Bitter lemon

Ze wou het niet. Naar Caborca Middle School gaan was niet een van haar eigen keuzes, maar die van haar nieuwe 'pleegouders'. Haar echte ouders waren een maand geleden dood gegaan door een of ander ongeluk – en om een of anders stomme reden mocht zij niet eens weten wat er gebeurt was – en nu moest ze zich begeven onder mensen van haar leeftijd, die ze nu al niet mocht. Thuisscholing was gewoon veel simpeler, dan kreeg ze geen problemen met andere mensen en kon ze zich gewoon helemaal concentreren op het leren, terwijl op Caborca Middle School er vast door de klas werd geschreeuwd of wat dan ook. Oh, ze had de verhalen allang gehoord, anders dan had ze er niet zo tegen op gekeken. Er ontsnapte een zucht uit haar mond terwijl ze naar de lange gang keek. Oh fijn. En nu verwachtten ze zeker van haar dat ze helemaal de weg naar haar kamer zou vinden. Waarom was er gewoon niet iemand die aardig genoeg was om haar te ontvangen op deze Middle School en dat ze gewoon uitleg kreeg over alles en dat ze naar haar kamer werd gebracht? Het enige wat ze al thuis had gekregen, was een informatieboekje waarin stond wat er haar allemaal te verwachten stond. Stomme pleegouders. Een tweede zucht kwam uit haar mond, terwijl de eerst geïrriteerde blik een nogal angstige blik werd. Straks dan waren er van die vreemde mensen die haar lastig gingen vallen... Haar hand omklemde de donkerbruine koffer die ze vast hield. Straks dan raakte ze hier eeuwig verdwaalt. Hoe groot was dit gebouw eigenlijk? Luna probeerde wat moet bijeen te schrapen en zette een paar stappen waarbij haar blauwe jurk zachtjes heen en weer bewoog, maar ze stond meteen weer stil. Alle moed leek door haar schoenen te zakken en nerveus keek ze de gang door, terwijl er rillingen over haar lichaam ging. Oh god. Zou dit in godsnaam nog wel goed komen? Misschien kwam er wel iemand langs ofzo, die haar de weg kon wijzen. Ja, ze ging gewoon wachten totdat iemand langs kwam of haar zou gaan zoeken. En wat als ze haar helemaal niet gingen zoeken? Ze beet op haar lip en hees zich op de vensterbank. Haar koffer zette ze tussen haar benen neer, aangezien er altijd iemand kon langsrennen die het ding zou meenemen of wat dan ook. Bah, ze vond het nu al niet leuk meer. Ze wou het liefst gewoon naar huis.

De blauwe ogen van de jongen stonden gericht op zijn telefoon, waarop een smsje te lezen was van één van zijn klasgenoten. Hij zou vandaag eigenlijk enkel een blokuur biologie en een uur scheikunde hebben, maar aangezien biologie uitviel aangezien die man in het ziekenhuis was met zijn vriendin - of iets in die zin - hadden ze het uurtje scheikunde cadeau gekregen. Helaas las hij die sms nu pas en was hij nu dus op school. Hij had geen zin om gelijk terug naar huis te gaan, dus besloot hij gewoon even rustig een rondje te lopen, om te wachten tot de pauze zou beginnen zodat hij die met mensen die hij kende door kon brengen. Dan ging hij daarna wel terug naar huis. Al zou hij zich daar nog erger vervelen dan hier. Misschien even het centrum in dan, hij moest toch nog wat dingen hebben..

Na de pauze doorgebracht te hebben met twee andere meiden en één jongen die een jaar hoger zat dan hij, hadden ze afscheid genomen en had hij even een kort gesprek gehad met een leraar over een toets die hij nog moest inhalen, aangezien hij de afgelopen week afwezig was geweest in verband met ziekte. Hij had gevraagd of hij het vandaag in mocht halen, maar schijnbaar had die man zijn toetsen niet bij. Nu mocht hij het de volgende les doen. Ook goed.
Iemand die hij nog nooit eerder had gezien viel hem op toen hij beneden in de gang liep. Het was zeker geen lelijkerd. Haar haren hadden twee verschillende tinten en haar ogen hadden een mooie, blauwe kleur. Haar kledingstijl was wat apart. Vooral aangezien er op deze school een uniform verplicht was. Nieuw, dus. Dat verklaarde echter nog niet waarom ze een koffer bij had. Want, wie nam er nou een koffer mee naar school? Behalve als ze in de dorms zou overnachten. Dan zou het wel kunnen. Er was een kleine dorm in de buurt van deze school voor de mensen die van ver kwamen, maar daar waren hooguit tien kamers bezet op het moment, al kon dat altijd meer worden nu de mensen veel naar dit gebied trokken. Hij zuchtte even. Hij hield niet van drukte, noch van mensen. Espers konden hem niet verrassen door zijn kracht, maar mensen voelde hij totaal niet aan.
Hij snoof eventjes zacht. “Hallo,” sprak hij zacht, waarna hij een glimlach op zijn gezicht zette en het meisje aankeek. “Mijn naam is Shou. Derdejaars,” sprak hij toen vriendelijk. Hij was geen gemeen type, noch zou hij ook maar enige arrogantie tonen naar mensen of Espers. “Je bent nieuw hier? Kan je vinden wat je zoekt?” vroeg hij toen.

Het duurde niet lang voordat ze voetstappen hoorde. Haar ogen staarden naar de schim in de verte die langzamerhand haar kant op kwam. Ze kon het niet echt goed zien wat het was, de wie maakte niks uit aangezien ze hier toch niemand kende. Een beetje ongemakkelijk bewoog ze heen en weer, waarbij haar twee lange staarten met de strikken er in zachtjes heen en weer wiegden. Gelukkig kwam er iemand langs, het zou niet leuk zijn als ze een eeuwigheid moest wachten omdat dit kasteel zo groot was. Aan de andere kant was ze bang dat het een of ander vaag figuur was. Ze bekeek het figuur wat beter en duwde zichzelf van de vensterbank af, zodat ze weer op haar voeten stond. Het was een jongen, blond haar. Ze zette een kleine stap achteruit toen de jongen op een paar meter afstand bleef staan. Ughe.
'Hallo.' werd er zachtjes gezegd. 'Mijn naam is Shou. Derdejaars.' Luna beet op haar lip. Straks dan zei ze iets verkeerd ofzo en dan kreeg ze de hele school achter haar aan. Daar zat ze ook op te wachten. 'Je bent nieuw hier?' Ze knikte. 'Kan je vinden wat je zoekt?' Haar ogen vertrokken bijna tot spleetjes, maar ze wist zich in te houden en glimlachte lichtjes. Luna zuchtte. Dat wist ze juist niet.
'Geen idee.' zei ze zachtjes. Ze sloeg haar armen over elkaar toen er een koud briesje door de gang ging. Ze had beter iets warmers moeten aantrekken, bah. 'En mijn naam is trouwens Luna. Ook derdejaars.'

Het was grappig hoe sommigen op je reageerden. Het gebeurde hem weleens dat sommigen heel apart op hem reageerden, alsof hij één of andere bedreiging vormde, terwijl hij toch alles behalve dat was. Hij zou het niet voor elkaar kunnen krijgen om iemand echt pijn te doen, daar had hij een te groot schuldgevoel voor. Hij zag er ook niet echt uit als iemand die wat van plan was, al was zijn keldingstijl op het moment niet te zien door het schooluniform. Op het moment had hij het jasje open, maar meestal zat die dicht, wat meestal iets was wat die brave knullen deden. Verder natuurlijk zijn grootte. Zijn één meter zesenzestig was nou niet echt angstaanjagend. Zijn blonde haar en blauwe ogen maakten het onschuldige aanblik compleet. Bovendien kon hij niet eens gemeen kijken. Hij probeerde het wel eens, maar dat kwam dus niet echt eng over of zo.
‘Geen idee,’ sprak het meisje. Was ze niet goed ingelicht over deze school? Hij zuchtte. De school stond er wel om bekend om nieuwelingen niet goed te begeleiden. Ze moesten naar het kantoor van de directeur, maar die was op de eerste verdieping en de meesten bleven haken op de begane grond.
Ze stelde zich voor als Luna, ook een derdejaars. Luna? Zo heette een gebied hier. La Luna. Waar hij woonde. Hij glimlachte lichtjes. “Mooie naam,” sprak hij kalm. Hij zag hoe ze het koud scheen te hebben en fronste lichtjes. Hij had geen vest noch jas bij zich op het moment, dus had hij niets om haar te geven. Ughe.
“Die koffer. Je woont hier niet dichtbij, of wel?” vroeg hij kalm. “De meeste leerlingen slapen gewoon thuis aangezien ze dichtbij wonen, maar er zijn een aantal die in de dorms slapen. Als je dat van plan bent, moet je eerst even naar de directeur en dan zal hij je alles uitleggen, om vervolgens iemand van de Council je te laten brengen naar de dorms,” sprak hij. Het kon ook zijn dat ze van een heel ander soort school kwam en dat ze die koffer niet bij had voor het slapen, maar gewoon allemaal extra zooi bij zich had. Wist hij veel.
“Oh, ja. Weet je al in welke klas je bent ingedeeld? We hebben hier twee 3VMBO klassen en één 3HAVO klas,” sprak hij kalm. Als ze HAVO deed, stond het dus al vast dat ze in klas 3HA zat.

Waarom vatte de meeste mensen het zo verkeerd op? Het was gewoon vreselijk irritant. Als mensen juist net zo dachten als haar, of een beetje, dan zouden ze haar wel begrijpen. Maar nee hoor, iedereen moest altijd zo ingewikkeld doen. Als mensen haar nou beter begrepen, had ze thuis ook allang vrienden gemaakt. Nu keken ze haar thuis juist na en lachten ze haar uit. Niet dat het haar veel boeide ofzo. Het was alleen een beetje irritant. Vooral als ze zelfs maar probeerden om haar te begrijpen. Nou ja, het was wel aardig dat ze haar probeerden te begrijpen, maar niet als het juist niet gemeend was en ze deden alsof ze een of andere trol was ofzo. Haar blik ging naar haar jurk en ze streek hem een beetje glad. "Mooie naam." sprak hij kalm.

"Die koffer. Je woont hier niet dichtbij, of wel?" Vroeg hij, nog steeds op zijn kalme toon. "De meeste leerlingen slapen gewoon thuis aangezien ze dichtbij wonen, maar er zijn een aantal die in de dorms slapen. Als je dat van plan bent, moet je eerst even naar de directeur en dan zal hij je alles uitleggen, om vervolgens iemand van de Council je te laten brengen naar de dorms." sprak hij. "Oh, ja. Weet je al in welke klas je bent ingedeeld? We hebben hier twee 3VMBO klassen en één 3HAVO klas." sprak hij kalm.

"Ik woon(de) hier niet dichtbij." Zei ze een beetje kortaf, aangezien ze het niet langer uit kon rekken. Nou ja, het kon natuurlijk wel maar daar had ze gewoon geen zin in. Haar blik gleed naar de jongen, maar al snel weer de gang door, kijkend of er meer mensen zouden langs lopen. Hopelijk geen vreemde gozers ofzo. Eén vreemd iemand was al genoeg op haar eerste dag. "En nee."

Het meisje meldde hier niet dichtbij te wonen. Althans.. Ze woonde hier niet dichtbij. Met de nadruk op de -de. Dat hield dus in dat ze hier nu wel dichtbij woonde. Zijn blik gleed naar haar perfecte lange haar en de dure kleding die ze aan had. Geen armoedzaaier dus, zoals ze het bij hem thuis noemden. Ze zag er te rijk uit voor New Salem, maar het kon zijn dat ze hier alleen ging wonen en dat zo’n huis meer dan voldoende was. Hij en zijn zus woonden in een veel te groot huis, maar dat kwam omdat het ooit van het hele gezin was, maar nu alleen nog van hun twee, de bedienden en hun vader die besloot eens in het jaar eens langs te komen en te klagen over van alles en nog wat. Hij was niet zo gek op zijn vader en miste zijn moeder ook niet echt, omdat hij haar nooit goed had gekend. Dat was wat hij het meest haatte aan haar dood. Hij had nooit de kans gekregen de vrouw te kennen die hem het leven had gegeven en de vrouw waar zijn zus ‘s avonds met een glimlach en tranen in haar ogen over sprak. Het ergste was nog dat hij wist haar nooit te kunnen leren kennen, even als de vader die zijn vader toen was. Aardig, verzorgend.. Dat zou hij nooit te zien krijgen en dat spijtte hem.

Ze zei niet te weten in welke klas ze zat en hij schrok wakker uit zijn gedachten. “Als je op het HAVO zit, dan staat het al vast dat je in klas 3HA komt. Zit je op VMBO, kom je in 3VR of 3VS,” glimlachte hij. “Dan kan je denk ik nog het beste in 3VR zitten, waar ik dus in zit. De mentor is op het moment niet aanwezig, dus dan heb je vandaag ook vrij aangezien de enige lessen vervallen zijn,” sprak hij kalm. Zijn mentor was like vier jaar ouder dan hij. Best ernstig. Maar goed. Hij gaf goed les, dus dat kwam wel van pas. “Waar woon je dan, als ik het vragen mag? Je lijkt me een type te rijk voor New Salem, dus ik zou verwachten dat we in dezelfde buurt - La Luna - wonen,” zei hij toen met een glimlach. Hij mocht haar wel, al wist hij niet of dat wederzijds was. Het leek hem een aardig meisje. “Ik wil wel even met je langsgaan bij de directeur, als je dat wil? En.. Weet je de weg vanaf hier naar waar je woont al?” vroeg hij glimlachend. Het kon zijn dat ze opgehaald werd, wist hij veel. Sommigen gingen met de trein of bus of whatever en het gebeurde vaak dat nieuwen in de verkeerde bus stapten en voor het natuurgebied terecht kwamen.

Een beetje ongemakkelijk stond ze daar. Kon ze de jongen wel vertrouwen? Was het niet zo'n figuur dat er hartstikke cute uit zag maar van binnen gewoon puur evil was? Hier in de gang voelde het juist veilig, dan wist ze dat ze hier gewoon was. Als ze verder zou gaan lopen, zou ze alleen maar nog meer gedesoriënteerd raken en dat was niet waar ze op zat te wachten. De ogen van de jongen keken langs haar heen, maar uiteindelijk weer naar haar toe. Maar... Ze wou niet weg. Ze wou niet de weg kwijt raken. Ze vertrouwde hem niet eens. Ze wou eigenlijk gewoon naar huis, weg van deze onbekende plek. Waarom snapte hij dat gewoon niet?

'Als je op het HAVO zit, dan staat het al vast dat je in klas 3HA komt. Zit je op VMBO, kom je in 3VR of 3VS.' glimlachte hij. 'Dan kan je denk ik nog het beste in 3VR zitten, waar ik dus in zit. De mentor is op het moment niet aanwezig, dus dan heb je vandaag ook vrij aangezien de enige lessen vervallen zijn.' sprak hij kalm. 'Waar woon je dan, als ik het vragen mag? Je lijkt me een type te rijk voor New Salem, dus ik zou verwachten dat we in dezelfde buurt - La Luna - wonen.' zei hij toen met een glimlach. 'Ik wil wel even met je langsgaan bij de directeur, als je dat wil? En.. Weet je de weg vanaf hier naar waar je woont al?' vroeg hij glimlachend.

Elyssa schudde haar hoofd. 'Neuh. Ik blijf hier wel.' zei ze nogal koppig. Ze zou en moest hier blijven, totdat ze zelf wist waar ze heen moest. Punt uit.

Het meisje antwoordde dat ze hier wel bleef en Shou fronste. Hij leunde tegen de muur aan en keek het meisje vanuit zijn ooghoeken aan, waarna hij naar het plafond keek en even zuchtte. “Ik zou je graag brengen, hoor,” glimlachte hij. “Het is altijd gezellig om nieuwe mensen op deze school welkom te mogen heten en ik hoop ook zeker dat je je hier zult vermaken,” sprak hij toen. “Natuurlijk zal ik je nooit dwingen om naar de directeur, noch naar iemand en/of iets anders, te gaan,” zei hij toen. “Ik heb vandaag toch alleen nog maar uitval, wat inhoudt dat ik nu les zou moeten hebben, maar me nu kan gaan zitten vervelen,” zei hij toen en hij zuchtte. Hij had wel vrienden, maar die zaten gewoon thuis en hij had geen zin om nu naar ze toe te gaan, dus hield hij het maar op vervelen. “Dus als ik je ergens mee zou kunnen helpen, zou ik dat maar al te graag doen,” zei hij toen. Niet alleen omdat ze nieuw was, trouwens. En ook niet enkel omdat hij gewoon een zorgzaam type was. Hij was en bleef een jongen, ondanks alles, en ze was knap. Dus ja. Al ging het hem er meer om dat iedereen hem mocht en dat hij gewoon iedereen van dienst kon zijn. Dat was echt belangrijk voor hem. Hij wist zelf niet eens waarom. Gewoon omdat het kon, of zo. Het kon in ieder geval geen kwaad, al raakte hij er zelf wel gestresst door soms als hij te weinig aan zichzelf dacht. Stom kind dat ‘ie was. Ach, dat gebeurde niet zo heel vaak meer en hij kon het wel aan. Door anderen had hij een prettig leven vol vrienden, dus ze waren het waard.

Snapte de jongen dan niet dat ze niet iedere vreemde hier op deze vreemde plek vertrouwde? Waarom vertelde hij haar gewoon niet de weg en ging ze ongeveer die weg volgen, voorzichtig kijkend of hij haar wel de goede kant op stuurde? Dat was gewoon veeeeel beter en vertrouwbaarder. De jongen trok een wenkbrauw naar haar op als reactie op haar antwoord. Wat? Was het zo erg dat ze mensen niet snel vertrouwde? Tss, die spoorde ook niet.
'Ik zou je graag brengen, hoor.' glimlachte hij. Ze perste geïrriteerd haar lippen op elkaar en schudde haar hoofd. 'Het is altijd gezellig om nieuwe mensen op deze school welkom te mogen heten en ik hoop ook zeker dat je je hier zult vermaken.' sprak hij toen. 'Natuurlijk zal ik je nooit dwingen om naar de directeur, noch naar iemand en/of iets anders, te gaan.' zei hij toen. 'Ik heb vandaag toch alleen nog maar uitval, wat inhoudt dat ik nu les zou moeten hebben, maar me nu kan gaan zitten vervelen.' zei hij toen en hij zuchtte. Ja, dat zou ze wel gaan doen als het nodig was. En dat was het nu dus niet. Punt. 'Dus als ik je ergens mee zou kunnen helpen, zou ik dat maar al te graag doen.' zei hij toen. 'Dus je denkt alleen maar aan jezelf en aan je... hoe je het ook wilt noemen, en wilt gewoon heel populair worden door nieuwelingen hier te helpen? Oké...' Toch vertrouwde ze hem nog steeds niet. Oké, ze verwachtte niet dat hij haar van de trap af zou duwen – wat eigenlijk wel zou kunnen maar dat liet ze achterwege - maar toch was het logisch dat je niet elke vreemde die je tegenkwam vertrouwde. Ze ging op de vensterbank zitten met haar armen over elkaar, wiebelde wat met haar benen.

Hij wist dat je woorden anders opgevat konden worden door anderen, aangezien ze niet wisten wat je exacte gedachten waren, waardoor ze het op hun manier op zouden vatten. Maar toch werd hij meestal best goed opgevat, aangezien niemand van hem verwachtte dat er ook maar een gemene gedachte in zijn hoofd op kón komen. Niet dat dat wel mogelijk was, of zo. Hij was echt een typisch aardig jochie. Echt zo iemand die het enorm erg zou vinden om te liegen over iets onbenulligs. Soms was dit één van zijn goede punten, soms één van zijn slechte omdat hij hierdoor gebruikt zou kunnen worden. Hij hield er gewoon niet van om anderen onnodig pijn te doen of leugens te vertellen. Ach ja.
Het meisje begon weer te spreken en Shou keek op. Ze maakte hem uit voor één of ander fake type die haar alleen maar wilde helpen om populair te worden. Een lichte glimlach sierde zijn gezicht en zijn blik verloor de vriendelijkheid een beetje.
“Als dat mijn doel zou zijn, dan zou ik het toch heel anders aanpakken? Populair worden op een school zoals deze is niet moeilijk. Je bijt van je af, draagt de merken die niemand anders betalen kan en gedraagt je als één of andere eikel,” zei hij rustig. “Allemaal simpel. Maar, ik wacht er niet op om fake te zijn en om te gaan met mensen die dat alleen maar willen vanwege je status. Noch zal ik mensen helpen enkel voor mijn status, dit zal ik enkel doen om hen verder te helpen,” zei hij toen en hij glimlachte weer, deze keer weer gewoon vriendelijk. “Ik snap dat je niet iedereen vertrouwt, maar niemand vertrouwen is ook geen goede eigenschap,” zei hij toen glimlachend.