Welcome to the show~

Een jongen met lichtbruin haar, donker rood gekleurde ogen, liep door de Yellowstone Woods. Zo werd het woud genoemd. Alleen maar om het ons een stuk makkelijker te maken op deze wereld. Hij snoof een keer en kreeg de lucht van natuur zijn neus binnen. Hij was hier maar naar toe gekomen, omdat hij toch niks beters had te doen en best wel lui was, maar hij had zich de vorige dag enorm druk gemaakt toen hij iets kwijt was geraakt. Hij was tot 3 uur 's nachts aan het zoeken geweest. Gelukkig had hij het ook nog gevonden anders was hij waarschijnlijk langer bezig geweest, in slaap gevallen of was hij geflipt. Niet goed voor zijn lichaam. De dag duurde echter erg lang dus dit was een goede plek om uit te rusten. Het was hier negen van de tien keer hartstikke rustig, geen mens te bekennen. Wel dieren. Veel dieren, maar ook dieren die niet echt vriendelijk waren. Maar Jun, zoals de jongen heette, had daar duidelijk schijt aan. Het zou wel heel toevallig zijn als hij opeens werg belaagd door een of andere beer. Met die gedachte in z'n hoofd rond dolend, liep hij verder. Op een gegeven moment leek het heel zwaar om te lopen, alsof er blokken beton aan zijn voeten hingen. De jongen schudde zijn hoofd en stopte bij een boom. Hij hield zichzelf, met één hand tegen de boom leunend, staande. Anders lag hij nou plat op zijn gezicht in het gras. Dat zou een grappig gezicht zijn geweest, voor anderen dan, niet voor zichzelf, het zou alleen maar zeer gedaan hebben. Wat was het leven soms toch... never mind. Jun geeuwde een keer en hij pinkte de traantjes weg die in zijn ooghoeken tevoorschijn waren gekomen vanwege het gapen. Ja dan was ie weer zo schattig, volgens sommige mensen. Hij had er altijd een hekel aan als mensen hem schattig vonden. Hij zuchtte een keertje en zakte zowat in elkaar. Jun ging maar tegen de boom aan zitten. Met zijn hoofd achterover leunend, keek hij recht omhoog. Door de bladeren van de bomen kwamen zachte lichtstralen vanwege de zon. Vervolgens begonnen er ook nog vogeltjes te fluiten, alsof hij dat net niet genoeg hoorde. Langzaam sloten zijn ogen en viel hij in slaap. Jun kon overal slapen, best wel makkelijk, al was het totaal niet slim dat hij hier in slaap was gevallen. Er kwam namelijk een beer op zoek naar voedsel steeds dichterbij. Misschien zou hij het wel overleven als hij hier bleef slapen.

&Kotaro

Een prachtige dag om te trainen ~ vond Kotaro. Hij glimlachte naar de zon die fel in zijn ogen scheen, waardoor hij zijn ogen dicht moest knijpen. Hij zou het bos maar eens op gaan zoeken. Daar was schaduw genoeg. Niet dat hij niet van een warm zonnetje hield, maar bij het trainen zou hij het al snel warm krijgen, dus hoefde hij er geen stralende oven uit de hemel bij.
Met zijn authentieke katana op zijn rug hangend - goed opgeborgen natuurlijk, het bleef een erfstuk, dus moest hij er voorzichtig mee zijn - liep hij even later door de Yellowstone Woods. Hij luisterde naar de vogels die om hem heen zaten te fluiten en het scharrelen van kleine dieren in het bos.
Op dat moment viel zijn oog op een modderige plek waar een grote pootafdruk instond. Hij liep erheen en ging op zijn hurken zitten. Daar bestudeerde hij de afdruk. Zijn conclusie: er had hier een beer gelopen en niet zo'n kleine ook. Bovendien was het spoor nog vers. Dat betekende dat hij op moest passen. Hij mocht dan een goeie vechter zijn, maar een beer was hem waarschijnlijk toch iets te hoog gegrepen.

Kotaro was al een paar uur aan het trainen en wilde net een pauze nemen, toen hij in de buurt geritsel hoorde. Een ogenblik verstijfde hij en luisterde goed. Het wezen kon niet al te groot zijn en liep ook niet erg snel. Toch nam hij het zekere voor het onzekere en klom op volle snelheid in een boom. Zo kon hij het wezen van een veilige afstand bekijken. Als het een gevaar was, was hij veilig, was het een prooi, dan kon hij het vanaf hier ongezien bespieden.
Na een paar seconden kwam degene die het geritsel veroorzaakte in beeld. Het was een jongen. Zijn bruine haar zat wilderig op zijn hoofd. Hij zag eruit alsof hij wel wat slaap kon gebruiken. Zeker op het moment dat hij een grote gaap liet. Kotaro glimlachte. Wat was hij schattig ~ dacht hij stiekem.
De jongen ging tegen een boom zitten en al snel viel hij in slaap. Kotaro bleef nog een tijdje kijken. Waarom wist hij ook niet. Hij had eigenlijk wel iets beters te doen. Uiteindelijk besloot hij maar te gaan. Hij draaide zich om op de tak waarop hij gehurkt zat en zag beneden voor hem een kolosale beer aan komen lopen. Die beer liep recht op de jongen bij de boom af. Die zag hem natuurlijk als een makkelijke prooi. Wat een sukkel was dat joch ook!
Ook al zou Kotaro de beer misschien niet aan kunnen, toch sprong hij naar beneden. Vlak voor de beer zijn klauwen met een harde brul tegen de jongen kon slaan. Nu sloeg de poot in het scherpe metaal van de zijn katana. Hij voelde het gewicht van de beer op zich leunen. Een huivering van pijn ging door het beest. Hij kon het voelen. Maar dat weerhield het dier niet op terug te slaan. Hij moest het dier eerst bij de jongen weg zien te krijgen, daarna zag hij wel verder.

Dat er ondertussen een andere jongen, ouder dan hem, tevoorschijn was gekomen, had hij natuurlijk helemaal niet door. Hij had zulke dingen niet snel door. Daarom ook de reden dat dit soort gevaarlijke dingen gebeurde. Eenmaal tegen de boom aan zittend viel Jun dus in slaap. Niets vermoedend zat de jongen met de bruine haren gewoon in alle rust. Rustig, kalm en slapend. Vooral slapend. Hij was ondertussen wel in dromenland terecht gekomen. Misschien moest hij wat minder laat op blijven. Ach het was allemaal dat domme ding zijn schuld, moest hij maar niet kwijt raken. Zelfs al had hij een goed georganiseerde kamer, sommige dingen verdwenen in het niets. Alsof ze langzaam weg vaagde of op gegeten werden of wist hij veel wat. Zijn donker rode ogen waren gesloten en hij viel bijna op zij, omdat hij nogal scheef zat, en als je slaapt dan word je slap, weet je wel. In ieder geval was het rustig, na ja in zijn droom en volgens hem was er niks aan de hand, maar de beer kwam steeds dichterbij. Hij voelde een bonk en fronste even, nog steeds met zijn ogen gesloten. Wie maakt er nou weer zo'n herrie? schoot er door zijn hoofd. Alsof hij thuis lekker warm in zijn bedje lag, niet dus. Al zou dat wel enorm fijn geweest zijn. Dan zat hij nou niet in deze ellende.

Zijn twee donker rode, je kon ze meer bordeau rood noemen, schoten open toen hij een enorm luidde brul hoorde. Jun's ogen keken geschrokken om zich heen, maar dat was niet nodig, want alles gebeurde recht voor zijn neus. Met open gesperde ogen keek hij naar de scene voor hem. Een lange jongen, duidelijk ouder dan Jun, met zwart haar stond recht voor zijn neus. Hij had zijn katana tegen de beer zijn poot aan. Beer?!? schoot er door zijn hoofd. Binnen enkele seconde stond Jun overeind en keek hij verstijfd toe. Het dier had pijn, dat was wel duidelijk als je een katana in je poot had. Wat moest hij nou in godsnaam doen? Straks kon deze jongen hem niet aan..?? Al zag hij er wel sterk uit, sterker dan hem in ieder geval. Hij snoof en keek van links naar rechts. Ze moesten hier weg zien te komen. En snel ook. Wel zonder die beer nog verder pijn te doen, toch? Het schoot hem ineens te binnen dat de jongen voor hem wild vreemd was. Hij had hem nog nooit eerder gezien, waarom was hij dan in godsnaam voor de beer gesprongen? "Ben je gek?!" schreeuwde hij half in paniek tegen de jongen. "Een beetje je leven wagen voor een... vreemde??" en hij keek nog steeds verstijfd, maar ook stomverbaasd toe. Hij vond het erg aardig van de jongen, maar kom op? De boom waar Jun nu onderhand tegen aangedrukt was door angst, was misschien hun enigste hoop. Nou ja, beren konden tegenwoordig ook klimmen. Jun schoot maar achter de boom en keek met een bang gezicht om de boom heen. "Red jezelf!" riep hij weer naar de jongen. Hij wilde niet dat de jongen zich verwondde, omdat hij zo stom is geweest om hier te gaan pitten. Waarom maakte hij zich überhaupt zo'n zorgen??

De beer rukte zijn poot uit de katana en haalde er opnieuw mee uit. Kotaro kon deze slag niet ontwijken, anders zou de jongen achter hem de klap op moeten vangen. Hij stak met een snijdende beweging vooruit. Zijn zwaard diep in het vlees van de beer. Die schreeuwde het uit van de pijn. Het deed hem pijn zo’n kreet te horen. Maar het was voor zijn eigen en die van de jongens eigen bescherming. Hij hoopte eigenlijk dat de beer het op zou geven, maar dat gebeurde niet. In tegenstelling. Het beest was razend. Je kon zijn ogen rood zien worden. Het joeg hem schrik aan, zelfs hij moest zijn angst nu onder ogen zien.
Achter zich was de jongen van schrik wakker geworden. Waarschijnlijk van het geluid dat de beer had geproduceerd. Hij was opgestaan. Kotaro keek even kort achterom, om te zien of hij verder ongedeerd was. Daarna liep hij zijwaarts, terwijl hij de klauwen van het dier zorgvuldig ontweek. Zo zorgde hij ervoor dat de beer een halve slag draaide. Zo was de jongen uit het zicht van het dier.
"Ben je gek?!" schreeuwde die ineens. "Een beetje je leven wagen voor een... vreemde??" Hierdoor raakte Kotaro zijn aandacht voor de beer even kwijt. Hij keek de jongen aan en wilde net iets terug schreeuwen, toen hij vanuit zijn ooghoek een harige klauw op zich af zag komen. Te laat om die te ontwijken, werd hij omver geslagen. Hij voelde de massieve kracht tegen zijn lichaam.
Zo snel als hij kon stond hij weer op. “Jij… bent… gek!” hijgde hij terug, zonder zijn aandacht op de beer opnieuw te verliezen. “Welke idioot valt er nu in slaap op een plek als deze?!” Terwijl hij dat zei, voelde hij zijn linkerbovenarm warm worden van het bloed, maar hij had geen tijd om zich daar nu druk over te maken.
Hij zich de beer op zich af komen rennen. Vaag hoorde hij de jongen iets roepen van: "Red jezelf!" Maar hij concentreerde zich nu volledig op het dier. Er was maar een goed moment, een kans van slagen. Het was nu of nooit. Voorzichtig deed hij nog een paar stappen naar achter, om vervolgens met een korte aanloop op de beer zijn kop te springen en via zijn rug op nieuw bij de jongen te komen. Die pakte hij bij zijn middel beet. Ze moesten hier zo snel mogelijk wegkomen.
Met de onbekende jongen stevig tegen zich aangedrukt, bereikten ze een open plek in het bos. Kotaro stopte hier. Hij was uitgeput en dacht dat ze het dier nu echt wel afgeschut moesten hebben. Hij zette de jongen neer en zakte toen uitgeput op de grond. Hij bekeek zijn linkerarm. De mouw van zijn kimono was verscheurt en doorweekt van het bloed. Het blauw had zich vermengt met de rode vloeistof. Hij keek weer op naar de jongen. “Ben je ongedeerd?” vroeg hij bezorgd. Als de jongen maar veilig was.

De jongen met het zwarte haar was druk bezig. Druk bezig om zich zelf in leven te houden voor een vreemde. Zo zag Jun het in ieder geval. Want kom op. Voor een vreemde deed je toch niet zomaar dit, of je moest een super goed persoon zijn. Misschien was deze jongen dat ook wel. Maar hij wilde het niet op zijn geweten hebben dat er voor zijn ogen een jongen dood ging door een beer. En hij zelf kon helemaal niks, dus hij zou als tweede verslonden worden. Fijn, leuk dat je zo tot een eind komt.
Echter door zijn geschreeuw werd de jongen afgeleid en greep de beer zijn kans. Hij zwaaide uit met zijn poot en raakte de jongen tegen zijn linkerarm. Jun's ogen werden groot. Had hij hem nou ook al afgeleid? Wat een vreselijk persoon was hij toch! De jongen schreeuwde terug, met gehijg, dat hij zelf gek was. Jun keek de jongen ongelovig aan. De laatste woorden raakte Jun zeker. Oké het was niet slim geweest om hier te gaan slapen, maar kom op, hij was dood moe en wilde voor de rust hier gaan wandelen en niet door die drukke straat waar hij woonde. Dan werd hij alleen maar lastig gevallen. Hoe kon hij er dan wat aan doen dat hij hier in slaap was gevallen. Jun beet op zijn lip en keek de jongen aan die nog steeds in gevecht was met de beer om het zomaar te zeggen.
Op dit moment kon hij alleen maar de achterkant van de beer zien, de jongen zag hij van voren, niet verkeerd. Ooo god wat dacht hij wel niet, het was een jongen. Jun schudde in paniek zijn hoofd. Hij moest zijn hoofd er bij gaan houden, was dit een of andere nare droom of zo? Hij kneep zichzelf, nope, geen droom. Eenmaal achter de boom verscholen en geschreeuwd te hebben dat de jongen zichzelf moest redden werd hij niet veel later vast gegrepen. Hij voelde een arm om zijn middel en keek stomverbaasd naar de jongen die zich de longen uit zijn lijf rende terwijl hij hem mee sleurde. Was hij wel helemaal goed snik? Een heel eind verder kwam de jongen tot stilstand. Door de enorme verbazing had Jun geen woord gesproken. Hij kon alleen maar met grote ogen naar de jongen kijken, zelfs toen hij op de grond werd gezet en de zwartharige jongen in elkaar zakte. Vervolgens durfde hij nog eens te vragen of hij niks mankeerde, terwijl hijzelf onder het bloed zat. "Ik ben gek? jij bent de gene hier die gek is" kwam er half verbaasd uit zijn mond. "Je zit onder het bloed" mompelde hij er achteraan. Hij knielde neer bij de jongen en scheurde zonder pardon een stuk van shirt af. Hiermee haalde hij het overtollige bloed weg. Vervolgens werd er nog een stuk stof van zijn shirt afgetrokken. Voorzichtig verbond hij zijn linkerbovenarm. Hij zuchtte even en keek de jongen met zijn bordeau rode ogen aan. "Natuurlijk ben ik ongedeerd" zei hij nog om toch nog antwoord op zijn vraag te geven. Hij schudde lichtjes zijn hoofd. "Kom je moet naar het ziekenhuis" en uiteindelijk verscheen er toch een glimlach op de jongen zijn gezicht.

"Ik ben gek? jij bent de gene hier die gek is," kreeg hij als reactie. Kotaro glimlachte. Als die zo kon praten, moest hij wel in orde zijn. Maar hij kon het niet goed checken, want hij zag nauwelijks meer wat. Het werd steeds waziger voor zijn ogen. Hij knipperde, maar het hielp niet. Hij zag vreemde zwarte vlekken voor zijn ogen dansen, toen hij er met zijn vingers overheen wreef. Het maakte hem duizelig.
Hij hoorde de jongen tegenover hem nog maar net mompelen: "Je zit onder het bloed." Hij vermoedde dat de jongen op hem af kwam lopen, maar zijn zintuigen leken in slow motion te werken. Vaag hoorde hij hoe er iets van stof werd verscheurt. Het leek van ver weg te komen, ook al voelde hij dat de jongen naast hem was gaan zitten.
Ondanks dat zijn lichaam heel vreemd reageerde, probeerde hij kalm te blijven en haalde normaal en rustig adem vanuit zijn buik. Hij had geleerd dat dit essentieel kon zijn. Als je op zulke momenten in paniek raakte, werd het alleen maar erger.
Hij voelde de jongen aan zijn arm zitten. Hij wreef met een stuk stof eerst over zijn arm en vervolgens werd die verbonden. Er verscheen een lichte glimlach op Kotaro’s gezicht. Hij was blij dat er iemand was die hem verzorgde. Dat leek al zo lang geleden. Maar hij kon nu ook best voor zichzelf zorgen. Dat had hij in de harde maatschappij in de praktijk moeten leren.
"Natuurlijk ben ik ongedeerd," kwam uiteindelijk het antwoord. Kotaro knikte. Hij was blij dat te horen.
Ondertussen leek het steeds kouder te worden. Hij rilde, maar zijn huid voelde gloeiend heet aan. Vaag kwam ergens in zijn achterhoofd het idee op dat zijn wond ontstoken moest zijn, maar hij was maar half bewust van wat er allemaal om zich heen gebeurde.
De jongen begon weer te praten. Het enige wat Kotaro opving was het woord “ziekenhuis”. Dit moest even tot hem doordringen – wat steeds langer leek te duren, naarmate de tijd verstreek. Maar toen het eindelijk binnen was gekomen, schudde hij heftig zijn hoofd. Het ziekenhuis was wel de laatste plek waar hij heen wilde. Hij haatte het. De stank, de kleur, alles. Alles wat hem er ook maar aan deed denken haatte hij. “G-geen ziekenhuis,” bracht hij met moeite uit, terwijl hij zijn hoofd heftig heen en weer schudde.

De jongen durfde zelfs nog te glimlachen nadat hij zichzelf voor hem had verwond. Tenminste het was natuurlijk niet de bedoeling geweest dat de jongen met de zwarte haren gewond zou raken, maar hij had er wel zelf voor gezorgd. Hij snapte nog steeds niet dat hij niet gewoon was weg gerend. De beer zou waarschijnlijk wel zijn interesse in Jun verloren zijn aangezien hij constant ligt te pitten. Beren vinden dat niet interessant, na ja volgens Jun. Jun keek dus nog steeds wat ongelovig naar de jongen. Hij schudde lichtjes zijn hoofd en merkte dat de jongen niet echt meer bij het bewustzijn was. Waarschijnlijk kwam het door het bloedverlies. Dus hij moest hier zo snel mogelijk weg, anders zou hij compleet buiten westen raken en dat was alles behalve goed.
De jongen reageerde alleen nog vaagjes op hem, ook toen hij vertelde dat hijzelf niks mankeerde. Hoe kon hij het überhaupt voor elkaar krijgen om zo kalm te blijven. Jun zou compleet geflipt zijn. Wat waarschijnlijk dan niet echt bevorderlijk geweest was, maar goed. Misschien dat de zwartharige jongen daarom wel zo rustig was. Het begon hem echter nu wel te irriteren dat hij zijn naam niet wist. Nu kon hij hem niks noemen. Tenminste. Na ja Jun had er altijd een hekel aan.
Echter moest er nu iets gaan gebeuren, anders zou de jongen helemaal dood bloeden en dat was wel het laatste wat hij op zijn geweten wilde hebben. Jun begon dus over het ziekenhuis, want dat was de beste plek om nu heen te gaan, want ja hij was geen dokter. Echter begon de jongen hem tegen te spreken. Geen ziekenhuis, kwam er uit de jongen zijn mond. Geen ziekenhuis? Oké nu was hij compleet door Jun als gek verklaard, want wie ging er nou niet naar een ziekenhuis als je er zo erg aan toe was. Jun dacht na, na ja de andere optie was dan om hem mee naar huis te nemen en daar een verpleegster en dokter naar hem laten kijken. Die waren toch bijna altijd aanwezig. Ja dat was wel een voordeel als je rijk was. Ook al kwam dat door zijn ouders. Best handig. Na ja dan dat plan maar uitvoeren.