♡ i'll be your number one with a bullet. ✕

Het was niet alsof Dodge geld had. Nee. Vijf euro, maximaal. En hij had ook geen bankpas, dus hij werkte altijd met briefjes en muntjes. En meestal ging hij alleen naar het centrum voor zijn vrienden, want die waren niet zo arm als hij. Maar vandaag, nee, vandaag was hij op een missie. Hij was er vanochtend achtergekomen dat ze geen witte stokbrood meer hadden. En daar kon hij niet mee leven. Dus moest hij het zelf gaan oplossen, met zijn zakgeld. Hij kreeg nauwelijks zakgeld. Tien euro per maand, als er genoeg was. Hij moest eigenlijk gaan werken ergens, maar dan moest hij solliciteren. En de vorige keer was dat ook niet al te geweldig gegaan. Hij was het type dat onder stress nog wel eens... ongepaste grapjes maakte. Ook als hij niet onder stress zat, to be honest. Maar dan deed hij het niet bij mensen waar hij voor wou werken. Moest je ook niet doen, he? Silly Dodge.
Oh. En kruidenboter was ook op. En de cola. Stiekem hoopte hij genoeg geld over te hebben om Coca Cola te kopen, maar dat zat er waarschijnlijk ook niet in. Ze kochten nooit merketen. De laatste keer dat hij Lays had gehad, was toen hij met zijn vrienden was en er een paar had kunnen meepikken. En zijn vrienden gunde hem soms ook de restjes, want ze wisten wel van zijn situatie af. Maar meestal waren er geen restjes. Niet dat het uitmaakte, hij was toch geen zwerfhond? Oke, een beetje wel dan. Maar niet helemaal. Hij had ook nog een beetje waardigheid.

Het was een mooie dag vandaag, dus tijd om naar het centrum te gaan. Inu woonde eigenlijk overal en nergens. Ze wist niet waar haar ouders waren, maar ze kreeg altijd wel geld binnen van hun. Apart. Maar ja ze had daar naast ook nog een baan, dus als ze ooit zouden stoppen met geld geven kon ze zichzelf wel in leven houden. Als je het dus zo bekeek was Inu een zwerfhond, letterlijk en figuurlijk. Ja ze had een staart en twee oren, honden oren. Dat kwam door haar krachten en op de een of andere rare manier konden mensen het niet waarnemen, ESPers daaraan tegen... Na ja ze was er wel blij mee. De meeste mensen zouden waarschijnlijk bang weg rennen en haar een freak noemen. Ja ze zag het al helemaal voor d'r. Voor ze het wist liep ze al het centrum binnen. Het kwam laat tot haar door aangezien ze té veel dacht. Inu dacht te veel, en praatte soms ook te veel. Haar oren stonden recht vooruit en vingen al het geluid op en haar staart ging langzaam heen en weer. Sommige mensen keken haar aan, na ja dat moesten ESPers zijn of pedo's, het kon niet anders. Ze grinnikte even, wat waren mensen in dat opzicht toch interessant. Langzaam, terwijl haar staart heen en weer bleef zwiepen liep ze verder. Haar groene ogen stonden op de grond gericht. Ze was wéér aan het nadenken, maar nu over wat ze ging kopen en waarom? Ze kreeg er echter de kans niet voor, want ze liep frontaal tegen iemand aan. Het was niet echt prettig en ze duwde meteen haar ogen dicht en zette een paar stappen achteruit. Ze schudde haar hoofd en kon dan haar ogen weer open doen. Ze keek recht tegen een jongen aan met blond haar. Ze bleef hem even stomverbaasd aan kijken en besefte een paar seconden later pas dat ze tegen hem aangeknalt was. "ooo... ooo sorry" begon ze ineens. "Het spijt me, ik was weer aan het afdwalen" haar oren hingen plat, hetzelfde gold voor haar staart. "Kan ik het goed maken??" vroeg ze meteen plots uit het niets. Inu was altijd een vrolijk persoon en moest alles goed maken, hoe dan ook, op wat voor een manier dan ook. Haar oren gingen gelijk rechtop staan en haar staart ging langzaam heen en weer en er verscheen een glimlach op Inu's gezicht. Haar oren en staart lieten meteen haar emotie's zien, lekker makkelijk, na ja als je de lichaamstaal van een hond kende. Ze vroeg zich eigenlijk nu pas af of hij een mens was of een ESPer, dus ze begon hem heel raar en bedenkelijk aan te kijken. Dat zag er waarschijnlijk heel weird uit.

Bijna.. bij de.. supermarkt.. Zo.. dichtbij.. Iemand botste tegen hem op, of hij tegen haar. Hij flikkerde half overeind, maar wist zichzelf nog recht op te houden. Nog net. "Oo.. Oh, sorry!" werd er verontschuldigd en zijn blik gleed naar een paar groene ogen. Ze had blond haar en.. oortjes. Dude. Awesome. "Het spijt me, ik was weer aan het afdwalen." legde ze hem uit en haar oren hingen plat en haar staar hing ook laag.
"Nah, maakt niet uit." verzekerde hij haar vervolgens. "Kan ik het goed maken?" vroeg ze toen vervolgens, maar hij had geen idee wat ze daarmee bedoelde. Goed maken? Het was niet alsof er iets kapot was of zo, toch?
"Nee, nee, zit wel goed." Hij fronste voorzichtig, maar zijn gezicht klaarde al snel op. "Wacht, er is wel een ding.." Ja, je kon het altijd proberen. Hij wees naar een van haar oortjes, die inmiddels alweer omhoog was geprikt net als haar staart die zachtjes heen en weer ging. Een scheve, jongensachtige grijns verscheen rond zijn muil en zijn blauwe ogen zochten contact met de hare. "Mag ik je oor aanraken?" Natuurlijk had hij geen idee dat alleen ESPers die konden zien en dat als iemand langs liep, de zin 'mag ik je oor aanraken' nogal raar klonk. Laat staan dat hij net over haar hoofd heen wees.

Ze keek hem aan met haar groene ogen en glimlachte toen hij zei dat het niet uit maakte dat ze tegen hem aan was gebotst. Ze moest echt is beter op gaan letten en niet steeds over van alles en nog wat gaan nadenken en dan dus af gaan dwalen. Zoals ze nu dus weer deed, want ze was weer aan het nadenken. Ze schudde maar snel haar hoofd en zette haar aandacht op de jongen voor haar. Ze had hem gevraagd of ze het goed kon maken. Als Inu iets deed dan moest ze het altijd goed maken hoe klein het ook was wat er gebeurd was. Ze keek hem een soort van hoopvol aan. Ze vond het leuk om mensen te helpen, of ESPers natuurlijk. De jongen gaf als antwoord dat het wel goed zat. Inu wou er toch weer op in gaan dat ze echt iets terug wou doen, maar de jongen bedacht zich uiteindelijk. Ze was benieuwd wat hij ging vragen. Toen hij echter naar een van haar oren wees en haar aan keek met echt zo'n jongensachtige glimlach werd ze lichtelijk rood. Hij zocht oogcontact en uiteindelijk keek ze hem met haar groene ogen recht aan. Ze bleef hem zo aan kijken, terwijl hij zijn vraag stelde. Ze bleef rood en keek even snel om haar heen of er geen mensen aan het kijken waren. "Eum... je bent dus een ESPer..." zei ze zacht zodat alleen de jongen het kon horen. "Ik denk dat je dat beter kan doen ergens waar bijna geen mensen zijn, aangezien alleen ESPers mijn staart en oren kunnen zien" zei ze er snel achteraan. En nog één ding. Niemand raakte ooit haar oren aan, zelfs zijzelf deed dat amper. Zeker omdat ze zich dan als een hond ging gedragen en dan helemaal ging kwispelen omdat het fijn voelde, hoezo genant. Bij de gedachte alleen al. Ze zette maar een glimlach op haar gezicht. "Dusse, weet jij een plek?" vroeg ze met dezelde glimlach op haar gezicht. Het klonk nou echt raar, alsof ze iets "fouts" gingen doen. Ze schudde dus nogmaals haar hoofd.

"Eum... je bent dus een ESPer..." zei het meisje zachtjes. Dodge trok een wenkbrauw op, alsof hij geen idee had waar het over ging. Ja, hij was een ESPer, maar hoe de hel wist zij dat? Was het zo duidelijk te zien dan? En hij altijd maar denken dat hij er normaal bij liep. "Uhu." mompelde hij.
"Ik denk dat je dat beter kan doen ergens waar bijna geen mensen zijn, aangezien alleen ESPers mijn staart en oren kunnen zien." Zijn mond vormde een o-vormpje en sloot zich, als een soort stille 'oooooh, op die manier'. Hij snapte. Hij snapte helemaal. Dus het was niet dat ze zag dat hij een ESPer was, maar omdat hij over haar oren was begonnen dat ze het wist. Oke, hij volgde het weer.
"Aha, op die fiets." Nutteloze opmerkingen. Fuck yeah. Er verscheen een glimlach rond de mond van het meisje waar hij enkel op kon grijnzen. "Dusse, weet jij een plek?" Ahah. Net alsof hij net een hoertje had ingehuurd. Maar dat was niet zo. Jammer. Hij keek even bedachtzaam en zuchtte toen op eenzelfde bedenkelijke manier. Zijn blauwe ogen richtte zich weer op haar om haar een beetje in te schatten. Eheh. "Ik neem aan dat je niet het type bent dat gediend is van steegjes, eh?"

Hij gaf een "ja" antwoord op haar woorden dat hij een ESPer was. Hij zei niet letterlijk "ja" meer een "uhu" zoals heel veel mensen en ESPer's deden tegenwoordig. Normaal nederlands was het tegenwoordig niet meer. De jongen maakte een soort O met zijn mond nadat ze hem uitgelegd had wat er aan de hand was en wat er gebeurde als hij haar oren hier aan zou raken. Dat zou niet goed komen, echt niet gewoon. Na ja waarschijnlijk zou hij sowieso raar op kijken als hij haar oren aan zou raken. Dan zou dat genante weer gebeuren, ze moest het echter goed maken, toch? Ze zette haar aandacht weer op de jongen en blijkbaar snapte hij het allemaal weer, zeker toen hij zei "aha, op die fiets". Hij vroeg zich waarschijnlijk in het begin dus af waarom zij wist dat hij een ESPer was. Eenmaal gevraagd of hij een plek wist, drong het later tot haar door dat het heel fout klonk en dan ook héél fout. Na ja ze bedoelde het niet zo. Inu was altijd heel goed denkend dus die zocht nooit iets achter iets wat een mens óf ESPer deed. Na ja ze was dus best naïef. Inu keek hem echter nieuwsgierig aan toen hij bedenkelijk keek en ook op die manier zuchtte. Uiteindelijk kwam dan eindelijk iets uit zijn mond. Hij vond haar niet het type dat af zou spreken in een steegje. Haar staart ging nog steeds op hetzelfde tempo heen en weer en haar oortjes stonden ontspannen. Een glimlach verscheen op haar gezicht "maakt mij niet uit, als je daar heen wilt" zei ze op een kalme toon. "Jij mag kiezen" zei ze er nog achteraan. Ze had geen problemen met steegjes. Ze zocht ook niks achter deze jongen. Ja ze wist zijn naam niet eens... Ze snoof een keer "mag ik misschien je naam weten??" vroeg ze wat onschuldig. "Enne niet eu... raar gaan kijken of weg rennen, als je mijn oren aan raakt" zei ze er nog wat genant achteraan terwijl ze weg keek. Ze wil niet dat hij straks weg rent voor haar, omdat hij denkt dat ze een of andere freak is.

"Maakt mij niet uit, als je daar heen wilt." sprak het meisje op kalme toon en met een glimlach rond haar mond. Hij kon enkel een brede glimlach laten verschijnen. Naar een achtersteegje 'willen' was een groot woord. "Jij mag kiezen." Ja, hij voelde zich zo'n gigantische lullo als hij haar naar een steegje nam. Dat was toch geen plek om aan iemand's oor te zitten? Hadden ze daar wel plekken voor? Waarschijnlijk niet. Het was niet echt alledaags.
"Ja, ik zou wel bij mij thuis voorstellen, maar dat is meteen zo.. creeper." legde hij uit met een grijns rond zijn mond. "Niet dat een steegje geen vreemde plek is om aan iemand's oor te zitten." Ja, dat was toch zo? Groene ogen ontmoette die van hem weer. "Mag ik misschien je naam weten?" vroeg ze hem. Ja, natuurlijk. Als je iemands oor ging betasten, moesten ze ook je naam weten. Dat was toch wel zo beleefd..
"Natuurlijk. Dodge. En jij?" Ja, een naam voor een naam he? Dat was gewoon eerlijk. Informatie voor informatie, zelfs als die informatie niet interessante informatie was. Misschien gebruikte hij het woord informatie wel te veel. Niet dat iemand ooit achter die informatie zou komen. Informatie was een raar woord als je het heel vaak achter elkaar hoorde. "Enne, niet euh... raar gaan kijken of weg rennen, als je mijn oren aanraakt." zei ze ietwat beschaamd. Hoe dat zo? Hij grinnikte zachtjes en schudde zijn hoofd. "It's a deal."

Eenmaal haar woorden verteld gingen er vast allemaal gedachten in zijn hoofd rond, dat zag er namelijk wel zo uit. Uiteindelijk gaf de jongen toch antwoord. Hij wou voorstellen bij zich thuis, maar dat was creepy of zo iets. Inu moest even grinniken. En een steegje was ook een vreemde plek om aan iemands oor te zitten. "Ja, daar heb je wel gelijk in, maar ja andere mensen zouden het waarschijnlijk heel vreemd vinden om aan zo'n oor te zitten" zei ze half lachend en haar oren bewogen vrolijk mee. Maar als hij dat wou schoot er door haar hoofd. De volgende vraag was of ze zijn mocht weten en die mocht ze weten. Hij heette dus blijkbaar Dodge. Aparte naam, maar wel leuk. Een glimlach verscheen op haar gezicht. "Mijn naam is Inu" zei ze vrolijk terug als antwoord terwijl haar staart wat harder kwispelde. Bij elke emotie bewoog het ding wel, hetzelfde gelde voor haar oren. En als laatst was er nog het genante deel, hij snapte blijkbaar niet waarom ze dat zei, maar daar zou hij dan wel achter komen. En toen hij het een deal vond kon ze alleen maar breder glimlachen. Alleen nu moesten ze nog een plek vinden, zonder veel mensen. Dan gingen ze wel gewoon naar wij zij nu logeerde toch? Na ja dat noem je kamers huren, maar goed. Het was in ieder geval niet verboden om vreemde, laat staan, jongens mee naar huis te nemen. Ze greep hem zonder pardon bij z'n pols en trok hem mee. Eenmaal aan het lopen liet ze hem los. Ze had echter zin in iets zoets. En ja gelukkig had ze die kracht, maar hij was nogal lame. Na ja zij had wel snoep als ze zin had, of iets anders zoets. Ze knipte in haar vingers en in haar andere hand verscheen een regenboogkleurige lolly. Ze keek vervolgens Dodge weer aan met haar groene ogen. "Jij ook iets??" vroeg ze met een glimlach waarna ze de lolly in haar mond duwde. Ja ze had een verslaving aan zoetigheid, vooral lolly's. "Waarom zijn die dingen zo lekker" mompelde ze terwijl ze het ding nog in haar mond had en gewoon rustig verder liep. Terwijl haar staart wat sneller begon te kwispelen toen ze dat zei.

"Ja, daar heb je wel gelijk in, maar ja andere mensen zouden het waarschijnlijk heel vreemd vinden om aan zo'n oor te zitten." Dodge kon het niet laten om ook te lachen. Inderdaad, het was een vreemd verzoek. Maar kom op! Die dingen vroegen er gewoon om om geaaid te worden. Ze waren zo fluffy en cute. "Mijn naam is Inu." stelde ze zich vervolgens door. Hij dacht meteen aan Shiba Inu's en Akita Inu's. Grappig, want ze had inderdaad wel wat weg van een hond. Man, dat klonk gemeen. Hij bedoelde haar oren en die staart. Hij werd bij zijn pols meegetrokken maar toen ze eenmaal liepen, liet ze hem los. Hij liep maar gewoon naast haar, tot ze vroeg of hij ook iets wou. Dude, waar kwam die lolly vandaan? Hij lette niet eens op.
"Nah, 't gaat wel." Eigenlijk had hij altijd honger, maar, hij had geen idee wat ze had of waar ze het vandaan haalde, dus om zichzelf een vernedering te besparen, vroeg hij maar nergens naar. "Waarom zijn die dingen zo lekker?"
"Omdat 't dikmakend is." zei hij neutraal, maar realiseerde zich toen dat dat nogal klote klonk. "Meuh, zoete dingen zijn altijd lekker." Al was hij zelf stokbrood verslaafd.

DUDE

NU HAD HIJ GEEN STOKBROOD

DAFUQ.

Dodge moest ook lachen om haar woorden. Het was toch echt de waarheid, als je er over na ging denken dan was het allemaal heel weirdo. Ja dan was Dodge een weirdo, maar dat is gemeen om te zeggen of te denken. Haar staart en oren waren wel fluffy ja, aan de ene kant kon ze dus ook wel begrijpen dat mensen eraan wouden zit, kuch, ze bedoeld ESPers, want als Inu een hond tegen kwam moest en zou ze hem aaien. En aan gezien ze zelf half hond was kende ze precies de lichaamstaal en was ze nog nooit gebeten. Daar was ze eigenlijk heel blij om. De jongen, Dodge, ging had niet tegen gestribbeld toen ze hem mee had getrokken, en hij was ook niet tegen haar aanbod ingegaan, het was dus goed. De regenboog lolly zat nog steeds in haar mond toen ze hem nieuwsgierig met 2 groen gekleurde ogen aan keek. Ze had hem gevraagd of hij ook iets wou. Al kon ze hem alleen maar zoete dingen geven, maar dan ook écht alles wat zoet was. Er moest dan toch wel iets tussen zitten wat hij lekker vond. Hij zei echter dat het wel ging. Ze keek hem even strak aan "weet je het zeker?? ik kan je alles geven wat zoet is" zei ze met een brede glimlach. Op de een of andere manier kon Inu eten wat ze wou dikker werd ze niet, was dat ook een van haar krachten geworden ofzo, ach het zal wel. Dodge flapte er ineens uit dat het lekker was omdat het dikmakend was. Ze keek hem even vreemd aan, haar oren en staart reageerde er ook op. Hij zei er weer snel wat achteraan. Ze begon te grinniken. "Ik kan elk moment van de dag, wanneer dan ook en hoe vaak dan ook zoetigheid tevoorschijn halen" zei ze met een glimlach. "Vraag me niet hoe, maar heb het sinds ik tien jaar was ofzo". Ze haalde de lolly nu even uit haar mond. Haar oren stonden gespitst en haar staart zwiepte heen en weer. "Trouwens, we botsten tegen elkaar aan bij de supermarkt, moest je nog iets kopen??" en ze keek hem even nieuwsgierig aan. Niet veel later waren ze in de straat beland waar ze het appartement had. Een zestienjarige hoorde niet op zichzelf te wonen, maar dat boeide haar niet veel. En zo'n bijzonder appartement was het nou ook weer niet. Eenmaal bij de deur aangekomen stak ze de sleutel erin om hem open te krijgen. Ze zorgde dat Dodge ook naar binnen kwam en ze liep vervolgens half huppend de twee trappen op, terwijl ze voor een deur stopte en deze ook weer open maakte. "Dit appartementje huur ik" zei ze kalm en ze duwde de deur open, liep zelf naar binnen en liet Dodge binnen om vervolgens weer de deur achter hem dicht te doen.

"Weet je het zeker? Ik kan je alles geven wat zoet is." Hij keek haar ietwat vragend aan en ging met een hand door zijn haar, terwijl hij doorliep. Ze keek hem zelf ook aan alsof hij gek was, maar dat kwam door zijn opmerking. Maar kom op. Er zat toch een kern van waarheid in, of was hij nou helemaal gek? Maar goed, uitleg dus. "Ik kan elk moment van de dag, wanneer dan ook en hoe vaak dan ook zoetigheid tevoorschijn halen. Vraag me niet hoe, maar heb het sinds ik tien jaar was of zo." Hij grijnsde breeduit. Awesome. Hij kende zijn kracht al sinds dat hij veel jonger was, maar deed er niet heel veel mee. Ja, wat kon je er ook mee? 'T was nutteloos.
"Nice. Ik kan alleen krimpen. Het enige voordeel eraan is dat ik veel langer kan doen over eten door eerst te krimpen en het daarna pas te eten. Een kruimel kan me al vullen. En mijn kraan is een privé zwembad wanneer ik dat wil." Ja, het had zo nu en dan zijn voordelen. "Trouwens, we botsten tegen elkaar aan bij de supermarkt, moest je nog iets kopen?" JA. ZIJN STOKBROODJE. Dikke zelfmedelijden omdat hij nu zonder stokbrood door het leven moest, al was het maar voor kort.
"Meuh, niks belangrijks." Niet waar. Er was niks dat belangrijker was voor hem. Zijn leven bestond uit tieten bekijken en stokbrood eten. En nu had hij geen stokbrood. Zijn leven begon aardig leeg te worden, zo. "Alleen een stokbrood omdat we die niet meer hebben. Maar kan ik later ook wel ophalen."
Niet veel later kwamen ze bij een appartement aan. Het was niks bijzonders en zag er niet super uit, maar mooier dan zijn huis. Ja, bijna alles was mooier dan zijn huis. Hij was zo goed als blut. Zijn hele familie. Geen geld voor belasting, laat staan voor eten. Ze leefde op pasta en soep en aardappels. Het was een tragisch bestaan, lmao. Ach, hij was al dankbaar dat hij eten kreeg. Hij liep achter haar aan naar binnen, moest lachen om hoe ze huppelde en uiteindelijk stonden ze voor de deur. "Dit appartementje huur ik." De deur ging open en hij keek een beetje rond terwijl hij naar binnen stapte. "Fucking nice. Beter dan het krot dat ik mijn thuis noem."

Ze had hem even aan gekeken aangezien hij een rare opmerking maakte, maar dat was al niet boeiend genoeg om te onthouden. Na ja alleen die zin was niet boeiend, en niet van toepassing bij Inu. Ze begon sterk te denken dat ze nog meer krachten had. Maar daar kwam ze dan wel een keer achter als het nodig was of zo. Haar kracht was nice, ja als je zin had in zoetigheid, maar voor de rest was het ook doelloos. Hij begon er over dat hij alleen maar kon krimpen en dat het enige voordeel er aan was dat hij langer kon doen over zijn eten en zijn kraan kon gebruiken als privé zwembad. Ze moest even grinniken, het was wel een aparte kracht ja. "Nou in principe heb je er meer voordelen aan, je kan bijvoorbeeld door gesloten deuren, als je krimpt dan pas je door het sleutelgat of onder de deur door" zei ze met een glimlach "op die manier kan je mensen afluisteren" zei ze grinnikend. Hij kon wel als spion gaan werken op die manier. De vraag over de supermarkt werd al snel beantwoord. Niks belangrijks. Hij had alleen maar stokbrood nodig. Ze keek hem even aan waarna ze maar weer voor haar keek. Ze had vast wel stokbrood voor hem.

Eenmaal binnen in haar appartement, keek ze Dodge aan toen hij enorm enthousiast klonk. Na ja meer de manier waarop hij het zei. Het was mooier dan zijn krot en ze keek hem even vragend aan. "Ik heb een baan, dus dan kan je dit wel huren" zei ze met een glimlach. "Waar woon jij dan??" en ze bleef hem aan kijken terwijl ze gewoon naar de keuken liep. "Doe alsof je thuis bent" zei ze op een vrolijke toon. Ze kreeg nooit vaak "bezoek" dus dit was wel is gezellig, niet? Hij mocht wel overal gaan kijken als hij wilde, ze had niks te verbergen, al moest ie wel uit haar kledingkast blijven. Ze wist niet wat voor een type het was op dat gebied. "Trouwens, ik heb nog wel wat stokbrood denk ik" zei ze kalm. Terwijl ze een glas uit de kast pakte. "Jij ook drinken?" vroeg ze vervolgens. Ze pakte alvast maar een tweede glas. Negen van de tien mensen wilden wel iets te drinken. Ze moest trouwens niet vergeten dat de jongen hier alleen kwam om haar oor aan te raken. Hoe vaker ze het herhaalde in haar hoofd, hoe gekker het klonk. Inu was gewoon heel gastvrij, tenminste. Haar staart zwiepte wat ontspannen heen en weer en haar oren, ja die stonden gewoon rechtop. Die dingen bewogen altijd, maar ja dat was hetzelfde met je haar, bij alles wat je deed bewoog het. Heel belangrijk, maar goed. En Inu begon weer af te dwalen.