what it takes to come alive

“Hoe gaat het met je been?” Hij keek op, aangezien zijn ogen naar de grond aan het staren waren. Onverschillig haalde hij zijn schouders op, voordat hij de jongen voor hem beter bekeek. Gespierd, lang, kort donkerbruin haar, een licht bezorgde blik op zijn gezicht, een tattoo op zijn arm en wat littekens op zijn huid. Gillian kon nauwelijks geloven dat dit zijn broer was, maar dat was nou eenmaal zo. Vierentwintig, vast op bezoek naar een vriend in de stad. Anders zou hij hier nooit komen. Thomas was nog steeds dezelfde rebel als een aantal jaar terug en zat vast weer in een of andere gang. Natuurlijk.
“Hoe gaat het met je gangleden?” vroeg hij kortaf, terwijl zijn blik weer naar de grond was gegleden. Hij was niet echt bang voor zijn broer, hij keek meer tegen hem op. Thomas was datgene wat hij nooit zou kunnen of durven zijn. Bijna een bendeleider, bekende bij de politie en populair in de stad waar hij woonde. Niet dat hij dat wou. Nee dankje. Een grote hand ging door zijn blonde haar heen en er klonk gelach.
“Het gaat goed met ze. We hebben een paar maanden geleden nog een vechtpartij gehad, maar het is aardig rustig,” klonk er lachend. “Je been?” Gillian keek weer op, zuchtte.
“Valt mee. Ik moet binnenkort er weer mee heen, maar zoveel last heb ik er ook niet echt van. Eigenlijk best wel irritant, telkens lijkt de pijn terug te komen,” mompelde hij zacht op een onverschillige toon. Zijn blik was afgewend en de hand ging opnieuw door zijn blonde haar heen.
“Sterk houden, broertje. Het gaat heus wel over een keer. Geloof me maar.” Hij rolde met zijn ogen, maar glimlachte zachtjes. Hopelijk wel. Na een kort afscheid stopte hij met leunen tegen de muur en ging hij weer overeind staan. Het was mooi weer, hij stond tegen de zijkant van een gebouw aan. Nu niet meer, nu stond hij. Hij had een lange broek aan, die wat afzakkend was, een simpel shirt en zijn haar was gedeeltelijk in een staart gebonden. Gillian liep een steegje in en kwam uit op een soortvan plein, met winkels en cafétjes enzo aan de rand en een parkje in het midden. Wat wou je nog meer?
"Gillian!" Hij draaide zich om, zocht naar degene die hem had geroepen. Hij knipperde even met zijn ogen. Ehm. Oké.. "Gilliaaaaan!" Pas nu zag hij de wat bekende jongen op de rug van een onbekende jongen. Oh, het was Cai. Een glimlach verscheen op zijn gezicht.
“Hey Cai, dat is een tijdje geleden,” zei hij glimlachend. Zijn blik viel op de andere jongen en hij stak zijn hand uit. “Mijn naam is Gillian, als je dat nog niet door had.” Aardig zijn had altijd wel wat nut.

De jongen voor hem was net iets groter dan hem, maar het scheelde niet veel. Plus de lengte van zijn haar en hij zou echt veel langer zijn. Heel veel. Twee blikken staarden hem even aan, maar hij negeerde het. Hij was het gewend. Gillian speelde even met de witte veer die aan een ketting vastgemaakt was. Hij had hem van zijn vader gekregen, aangezien die hem niet meer droeg. Sindsdien droeg hij de ketting als hij hem wou dragen. Omdat hij dat kon. Met zijn vader had hij ook niet echt een sterke band, maar dat maakte niet uit. Hij zag hem toch nauwelijks.
"Ach, wat is het? Anderhalve week of zo? Is niks." Voor hem voelde het juist wel lang, aangezien hij elke dag wel wat deed, doormaakte of wat dan ook. Soms wel zo veel dat zijn dagbeschrijving gevechten bevatte. Nou ja, veel boeide het hem niet, hij herstelde er toch snel van. Eheh. Dat was het handigste van zijn kracht. Toen de jongen de hand niet aan nam – hij had Cai op zijn rug, natuurlijk kon hij zijn hand niet schudden – trok hij deze weer terug. Zijn hand ging even door zijn haar heen, deed het wat beter aangezien het nog steeds een beetje in de war zat door de hand van zijn broer. "Dit is Gavin." Hij knikte zachtjes en lachte toen hij zag wat Cai met de jongen deed. Het zag er nogal raar uit.
"Cai." Zijn mondhoeken gleden wat verder omhoog, duidelijk geamuseerd door het geïrriteerde antwoord.
"En hij is een beetje verlegen." Gillian herstelde zich wat en gniffelde maar even zachtjes met een glimlach.
“Dat merk ik.” Gavin keek de andere kant op. Hm. Dat joch was inderdaad verlegen. Of haatte om nieuwe mensen te ontmoeten. Wat beleefd zeg, kuch kuch.
"Gaat 't allemaal lekker zo? Ben je op tijd gekomen voor waar je ook heen moest?" Zijn blik richtte zich weer op Cai.
“Mhm,” zei hij knikkend. “Ik kwam wel op tijd hoor. Eigenlijk zelfs een beetje te vroeg, maar dat is eigenlijk beter dan te laat. Wie is hij eigenlijk? Een vriend van je?” Hij zei het maar indirect aangezien hij toch geen antwoord verwachtte van Gavin. Natuurlijk niet.

Zijn blik ging weer naar Gavin, die niet leek te antwoorden en zijn blik afgewend had. Het sloeg ook echt nergens op en was nogal onbeleefd. Ga zo door.
"Gavin is mijn vriend. Vriendje? Huidige levenspartner? Wat heb je allemaal tegenwoordig?" Zijn maag draaide zich om bij het woord vriendje. Iewl, dat joch was gay. Niet dat hij er echt veel tegen had of zo, maar het idee was gewoon.. raar. Iets waar je niet echt aan kon wennen, waarschijnlijk. "Gavin.." Cai gay. Ondanks dat hij de jongen nog maar net kende, leek het een beetje onlogisch voor de broertjeshatende gast die hij meer dan een week geleden had ontmoet. Het leek net alsof de jongen nu opeens heel anders was. Een kopie van Cai, alleen dan gayiger.
"Uh, ja, dat. Hoe je het ook wil noemen." Gillian rolde met zijn ogen, aangezien het hem niet veel boeide.
"En wat is het me er toch eentje." Hij keek weg toen de twee zoenden – een kus op de wang, maar dat was technisch gezien toch een zoen, hoe je er ook naar keek – en huiverde even zachtjes. "Niet dat ik het erg vind, maar ik denk niet dat iedereen dit wil zien.." Oh goh echt?
“Waarom riep je me eigenlijk?” vroeg hij toen hij zijn blik weer op de twee wendde. Hij bekeek ze even. Die Gavin zag er ongeveer even uit, anders wat jonger. Gillian voelde zich gewoon ouder dan iedereen. Ehehe. Nee. Dat was ook weer niet waar. Maar waarom riep de jongen hem als die twee het toch zo fijn samen hadden? Dat was onlogisch.

Zijn blik was nog steeds op de grotere jongen aan het hangen. Waarom deed hij zo afstandelijk? Kon hij er niet tegen om nieuwe mensen te ontmoeten? Hij keek hoe de hand van Cai door Gavin’s haar ging en hij keek al snel weer weg. Het was op een of andere manier best wel.. cute? Nee echt niet. Het was gewoon vreemd, maar nu hij het zo dichtbij ervaarde was het iets waar je wel snel aan kon wennen. Als het maar op dit niveau bleef en niet erger werd. Hell no. Dan liep hij meteen weg. Gillian had ondanks waar hij nu bij stond wel een grens. Een grens die zonet even wat opgeschoven, maar het bleef een grens. Hij ging niet meer hier staan als ze nog meer gingen bekken of hem negeerden of als Gavin nog saaier ging doen. Dan trok hij Cai wel-.. Waarom wou hij zo graag met Cai praten? Ach, de jongen was best wel interessant, moest hij toegeven. Ehehe. "Omdat ik je herkende en ik dacht, laat ik even hallo zeggen. Hoezo? Wou je dat niet?" Hij grinnikte zachtjes.
“Maakt me niet echt uit, het is wel leuk om weer een keer met je te praten,” hij wierp een blik op Gavin, “en om je vriend te ontmoeten. Denk ik. Maar ja, ik had het zelf niet eens aan kunnen zien komen.” Onverschillig rolde hij met zijn ogen. Gillian keek hoe Cai van positie veranderde op de jongen zijn rug en moest moeite doen om niet te gaan grinniken, aangezien het er eigenlijk wel een beetje grappig uit zag. Ehehe. Sacherijnige Gavin die een klein opdondertje als Cai op zijn hoofd had. “Maar hoe gaat het verder met je? Nog steeds ruzie met je broertje?” vroeg hij. Niks tegen Gavin, aangezien hij toch niks van die gozer wist. Waarschijnlijk iemand met een doodnormaal leven en doodnormale ouders. Wat saaaaaaaaaaai. Ja, met zoveel a’s. Misschien wel met meer. Veel meer. Veeeeeeeeel meer.