take away my sorrows

Zijn benen bungelden over de rand heen terwijl hij naar beneden keek. Achter hem liepen mensen langs, hem negerend. Natuurlijk deden ze dat. Waarom zouden ze hem opmerken? Nou ja, misschien vanwege zijn lange haar. Nee. Deze keer niet. Zijn lange haar was vastgebonden en in de vest gestopt die hij aan had. Twee lokken hingen aan de zijkant van zijn gezicht, terwijl de rest nauwelijks zichtbaar was. Hij had geen idee waarom hij dat had gedaan. Misschien omdat hij wou ervaren hoe het zou zijn als mensen hem niet steeds aanspraken vanwege zijn lange haar. “Waarom heb jij zulk lang haar?”, “Ben jij een meisje of een jongen?”, “Heb je geen borsten of zo?”, “Ik heb gehoord dat zulk lang haar bij jongens ongezond is..”. Ja. Hij had de meest vreemdste dingen gehoord en op elke vraag had hij netjes geantwoord. En als het een belediging was, had hij vaagjes geglimlacht en was hij op gestaan en weggelopen. Tot een paar dagen terug. Zijn moeder was opgenomen in het ziekenhuis. De ziekte die ze al die tijd had kunnen overwinnen, had deze keer de overhand genomen. Ze moest opnieuw aan de medicijnen. De sterke medicijnen die er voor zorgden dat ze opnieuw haar haar verloor. Niet dat ze veel had. Als ze haar had, viel het er nauwelijks af, maar de laatste tijd was het weer meer gaan groeien. Het was kort, maar stond haar wel leuk al wist hij dat het toch niet langer zou worden. En toen hij het ziekenhuis was uitgelopen om weer terug naar huis te gaan, om eten te maken voor zichzelf aangezien zijn vader toch laat thuis zou komen. Ja. Toen was het hem gewoon teveel geworden. “Je was zeker daar omdat je zulk abnormaal lang haar had?” Hij had het zelf niet uitgelokt, maar toch. Hij had hem gewoon moeten negeren, maar hij kon het niet. Niet nu zijn moeder in het ziekenhuis lag. Zijn hand ging zachtjes over de rode plek op zijn wang en hij kromp een beetje in elkaar, waarna hij zuchtte en weer wat ontspande.
“Waarom moet het mij altijd weer overkomen?” mompelde hij zuchtend en hij wierp een blik naar beneden. En toen sprong hij. Hup. Al snel belandden zijn voeten op de grond. Nee, het was niet hoog. Anderhalve meter was niet iets wat je hoog kon noemen. Zijn blik ging door de straat heen, naar de mensen die er liepen. Het was koopavond, waardoor het drukker was. Zijn blik ging naar twee jochies die tussen de mensen door renden, elkaar achterna zittend en Gillian kon het niet laten om te lachen. Ehehe. Het kwam wel weer goed. Zijn hand ging weer over zijn wang. De rode plek was weg. Zijn vader gaf hem natuurlijk altijd weer de schuld van alles. Vooral aangezien ze nu in het ziekenhuis lag. Hij sloot zijn ogen even en zuchtte opnieuw, zachtjes over zijn wang wrijvend. Nog een paar jaar en dan was hij van hem af. Niet dat hij hem haatte, maar soms dan was het wel fijn om alleen te zijn. Ehehe. Dat rijmde.

Hij had het geheim van de Espers vrijgegeven aan een simpel mens. Dit kon dom zijn, maar ook slim. Hij wist toch al dat ze het onmogelijk door kon vertellen, gezien haar situatie. Ze woonde in huis bij drie Espers. Dan zou ze haar huis verliezen en nergens meer heen kunnen. Het was enkel een waarschuwing geweest. Het viel hem nog altijd op hoe erg sommigen haat koesterden tegen de mens, dus hij wilde niet dat haar iets overkwam. Typisch.
Het was weekend. Geen school, dus. Meestal ging hij tijdens schooltijd de stad in, maar zijn zus was ziek en hij was dus van plan om wat dingen te kopen voor haar, om vervolgens gelijk even wat boodschappen in huis te halen. Zo aardig was hij dan wel weer. Hij had een goede relatie met zijn zus, beter dan met wie dan ook in zijn familie, dus deed hij alles voor haar. Zijn pa was een ander verhaal, zijn opa al helemaal. Dat was echt zo’n gemene man. Hij had vroeger in het leger gewerkt en verwachtte nog steeds rare dingen van zijn nageslacht. Rare, oude man.
Eenmaal aangekomen in de drogisterij liep hij rustig om zich heen. Dit was een apotheek en drogist in één, waardoor er mensen werkten die ook in een apotheek zouden staan en er echt verstand van hadden. Hij meldde wat dingen en ze gaven hem een antibioticasoort mee, 15 pillen in totaal, driemaal daags innemen tot het op was. Hij knikte en bedankte hen even vriendelijk, waarna hij weer rustig naar buiten liep.

Na een tijdje gelopen te hebben zuchtte hij. Hij had nog geen zin om naar huis te gaan. Zijn zus lag nu waarschijnlijk te slapen, dus was het beter als hij de deur niet ging openen, want daar werd zij - als enorm lichte slaper - vast en zeker wakker van.
Hij liep langs een persoon met enorm lang blond haar, waarbij hij deze perongeluk lichtjes aanraakte omdat hij niet goed oplette. Helende gave, Esper. Zonder erover na te denken draaide hij zich om en keek de jongen met een lichte frons aan. De jongen wreef over zijn wang. Waarom? Aangezien Shou recht voor hem stond en zo’n 12 centimeter kleiner was, keek hij naar boven om de jongen aan te kijken. “Alles goed?” vroeg hij droogjes, alsof hij deze knul allang kende. Hij was een sociaal en spontaan type, praatte met iedereen. “Kiespijn?” vroeg hij dommig. Meestal als iemand zo stond en aan zn wang zat had deze kiespijn, toch? Of misschien ook niet. Ach, wist hij veel.

De wang voelde nog steeds een beetje warm aan, maar hij wist wel vrij zeker dat de rode plek er nauwelijks meer moest zijn. Anders dan waren zijn krachten ook niks voor niks. Nou ja, het kon natuurlijk wel zijn dat de plek er nog zat. Eigenlijk kon Gillian het helemaal niet zien. Hij had geen spiegel voor zich. Ach, pijn deed het niet meer. Iets raakte hem even kort aan, maar hij negeerde het. Toch gingen automatisch zijn ogen open aangezien hij vanuit zijn gedachtes op schrok. En niet veel ver van hem vandaan – eigenlijk recht voor hem – zag hij een jongen staan die hem met een frons aan keek. Blond met een best wel schattig en onschuldig uiterlijk, als het aan hem lag. De jongen liep niet verder, bleef gewoon staan. Als reactie glimlachte hij zachtjes naar hem, nieuwsgierig waarom hij bleef staan.
“Alles goed?” Oh, vanwege zijn wang? Hij rolde met zijn ogen, wierp een blik de straat in. Hm. Het was wel druk, maar dat was het altijd wel. Het was tenminste een drukke straat. Zijn ogen volgden een auto die vervolgens achter de jongen voor hem langs reed, waardoor zijn aandacht weer getrokken werd door de blauwe ogen. “Kiespijn?” Zacht gegrinnik kwam uit zijn mond.
“Nee hoor.” Hij liet zijn hand zakken en deed deze in de zak van het donkergrijze vest wat hij aan had. “Ik dacht gewoon even dat er iets zat. Verder gaat het prima met me hoor. En hoe gaat het met jou?” Aangezien de jongen zo spontaan gereageerd had, ging hij dat ook dan maar doen. Ehehe. Waarom niet?

De jongen grinnikte toen Shou had gevraagd of hij kiespijn had en licht beteuterd keek hij hem aan. Nou, het was toch een hele normale vraag. Alhoewel.. Waarom stopte hij om iemand te vragen of hij kiespijn had..? Dat was dan weer wel vreemd. Maar, het kwam vooral omdat hij nu al wist van de jongen dat het een Esper was, wat hij altijd wel grappig vond om te weten. Normaal viel het namelijk niet op omdat er zoveel mensen op één plek waren, maar nu was er geen twijfel mogelijk.
‘Nee hoor,’ sprak de jongen. Shou keek weer op, licht glimlachend naar het gezicht boven hem. Ze stonden niet heel ver uit elkaar omdat Shou zich niet echt had bewogen - afgezien van de draai - na hun aanraking. De jongen haalde zijn hand van zijn wang weg en Shou ging op zijn tenen staan, starend naar de wang. Hmn. Zag er gezond uit. “Oké dan,” sprak hij fronsend, waarna hij even na leek te denken.
De jongen begon weer te spreken en meldde dat hij dacht dat er iets zat. Hij zei dat het verder prima met hem ging en vroeg vervolgens hoe het met hem ging, alsof ze elkaar kenden en gewoon een dagelijks gesprekje aanknoopten. Ach ja. Ook fijn. “Met mij gaat het geweldig,” antwoordde hij vrolijk, met een klein glimlachje. Hij was nou eenmaal een optimistisch persoon en was bijna altijd vrolijk. Niet irritant vrolijk. Maar.. Gewoon nooit chagrijnig.
Zijn blik ging weer naar de wang van de jongen. Zonder er heel erg over na te denken ging hij er met de achterkant van zijn vingers overheen en staarde hij naar zijn vingers. Want, zo’n type was hij nou eenmaal. “Nee, er zit niets,” meldde hij met een glimlachje.
“Mijn naam is Shou. Aangenaam,” besloot hij toen maar te zeggen.Na zijn wang betast te hebben was het misschien wel zo beleefd om zich voor te stellen. Misschien. Of misschien vond de jongen hem nu een creep en ging hij die naam aan de politie doorgeven en kreeg hij een straatverbod. Dat kon ook.

De jongen had even beteuterd gekeken toen hij grinnikte, waar hij zelf niet echt een reactie op had kunnen verzinnen. Toen hij zei dat hij geen kiespijn had, keek die hem weer glimlachend aan. De jongen was kleiner en het hielp niet echt toen deze op zijn tenen ging staan. Gillian mocht hem eigenlijk wel. Een nieuwsgierig, klein jochie die ook nog schattig was. En aardig natuurlijk. Best wel aardig.
“Oké dan,” zei de jongen met een frons en hij moest moeite doen niet weer te gaan grinniken. Het hoofd van de blondharige knul zag er wel grappig uit. Al die gezichten die hij kon maken. Emoties die als een open boek over zijn gezicht vlogen. Bezorgd, nadenkend, oplettend, nieuwsgierig en nog veel meer. “Met mij gaat het geweldig,” werd er vrolijk geantwoord en hij glimlachte even droogjes. Opeens kwam er een hand dichterbij en streken er vingers over zijn wang heen. Gillian knipperde even verbaasd met zijn ogen, terwijl hij een blik wierp op het jochie dat naar zijn vingers keek. “Nee, er zit niets.” Oh, dat. Hij herstelde zich snel en grinnikte een beetje verbaasd over de actie. Oké. Dat was vreemd. “Mijn naam is Shou. Aangenaam.” Met moeite kon hij zich er van weerhouden om niet met zijn hand door zijn haar te gaan, want dat kon niet aangezien deze in zijn vest gepropt zat. Half dan. Niet dat het erg bobbels gaf ofzo. Het was niet eens zichtbaar, met uitzondering van de lokken die langs zijn gezicht vielen. Uiteindelijk streek hij deze voorzichtig weer achter zijn oren. Dat was wel weer acceptabel, alleen moest hij er wel voor zorgen dat zijn capuchon niet af viel aangezien deze op zijn hoofd zat. Ehehe. Wat was hij toch Shady bezig.
“Gillian, ook aangenaam,” zei hij toen hij bezig was met het achter zijn oren strijken van zijn haarlok. Het haar van Shou was meer goudblondiger, terwijl dat van hemzelf juist valer en lichter was. Asblondig of vuilblondig, hoe je het ook wou noemen. “Vanwaar je aanwezigheid in het centrum? Woon je hier? Ben je aan het winkelen, heb je net iemand bezocht of ga je net iemand bezoeken?” De nieuwsgierigheid was overheersend en zonder dat hij het zelf in de gaten had, had hij zichzelf wat meer naar de jongen toe gebogen. Gewoon uit nieuwsgierigheid, ehehe.

De jongen stelde zich voor als Gillian en Shou glimlachte. “Aangenaam, Gillian,” sprak hij vriendelijk. Zoals altijd. Hij was niet gemeen. Hij was net wat te sociaal, spontaan en wat naïef. Ach ja. Kon geen kwaad om een paar van die mensen op deze planeet te hebben, toch? Hij snoof eventjes. Hij had iets tegen mensen die altijd zo chagrijnig en pessimistisch waren. Like, ga lachen of zo. Je maakt iedereen om je heen ook chagrijnig. Daarom zou hij nooit op een kantoor werken. Die fronzen waren in hun hoofden gegraveerd.
De jongen vroeg hem waarom hij in het centrum was en ratelde een paar mogelijkheden op, waardoor Shou’s wenkbrauwen even omhoog gingen. Ook geen al te verlegen type dus. Zijn wenkbrauwen zakten weer en hij grinnikte eventjes droogjes. “Ik moest wat boodschappen halen,” meldde hij droogjes. “Heb jij niet iets beters te doen dan hier rond te hangen in je vrije tijd, dan?” vroeg hij toen, opnieuw met dat vrolijke glimlachje.
Hij zei niets over de medicijnen. Niet omdat hij het geheim wilde houden, maar gewoon omdat het een niet boeiend feit was voor vreemden. Bovendien was het niet echt iets belangrijks. Gewoon wat simpele antibiotica. Dat maakte weinig uit.
“Waarom eigenlijk die capuchon? Het is best warm,” merkte hij, net iets te nieuwsgierig, op. Hij zelf liep in een simpel blauw shirtje met een zwarte broek eronder, want hij had geen zin om op te vallen of zo. Alhoewel hij dat vaak voor zichzelf verpestte, want door dit soort dingen kwam hij altijd wel in een gesprek met iemand. Sommigen vonden ‘m maar raar erna, terwijl anderen juist mensen waren waarmee hij het achteraf enorm goed kon vinden. Achja.

““Aangenaam, Gillian,” werd er glimlachend gesproken en door de glimlach kon hij het niet echt laten om hetzelfde te doen. Waarom niet? Na zijn vragen, keek de jongen hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en hij leunde weer wat naar achter, streek de lok weer achter zijn oren. “Ik moest wat boodschappen halen.” Ahaa. Natuurlijk. “Heb jij niet iets beters te doen dan hier rond te hangen in je vrije tijd, dan?” Hij glimlachte zachtjes.
“Eh.. Tuurlijk.. Maar.. Ik heb een beetje ruzie met mijn vader,” zei hij en hij wendde zijn blik af. Zijn vader was eerder thuis, dus ging hij weer pas naar huis als hij zeker wist dat die oude vent ergens mee bezig was of weer naar het ziekenhuis was. “En aangezien hij nu thuis is en waarschijnlijk me gaat afzeiken als ik daar ben, ben ik hier,” vervolgde hij kalmpjes. Waarom werd zijn vader altijd zo snel sacherijnig? Vooral nu zijn moeder er niet was. Nou ja, ze was er nog wel al lag ze nog in het ziekenhuis voor onderzoek. Over een week of zo mocht ze weer naar huis. Nou, dat werd ook nog leuk. Misschien kon hij bij een van zijn vrienden logeren. Waarom ook niet.
“Waarom eigenlijk die capuchon? Het is best warm.” Zijn blik ging weer naar Shou en hij grinnikte droogjes.
“M’n vest is niet zo heel dik hoor. En ik heb mijn mouwen opgestroken. Maar nu je het vraagt dan doe ik wel mijn capuchon af hoor,” glimlachte hij. Gillian deed de capuchon af en haalde zijn haar uit zijn vest vandaan, liet deze over zijn schouder hangen. “Zow,” grinnikt hij zachtjes en hij hield zijn hoofd even schuin, zich afvragend wat de kleine jongen er van zou vinden. Niet dat het hem veel boeide.

De jongen zei ruzie te hebben met zijn vader en wendde zijn blik af. Shou fronste lichtjes, terwijl hij de jongen droogjes aanstaarde. Ruzie? Zoiets had hij nou nooit, maar zijn vrienden klaagden altijd over hun ouders enzo. Zijn moeder was gestorven en zijn vader was altijd weg, dus de kans om ruzie met ze te maken kreeg hij niet echt.
De jongen vervolgde met dat zijn vader nu thuis was en dat hij dus afgezeikt zou worden als hij daar was, wat erin resulteerde dat hij hier was. Shou fronste. Het leek hem vervelend om ruzie te hebben met iemand die bij je in huis leefde. Dat was ongemakkelijk en irritant, omdat je je dan niet fijn voelde in je huis, en dat was nou net de plek waar je je fijn hoorde te voelen, toch? Hmnpf. Misschien was het wel fijn dat hij het enorm goed kon vinden met zijn zus en zijn vader altijd weg was. De sfeer bij hem thuis was daardoor wel altijd goed.
De jongen sprak dat zijn vest niet zo dik was en hij het dus niet erg warm had door de opgestroopte mouwen. De jongen zei dat hij zijn capuchon wel afdeed omdat hij het vroeg en Shou fronste. “Nou.. Hoeft niet hoor..” mompelde hij zacht. Een enorme bos haar kwam het vest uit en Shou hief zijn wenkbrauwen op. Interessant. Apart. Hmn. Droogjes pakte hij een pluk haar van de jongen en staarde er droogjes naar. “Het is..” begon hij droogjes, waarna een korte stilte volgde. “Lekker zacht..” merkte hij uiteindelijk dommig op. Hij deed vaak het haar van zijn zus en dat was ook altijd lekker zacht. Hij liet de pluk droogjes los en staarde de jongen weer met een grijnsje aan.
“Heb je niemand om naartoe te gaan als je pa er is, dan?” vroeg hij uitendelijk.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij de blikken die hij meteen weer kreeg. Natuurlijk, je zag niet elke dag een jongen met lang, blond haar wat ook nog goed verzorgd was. Maar ja, hij was het wel gewend, al wist hij niet wat hij zou doen als hij weer een opmerking kreeg. De spanning rond zijn moeder was er nog steeds, maar veel minder dan toen. Ach, zelfs als diegene een mes trok zou hij er niet gewond van af lopen. Maar toch..
“Nou.. Hoeft niet hoor..” had de jongen gezegd, maar hij had het gewoon maar gedaan aangezien het ook wel een beetje oncomfortabel begon te zitten. Zachtjes grinnikte Gillian toen hij Shou zijn wenkbrauwen op zag trekken. Vervolgend werd een pluk haar vast gepakt waardoor hij even doodstil stond, maar al snel ontspande toen de jongen er verder niet echt iets mee deed. “Het is..” Hij knipperde even met zijn ogen en bleef stilletjes staan, wachtend totdat de jongen verder zou gaan. “Lekker zacht..” De pluk werd losgelaten en een gezicht keek hem met een grijnsje aan. Gillian deed zijn haar weer wat beter en grinnikte droogjes. “Heb je niemand om naartoe te gaan als je pa er is, dan?” Hij haalde rolde met zijn ogen.
“Tuurlijk, maar rondhangen in de stad is ook wel leuk hoor. Je ziet echt heel veel verschillende mensen,” zei hij terwijl hij zijn haar kamde, aangezien er nog een paar klitjes in zaten. Dat kreeg je altijd wel met lang haar. Om de minuut leek er weer een klitje bij te komen, misschien wel meer. Ach, hij had het er voor over en zo ongezond was zijn haar ook weer niet.

Hij realiseerde zich niet dat het misschien ongemakkelijk zou zijn voor de jongen als hij zijn haar beethield. Hij was enorm goed in de omgang met anderen, maar was zelf niet snel geïrriteerd, dus kon zich niet enorm goed indenken hoe iemand anders dat zou kunnen zijn over iets simpels. Overigens had hij zelf ook vaak genoeg gehad dat iemand zijn haar door de war gooide door erdoorheen te wrijven of door eraan te zitten. Bij hem was dit natuurlijk minder erg dan het zou zijn als je dat deed bij deze jongen, aangezien zijn haar nog redelijk kort was. Niet enorm kort. Hij hield daar niet van. Evenals stekels. Hij zou zichzelf nooit met stekels zien. Dat zou gewoon niet kloppen. Of kaal. Nee, als hij kaal zou worden zou hij gewoon een pruik kopen. Echt niet dat hij met een glad hoofd ging lopen. Hmnpf. Dat paste niet.
De jongen zei dat wel te hebben en reageerde met dat de stad leuk was. Je zag hier verschillende mensen. Shou keek even om zich heen. Hmn. Mensen, eh? “Ik kwam hier eerst nooit omdat.. Zonder mensen geeft deze plek me enorme koppijn,” sprak hij kalm. Het woord mensen sprak hij net iets anders uit. Hij doelde op de mensen, niet op de Espers. Nu hij met zijn rug naar de menigte toe stond, voelde hij de aanwezigheid van vele Espers, maar de mensen onderdrukten dit, waardoor het voor minder last zorgde. Hij wist niet hoe het werkte, maar als er alleen Espers waren zou hij nu flink wat pijnstillers nodig hebben. Rotkracht.
“Maar, dat is waar. Je komt hier veel interessante mensen tegen,” zei hij toen, waarbij hij de jongen weer met een grijnsje aankeek. De meeste vrienden die hij had kende hij gewoon van school, maar er waren genoeg mensen die hij had ontmoet tijdens momenten zoals deze, waar hij nu ook mee om ging.

Zachtjes kamde hij de klitten uit, zijn blik af en toe de straat door laten gaand en soms naar de jongen kijkend. Die leek het niet echt erg te vinden dat hij zulk lang haar had. Gelukkig, anders dan had dat het echt nogal verpest. Eigenlijk had hij nooit iemand tegengekomen die niks over zijn haar zei. Negatief of positief. Ehehe, het was natuurlijk logisch.
“Ik kwam hier eerst nooit omdat.. Zonder mensen geeft deze plek me enorme koppijn.” Hij keek op en keek de jongen aan, wierp daarna een blik op de mensen die er liepen. Vanwaar die-.. Oh, hij snapte het al. Dus de jongen was ook een ESP-er en kreeg hoofdpijn van andere ESP-ers? Wat interessant. Gillian gniffelde droogjes, had zijn haar al met rust gelaten aangezien het eigenlijk wel beter kon met een borstel. “Maar, dat is waar. Je komt hier veel interessante mensen tegen.” Hij knikte droogjes, moest weer moeite doen om niet aan zijn haar te zitten. Het zat echt voor geen meter. Bah bah bah. Straks dan dachten mensen dat hij zijn haar slecht verzorgde en dat deed hij al helemaal niet. Hij gaf om zijn haar. Zijn mooie asblondige haar dat tot zijn middel rijkte. En waar snel knopen in kwamen. Grom.
“Krijg je ook hoofdpijn van mij?” vroeg hij nieuwsgierig, zich af vragend of hij heel veel hoofdpijn veroorzaakte. Zou wel awesome zijn. Ehehe. Maar aan de andere kant niet. Hij wou dit kleine jochie geen hoofdpijn bezorgen. Dat was gewoon zielig..

Het feit dat de jongen de hele tijd met zijn haar bezig was geweest liet Shou grinniken. Ach ja. Er zouden vast heel snel klitten in komen, dus hij begreep het wel. Zelf had hij daar natuurlijk veel minder snel last van. Maar goed. Daarom nam hij dus geen lang haar. En omdat het hem niet zou staan. En omdat het warm was. En onhandig. Maar goed. Je moest er maar wat voor over hebben als je het wel wilde. Het was mooi, maar onhandig en irritant. Vooral in de zomer. Dan ging het plakken en werd je nek alleen maar warmer. Of tijdens het zwemmen. Dat wist hij allemaal door het geklaag van zijn zus, die weigerde haar haren kort te maken, maar er toch elke dag over zeurde. Ach, vrouwen.
De jongen vroeg hem of hij ook hoofdpijn kreeg van hem en Shou fronste. “Nee.. Eén Esper kan me niet echt hoofdpijn geven. Grote groepen zorgen hier eerder voor, omdat ik door mijn kracht alle AIM-velden voel,” glimlachte hij lichtjes. “Het bijzijn van mensen vermindert dit, dus ik ben misschien één van de weinigen die ze liever hier dan weg heeft,” glimlachte hij toen droogjes.
Wat hem wel irriteerde, was dat hij omhoog moest kijken voor vrijwel iedereen. Met zijn één meter achtenzestig was hij best klein voor zijn leeftijd, vooral voor een jongen, dus keek hij meestal omhoog. Meisjes van zijn leeftijd waren vaak even groot, dus dat viel wel mee. Maar goed. Het liet hem zich zo zwak en klein voelen. Best irritant. Konden ze niet even krimpen met z’n allen? Kom op. Ze waren hier in Azië. Was hij - als Amerikaan - nog één van de kleinsten ook. Hmnpf.
“Nog van plan iets te gaan doen vandaag?” vroeg hij met een klein grijnsje, om maar uit zijn gedachten over klein zijn te komen.

Zijn hand streek de lok die voor zijn ogen was gevallen weer achter zijn oor. Hij herinnerde zich een keer dat zijn moeder gewoon een keer gek deed en zijn haar helemaal invlocht, waardoor anderen hem nog sneller als een meisje aan zagen. Het enige wat dat eigenlijk gedeeltelijk kon weerhouden was zijn stem, zijn lichaamsbouw en de mannelijke geslachtskenmerken inplaats van de vrouwelijke. En transgender was hij al helemaal niet. Dat deed hem op een of andere manier denken aan die keer dat hij in de bus zat, met niet ver van hen vandaan zo'n boerkavrouw met zo'n ding waarbij je alleen maar haar ogen konden zien en er een groep kinderen de bus in kwamen en een jochie dacht dat de vrouw een Ninja was. Dat was best wel grappig geweest en hij had toen ook inhouden om te moeten lachen. Anders zou dat nogal gemeen zijn geweest. Heel gemeen hoor. Ehehe.
“Nee.. Eén Esper kan me niet echt hoofdpijn geven. Grote groepen zorgen hier eerder voor, omdat ik door mijn kracht alle AIM-velden voel." Aha. Dus de jongen was van die soort. Hij had zelf heel veel verschillende mensen ontmoet door zijn hulp bij de ziekenboeg en ook een paar met iets soortgelijks. Het bleek best wel handig te zijn, maar aan de andere kant ook gevaarlijk als het in de slechte handen viel. Zo had je wel meer van zulke dingen. Maar nog nooit had hij iemand ontmoet waarbij de krachten op de zijne leken. Ach ja, dat maakte hem juist bijzonder nietwaar? Ehehe. “Het bijzijn van mensen vermindert dit, dus ik ben misschien één van de weinigen die ze liever hier dan weg heeft." Hij liet een droge 'Ahaa' horen. Gillian trok zich er niet echt van aan. Hij kon die Aimvelden niet eens zien en zo gevaarlijk voor anderen waren zijn krachten ook niet echt. “Nog van plan iets te gaan doen vandaag?” Hij schudde zijn hoofd.
"Niks bijzonders. Ik ga waarschijnlijk bij een vriend van me slapen of zo en anders dan wacht ik wel totdat mijn vader bezig is met werk voordat ik er heen ga. Maar nu heb ik nog geen plannen. Waarom vraag je dat eigenlijk?" vroeg hij met een flauwe grijns, op de kleinere Shou neerkijkend.