Great. Just... Great.

O P E N V O O R I E D E R E Z I E L

Haar hak was kapot. Geweldig. Geen wonder dat ze als een of andere manke oude vent liep, maar ze had niet anders gekund. Tijdens het wegsluipen was ze weer eens zo slim geweest om ergens tussen te komen, in paniek te raken en vervolgens onhandig te zijn door het maar kapot te maken. En nu was hij dus kapot, kon ze maar weer nieuwe gaan kopen. Hallo, het geld groeide haar niet op de rug. Had ze eindelijk weer wat geld, kon ze het gaan uitgeven aan nieuwe schoenen. Die heel plezierig haar wreef een beetje kapot gingen maken, rot schoenen, maar zonder zou niemand haar ooit geloven wat leeftijd betreft. Ze was immers een beetje aan de kleine kant, dus ze kwam al snel over als minderjarige. Maar de hakken zorgden dat dit alles werd verholpen en dan kon ze gewoon weer overkomen als zeven- of achttien jarige… Vrouw. Dinges. Nee, ze gebruikte het begrip niet graag.
Ze graaide een beetje in het tasje, haalde er een sjaal uit. Verachtelijke vent, had haar weer een rode vlek moeten geven in haar nek. Zonder enige moeite wikkelde ze het ding om haar nek. Het scheelde ook al een beetje wat de kou betreft. De kleren die ze aanhad waren nou niet echt warm, ze waren er enkel om bepaalde rondingen te accentueren zodat ze haar lichaam beter kon verkopen. Maar ze – Nee wacht, deed ze wel. Ze verkocht haar lichaam gewoon, zo simpel was het. Iedere avond opnieuw, altijd weer hetzelfde liedje. Maar ze kon niet anders. Als die trut van een moeder haar vader er niet had ingeluisd en als haar vader niet zo’n mietje was geweest dan zat ze nu vast niets te doen in die La Luna wijk. Maar nee hoor, zij moest weer arm zijn door al die sukkels die ze familie moest noemen en een beetje hoer spelen om geld te krijgen. Fantastisch, je kon niet om meer vragen.
Ze stopte uiteindelijk, trok de schoenen maar uit. Dit had ook geen zin en haar voeten waren nou ook weer niet zo poezelig dat ze niets konden hebben. Klanten zouden ze immers toch niet zien en ze weigerde om iets te doen voor iemand met een of andere vage fetisj, hè bah nee. Ze vond het al erg genoeg zoals het was, zou het liefste een gewoon baantje hebben. Maar ze was zo onhandig als de pest en werd overal gewoon ontslagen. Nu kon ze gewoon liggen en later iemands geld afpakken, meestal ook nog meer dan dat ze in eerste instantie had geëist. Deed ze altijd, was het minder gedoe. De dwazen kwamen er toch pas de volgende ochtend achter als zij allang weg was, spoorloos verdwenen.
Daar liep ze dan, hakken in haar handen en nogal gezellige kleren. Het was koud en ze was moe. Ze kon heus wel haar mannetje staan, dus als er nu iemand zou komen om haar lastig te vallen zou ze knappen. Echt waar, ze had er geen zin meer in. Het was al na twaalven en ze wilde gewoon naar haar appartement. En hoewel ze die plek ook haatte, zou het nu een hemel zijn. Een plekje waar ze niets hoefde te doen, helemaal niets.

Kippenvel tekende zich af op haar huid. Nou, de delen die ontbloot waren en dat waren nogal veel delen. Ze moest immers haar lichaam verkopen, dat kon niet als je gewoon een spijkerbroek droeg en een shirt. Geen enkele man zou daarin geïnteresseerd zijn, enkel lieve jongentjes die nog niet wisten hoe een echte vrouw was. Wat die te bieden had in tegenstelling tot haar. Het was waar dat ze nog maar vijftien was, maar ze was geprezen met mooie rondingen en de pil hielp haar daar ook nog eens behoorlijk mee. Ondanks dat ze niet veel geld had, moest en zou ze eraan komen. Gewoon omdat ze haar “werk” anders niet kon doen. Ze vond het al erg genoeg dat ze als een of andere zwerver moest rondlopen soms omdat ze dan eventjes een rust-week had, maar stiekem vond ze het ook weer fijn omdat het het beste smoesje ooit was om niet te hoeven werken.
Ze had het wel door dat mensen naar haar keken. Vrouwen met een verachtelijke blik, maar natuurlijk, en mannen… Dat waren mannen. Maar haar dienst zat er voor vandaag op en ze keken alleen maar. Dat kon ze wel hebben, zolang ze die vregge bekken maar hielden. Ze hoefde het niet te horen, de afkeurende woorden. Zelfs een fluittoontje van een willekeurig persoon zou er al voor zorgen dat die emmer overliep. Hij was tot op de rand toe gevuld, dat was hij altijd rond deze tijd van een dag. Ze was moe en had geen zin meer. Wat dat betreft was ze gewoon een normale werkster; ze haatte haar werk en werd er chagrijnig door. Dat had iedereen.
Een stem trok haar aandacht. God, nee. Welke idioot haalde het in zijn hoofd om haar nu aan te spreken? En dan ook nog wel met zo’n domme opmerking. Het is te koud, you don’t say. Ze draaide haar hoofd, haar kin evenwijdig aan haar schouder. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de… Jongen. Was het een jongen? Ja, aan zijn blik te zien wel. Een jongetje zelfs. Ze kende dat soort gasten maar al te goed, kon wel om ze lachen. Zielige jongetjes dat het waren, konden alleen maar dromen van iemand zoals haar in hun bed. Moesten het maar doen met vunzige porno op de schermpjes van hun computers. Aangezien ze er vanuit ging dat hij van hier was, dus deel uit maakte van haar klasse; de armen, had hij maar pech. ‘Dank je, Captain Obvious,’ grijnsde ze.
Als ze het had gekund had ze een schoen tegen zijn hoofd gegooid en dan ook nog wel die met de hak eraan, hopend dat het zijn oog zou uitsteken. Zou hem leren om zo naar haar te kijken, maar ze was van zichzelf te aardig. Ze kon niemand pijn doen en op school was ze ook gewoon een engeltje. Ze deed goed haar best en had zo haar… Vrienden. Alleen kon ze nooit afspreken, als ze toch eens wisten hoe ze achter de schermen was. Dan zou ze zich nooit meer op school kunnen vertonen. Onbewust liet ze haar blik over hem heen glijden, draaide zich een kwartslag. Ze was eigenlijk meer gefocust op zijn kleding dan echt op hem. Ja, ze had het koud en er was niets mis met lenen.
Uiteindelijk draaide ze zich volledig naar hem toe, liep op hem af. ‘En nu je het zo opmerkt,’ begon ze rustig, ‘Zou ik je wat willen vragen…’ Ze bleef vlak voor hem staan, maakte zich wat groter door op haar tenen te gaan staan en bracht haar mond vlak bij zijn oor. ‘Wat zeg je ervan als jij mij eens opwarmt?’ fluisterde ze, zocht met een hand naar de rits van zijn jas… Of vest. Ze had niet de tijd genomen om het verschil te zoeken. Ze had haar andere hand op zijn schouder geplaatst voor wat extra steun. Ze was hakken van tien centimeter gewend, dus dit was niets. Ze kon haar korte lengte wel bestrijden. Rits gevonden. Whoesh. Open. Nu moest hij eventjes meewerken en dan had zij zo dadelijk weer een nieuw jasje. Gratis spullen, altijd leuk.

Dom joch met zijn domme grijns. Zijn gedachtes zouden vast meer daaronder zitten, op die bewuste plek tussen zijn benen, dan echt daarboven in zijn hoofd. Maar ja, wat deed je eraan? Het hoorde bij de leeftijd en zij was wel de laatste die er iets over mocht opmerken, denkend aan wat zij deed voor de kotst. Wat verklaarde die gedachte dan dat hij een opmerking had gemaakt over de koude? Oké, misschien kon hij wel een beetje logisch nadenken, maar ze was geïrriteerd en weigerde om hem in een positief licht te zien. Hij had zijn mond moeten houden, de sul. Als hij eens wist hoe ze zich voelde… Het was een jongen. Jongens wisten nooit hoe meisjes zich voelden, behalve als ze homo waren of zo. Of metro, dan kon het ook nog wel. Maar hij zag er als geen van beiden uit, gewoon zo’n willekeurige jongen die de hele dag in zijn kamer zat. Zijn kleren niet waste en amper douchte, dat soort typjes.
Haar handen werden vastgepakt, liet zijn rits los. Meh, hij kwam echt van hier en hij wist ook nog eens hoe alles in zijn werk ging. Geen naïeve nieuweling dus. De jongetjes uit La Luna bleven nog het beste, de kwallen. Kakkers waren het, die opschepten over hoe vaak ze het wel niet deden met andere meisjes. Leugens, pure leugens. Het enige wat die bereikten was afwijzing. En als ze dan eindelijk een meisje kregen dat interesse toonde, nou was het bij haar allemaal gespeeld, dan wisten ze niet meer zo goed wat ze moesten doen. Opscheppen erover tegen hun vrienden, die blikken schenken van: “CHECK IT OUT, A CHICK IS HITTING ON ME.” Wat een dombo’s waren het ook. Het was zo gemakkelijk om mensen daar te zakkenrollen, ze kon iedere zak wel rollen van het mannelijk geslacht daar. Jong en oud. Het was kinderspel, alsof je een lolly van een baby stal.
Ze bleef op haar tenen staan, keek hem aan. Uiteindelijk beet ze op haar onderlip zoals alleen zij dat kon, als een echte hoer dus, sloeg haar ogen neer. ‘Wie zei dat ik je jas wilde?’ merkte ze uiteindelijk op. Bij een plan A hoorde ook een B en die had ze dan dus ook. ‘Er zijn zoveel andere manieren om het warm te krijgen, nietwaar? Maar je jas zit me in de weg, daarom moet hij weg.’ Ze liet zich weer zakken, ging op de gehele zolen van haar voeten staan. Ze dacht eventjes na, want plan B was nou niet echt volledig uitgedacht. Kon enkel maar wat dingen zeggen op puur geluk.
‘Ik heb geen jas bij me en mijn hak is kapot,’ legde ze uit, ‘Ik ga er niet vanuit dat je lijm bij je hebt of zo, zodat ik mijn schoen kan maken. Dus zou je me kunnen dragen? Mijn voeten doen pijn.’ Als hij ja zei was het goed, als hij nee zei had ze pech. En o wee als hij haar als een of ander prinsesje ging dragen als hij ja zei. Dan kreeg hij wel een klap, de sukkel. Hij had alleen maar oog voor haar borsten, dat wist ze nu ook wel, maar dat hadden alle jongens. Het leek net alsof die dingen een hypnotiserend effect hadden op jongens of zo. Ze wist het niet. ‘Of woon je hier in de buurt?’ Wie weet had hij het thuis wel, hoefde ze niet moeilijker te doen dan nodig.

De enige reden waarom ze er nog niets over had gezegd was omdat ze het gewend was. Het was overigens het eerste waar haar klanten naar keken, dus waarom zou ze er nog moeilijk over doen? Vroeger zou ze nog wel zo flauw zijn geweest om te vragen of hij er echt naar keek, maar ze was een soort van volwassen geworden. Ja, een soort van; want echt volwassen kon je het niet noemen. Ze bleef nog altijd die puber, dat kleine meisje. Die kant had iedereen diep in zich nog, dat kind. Sommigen wisten het gewoon wat beter te verbergen dan anderen, maar er waren geen uitzonderingen. Alleen vond ze persoonlijk mensen dat dat kind niet verborgen gezelliger dan die dat wel deden. Serieuze zakken dat het waren, alsof het ze zo goed maakte. Alsjeblieft zeg, het enige wat ze ervoor kregen was een frons die vooreeuwig in hun gelaat gegraveerd zou staan. En fronsen was lelijk, bij de meesten dan, dus zo positief was dat niet.
Hij lachte en ergens vond ze dat helemaal niet erg. Sterker nog: het klonk haar als muziek in de oren. Ze had altijd maar zo’n vieze lachjes aan moeten horen, waar ze gewoon van moest kotsen. Of die lachjes van die bitches bij haar op school, stomme kinderen die zich teveel meenden. Van haar part mochten ze allemaal sterven, ter plekken. En nee ze voelde zich niet schuldig door die gedachte; ze zou zich er zelfs doodgelukkig bij voelen als dat soort mensen van de wereld weg werden gevaagd. Mensen zoals die gast hier, die wel normaal konden lachen, mochten blijven. Dan zou ze wel een stuk minder klanten hebben, maar dat boeide haar niet. Dan werd het alleen maar duurder, hadden zij maar pech. Was haar schuld niet; bovendien, hun waren zo zielig om het te willen doen met een of ander hoertje. Kon zij niets aan doen.
De hint was vast wel overgekomen en als ze er eens over nadacht zou het helemaal niet zo erg zijn als alles achteraf toch niet zoals gepland ging. Want ze kon hem niet echt lelijk noemen, nee. Ze had lelijkere mensen gezien en ze deed het zowat dagelijks. Dus nog eentje meer kon geen kwaad, bovendien zou hij er later zelf voor betalen zonder het door te hebben. Zo werkte het krijgen van fooi ook altijd, pakte gewoon alles wat er aan geld zat uit de portemonnee van haar slachtoffers. Waar was ze ook al weer? O ja, hij was niet lelijk. Knap wist ze niet, maar in ieder geval niet lelijk en een stuk beter dan die vieze mannetjes. Een héél stuk beter.
Ze haalde haar schouders op. ‘Als het er niet blijkt te zijn improviseren we wel,’ merkte ze luchtig op, ‘Maar mijn appartementje is nog veel verder van hier en ik wil het je niet aandoen mij zo’n eind te dragen. Niet dat ik niet denk dat je het niet aankan, ik schat maar wat; heb je armpjes nog niet gevoel eh.’ Piggyride, jeej. Ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze ervan moest vinden, maar alles was beter dan verder sloffen op blote voeten. Ze maakte een draaiend gebaar met haar vrije hand, de riem van haar handtas op de plaats van haar ellenboog. ‘Nou, dan draai je om lieverd; zodat ik uiterst elegant op je rug kan springen.’ Ze kon wel springen, heel goed zelfs. En ze had een lenigheid waar een kat jaloers op zou zijn, dat waren dan weer de positieve dingen die je overhield aan al dat hoerengedoe. Vreemd genoeg.

Had ze verwachtingen? Nee, maar ze had wel een plan B en dat iets wat zelfs de kenners later pas zouden opmerken. Ze was van zichzelf nooit zo sluw geweest, eerlijkheid had voor haar een lange tijd het langst geduurd; maar tijden veranderen. Toen ze nog bij haar vader woonde, alles nog normaal genoemd kon worden, was ze een meisje geweest dat gewoon genoot van haar leventje. Ze had geen zorgen of wat dan ook en hoefde niets te doen om te overleven. In de watten werd ze niet gelegd, daar had haar vader niet genoeg geld voor; maar omdat hij niet wilde dat zij de na effecten van haar stiefmoeder ervoer werkte hij zo hard als maar kon zodat ze er niets van zou merken. Ja, het was haar stiefmoeder geweest die er vandoor was gegaan met het geld. Haar echte moeder was overleden nadat zij was geboren, dus dat was eigenlijk wel haar schuld en toch ook weer niet. Ze wist het niet en het deed er niet toe.
Ze trok een mondhoek ophoog, schonk hem een scheve grijns. Ze was dan wel het meisje dat altijd kuiltjes in haar wangen kreeg als ze breed glimlachte; ze wist ze altijd wel te verbergen. Gemeend glimlachen deed ze niet aan. Waarom zou je in godsnaam glimlachen als je zo’n klote leven had? Als ze een of ander verwend kindje uit La Luna was geweest had ze de hele tijd als een schaap zitten glimlachen, maar ze kende de andere kant van de wereld; die alles behalve leuk was. Kende je die eenmaal: dan werd glimlachen een stuk moeilijker. Als klein meisje had ze voortdurend een lachje op haar gelaat gehad, maar die leek nu voor eeuwig verdwenen te zijn. Hallo, ze was geen kleuter meer.
Rustig keek ze toe hoe hij zich omdraaide, bleef eventjes staan. O, meneertje was zo vriendelijk om zichzelf wat kleiner te maken zodat zij gemakkelijk bij zijn rug kon. Wat lief. Ze plaatste haar handen op zijn schouders, kon het niet laten om eentje schoon te maken door erop te kloppen. Ach, het moest maar zo. Ze had nu tenminste wel een soort van slaafje en niemand zou haar nu nog aanspreken met hem in de buurt. Vooral niet als ze hem gebruikte als… Vervoer. Ahem. Ze zette haar voeten naast elkaar, zette zich een beetje af en drukte zich op met haar handen op zijn schouders. Het ging meer automatisch, haar benen zo strak om zijn middel slaan, dan dat ze het echt zelf wilde. Tja, een paar jaar in de hoerenbusiness zorgde er wel voor dat je dat soort gewoontes kreeg. Jammer genoeg.
‘Ik zit. Of hoe je het wilt noemen,’ merkte ze nogal onnodig op, hij had het vast wel door. Ze liet haar handen verder naar voren glijden, haar schoenen in beiden handen; had ze nu vast zo voor zijn nek of zo. ‘Maak je geen zorgen schat, ’t stinkt niet. Ben geprezen met voetjes die niet kunnen zweten.’ Nee, dat schenen ze echt niet te kunnen. Het was vreemd, maar wel handig. Want als er een ding was wat smerig was, dan waren het zwetende stinkvoeten. Want voeten gingen stinken door zweet, toch? Bovendien had ze de dingen al een kwartier uit of zo, dus zelfs als haar voeten al stonken; de geur zou er allang uit moeten zijn. ‘Maar zeg eens; waarom ben jij zo lief?’ Hij wilde zijn jas niet weggeven, maar gaf haar wel een lift. Naar zijn huis nog wel en dat bestempelde ze als lief.

Oké, misschien was dat gebaar van zijn schouder schoonmaken iets te gemeen geweest; maar ze was net klaar geweest met een klant en voelde zichzelf ook al vies. Ze voelde zich altijd vies na een “dienst” te hebben gedraaid. Dus ze mocht nu toch wel een beetje zeuren? Ze wist dat ze zeurde en dat het eigenlijk dom was voor iemand die hier woonde om te zeuren over viezigheid, maar ze mocht toch wel haar momentjes hebben? Ieder meisje bleef diep van binnen een meisje. En zij was het vroeger toch wel heel anders gewend, schoner. En ondanks dat het zo lang geleden was had ze er wel gewoontes aan overgehouden. Man, wat had ze eigenlijk veel gewoontes en trekjes nu ze er eens over nadacht. Meestal vielen dingen je pas echt op als je er op ging letten en dat deed ze meestal als ze nadacht tijdens het voeren van een… Soort van gesprek met een ander, die ze overigens amper kende.
Hij had er op het eerste gezicht niet echt als uitgezien als een gast die haar iets zou aandoen. Zelfs voor verkrachting zag ze hem nog niet aan, ondanks dat hij zo had zitten staren. Juist omdat hij staarde zag ze hem er niet voor aan. De viezeriken die het wel zouden doen, keken juist naar alles en niet alleen naar borsten. Het was best vreemd… Ze noemde ze altijd borsten, maar bij die jongere meisjes waren het tieten. Zodra ze klein waren in haar ogen waren het tieten en zodra ze groot waren, waren het borsten. Waarom kwam die vreemde logica vandaan? En waarom dacht ze überhaupt na over dat soort dingen, ze was niet een of andere jongen die teveel tijd besteedde in zijn kamer, kijkend naar porno.
Ze grinnikte zachtjes bij het horen van zijn woorden. Als hij het zo zei, leek het net alsof ze met alles gezegend was; wat haar lichaam betreft. Het was gewoon lekker vrouwelijk en dat was alles wat men wilde. Nou, tot nu toe wel. Ze had het niet zo op mensen met een of andere fetisj, die stuurde ze zo weg. Vieze mensen moesten uit haar buurt blijven. Natuurlijk waren alle mensen die iets van haar wilden vies, maar die in het bijzonder. Hoe werd je in godsnaam zoiets? Ja, een iets. Ze zag ze niet meer als mensen, ze waren zo onmenselijk als wat met hun vreemde verlangens. Ze kreeg er gewoon rillingen van. Zelfs nu kroop er een koude rilling over haar rug bij de gedachtes eraan.
‘Dus je wilt daarmee zeggen dat je lief ben van aard?’ merkte ze nogal dom op, maar wat had ze dan ook aan zijn woorden. Ze ontspande haar benen, want zo zwaar kon ze nou ook weer niet zijn. Ze legde haar kin op een van haar bovenarmen, liet haar oogleden een beetje naar beneden zakken. ‘Dat vind ik stiekem ergens best aantrekkelijk,’ fluisterde ze. Eigenlijk had ze moeten lachen om het niet verkeerd over te laten komen, maar ach… Ze was moe en viel bijna in slaap zo. Het was dus saai. En stiekem zou het wel grappig zijn als hij het verkeerd opvatte, altijd leuk om bepaalde reacties van personen te zien.
De eeuwige leeftijdsvraag. Ze moest er altijd wel om lachen. ‘Zeventien,’ loog ze zonder enige moeite. Het was nogal onwerkelijk om te zeggen dat je vijftien bent als hoer. Bovendien zou ze daar al haar klanten mee wegjagen. Eerst had ze gezegd zestien, later had ze zeventien geprobeerd en tot daar geloofden ze het. Want achttien kon ze nog niet voor door, jammer genoeg. Kon je zien wat een beetje make-up voor effect kon hebben op je uiterlijk. ‘En nu kaats ik de vraag terug door te zeggen: En jij dan?’ Het was ergens best komisch, en ook vreemd, dat er eerst naar een leeftijd werd gevraagd en niet naar een naam of zo. Maar ja, het boeide haar eigenlijk niet zoveel. Ze zou hem, als ze eenmaal weg was, waarschijnlijk toch nooit meer zien. Zo gingen dat soort dingen.

Hij was wel een giechelkont zeg, de meeste reacties die hij gaf begonnen met gelach of hij grinnikte een beetje. Ergens was het vreemd om een jongen te horen grinniken, ze wist niet waarom. Waarschijnlijk door die baard in hun kelen, of zo. Het klonk zo lomp in haar oren. Nou kon ze gegrinnik over het algemeen al moeilijk harden, ook bij die echte giechelkonten bij haar op school. Zaten aan een stuk door te kletsen tijdens de uitleg, om dan vervolgens te gaan van: “Meneer ik snap het niet.” Ja, let dan ook op domme kinderen. Ze was dan wel een hoer, maar ze was zo eentje die geen andere keus had. Die het enkel deed omdat er niets meer over was gebleven, maar die het dolgraag zou willen veranderen. Ze zou dolgraag een ander beroep willen uitoefenen, maar ze bleef onhandig. In de horeca werd ze overal ontslagen omdat ze iedere keer wel een bord kapot maakte of iets dergelijks – zelfs al moest ze de afwas doen. Als verkoopster typte ze altijd dingen verkeerd in de kassa en als ze schappen opnieuw moest vullen liet ze ook altijd alles vallen. Ze wilde het wel goed doen, maar het ging niet. En dan hield het ook wel op.
Ze konden dus niet zeggen dat ze het niet had geprobeerd. Ze had misschien juist iets te veel geprobeerd en uiteindelijk was ze maar hier geëindigd. Het was best zielig dat ze dit dan nou weer wel kon, maar dat kwam gewoon omdat het instinct was of zo. Je deed het meer automatisch dan dat je er echt aan dacht. Bovendien hoefde ze in de meeste gevallen gewoon te liggen en het uit te zitten… Liggen… Je snapt me wel. Misschien dat ze het daarom kon, omdat ze meestal niets hoefde te doen. Oké, nou waren er soms van die mensen die per se iets anders wilden; dan moest ze wel wat doen. Het was als nog gemakkelijk. Hoe je het ook wendde of keerde en het was het enige wat ze nog kon doen. Het enige waarmee ze nog wat geld kon verdienen, dus dan maar doen.
‘Pas als ik gaap mag je zeggen dat ik moe ben,’ merkte ze op, met een stem niet harder dan een simpele fluistering. Waarom zou ze harder praten dan nodig? Wie weet zou ze hem nog doof maken als ze haar stem zou verheffen en dat moesten ze ook niet hebben. Dove mensen waren sowieso altijd irritant, of mensen met een slecht gehoor. Kon je keer op keer herhalen wat je bedoelde maar ze zouden het nooit snappen. ‘En weet jij zeker dat je niets ophebt? Giechelkont.’ Het was duidelijk, vooral nadat ze dat ene woord uitsprak, dat ze het ergens irritant vond. Zijn lach was niet aantrekkelijk, dus waarom gebruikte hij hem dan nog?
Ah, meneertje was dus zeventien. Ergens vond ze het logisch en ergens leek hij ouder dan zeventien. Was het belangrijk? Nee, het zou wel. Het was wel een typische leeftijd voor zijn handelingen en dat gestaar. ‘Wat kun je wel normaal noemen in deze buurt? Het verbaasd me dat er nog niemand vermoord wordt en dan bedoel ik dagelijks.’ Ze ontweek het ergens, om een antwoord te geven. ‘En als al je opties opraken neem je vreemde beslissingen…’ Haar stem werd nog zachter, alsof het een kaars was die langzaam doofde. Het licht steeds zwakker werd. ‘Sinds wanneer heb ik eigenlijk gezegd dat ik deel zou nemen aan je verhoring?’ Ze wilde het er gewoon niet over hebben, want ergens lag het weldegelijk gevoelig en dan best wel heel erg.

Best triest kon je het noemen. Ze kende best veel mensen, maar ze verdwenen allemaal vroeg of laat. Je kon gerust zeggen dat ze de hele wereld kende, ze had wel ieder type persoon ontmoet zo onderhand. En daarom keek ze ook nergens meer van op, het was allemaal niet meer speciaal. Het was hoe je leven in elkaar zat, wat je ermee deed. Je had opgevers: die zouden alles gelijk opgeven wanneer het moeilijk werd. Dan had je ook nog de doorzetters: die leken juist de moeilijke situaties op te zoeken, alsof ze zich verveelden en zich daar maar mee bezighielden. Zij had geen vrije tijd, maar was geen opgever. Als ze er echt eentje was geweest was ze hier allang niet meer. Want geef toe; wie zou haar leven nou vrijwillig willen leven? Niemand. Helemaal niemand. Want het was alles behalve leuk of comfortabel.
Alcohol? Stiekem was ze nog minderjarig, maar ze wist dat ze niet meer zou groeien. Dus waarom zou ze er nog vanaf blijven? Het gaf haar een fijn gevoel, als ze licht aangeschoten was en het was moeilijk voor het meisje om zich nog echt plezierig te voelen. Als de gozer echt een of andere sterke drank in zijn appartement had zou ze waarschijnlijk niet aarzelen om ervan te drinken, het gaf haar een goed gevoel; dat kon je toch niet als slecht bestempelen? Zij kon het in ieder geval niet, deed het daarom ook niet. Wat maakte het haar uit dat je longkanker kreeg van sigaretten? Niet dat ze rookte, maar het was haar eigen keuze. En ze leidde liever een kort plezier leven, dan een lang leven vol lijden. Dat was toch logisch?
‘Mevrouw harde werkelijkheid zal je bedoelen,’ snoof ze, ietwat beledigd. Ze was geen chagrijn, nee. Ze zag gewoon de zonnige kant van het leven niet meer in, dat was alles. En dat je serieus was, hoefde toch niet te betekenen dat je gelijk een chagrijn was? Bovendien; ze was nu niet een hoer, ze was Elysia. Kortom; ze vond zijn domme grapjes niet leuk en deed alles om er profijt van te maken. Gebruikte haar charmes niet om klanten te lokken, gebruikte ze gewoon niet meer. Welke charmes eigenlijk? Nou ja, ze bleek ze te hebben volgens haar klanten. ‘En er is niets mis mee, maar ik snap je gewoon niet.’ En dat irriteerde haar ergens, dat hij zo vrolijk was. Was ze jaloers? Ja, stiekem wel. Zij kon niet lachen zoals hij, gemeend. Dat kon ze gewoon niet meer. Als je toch niets positiefs in je leven had… Hoe kon je dan nog wel blij zijn?
Ze fronste bij het horen van zijn reactie. Informatie verzamelen? ‘Ben je een detective of zo?’ vroeg ze, overduidelijk sarcastisch. Want als hij er echt eentje was geweest; dan was hij niet alleen veel te jong geweest, maar dan wist ze ook niet eens wat hij hier deed. Ga een beter leven zoeken met je geld of zo. Hij had gelijk, niemand had haar geforceerd antwoord te geven; maar ergens voelde het onbeschoft als ze het niet deed. Vooral omdat hij haar gewoon zonder te protesteren naar zijn appartement droeg, dan was het laatste wat ze kon doen weigeren om antwoord te geven. ‘O, trouwens,’ begon ze uiteindelijk maar, wilde het er niet meer over hebben, ‘Over die alcohol, was die van jezelf?’ Want ze had eigenlijk wel zin in iets en haar keel was ook al zo droog als maar kon.

Misschien kon ze hem wel als voorbeeld zien, qua gedrag. Ze was veel te serieus en chagrijnig voor haar leeftijd en dat wist ze ook wel; maar kom op, als je toch iedere avond opnieuw met een of andere vadsige vent moest slapen om rond te komen dan mocht je best nukkig gaan doen. Ondanks alles had ze het nog best goed in vergelijking met sommige andere mensen hier, ze had genoeg geld om te blijven leven. Laten we het zo zeggen. Ze leefde eigenlijk een beetje als een doorsnee student, die dan net wat meer op zijn of haar geld moest letten. Veel kleren had ze niet, maar het boeide haar ook niet. Als je genoeg had voor twee weken was het goed; want meestal waren mensen dan allang vergeten dat je diezelfde kleren een week terug ook had gedrag of zo. Blinde kindjes ook.
Haar mondhoeken krulden zich omhoog. Het was een leugen, zo dom was ze nou ook weer niet om daarin te trappen; maar oké, ze zou meewerken. Kreeg hij ook weer zijn zin. ‘Politieagent? Leuk.’ Droge reactie, wist ze zelf ook wel, maar wat moest ze anders doen? Van zijn rug afspringen en wegrennen? Pff, ze wist toch dat het niet zo was dus waarom nog moeite doen? ‘En waarom moet ik dan mee naar het politiebureau meneertje?’ Voor zover zij wist had ze niets verkeerd gedaan, zij kon er niets aandoen dat ze hoertje moest spelen om geld te krijgen. Hadden die andere mensen van normale bedrijven haar maar niet moeten ontslaan.
‘Tja,’ begon ze nogal luchtig, ‘Als ik toch al naar het bureau moet wil ik er het liefst een plezierig ritje van maken.’ Als ze dronken was had hij misschien nog wel een betere reden om haar mee te nemen naar dat zogenaamde politiebureau in de vorm van zijn appartement. Ze kon niet ontkennen dat ze er ergens nieuwsgierig naar was, hoe het eruit zou zien. Want zelfs in de armste klasse had je weer bepaalde sub categorieën; de mensen die nog net rondkwamen, degene die tonnen hoge schulden hadden en de zwervers. Zij behoorde tot de eerste, grappig genoeg. Misschien omdat ze daadwerkelijk dit hol wilde ontsnappen. Het was een vreselijke plek en ze weigerde hier langer te blijven dan nodig.
Haar ogen werden groter, kon het niet helpen dat ze haar bovenbenen weer strak tegen zijn middel opduwde. Waarom moest hij dan nou weer doen? Was zijn greep dan werkelijk zo slap? Ze had eigenlijk niet gevoeld dat ze naar beneden gleed… Waarschijnlijk deed hij het gewoon voor haar reactie. Ze kende zat meisjes die gelijk helemaal spastisch gingen doen als zoiets gebeurde. Troela’s waren ‘t. Ze slaakte echter een zachte zucht bij het horen van zijn echte antwoord. ‘Jammer, ik keek er wel naar uit… Maar zijn we er al bijna? Mijn benen beginnen te slapen.’ Zeur zeur. Eerst zeuren dat hij haar moest dragen, deed hij dat was het ook weer niet goed. De arme ziel, maar ach zo zielig was hij nou ook weer niet; want ze had er niets tegen dat hij naar haar bewbs keek. Ze beschouwde het ergens als een compliment en van jonge mensen kon ze het hebben. Oude ventjes moesten oprotten, serieus. Vieze pedo’s.

» Sorry lieverd D:
» Was eventjes alles wat Fairytale betreft vergeten ._.