjes in Amerika. Hurr.

Toen Destin Kathy antwoord gaf over dat ze moest blijven zitten keek ze meer blij dan iets anders. Ze had een hekel aan die mensen uit haar klas, niemand mocht haar. Andersom was trouwens hetzelfde. Ze hoopte er op zijn minst op dat die nieuwe mensen aardiger waren, en haar wat meer accepteerden. Toen hij begon over dat ze haar best moest doen keek ze hem even met een droog hoofd aan. “Nee.” Ze had nooit iets gedaan voor school, ze wou het ook niet. Elke les lag ze te slapen en in de pauze hing ze maar wat rond. In de avonden lag ze ook te slapen, ze was energieloos. Heel erg. Vooral tijdens schooldagen. Daarom hield ze zo van zondagen. Het enige wat je kon doen was de hele dag in je bed liggen zonder dat iemand gilde dat je eruit moest komen. Lifes good. Op een of andere reden was Kathy blij. Geen idee waarom, maar ze was blij. Dus ze wilde iets doen.
Destin legde uit dat hij er ook nog eens was sinds hij uit Amerika kwam, dus Kathy moest weten hoe het met hem ging. Ja, Kathy wist het natuurlijk beter. Ze had dat beest ook al weken niet meer gezien. “Hè. Das te lang. Moet jij dan niet terug naar huis om te rusten? Ik red me wel.” Ze knikte met een hele ongeloofwaardige te blije blik. Ze wilde hem weglokken, al was het maar vijf minuten. Ze wou op expeditie in dit gebouwtje maar van Destin zou dat nooit mogen. Of ze moest met haar ninja skills die kamer uit zien te banjeren maar dat zal toch niet werken. “Ben je wel al naar de wc geweest ofzo? Zover ik me kan herinneren niet. Moet je niet plassen?” Ze staarde hem even aan.
Hij praatte over dat ze niet over de gang konden rennen als.. Wat the fuck, verliefde veulens? Ze wist dat ze klein was maar dit was discriminatie. Toen ze realiseerde wat hij zei veranderde haar hoofd in een kruising tussen zo’n schrik smiley, een wtf face en een shock face. “Hè, Hee. Echt niet. We hoeven niet te rennen ofzo hoor. Echt niet.” Met een half rood aangelopen hoofd geen ze om zich heen, zoekend naar een uitweg. Ze vergat dat ze op het randje van het bed was gaan zitten en pleurde er dus vanaf. Haar benen lagen nog half op het bed, naja, ze staken meer uit. Daar was ze te klein voor. Arm klein veulentje. Ze hoorde Destin ondertussen praten over Amerika. Ze rolde half onder het bed, of kroop, of tijgerde. Het leek op alle drie. Wat zat er trouwens in dat eten, drugs? Was ze high ofzo. Het enige wat ontbrak was zo’n schril kutlachje. Maar dat deed Kathy niet. Ze kroop onder het bed vandaan en stond op. Waarna ze achteruit liep richting de deur. Destin met gespleten ogen aankijkend. “Be right back.”

Ze opende de deur en liep de hal op, een random kant op. Ze volgde de bordjes die haar naar een lobby wezen. Ze kon nog eens kiezen tussen een trap en lift ook. Ze koos voor de trap, want liften zijn eng. Toen ze bij de lobby aankwam zag ze dat er een restaurantje was. Er was zelfs een oma kapper en er stonden computers. Bij het restaurantje zat een winkeltje. Ze liep er naar binnen. Je kon er van die heliumballonnen kopen, chocola, ijsjes, swirls, knuffeltjes. Echt een ideale gift shop. Ze liep met haar blote voeten over de koude tegels weer terug naar de soort lobby. Vanaf waar ze stond kon ze zien dat er een fonteintje voor de deur van de ingang stond. Ze haastte zich erheen en ging op haar knieën op de leuning zitten, met haar gezicht naar het water toe. Ondanks dat het maart was, was het warm buiten. Terwijl ze zo ver ze kon herinneren nog aan het sneeuwen was buiten. Ze stak haar hand in het water. Vergeleken het warme weer was het enorm koel. Ook de frisse lucht na al die tijd deed haar goed. Ze ging weer goed staan en deed haar hand af aan haar vest. Ondertussen keek ze om zich heen. Waar zal ze heen gaan?