Niet wetend.

Iana en haar blauwe baby Huskey, Naii, liepen langs de waterkant. Haar hoofd zat vol vragen. Ze was nieuw hier en wist vrij weinig van Caborca Middle School... Waar moest ze heen? Waar moest ze nu zijn? Was er nu, les bezig? Waar kon ze haar spullen kwijt? Mocht ze Naii wel mee nemen? Twijfelachtig stond ze stil en keek uit over het meer. Naii huppelde vrolijk door het ondiepe water en hapte er vrolijk in. Iana was blij om haar hond een keer niet bang te zien. Ze liet haar maar ook haar gang gaan. Iana liep naar de dichtbezijdste boom. Ze zette haar koffer neer en haalde de tas, die over had rug zat, eraf. Voorzichtig ritste ze, de gitaar tas open en haalde haar gitaar eruit. Iana ging tegen de boom aan zitten en begon gitaar te spelen. Vrolijke gemengd met droevige noten, verlieten de snaren. Zingen kon ze niet, dus dat deed ze ook niet. Af en toe keek ze naar Naii, die steeds dieper het water inging. 'Naii... Pas je op...?' Riep ze door de klanken heen. Haar vingers gingen steeds sneller over de snaren, zo ontstond een vrolijk liedje met een droevige ondertoon. Ze ging helemaal op in haar gitaar spel, ze vergat waar ze was... De tijd... En Naii... Toen ze klaar was, was het aan het schemeren... Snel keek ze op, maar... 'Naii..?' Met een schok sprong ze overheid en liep haar gitaar vallen. Naii was weg... Met een benauwde angstige stem riep ze luid: 'Naii, waar ben je!!' Ze keek om zich heen, kleine tranen begonnen in haar ogen te prikken. Ze liep dichter naar de waterkant toe, maar zag nergens haar blauwe vriendin. 'Naii, kom alsjeblieft tevoorschijn...' Ze zakte in elkaar en tranen vloeden over haar wangen. Haar beste vriendin... Was weg...

Het was een geweldige mooie dag, ja want de zon scheen, om is naar buiten te gaan. Ze had een soort van zomerse kleding aan, al had Inu het nooit koud, in de winter kon ze zelfs zo rond huppelen. Ja weirdo, maar goed. Ze kon altijd haar lekkere warme en fluffy staart gebruiken, die gaf namelijk veel warmte af. Aan de ene kant had half hond zijn ook wel een voordeel. Met een brede glimlach was ze bij het National Park aangekomen. Ze gaat zelf altijd graag naar een rivier of een andere plek met water. Ze houd van water, vooral om lekker te zwemmen enzo, of gewoon om naar het water te kijken. Voor Inu was dat negen van de tien keek heel rustgevend. Ze sloot voor even haar ogen, maar niet veel later opende ze die weer. Aangezien ze half hond was had ze een goed reukvermogen. Ze rook een puppy, that's for sure. Ze schatte dat het een sledehond was, een husky waarschijnlijk? Ja elke hondenras had voor haar een andere geur. Dat was wel fijn, dan wist ze precies wat ze kon verwachten, en puppy's + husky's waren zo verschrikkelijk schattig. Het meisje wat er bij hoorde merkte ze echter niet op. Opeens hoorde ze wel muziek. Het was een gitaar en het klonk wel mooi. De glimlach bleef op Inu's gelaat staan. Eenmaal het kleine husky'tje inzicht kon ze het niet laten om er meteen op af te rennen. Het meisje was nog steeds bezig met haar gitaarspel. Eenmaal aangekomen bij het kleine hondje, tilde ze de pup op. Huppelend door het water begon ze het te aaien. Als Inu eenmaal een pup zag, dan was ze compleet verkocht. Ze vergat alles om haar heen en haar aandacht was dan alleen op het hondje gericht. Ze was nu onderhand al bij de bomen aangekomen, dus het meisje kon hun vanaf daar niet meer zien. Opeens hield het gitaarspel op en stond Inu stokstijf stil. Haar oren spitste zich en haar staart zwiepte langzaam heen en weer. Opeens begon het meisje een naam te roepen, genaamd Naii. Haar groene ogen keken meteen naar het hondje die er op reageerde. Inu grinnikte even en ging op het meisje af. Ze bleef even beteuterd stil staan toen ze het meisje zag. Ze zag er niet vrolijk uit, in tegendeel, ze was aan het huilen. Misschien toch niet zo'n goed idee geweest. Ze liet de pup los waarna die waarschijnlijk heel hard terug zou rennen naar het meisje, maar Inu wist dat de pup niet boos was op haar. Ze kwam met een glimlach, haar oortjes gespitst en haar staart heen en weer kwispelend op het meisje af. "Zocht je haar??" vroeg ze met een glimlach. Als dit meisje gewoon een mens was dan kon ze haar oren en staart niet zien, was het een ESPer dan waren ze duidelijk zichtbaar.

Iana zat nog steeds ingezakt op de grond. Ze maakte zich veel zorgen over Naii. Waar is ze... Wat nou... Als ze in het water is? Ze kan nog helemaal niet zwemmen. Ze heeft nog nooit grote wateren, zoals dit meer, gezien. Opeens hoorde ze een luid geblaf en gejank. Iana was zo in gedachten en dacht dat het haar eigen hond was. Ze draaide zich om, naar de richting van het geluid. 'Daar be...' Ze stopte acuuut met praten, toen ze de hond zag die geblaf had. Maar ze stopte vooral omdat er een meisje bij stond... Iemand die ze niet kende... Een vreemdeling. 'Zocht je haar??' vroeg ze met een glimlach. Iana knikte aarzelend een 'ja'.

'Naii!!' schreeuwde ze luid. Naii lag voor de voeten van het onbekende meisje. 'Uhm.. Hoi.. Be - Bedankt.' Kwam er stunteling uit Iana's mond. Iana ging zitten vlakbij Naii. Kleine tranen rolde uit Iana's ogen. 'Is ze in orde...?' Vroeg ze met een overbezorgde stem. Iana keek naar het meisje, met een onderzoekende blik. 'Even een onverwachtste vraag, maar... Zit je ook op Caborca Middle School?' Ze hoopte van wel... Dan kon dit meisje, haar wat informatie vertellen over de school...