just a few weeks

[Open!]

Zijn bruinige ogen staarden naar de deur terwijl er een kalme, maar ook wat nerveuze glimlach op zijn gezicht te zien was. Gillian trok het jasje wat hij aan had recht – ze noemden het een schooluniform en al wou hij het niet dragen, hij had geen keus. De leraar die hem thuis altijd les gaf, was ernstig ziek geworden dus was hij tijdelijk hier naar toe verkast. Zijn ouders waren te lui om een nieuwe privéleraar te zoeken. Tch. In zijn ene hand had hij de tas vol met boeken, met een rooster tussen zijn duim en handpalm gedrukt. Zijn andere hand ging even door zijn blonde haar heen, om er wat lichtelijke klitten uit te halen. Ze hadden hem ook niet even de kans gegeven om zich wat op te frissen. Nee, het was snel snel en geen getreuzel, zoals zijn moeder het altijd formuleerde. En zelfs nu was hij te vroeg op school. Gillian nam een diepe hap adem, maar verzette geen stap. Waarom had hij niet geprotesteerd? Misschien omdat het zo snel was en het uiteindelijk toch wel weer over zou zijn. Opnieuw ging zijn hand door zijn blonde haar heen, lichtelijk kammend terwijl hij zijn ogen even sloot. Zijn haar was niet van het soort lengte waarmee je de meeste jongens zag lopen. Ook niet half lang tot onder zijn oren. Ook niet tot zijn schouders. De laatste keer dat hij er echt op had gelet, was het al tot zijn billen gekomen. Thank god dat het niet veel langer meer groeide. Niet dat hij er niks tegen had of zo, maar het was voornamelijk te wijten aan zijn moeder dat het zo lang was. Ze hield er van, kamde het elke dag wel als ze er tijd voor had. Nou ja. Bijna elke avond. Een keer in de drie avonden, nou goed. Dan zaten ze met z’n tweeën op de bank en kamde zij zijn blonde haar terwijl hij een boek aan het lezen was of op de grond aan de salontafel zat, wat huiswerk makend. Zijn broer had meer een tussenkleur van donkerblond en lichtbruin, van zijn moeder geërfd. Zijn vader was al grijs. Ehehe. Thomas, zijn broer, had ongeveer vijf jaar geleden zijn haar kaalgeschoren toen die nog een puber was. Gewoon, uit rebelsheid tegenover zijn ouders. Thomas was nu uit huis, maar Gillian zag hem nog geregeld. Voordat hij zijn haar had afgeschoren, kwam het ongeveer net onder zijn schouders uit. Maar hij zou het zelf nooit af knippen. Hoe oud hij ook werd. Hij had tenminste wel respect tegenover zijn ouders en liet het gewoon lang, al ging er eens in de zoveel tijd weer een stukje af vanwege de dode punten.
Oké, nu moest hij uiteindelijk toch naar binnen gaan. Anders dan was straks de hele school er al en was hij te laat met zijn lokaal te zoeken. Op het rooster stond niks bijzonders. Alleen een rooster van de leraren die ze hadden, zijn tijdelijke kluisnummer en het leslokaal. En voor de rest wat onzinnige informatie over regels en uniformen. Overal waren de regels hetzelfde, dus ze vergeten was wel moeilijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk nam hij een stap vooruit en duwde hij de deur open. Het was stil. Zijn blik viel op een man bij de balie. Gillian gaf hem de brief, waarna hij te horen kreeg waar de kluisjes waren en waar het lokaal was waar hij heen kon, al was het nogal vroeg en begonnen de lessen pas over een.. drie kwartier?! Het moest een grap zijn. Er was een of andere feestdag geweest waardoor de leerlingen het eerste uur vrij hadden. Hmpf. En daarom moest hij haasten? Hij propte een groot deel van zijn boeken in zijn kluisje en liep het schoolplein weer op, waarna hij op een bankje tegen de rand van het schoolplein aan ging zitten. Hij zou het lokaal wel vinden. Nu was hij nieuwsgierig wie er allemaal op deze school zaten, al ging het waarschijnlijk nog wel een poosje duren voordat er anderen op school kwamen. Ook leuk.

De blauwe ogen van het meisje waren gefixeerd op het enorme televisiescherm wat aan de muur hing. Op het moment keek ze anime. Welke? Ja. De naam was te lang voor een simpel brein als het hare om te onthouden, dus die onthield ze maar niet. Het ging in ieder geval over een bruinharig meisje en twee vampierbroeders. Op het moment was het echt enorm lief. Ze zei van de één te houden omdat hij haar zich veilig liet voelen aangezien hij niet kon sterven zoals haar ouders deden, maar de ander was onder haar huid gekropen en ging daar niet meer weg. “Eep!” riep ze uit en ze rolde over haar bed. Het zou ook eens anders.
Maar goed. Verder was het iets minder interessant, al weigerde ze te knipperen of haar blik maar voor een moment af te wenden. De pleegvader – soort van – van het meisje scheen de seriemoordenaar te zijn. Niet vrijwillig, maar door zijn krachten kon hij zichzelf niet onder controle houden. En toen.. Was het einde van de aflevering. “Uguu~” bracht ze zeurderig uit en ze kroop overeind. Nu moest ze weer een week wachten. Wat haatte ze haar leven soms, zeg.
Ze keek even op de klok. Half negen. Ze kon maar beter alvast naar school gaan, aangezien ze geen zin had in een preek van Shannon over hoe je altijd op tijd moest zijn. Waarom moest zij eigenlijk naar school? Ze had al werk, onderdak, et cetera. Maar goed. Ze schenen er met z’n allen op te staan, dus ze moest wel.
“Ik ben weg,” sprak ze kalm tegen Shannon en ze liep naar beneden. Hier keek ze nog één keer naar hoe ze eruit zag. Hikaru Takano. Kort blauw haar met een koptelefoon die om haar nek hing, blauwe ogen, het vest van de school los zittend, het shirt eronder – een beetje warrig – en de broek hing net wat te laag omdat ze nogal klein was. Maar goed. Dit pakje was ook niet bedoeld voor haar dunne meidenbenen. Maar, niemand mocht weten dat ze geen dude was. Wat een nutteloos geheim, zeg. Maar goed. Nog maar een paar jaar, joh. En dan had ze bewezen dat meiden dit werk ook aan konden. Even ging ze met haar hand door haar haren. Ze miste haar lange haar.

Eenmaal aangekomen op het schoolplein, keek ze even om zich heen, waarna ze rustig - met haar handen in haar zakken, waardoor haar jasje een beetje naar achteren hing – over het schoolplein liep. Ze zag er uit als een jongen, gedroeg zich zo en haar stem klonk als een jongen die nog niet in de puberteit zat. Niet zo hoog als die van Justin Bieber, maar gewoon.. Niet irritant hoog. Je snapte het wel.
Aangezien ze niet oplette, wist ze het voor elkaar te krijgen om plat op haar bek te gaan, midden op het schoolplein. Ze was niet al te handig. Ach ja. Ze krabbelde overeind en beet op haar lip, terwijl er een ‘Uguu~’ uit haar mond kwam. Langzaam krabbelde ze op haar knieën en keek naar haar broek die onder de viezigheid zag. Met een gezicht vol zelfmedelijden begon ze deze af te vegen, om vervolgens even te zuchten. Gelukkig was er niemand nu, aangezien de meesten pas vijf minuten voor de bel aan kwamen. Ze keek even om zich heen, maar zag toen toch iemand staan. Godver. Ze beet op haar lip en krabbelde deze keer helemaal overeind, om de rest van de te lange broek af te vegen, zodat het er weer een beetje schoon uit zag. Af en toe haatte ze haar leven. Ughe.

Zijn beide handen waren bezig met de zwarte smartphone die hij ooit had gekregen van zijn vader. Hij was een van zijn vrienden aan het smsen over wat ze die dag nog gingen doen. Twee gingen de stad in, een ander moest zijn moeder nog helpen. Gillian grinnikte zachtjes om dat laatste. Hij wist dat die gozer er niet van hield om zijn moeder te helpen. Had hij lekker pech. Maar ja, zo aardig was die gozer ook niet. En het nadeel was dat serieus niemand van zijn vrienden op deze school zat. Ze waren van school af, gingen naar een andere school of woonden niet eens hier in de stad. Echt motiverend. Er klonken voetstappen, dus keek hij op, om vervolgens een jongen te zien lopen. Blauw haar, handen in zijn zakken. Gillian wierp weer een bik op zijn telefoon, om deze vervolgens weer in zijn zak te doen. En net toen hij weer terug keek, viel de jongen. Eh.. Oké. Hij knipperde even met zijn bruine ogen maar glimlachte toch even, om vervolgens op te staan en op de onbekende jongen af te lopen, die hem al in de gaten had gekregen.
“Gaat het?” vroeg hij nieuwsgierig. Zijn hand streek de plukken haar in zijn gezicht weer achter zijn oor, aangezien deze door het lopen weer in zijn gezicht gewaaid waren. Soms was het best wel irritant, vooral omdat hij vaak als homo of meisje uitgemaakt werd, maar aan de andere kant was hij er erg trots op. Je zag niet elke dag een jongen met lang, blond haar dat ook nog goed verzorgd was. Gillian had zelf ook wel een keer iemand anders met lang haar gezien, alleen dat had diegene echt niet onderhouden. Waarschijnlijk kwam het omdat jongens met lang haar meestal niet wisten hoe ze het moesten verzorgen. Echt zonde.

Tranen waren in haar blauwe ogen ontstaan en ze staarde met een zielig hoofd voor zich uit. En dat moest dan een lijfwacht voorstellen, het hoofd van alle werknemers van een rijke familie. Maar goed. Ze was juist het tegenovergestelde van hoe ze zich voordeed. Ten eerste had ze geen piemeltje. Ze was een meisje. Ten tweede was ze eigenlijk enorm verlegen, onhandig, een huilbaby en een otaku.
Iemand kwam op haar aflopen en ze beet op haar lip, terwijl ze haar blik heel even afwendde en met haar mouw langs haar ogen ging zodat de tranen niet zichtbaar waren, al waren haar ogen hierdoor een beetje rood. Wat mannelijk toch.
‘Gaat het?’ vroeg de jongen. Nee, meisje. Nee.. De stem was mannelijk, maar het lange haar was vrouwelijk.. Ze fronste. Toch was het gezicht iets meer mannelijk dan vrouwelijk. Alhoewel dat niets hoefde te betekenen. Zelf gebruikte ze hier een miniscuul klein beetje make-up voor, zodat haar gezicht een mannelijkere vorm leek te hebben dan het eigenlijk had. Oh ja. Ze moest nog reageren. “Eh..” klonk haar stem, net wat te hoog. Ze schraapte haar keel even luid en snoof. “Ik bedoel.. Het gaat wel..” mompelde ze toen, haar stem lager en ze fronste. Het haar van de jongen zag er zo zacht uit. Daardoor miste ze haar eigen lange haar nog meer. Meestal verafschuwde ze lang haar bij jongens omdat het er zo vet, ongekamd en dood uit zag, maar dit haar was net zoals dat van vele meiden, misschien nog wel verzorgder. Een tevreden glimlachje sierde haar gezicht.
“Nevermind that,” sprak ze kalm. “Mijn naam is A-” .. Oh nee. “.. Eh.. Hikaru Takano,” verbeterde ze zichzelf. Ze was de afgelopen tijd zoveel met Kath en Gyna omgegaan dat ze even was vergeten dat ze geen Alyss was. “Vierdejaars Havo,” sprak ze toen. Ze haatte school. Ze snapte het nut ervan niet. Maar goed. Ze had sociaal contact nodig en hij was de enige hier. Of zij. Dat zou ze wel merken als het zich voorstelde. Ze was niet goed in geslachten raden als het niet heel duidelijk was, aangezien ze bij zichzelf zag hoe moeilijk het kon zijn om het te zien.