;;&and'the'road'gets'rough_i'dont'know'why.

Onderwerp: ;;&and'the'road'gets'rough_i'dont'know'why. za maa 24, 2012 2:53 am

"Nee, ik denk het niet." mompelde hij en haalde met zijn ene nagel het vuil onder zijn andere vandaan. Hij had korte, rommelige nagels omdat hij ze altijd afbeet. Hij had wel meer slechte eigenschappen.
"Hoezo? Zou toch kunnen?" vroeg Ed, en hij blies even lucht uit zijn bek. Ugh. Hij was zelf ook niet de slimste, maar toch. Hij wist in ieder geval wanneer hij dingen zei die mensen beledigde en wanneer niet. Ed.. wist dat niet. "Pap denkt 't ook."
"Het boeit me niet wat papa en jij denken." gromde hij. Zijn bruine ogen waren op de televisie gericht uit pure frustratie en hij begon zich te realiseren hoe graag hij het huis uit wou. Om te ontsnappen aan irritante kleine broertjes en psycho pappies.
"Ja maar je komt altijd met dezelfde soort jongens thuis en-" Hij sloeg tegen zijn jongere broertjes zijn hoofd die hem een pets terug gaf, tot ze begonnen te vechten en hij de bovenhand nam. Natuurlijk, hij was drie jaar ouder. Logisch toch?
"Je bent zo'n baby!" gromde hij en duwde tegen Ed's hoofd om te ontsnappen. "Knip je nagels eens, jezus." zei hij terwijl hij de krassen op zijn armen bestudeerde. Kutjoch. Hij draaide zich om en liep de gang in. Dit was hij echt zo zat. Hij pakte zijn jas van de kapstok, en sloeg de deur achter zich dicht. Zijn hand gleed zijn jaszak in voor zijn sigaretten, waarnaar hij er een opstak. Ugh.

open!

Het was voor de meesten tijdens etenstijd aan, rond de anderhalf uur later zouden de meeste gezinnen hun spelende kinderen naar binnen roepen om te gaan eten. De zon was nog op en het schemerde net niet, aangezien het nog in het begin van het jaar was. Naar mate het jaar vorderde stond de zon elke avond steeds hoger aan de hemel en bleef het langer licht. Althans, dat was het idee natuurlijk. Je had ook nog het feit dat de klok een uur vooruit ging, wat er juist aan mee hielp. Gillian zag niet in waarom ze dat eigenlijk deden, twee keer per jaar. Was er dan een probleem met de tijden of zo? Ze konden toch ook gewoon de klok het hele jaar op één stand laten staan? Wat raar? Met ietwat slofferige passen liep hij over de stoep heen, zijn handen in de zakken van het blauw met zwarte dikke vest dat hij aan had. Zijn haar golfde lichtjes, omdat zijn moeder hem voor de lol een vlecht in had gedaan, die dag. Als hij een vlecht in had, was het bijna tien centimeter korter. Het verbaasde hem ook niet echt dat mensen hem vaak als meisje aan zagen, al ging zijn stem nog net niet door als een lagere meisjesstem. Toch droeg hij vaak van die casual kleding en tegenwoordig zag je er ook heus wel meisjes mee lopen. Het belangrijkste was, was dat hij geen boobs had. Nope. Had hij niet. Toch? Wacht-.. Nee die had hij echt niet. Hij ging het niet eens controleren. Wel had hij van die tepels maar dat had iedereen omdat die aangemaakt waren toen je nog ‘onzijdig’ was en-.. Waarom ging hij er op in? Hij was geen meisje. Punt. Gillian glimlachte zachtjes toen er twee kinderen langs hem heen renden. De reden waarom hij door de stad aan het lopen was, was omdat hij over een uur met zijn vrienden ergens ging eten vanwege een verjaardag. En aangezien het nu een uur te vroeg was, liep hij maar naar random plekken door de stad heen. Nou ja, dat ook niet. Hij was nog in de wijk waar zijn huis stond en was niet lang geleden vertrokken. Hij ging wel even het centrum in, wat winkels langs en zo. Hij kon daar wel zijn tijd mee verspillen.
Opeens zag hij een jongen vlak voor een deur van een huis staan. Bruin haar, jong uiterlijk. Hij zag er ook wel aardig uit. Gillian stopte met lopen en bekeek de jongen even, waarna hij vriendelijk glimlachte.
“Hoi,” zei hij, nieuwsgierig wat de jongen zo alleen voor de deur van een huis deed. Was het zijn huis? Hij had echt geen idee. Misschien zou hij er nog achter komen.

Cai trok zijn lip wat op in frustratie toen twee kinderen lachend langs rende met een bal. Hij haatte kleine kinderen. Hij haatte kinderen in het algemeen. Die hoefde hij ook niet. En gelukkig kon dat niet van hem gevraagd worden. Tenzij zijn vriend - wie dat tegen die tijd ook mocht zijn - wou adopteren. Oh god. Slap him. Nee, dat zou hij echt niet kunnen uithouden. Van die gillende beesjes die overdreven geil werden tegen de leeftijd veertien - ja, want die pech kon je tegenwoordig hebben - en alles neukte wat los en vast zat. En dan rende ze weg en drukte ze je er elke dag in dat je het niet waard was en wat een waardeloze vader je was. God.
"Hoi," klonk er, net nadat hij nog een hijs van zijn sigaret had genomen. De stem was die van een jongen, maar de persoon voor hem leek meer op een meisje. Een tietloos meisje. Nou ja, lang harige jongens waren sowieso niet zijn type. Hij tikte zijn sigaret tussen zijn vingers zodat het as op de stoep viel voor hij antwoord gaf.
"Hey," antwoordde hij en een paar bruine ogen focuste zich op de jongen/het meisje. Nee, grapje. Hij had wel door dat het een jongen was. Min of meer. "Kan ik je helpen?" vroeg hij. Niet op een snauwende manier of zo hoor. Hij had eerder het idee dat de jongen iets zocht en het niet kon vinden en aanwijzingen nodig had. Wist hij veel.

Door het hoogteverschil keek hij een beetje op de jongen neer maar zo was dat ook weer niet bedoelt. Hij had gewoon niet echt veel zin om te gaan zitten midden op de stoep, aangezien er nergens behalve daar zitplaats was te vinden. Gillian volgde de sigaret die de jongen aftikte tegen de stenen. Hij rookte zelf af en toe, aangezien het op zich geen schade deed aan zijn longen. Dat was weer een voordeel. Toch deed hij het alleen maar als zijn moeder er niet bij was, aangezien die altijd zo overbezorgd was en zo. Maar zelfs toen hij een jaar achter elkaar rookte en longscannen liet doen, zagen ze nauwelijks beschadiging aan zijn longen. Wat was hij toch trots. Toch was het wel irritant als mensen van je krachten af wisten. Hij had het liever niet. Zijn bruinige ogen bekeken de onbekende jongen even. Zou hij ook krachten hebben? Jammer dat mensen met krachten niet zomaar zichtbaar waren en hij geen krachten had om AIM-velden te meten. Gillian vroeg zich af hoe het leven dan zou zijn geweest. Heel anders. Dan waren zijn longen vast allang beschadigd. Ehehe. Nee. Hij rookte alleen omdat het gezellig was en het zijn longen niet beschadigden. Maar zo vaak rookte hij ook weer niet hoor. Nee, maar twee sigaretten in de week of zo. Meestal in het weekend.
"Hey." Hij keek weer op, glimlachte zachtjes. "Kan ik je helpen?" Hij schudde zijn hoofd.
“Nee hoor. Ik was alleen benieuwd waarom je zo alleen voor de deur zat. Kan je het huis niet in?” vroeg hij nieuwsgierig. Eigenlijk wou hij nog meer zeggen, maar dan zou het echt een zee van vragen worden. Ehehe. Wat was hij toch weer nieuwsgierig.

"Nee hoor." Hij nam nog een hijs van zijn sigaret, maar blies deze weer uit. Ja, dat had je zo af en toe. En dan had je ook van die mensen die dat elke keer deden. Want die rookte niet. Die wouden stoer lijken. Hij was gaan roken omdat ze zeiden dat je dan geen honger had en hij zichzelf dik vond. Ook al was hij eigenlijk zo'n mager Sollux-figuur. Nou ja, nog net niet zo mager. Normaal, maar aan de wat dunnere kant. En niet zo gespierd. Jammer. "Ik was alleen benieuwd waarom je zo alleen voor de deur zat. Kan je het huis niet in?"
"Klein broertje." zei hij met een scheve grijns. Hij haalde zijn sleutels uit zijn jaszak en ging er even mee op en neer om een tinkelend geluid te veroorzaken, voordat hij ze weer in zijn zak deed, zodat de jongen wist dat hij nog wel zijn huis in kon. "Kutjoch jaagt me altijd m'n huis uit." Oke, oke, het was zijn vaders huis. Maar toch. You know.
"Hoe heet je?" vroeg hij, om vervolgens nog een hijs te nemen. Donkerbruine ogen keken op naar de jongen, wachtend op zijn naam. Hij zag eruit als een Eric. Maar hij gokte altijd verkeerd. Hij moest echt stoppen met random namen te gokken. Want het klopte nooit. Lmao.

Afwachtend keek hij hoe de jongen zat te roken. Meh. Hij had er niet echt heel veel behoefte aan of zo. Hij kende de jongen niet eens. Een blonde pluk was weer in Gillian's gezicht gevallen dus deed hij deze weer achter zijn oor. Thuis had hij meestal een haarband in of een klem die het haar naar achter deed of een vlecht of nog meer creatieve dingen die zijn moeder met zijn haar kon doen. Ze vond het leuk, dus liet hij zijn moeder maar haar gang gaan. Nog een reden waarom hij zo lang haar had, was omdat zijn moeder een haarziekte had waardoor ze kaal was en dus een pruik moest dragen. Dus nu had hij lang haar aangezien zij dat niet kon hebben. De moeder-zoon relatie tussen hun was best wel rustig en af en toe waren er wel wat discussies, maar dat hoorden er gewoon bij.
"Klein broertje." Zijn blik volgde de hand die in de jaszak ging en een 'Aha'-achtig geluidje kwam uit zijn mond toen hij de huissleutels had. Maar hoezo door een klein broertje? Die kon hij toch wel in de hand houden of niet soms? "Kutjoch jaagt me altijd m'n huis uit." Hij glimlachte vaagjes.
"Dan heb ik geluk dat ik nu thuis enigskind ben," zei Gillian, half in zichzelf en half tegen de jongen.
"Hoe heet je?" werd er hem gevraagd.
"Gillian. En jij?" Gillian op z'n Engels. Niet op z'n Nederlands waarbij de eerste klank Giel was. Iewl nee. Veel mensen hadden er wel moeite mee gehad als ze zijn naam voorlazen van een blaadje maar hij was het langzamerhand wel gewend, al bleef het wel irritant.

Nee, Cai had niet bepaald geluk met Ed. Ed Dennis Dee. Ed Dee. Eddy Dee. Hij haatte zijn achternaam. Zijn vrienden wouden nog wel eens grapjes maken over dat als hij transseksueel was, hij dan "Caidy" of "Kaydee" kon heten. Oh joy. Want hij wou dat natuurlijk zo graag. Niet dat er wat mis was met trannies, maar hij.. was zelf wel blij met zijn geslacht. Was dat vreemd? Hoorde je als jongen die op jongens viel een meisje te willen zijn zodat het makkelijker was? Hij betwijfelde dat ernstig.
"Gillian. En jij?" Gillian. Dat had hij nooit kunnen raden. Niet omdat het een rare naam was, maar omdat.. het niet een naam was die bij hem te binnen sprong. Gilles wel, maar dat kwam omdat hij een Gilles kende. Hij kende ook een Gil. Hij kende veel mensen, al wist hij niet of het echt "kennen" te noemen was.
"Cai." zei hij en stak zijn hand uit, zodat hij die van Gillian kon schudden. Die zonder sigaret, natuurlijk. Ja, voordat hij een gat in de jongen zijn hand brandde. Iets waar hij zichzelf nog wel voor aan zag. Moest je het geluk hebben dat het een ESPer was. Met helende krachtend. Yes... Good...

Zijn hand ging door zijn blonde haar heen waarmee hij het wat beter kamde, terwijl zijn blik door de straat heen ging. Zijn vrienden verwachtten hem toch niet nu al, dus hij zou nog wel blijven wachten. Hij was ruim een uur te vroeg. Kon hij toch nog even met deze vreemdeling voor de deur plaatsen. Op een of andere manier vond Gillian hem wel interessant. Niet zo’n type dat zo was van ‘Wat moet je?’ of ‘Zoek je mot?’ of wat dan ook. De jongen was best wel aardig.
"Cai." Een mooie naam, als hij het zelf mocht zeggen. Lekker kort en krachtig. Hij was benieuwd naar de achternaam van Cai, maar aangezien hij die zelf niet eens had gezegd zou het waarschijnlijk een beetje raar over komen. Ehehe. De jongen stak een hand uit en zachtjes schudde hij deze. Natuurlijk de hand zonder de sigaret. Anders dan moest hij zijn hand helen. In het bijzijn van een jongen waarvan hij niet eens wist of die een esp-er was.
“Esper?” vroeg hij zachter en heel luchtig tussen neus en lippen door, terwijl zijn blik was afgedwaald. Andere Esp-ers zouden waarschijnlijk het wel begrijpen en als de jongen een mens was, kon hij zeggen dat hij in zichzelf praatte. Of zo. Nja, hij zou zich er wel uit kunnen praten. En als de jongen een Esp-er was, was hij erg benieuwd naar zijn krachten.

"ESPer?" Het was zacht, maar hoorbaar. Zijn blik focuste op de jongen en hij fronste even. Ja, hij wist precies waar hij het over had. Maar wat had hij gedaan om dat idee bij hem te wekken? Kon hij gedachtelezen? Was dat zijn kracht? Werkte hij misschien undercover of zo? Een raar idee, maar je wist maar nooit. Tegenwoordig was er niemand echt te vertrouwen. Zijn grootvader en zijn moeder waren ESPers, maar zijn vader en broertje en overige familieleden - waar hij het van wist - niet. Hij kende niet al zijn familie omdat die aan de andere kant van de wereld woonde, maar goed.
"Wat?" vroeg hij en behield zijn frons, alsof hij niet wist waar de jongen het over had. Ja, hij speelde dom. Hij had geen idee wat de jongen met die informatie wou en voorlopig speelde hij het liever veilig. Misschien deed hij wel te voorzichtig, maar beter dat hij dat deed dan dat hij later spijt had dat hij dat niet had gedaan. Hij wist ook niet of men in het bijzonder opzoek was naar ESPers of dat hun bestaan nog steeds niet bekend was. Geheime dienst of zo? Bestond dat? Of was dat maar een mythe? Man, zijn hersenen konden die bullshit allemaal niet aan. Mindfuck.

Expres had hij de letters niet een voor een uit gesproken, dus niet als E S P. Nee, hij had er gewoon een volledig woord van gemaakt zodat hij het in een zin kon verwerken. Wat was hij toch handig bezig. Het was zijn altijd aanwezige nieuwsgierigheid die hem zulke risico's liet nemen. En waarschijnlijk omdat de jongen er zo aardig uit zag. En betrouwbaar. Dat ook. Maar je wist het maar nooit.
"Wat?" Hij schrok op uit zijn gedachtes. Oh wacht, de jongen was er natuurlijk nog steeds. Zijn blik ging even naar Cai toe die hem fronsend aan keek.
"Huh? Oh, sorry, ik praat wel vaker zachtjes in mezelf. Ik was me aan het afvragen of de kaartjes voor het EXPERIENCE LIFE," Ja, het eerste deel klonk echt net als Esper, "al uitverkocht waren. Ik wil er volgende maand heen gaan en als je vlak voor de uitverkoop bent, kan je van die miskoopkaartjes goedkoop krijgen, snap je?" Oké, het ging echt nergens over. "Niet echt interessant of zo," grinnikte hij en zijn blik ging naar de sigaret. "Zou ik er misschien ook een mogen, als je er nog een over hebt?" Gillian had geen idee of de jongen wel zo vrijgevig was. Anders maakte het hem niet echt uit of zo. Zo'n roker was hij ook niet.

"Huh? Oh, sorry, ik praat wel vaker zachtjes in mezelf. Ik was me aan het afvragen of de kaartjes voor het EXPERIENCE LIFE al uitverkocht waren." Natuurlijk wist hij dat er niet veel van waar was. Of had hij het verkeerd verstaan? Dat kon ook. Maar hij gokte dat ze elkaar allebei liepen voor te liegen. Of hij was gewoon gigantisch paranoïde bezig. Cai? Paranoïde? Nooit! Behalve altijd. "Ik wil er volgende maand heen gaan en als je vlak voor de uitverkoop bent, kan je van die miskoopkaartjes goedkoop krijgen, snap je?" Experience Life. Hij wist niet eens wat dat was. Zouden die kaartjes duur zijn dan?
"'EXPERIENCE LIFE'? Wat moet ik me daarbij voorstellen?" vroeg hij vervolgens, toch wel een beetje nieuwsgierig. Zelfs als wat de jongen zei allemaal een grote leugen was, kon hij toch nog wel vragen stellen? Kwam des de realistischer over om zijn eigen leugen te verbergen. En hij was nog altijd niet zeker of de jongen liep te jokken of niet. Jokken. Ook zo'n geweldig woord. "Zou ik er misschien ook een mogen, als je er nog een over hebt?" Oh ja, zijn sigaretten.
"Of course." zei hij en pakte een sigaret uit het doosje in zijn jaszak en gaf deze aan de jongen, samen met zijn aansteker. "Ook een roker, dus?" Nou ja, het was meer een statement dan een vraag. Hij wist het antwoord natuurlijk al, anders vroeg de jongen niet net om een sigaret. "Hoe lang al?" Als je toch een gesprek ging beginnen, waarom niet over sigaretten en roken?

"'EXPERIENCE LIFE'? Wat moet ik me daarbij voorstellen?" Hij glimlachte zachtjes. Nee, dat van Experience Life was geen leugen, maar er heen gaan ging hij niet. Hij was niet echt een feestbeest.
“Oh, een concert op het strand met heel veel bekende artiesten en zo,” zei hij nonchalant. Nope. Geen feestbeest. Hij werd nogal verafschuwd door de mensen die daar heen gingen. Nou ja. Je zag niet elke dag een jongen met lang haar. En van die huppeltutjes vonden het ook niet echt mooi. Niet dat het hem wat interesseerde. Meisjes waren niet allemaal huppeltutjes.
"Of course,” antwoordde de jongen op zijn vraag over de sigaret. Hij pakte de aansteker en de sigaret aan, deed de sigaret in zijn mond – niet helemaal, gatver nee – en stak hem aan. Hij inhaleerde even en blies een rookwolkje door zijn mond weer uit. "Ook een roker, dus?" Hij rolde met zijn ogen.
“Meh. Niet echt. Nou ja, ik rook niet zo heel vaak. Ik heb het een jaar geleden of zo wel heel vaak gedaan, maar nu ben ik er een beetje van af gekickt. En mijn moeder heeft het liever niet.” Oké, dat klonk heel raar maar hij had nou eenmaal respect voor zijn moeder. Ondanks de discussies. Het was gewoon eenmaal zo, zo puberig was hij ook nooit echt geweest. Eheh.

"Oh, een concert op het strand met heel veel bekende artiesten en zo." Cai daarentegen, was wel een feestbeest. Hij genoot ook wel eens van rust en stilte en gewoon lekker thuis zitten, maar niet meer dan dat hij graag uit was met vrienden en zo. Dat vond hij dan nog geweldiger. Maar hij had thuis ook vrij weinig te doen. En Ed had niet zoveel vrienden - hij was een beetje een buitenbeentje - dus die was altijd thuis.
"Nog nooit van gehoord. Klinkt wel gezellig!" kierde hij, al was hij niet echt van plan er meer onderzoek naar te doen. Sterker nog, hij was de naam al vergeten. Iets met life. Life.. Life.. Nee oke, laat maar, het was het niet waard. Er ging toch niemand naar vragen.
"Meh. Niet echt. Nou ja, ik rook niet zo heel vaak. Ik heb het een jaar geleden of zo wel heel vaak gedaan, maar nu ben ik er een beetje van af gekickt. En mijn moeder heeft het liever niet." Heel anders dan hem, dus. Hij was er zelf wel kind of verslaafd aan geraakt.
"Ah. Mijn ouders kunnen dat bij mij niet hoor. Ik bepaal zelf wel wat ik doe." Ja ja. Hij wist het niet, maar hij was ouder dan Gillian, al gedroeg hij zich blijkbaar jonger en dommer. Hij gokte eigenlijk dat de jongen negentien of zo was. Misschien achttien? Geen gigantisch verschil, maar ouder dan hem.
Hij sloeg met zijn hand tegen het raam omdat hij vanuit zijn ooghoek had gezien dat Ed er met zijn neus tegenaan gedrukt zat. "Rot op!" schreeuwde hij, zodat het hopelijk binnen nog te horen was. Hij keek weer naar Gillian en rolde met zijn ogen. "Klotejong." zei hij, alsof dat alles uitlegde.

"Nog nooit van gehoord. Klinkt wel gezellig!" Ondanks de nogal onduidelijke uitleg kreeg hij zo'n reactie. Oké.. Tuurlijk. Gillian had zelf geen idee of het wel leuk was. Waarschijnlijk.. Niet echt. Zulke feesten waren altijd heel snel afgelopen omdat er politie bij moest komen en heel veel mensen dan dronken waren en zo. Al leek het strandgedeelte best wel leuk. Maar toch. Er heen gaan was het laatste wat hij ooit zou gaan doen. "Ah. Mijn ouders kunnen dat bij mij niet hoor. Ik bepaal zelf wel wat ik doe." Hij glimlachte zachtjes. Het was best wel interessant om iemand anders' levensverhaal te horen. Nou ja, dat ook weer niet maar de bedoeling is duidelijk. Al snel ging zijn blik naar een jongen die zijn gezicht zowat tegen het raam had gedrukt. Cai leek dit ook opgemerkt te hebben en sloeg tegen het raam aan. "Rot op!" het gezicht verdween alweer en aan de reactie te zien was het de jongen zijn broertje. Wat irritant. "Klotejong." Gillian glimlachte zachtjes.
"Doen je ouders er niks aan?" vroeg hij nieuwsgierig en hij nam nog een hijs van zijn sigaret. Altijd nieuwsgierig.

"Doen je ouders er niks aan?" Waarom zouden die er wat aan doen? Het was een standaard broer op broer relatie. En het was niet alsof hij hem altijd haatte. Alleen het merendeel van de tijd. En hij was zelf ook niet altijd even aardig voor zijn broertje.
"Nee, waarom zouden ze? We hebben niet altijd ruzie. En mijn ouders hebben het ook druk met de zaak, dus ik belast hun er gewoon niet mee." legde hij uit. Zijn ouders runde een bakkerijtje in het centrum, die vrij populair was. Daarom waren ze er vaak druk bezig mee, of dat nou met bakken of met accountant-shit was. Nee, hij had werkelijk geen idee wat dat inhield.
Weet niet of ik het al vermeld had - vast wel - maar hij was niet de slimste. Hij wist niet veel van belastingen of verzekeringen of wat dan ook af. Niks met wiskunde - of met rekenen. En ook niks met modern vreemde talen, zoals Frans of Duits. Alleen Nederlands en Engels. En zelfs Engels ging hem niet altijd even geweldig af. Zoals toen hij het over een roedel wolven had in een boekentoets en hij 'a pack of meat' had opgeschreven. Geen idee wat er op dat moment door zijn hoofd ging. En hij had ook gegokt dat 'eagle' in het Nederlands 'egel' was in plaats van adelaar. Nee, hij was zeker niet de meest intelligente persoon op aarde.

Zijn vinger tikte even op de sigaret waardoor er wat as op de stoep viel. Kon geen kwaad, de stoep werd toch elke dag wel vervuild. Een beetje as kon er heus wel bij. Gillian’s blik was op het raam gericht, waar de gordijnen nog zachtjes bewogen. Hij vroeg zich af hoe het zou zijn als hij een jonger broertje had. Niet dat dat nog zou gebeuren, zijn ouders waren er al veel te oud voor. Meisjes rond zijn leeftijd hadden soms zelf ook nog een kind. Ieeeh. Onverwachts vader zijn. Nee dankjewel. Dan zou zijn moeder hem waarschijnlijk niet echt meer vertrouwen en heel erg boos zijn en zou hij waarschijnlijk het betreffende meisje in de steek laten. Omdat hij dat kon en gewoon niet voor dat kind zou willen zorgen. Heel gemeen, maar toch. Moest ze dan maar niet met hem neuken. Tss. Hij nam nog een hijs van de sigaret.
"Nee, waarom zouden ze? We hebben niet altijd ruzie. En mijn ouders hebben het ook druk met de zaak, dus ik belast hun er gewoon niet mee." Gillian knikte begrijpelijk. Zijn moeder werkte in het ziekenhuis. Ze was er ook niet heel erg veel, net zoals zijn vader die een kantoorbaan had. Ergens. Hij had eigenlijk geen idee waar, maar wat boeide het. Ziekenhuisbanen waren veel leuker dan kantoorbanen. Daarom ging hij later ook medicijnen en stuff studeren, omdat hij er maybe mensen mee kon redden. Kon hij nu ook wel, maar zo ervaren was hij ook nog niet.
“Ik herinner me dat ik vroeger, toen ik nog 9 jaar oud was, ook veel ruzie had met mijn broer. Nou ja. Mijn broer met mij. En niet alleen met mij, ook met mijn ouders. Een van de redenen waarom hij al vroeg het huis uit was gegaan om bij een van zijn vrienden te wonen. Mijn ouders stemden gewoon in, aangezien ze dan niet elke dag zijn gezeik aan hoefden te horen. Nu is hij wel aardiger, gelukkig,” mompelde hij zachtjes. “Maar je kan het toch wel een keer tegen je ouders zeggen? Het lijkt me niet eerlijk als ik jou was.” Hij glimlachte zachtjes en nam nog een hijs. Het was wel interessant om een kijk in andermans leven te mogen hebben. En erg leerzaam, natuurlijk. Goed voor het inlevingsvermogen.

“Ik herinner me dat ik vroeger, toen ik nog negen jaar oud was, ook veel ruzie had met mijn broer.” Oh god. Zo’n verhaal. Toen ik nog jong was… Net of je het tegen een opaatje had. Oké, zo erg was het dan ook weer niet, maar hij kreeg al genoeg te voortduren van zijn vader. En moeder, tegenwoordig. “Nou ja, mijn broer met mij. En niet alleen met mij, ook met mijn ouders.” Een agressief kutkind dus. Want die had de wereld. “Een van de redenen waarom hij al vroeg het huis uit was gegaan was om bij een van zijn vrienden te wonen.” Stop it, Gillian, das gay! Met een Duits accent. Dus niet ‘dat is’, maar ‘das’, als in, het. Veel komma’s.
“Mijn ouders stemden gewoon in, aangezien ze dan niet elke dag zijn gezeik aan hoefden te horen.” Jezus, hij haatte die ouders nu al. Het bleef wel je kind he? Hij was ook irritant en zeurde veel en sloeg Ed ook nog wekelijks, maar zijn ouders wilden hem ook niet graag het huis uit. Toch? Ja toch? En hij wou Ed ook niet het huis uit, ondanks dat hij hem soms dood wou hebben. Maar dat was soms. Heel soms. “Nu is hij wel aardiger, gelukkig.” Ok. “Maar je kunt het toch wel een keer tegen je ouders zeggen? Het lijkt me niet eerlijk als ik jou was.” Hij weigerde het gewoon te snappen, he? Koppig joch. Maar dat was oké, daar hield hij wel van. Al betekende dat dat hij het nog een keer moest uitleggen. “Ze weten heus wel wat er gebeurd, maar zo doe ik ook bij hem. Zo doen broers gewoon, you know?”

Zijn hand ging even door zijn haar en zijn blik ging weer afwezig door de straat heen. Het was een tijd geleden dat hij een vreemde had ontmoet die aardig tegen hem deed en waarmee hij gewoon even rustig kon praten. Normaal lachten ze hem uit, was het een korte hoi of liep het uit op een dood gesprek. Niet echt bepaald fijn. Maar met deze jongen, Cai als hij het zich goed herinnerde, was het best wel gezellig, al leek de jongen af en toe nogal koppig. Dat was niet erg. Zelfs hij, Gillian, was wel eens koppig. Iedereen was wel eens koppig. Anders dan liet je je maar over je heen lopen en dat was ook zo stom. Alsof je een pissebed was die gehaat werd, een mier die voor de mens onzichtbaar was. Zoiets dus. Zijn vingers scheidden de haren van de lok die hij in zijn hand had en hij keek er afwezig naar, tot de jongen op de stoep weer begon te praten.
“Ze weten heus wel wat er gebeurd, maar zo doe ik ook bij hem. Zo doen broers gewoon, you know?” Hij glimlachte zachtjes en knikte.
“Mhm," mompelde hij bevestigend. “Dan denk ik dat er niet veel meer aan te doen is.” Natuurlijk niet. Het was onmogelijk om een broederrelatie te fixen. Zelfs hij was irritant tegen zijn broer geweest. Omdat die het verdiende. En nu? Hij had eigenlijk geen idee of Thomas Flame Jr, de zoon van Thomas Flame, een zakenman, het nog wel verdiende. En zelfs als hij het verdiende, was het gewoon iets om te negeren. Nietwaar? Iedereen verdiende wel een tweede kans. Al werd het een derde kans. Of een vierde. “Oh, ik moet gaan!” zei hij geschrokken toen hij op zijn horloge keek. Hij stond hier langer dan hij dacht. Het werd tijd om weer het centrum in te gaan. “Mijn vrienden wachten op me. Ik hoop dat ik je nog een keer tegen kom, Cai. Het was leuk gepraat met je te hebben.” Hij stak zijn hand op en liep in een bijna haastig tempo weg. Straks dan was hij er te laat! Dat moest ook niet gebeuren. Dan zouden zijn vrienden vast afvragen waar hij was.

[Topic uit]