Onderwerp: Blind is not a disease di maa 20, 2012 3:23 am
Met langzame passen liep Miku door het bos heen. Met haar blote voeten zocht ze de grond af zodat ze niet over een openliggende wortel zou struikkelen en ze voelde het leven in het bos. Miku was hier nog maar een paar dagen samen met haar broer, maar het bos was haar direct opgevallen. Ze had het niet gezien, maar gevoeld. Miku kon namelijk helemaal niet zien. Ze was al vanaf haar geboorte blind, maar ze had met behulp van illusies haar ogen blauw gekleurd zodat haar ouders pas wisten dat ze blind was toen ze doorhadden dat ze altijd naar een punt keek. Haar vingers gleden langs de ruwe schors van de bomen terwijl ze naar kleuren van eventuele aura's zocht. Dat was iets wat ze ook al altijd gekunt heeft. Ze ziet de mensen zelf niet, maar wel de kleuren die rond hen heen hangen. Kleuren die Miku vertellen hoe mensen zich voelen en of ze iets echt menen of niet. Zo liep ze nooit tegen iemand aan waardoor mensen haar speciaal vonden. Waar Miku echt niet tegen kon was dat mensen medelijden met haar hadden. Hallo, blind zijn is geen ziekte hoor, ik kan heel goed mijn eigen boontjes doppen! denkt ze altijd in zichzelf als ze weer eens een helpende hand op haar arm voelde.
Zachtjes neuriënd liep het blauwharige meisje verder. Mensen die haar voor het eerst zagen zouden denken dat ze normaal was, gewoon omdat haar ogen niet zo melkachtig wit waren. Het meisje was, ondenks dat ze zelf niet alles alleen kan doen, heel behulpzaam. Ze probeerde mensen zo veel mogelijk te helpen, maar alleen als ze echt behoefte hadden aan hulp. Langzaam liep ze verder, stapje voor stapje, terwijl haar vingers van de ene naar de andere boom gleden. Bij een dikke boom bleef ze staan en liet ze zich voorzichtig naar beneden zakken. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen erom heen. Zachtjes neuriënd staarde ze voor zich uit zonder iets te zien. Met een ruk draaide ze haar hoofd om toen ze het geluid van een krakend takje hoorde. Haar gehoor had zich, samen met haar smaak, geur en gevoel, beter ontwikkeld.
Character sheet Leeftijd: 16 Partner: Come on baby, I know you want me Krachten:
Onderwerp: Re: Blind is not a disease wo maa 21, 2012 5:40 am
Handen in zijn zakken, blik op de grond gericht. Zo liep de 16 jarige jongen verder over de afgevallen bladeren. Bijna onhoorbaar vloot hij zachtjes tussen zijn lippen. Het klonk erg in de maat, bijna perfect. Echter wist hij niet wat hij vloot. Gewoon, hij vloot. Wat, dat boeide niet. Quinn zuchtte en liet zijn rechterhand over de dorre schors van de boom glijden. Bomen, daar had hij het niet zo op. Het was niet dat hij ze haatte ofzo, maar ook weer niet.. ja, hoe legde je dat uit? Voor hem waren het gewoon bomen en niks bijzonders. Op de boomschors bleef een klein streepje boombloed plakken. Het was niet Quinn's bedoeling geweest hem te pijnigen. Zijn krachten waren nog niet helemaal controleerbaar. Soms.. Some gebeurde het gewoon dat zijn vingers de aura van een ander persoon naar buiten probeerde te zuigen waardoor hij hem of haar perongelijk verwonde. Dat was ook gelijk de rede waardoor Quinn soms zo afstandelijk was naar zijn zusje. Het risico op haar verwonden was gewoon te groot. Quinn bleef even staan bij de boom en sloeg er met zijn linker vuist op. Damnit, waarom moest hij nou net een kracht hebben waarbij hij iemand anders kon verwonden? Waarom kon hij nou niet een keertje gewoon zijn? Boos en hijgend bleef Quinn een paar seconden bij de boom staan. Een grijns ontstond er rond zijn lippen. Uit zijn linker jaszak haalde hij een schoon en blinkend zakmes vandaan. Met dezelfde hand als waarmee hij op de boom had geslagen kraste hij een zin in de boomschors. "Be carefull, Quinn was here." Hij grinnikte even en stopte daarna het zakmes snel weer in zijn jaszak. Well, hier was niks meer te doen. Fluitend liep hij verder totdat hij een meisje op de grond tegen een grote, dikke boom zag zitten. Ze keek zijn kant al op, al zag ze duidelijk niks. 'Miku,' zij hij tegen haar. Het was als een begroeting bedoelt, al kwam het er wel nors uit. Hij liep wat haar richting op en nestelde zich aan de andere kant van de boom. Hij wist niet precies wat hij moest zeggen, zijn zusje was een complex persoon. Dus zei hij maar niks en staarde voor zich uit. Zijn rechterhand gleed tegelijkertijd over de boomschors. Beetje bij beetje druppelde er steeds meer bloed uit de boom.
