fight until you cry about it

Atsuya. Door de plotselinge stem keek hij op, om vervolgens niemand te zien. Dit had hij wel vaker meegemaakt, waarom verbaasde de stem hem dan steeds? Waar ben je? Je bent bijna uit mijn bereik. Hij kon niet antwoorden. Letterlijk en figuurlijk niet. De langste afstand waarbij hij kon ontvangen was ongeveer zeventien kilometer, maar die van spreken ongeveer veertien. Het verschilde. Hij zat net in die zone waarbij hij niet terug kon spreken, maar wel het achterlijke gepraat van zijn broer kon horen. Tweelingtelepathie werd het wel genoemd. Het was anders dan de soort die mensen meestal ervoeren. Dit was pas échte tweelingtelepathie. Dingen naar elkaar toe kunnen versturen op een lange afstand. Een beetje irritant als je dus in zo'n zone zat en niet helemaal op de ander afgestemd was. Maar ja, perfect op elkaar af stemmen kon ook niet. Het bleef even stil en zijn hand ging door het gras heen. Hier kwam hij wel vaker als hij gewoon even rust wou en niet de hele tijd op anderen hoefde te zeuren. Dat was een van zijn slechtere eigenschappen. Atsuya was behoorlijk ongeduldig, kon er niet tegen als anderen fouten maakten en vooral niet als ze negatief tegen hem deden. De lichtelijk bezorgde woorden galmden nog een keer na in zijn hoofd, voordat hij op stond en begon te lopen.
Een half uur later had hij alweer gewone stenen onder zijn voeten. Zijn broer, Shiro, was al een paar minuten stil en vast ergens mee bezig. In tegenstelling tot vroeger waren ze nu veel minder afhankelijk van elkaar dan eerst. Vroeger moest hij zijn broertje altijd steunen door dik en dun en nu kon het joch wel langer zonder hem. Shiro had thuis les, aangezien die niet echt sociaal was op school en het misschien gewoon wel makkelijker voor hem was. Ach ja, veel boeide het hem ook niet. Zijn blik ging naar een vrachtwagen die langs reed. Op de zijkant stond een logo van een of ander bedrijf waar zijn vader bij werkte. Wat toevallig. Hij liep weer verder, totdat hij het strand tegen kwam en in de schaduw op een bankje ging zitten. Atsuya deed het rode shirt wat hij aan had wat beter, waarna hij even zijn blik naar de omgeving rond hem liet gaan. Een paar mensen, niks bijzonders. Op zijn lip kauwend pakte hij zijn mobiel te voorschijn en begon te sms'en met een meisje waar hij aan het daten mee was. Niet dat het serieus was, Hell no. Alleen maar voor status en aanzien en shit. 

Daar zat hij dan. Aan een simpel wit tafeltje, midden in iets wat een gymzaal leek te zijn, maar nauwelijks meer voor dat gebruikt werd. Naast hem zaten twee anderen met dezelfde gave, maar de rij voor hem was het langste. Waarom? Ze hadden alle drie ongeveer het zelfde level, maar andere zwaktes. Zo kon hij alsnog alles perfect weten, maar had hij enkel een aanraking nodig. Bij hen was dit anders. Zij hoefden niet aan te raken, maar wisten minder. Dus moest hij vandaag handje vasthouden met een stel mensen. Werd je echt heel vrolijk van, hoor. Ahum. Maar goed.
“Esper, twee abilities. Algemeen level: 3. De kracht om te teleporteren en te communiceren via gedachten. Beiden level 3, zwaktes: Je kan maar een bepaald gewicht aan en komt niet verder dan exact zes punt achtendertig kilometer,” sprak hij, waarna hij in de ogen van het meisje keek van wie hij de hand vasthield. “Volgende?”
En zo ging het door, tot het eindelijk afgelopen was. Hij leunde in de stoel naar achteren en glimlachte lichtjes toen het meisje dat links van hem had gezeten op de tafel voor hem kwam zitten. ‘Nu weet ik nog steeds je naam niet,’ sprak ze. Hij liet de stoel weer op vier poten vallen en stond op, zodat hij haar met een glimlachje aan kon kijken. “Shou is de naam,” zei hij vriendelijk. ‘Ik en Rise zijn nog van plan naar het strand te gaan en wat ijs te eten.. Ga je mee?’ vroeg ze. Hij keek Rise, het andere meisje, even met een fronsje aan, welke enthousiast terug lachte. “Ja, is lekker,” besloot hij daarom maar te glimlachen. Ach, wat maakte het ook uit. Even wat verkoeling was niet erg. Het was heet in deze gymzaal.

Eenmaal hun ijsjes gekocht, likte hij droogjes aan het cola ijsje dat hij had. Hmn. Je kon het bijna nergens kopen, maar het was heerlijk. Hurrhurr. Cola schepijs. Een geweldige uitvinding. Ze liepen door naar een stukje open zand, waar de twee meiden besloten om samen te gaan overgooien met een strandbal. Dat zou je als nutteloos kunnen zien, behalve als je wist dat de één kon teleporteren en de ander telekinesis had, dus de bal vloog alle kanten op en was niet meer te volgen. Best grappig om te zien, overigens.
Er stonden nooit veel bankjes bij elkaar op het strand. Op één zat vogelpoep en er lag allemaal vuil omheen, op de ander zat een stinkende opa en op de ander een jongen ongeveer even oud als hij. Ja. Het was duidelijk waar hij ging zitten. Kalmpjes liep hij op de knul af en plofte naast hem neer, zonder ook maar iets te zeggen. Inhouden, inhouden, inhouden..
Esper. Het was een Esper. En daar ging het idee van negeren. Verdomme. Nee, hij moest en zou zwijgen. De jongen was bezig met smsen. Wat had hij eigenlijk met hem te maken? Helemaal niets. Nee, daarom. Bek dicht dus.

Helaas kwam Rise er al snel aan. ‘Awh, jij bent zo schattig~!’ riep ze uit en ze kneep in de wang van de knul naast hem. Shou’s gezicht vertrok compleet. Dat was Rise. Yaoiverslaafd, geobsedeerd door alles wat schattig was, een enorme otaku, schaamde zich nergens voor en was niet al te handig. Gelukkig bleef Rena uit het zicht. Hij had geen zin in nog een kind hier. “Rise, ga alsjeblieft terug naar de bal en val hem niet lastig met je obsessies..” mompelde hij. Wat er zich op dit moment allemaal in haar brein af zou spelen was niet gezond. Nee, absoluut niet. In eerste instantie weigerde ze, tot Rena enorm begon te klagen en ze uiteindelijk toch maar naar Rena toe ging.
“Het spijt me enorm.” Hij zuchtte even. En daar ging zijn plan van het negeren. “Ze is altijd zo tegen.. Onbekende knullen,” merkte hij. Hoe ze voor het eerst bij hem had gedaan was ook zo. Alleen kneep ze in zijn beide wangen en ging ze daarna zijn hoofd aaien. Zelfmedelijden.

Verveeld ging zijn hand door zijn grijze haar terwijl hij wachtte op een sms’je terug. Hij keek even op en zag een klein groepje bij een ijskraam verderop staan. Dat verklaarde de herrie. Zijn blik ging weer naar zijn telefoon en niet veel seconden later kreeg hij weer een sms’je. Atsuya. Een zachte grom ontsnapte uit zijn mond. Waarom val je me lastig? Hij pauzeerde even met typen en staarde naar het beeldscherm, wachtend op meer gezeur van zijn broertje. Achterlijk kind. Door dat telepathiegedoe kon hij geen twee dingen tegelijkertijd doen. Oh, sorry. Dan laat ik je meteen weer met rust. De voorzichtige stem van zijn broertje galmde nog na toen hij weer verder ging met sms’en. Zo verliepen de gesprekken tussen beide vaak, maar er waren ook van die momenten waarop ze juist wel iets te bespreken of over te praten hadden. Nu had hij alleen even geen zin. Vlakbij klonken er stemmen en toen hij even een blik opzij wierp, zag hij hetzelfde groepje alleen nu op het kleine pleintje bij het strand, dezelfde plek waar hij ook was. Hij wierp een blik op twee meisjes die op een aparte manier met elkaar een volleybal aan het overgooien waren. Hm. Zijn blik ging weer naar het scherm en hij klikte op verzenden, maar in plaats van zijn mobiel weg te leggen opende Atsuya een ander bericht en begon daar op te reageren. Jezus, wat sms’te veel mensen hem. Zijn moeder was al een keer boos er om geworden, aangezien hij elke maand wel een klein stuk over zijn abonnement ging en die zelf ook al nogal hoog was. Hoe kon hij in godsnaam die hoge limiet overschrijden? Gelukkig was het niet erg veel wat hij er over heen gaan, dus was het nog terug te betalen. Toen hij net klaar was, waren er snelle voetstappen en hij keek op.
“Awh, jij bent zo schattig~!” Een van de meisjes van het groepje kneep in zijn wangen en meteen werd zijn haar oudroze.
“Ik ben niet-.. Laat me los!” gromde hij geïrriteerd terwijl hij een poging deed om haar weg te duwen.
“Rise, ga alsjeblieft terug naar de bal en val hem niet lastig met je obsessies..” Hij keek naast zich en zag de jongen van het groepje zitten. Sinds wanneer was die daar gaan zitten? Hij had niet eens toestemming gevraagd. Atsuya wreef over zijn wang toen deze los werd gelaten en na wat geklaag van het nadere meisje ging ze weg. “Het spijt me enorm.” Hij beet op zijn lip, moest moeite doen om niet te gaan schelden of wat dan ook. Hrmfbl. Word ik net in mijn wang geknepen door een of ander wijf. Er kwam geen antwoord terug, wat er voor zorgde dat de kleur van zijn haar nog een tint roze er bij kreeg en nu een vage combinatie van grijs en roze was. Ik weet dat je zit te lachen. En daar krijg je spijt van. Zijn wangen werden een beetje rood door schaamte, maar hij herstelde zich al weer snel. “Ze is altijd zo tegen.. Onbekende knullen.” Atsuya wierp een blik op de jongen naast hem.
“En wie mag jij dan wel zijn?” snoof hij, waarna zijn blik naar het strand en de zee ging. Het was mooi weer, maar niet van dat weer waarbij je de neiging kreeg om te zwemmen. Nee, daar was het nog te koud voor. Hij plukte aan een touwtje van zijn zwart met witte broek, die zijn moeder voor hem had gemaakt. Ze maakte wel vaker kleding voor hem. Daarom was ze ook een kledingontwerper. Best wel logisch, toch? Ach, whatever. Het nadeel was dat de kleding van hem en zijn broer vaak door elkaar raakten aangezien ze bijna dezelfde kledingstijl hadden, maar daar ging zijn moeder nog labels voor maken. Veel handiger dan niks.

Hetgeen wat hem opviel terwijl Rise zich bezighield met het feit dat de wangen van de jongen schijnbaar knijpbaar waren en hij hier chagrijnig en negatief op reageerde - wat hij hem overigens niet kwalijk kon nemen -, was dat de haarkleur van de jongen veranderde. Met een frons keek Shou ernaar. DaFuQ. Dat lag niet aan het licht, want het was alleen het haar. Waarom werd het roze. DaFuQ was er mis met zijn haar? Had hij een soa in z’n haar of zo? Nee, vast niet. Omg. Nu nam hij Matthijs’ taalgebruik over. Hij was geen type om dat te zeggen, maar voor Matthijs - een vriend - was alles en had iedereen een SOA. Ja. Heel origineel. Hij was overigens ook een type die met een free hugs bordje door de school liep. Typisch.
Maar goed. Shou merkte tegen Rise op dat ze moest stoppen en had zich verontschuldigd, waarna het even leek alsof de jongen zijn krachten gebruikte. Deed je dat namelijk, werd je AIM-veld krachtiger. En, dat was natuurlijk iets wat Shou opviel. Hij ving vaag iets op over een telepathische kracht, maar details en andere krachten waren voor hem te onbekend om zonder goede aanraking te weten te komen.
‘En wie mag jij dan wel niet zijn?’ vroeg de jongen en Shou keek hem droogjes aan. “Shou. Shou Kurusu. Aangenaam,” zei hij kalm, alsof de jongen het hem heel vriendelijk had gevraagd. “En met wie heb ik het grote genoegen te spreken?” vroeg hij toen droogjes. Zijn blik gleed even naar het haar van de jongen. “Interessante kracht,” concludeerde hij, wetend dat haar niet zomaar zou veranderen en dat hij sowieso nog een kracht zou hebben, behalve de aparte telepathische kracht die hij opving. Anders dan bij anderen. Gelimiteerd. Interessant.
“Ben je altijd zo vrolijk?” vroeg hij met een klein grijnsje. Sarcastisch, maar niet gemeen klinkend. Ach. Nu ze toch al in gesprek waren, soort van, maakte het niet meer uit ook. Zo zouden Rise en Rena hem ook niet meer lastig vallen. Zou hij vast wel waarderen. Niemand werd graag lastig gevallen door die twee.

Zijn mobiel trilde even, maar hij negeerde het. Dat kon later ook nog wel. Zijn blik was naar voren gericht en een beetje hopeloos probeerde hij zichzelf te kalmeren, al was er nauwelijks iets was gekalmeerd moest worden. Hij was gewoon geïrriteerd omdat zijn rust werd verpest door een meisje dat hem in zijn wangen kneep en een jongen die zomaar tegen hem begon te praten. Had die geen leven of zo? Waarom ging hij niet naar zijn vriendinnetjes in plaats van met hem te praten?
“Shou. Shou Kurusu. Aangenaam,” werd er hem kalm geantwoord. Dat de jongen ook nog gewoon antwoordde. Het was niet echt een vraag waarop je kon antwoorden. Meer een vraag zoals ‘Wat moet je?’ en niet zoals ‘Hoe heet je?’ “En met wie heb ik het grote genoegen te spreken?” Atsuya snoof geïrriteerd.
“Atsuya Kirisame,” mompelde hij kortaf, zijn mobiel even uit zijn zak halend om even te kijken wie hem in godsnaam had ge-sms’t. Oh, zijn vriendinnetje weer. Dat kutkind was echt serieus te irritant voor woorden als het ging om sms’en. Maar ze was ook best wel knap en hot en aardig. Niet dat hij echt over zijn oren was. Nah. Het was waarschijnlijk zo’n tijdelijke relatie. Hij deed hem weer in zijn zak zonder te antwoorden
“Interessante kracht,” klonk er opeens naast hem, zijn haar een tint meer roze worden. Hij keek naast zich, wierp een geïrriteerde blik op de jongen, om weer voor hem te kijken. Van korte duur. “Ben je altijd zo vrolijk?” Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de jongen grijnsde en zijn haar die net wat grijzer werd, werd weer meer roze. Hmpf.
“Wat gaat jou dat aan?” gromde hij en hij wreef opnieuw over zijn wang, die wat brandde. Wat had ze een sterke greep zeg. “Je vriendinnetje weet trouwens wel wat wangen knijpen is,” snoof hij. Ging dat joch met twee meiden tegelijkertijd of zo? Je zag normaal niet een jongen met twee meiden rond lopen. Behalve als hij gay was. En eigenlijk betwijfelde hij of de jongen – Shou of hoe hij mocht heten – eigenlijk wel hetero was. Zo zag hij er namelijk niet uit. Meer eerder gay of trans – wat hij betwijfelde op deze leeftijd – of als een meisjesachtige jongen of wat dan ook. Maar echt een hetero? Niet echt nee.

De geïrriteerde reacties van Atsuya lieten Shou zachtjes grinniken. Hij stelde zich kortaf voor als Atsuya. Persoonlijk vond Shou het al een enorme verbazing dat de knul zichzelf ook nog werkelijk voorstelde. Hierna keek de knul weer op zijn telefoon. Telefoon.. Oh ja. Die lag nog mooi in de gymzaal, op dat prachtige hoekje van de tafel, waar hij hem had neergelegd zodat hij er goed bij kon en het kon zien als deze af ging, want het zat irritant in zijn broekzak. Bovendien had hij hem gebruikt en daarna gewoon op de tafel neergegooid omdat toen de eerste Espers al waren gekomen. Tjah. Ach ja, hij moest morgen weer, dus hij zou ‘m dan wel ophalen. Dat overleefde hij heus wel. Het was niet zo heel erg om één dagje zonder telefoon te zitten. Hij had zijn huistelefoon nog. Bovendien, aangezien hij morgen dus dat werk had zou niemand hem bellen om morgen iets te doen. Hooguit was gemiste smsjes. Het was dus niet zo heel ernstig, al miste hij het ding wel. Zijn arme iPhone.
‘Wat gaat jou dat aan?’ vroeg de jongen, opnieuw niet al te vriendelijk. Toch zou Shou zijn geduld niet verliezen. Hij bleef altijd normaal doen tegen iedereen, omdat hij er niets mee zou bereiken als hij gemeen terug zou doen. Vandaar dat hij lichtjes grijnsde. “Gewoon pure nieuwsgierigheid,” zei hij rustig.
De knul maakte een opmerking over Rise’s kracht wat betrof wangen knijpen en Shou glimlachte. “Ze ziet je als onderwerp van haar Yaoi-brein. Of je lijkt op één van de karakters uit haar manga, visual novels of anime. Dat kan ook. In ieder geval is het behoorlijk vreemd wat zich in haar hoofd afspeelt,” sprak hij glimlachend. Rise was echt obsessief wat die dingen betrof. Rena daarentegen was fan van alles wat schattig was en rende er vaak mee weg. Behoorlijk irriterend. Maar goed. Ze waren wel aardig en soort van collega’s, dus hij moest het wel met ze kunnen vinden.
“Je schijnt genoeg mensen te hebben om mee te smsen, maar toch zit je hier alleen,” merkte hij met een klein grijnsje op. De jongen’s reacties waren grappig. Zo geïrriteerd. Gheghe.

De jongen naast hem grijnsde lichtjes en hij deed moeite om het te negeren. Eigenlijk wou hij dat joch gewoon in het gezicht slaan. Hoe durfde hij zo te reageren? Moest hij echt een vuist in zijn gezicht hebben of zo? Dat joch lokte het gewoon uit.
“Gewoon pure nieuwsgierigheid,” Hij snoof. Ja vast. Zijn broertje was ook zo vaak nieuwsgierig als hell en fucking irritant. Hij gromde zachtjes en zijn haar kleurde helemaal roze, aangezien hij oudroze zo stom vond staan. Alsof hij een mislukte kleur roze in zijn haar had. Niet dat hij van roze hield, maar als haarkleur was het wel nog oké. Misschien omdat hij het al sinds hij klein was had. Vreemd genoeg had zijn broertje het niet, maar wel de telepathiekracht. En nog een kracht met ijs of zo. Het interesseerde hem niet echt, dus er in verdiepen ging hij ook niet doen. “Ze ziet je als onderwerp van haar Yaoi-brein. Of je lijkt op één van de karakters uit haar manga, visual novels of anime. Dat kan ook. In ieder geval is het behoorlijk vreemd wat zich in haar hoofd afspeelt.” Wat was in godsnaam yaoi? Ach, hij wou het niet eens weten of er om geven. Het was vast iets stoms. Hij negeerde de woorden van de jongen en snoof zachtjes, was weer wat rustiger geworden. Atsuya kon gewoon niet lang boos blijven door die jongen die nogal kinderachtig er uit zag. “Je schijnt genoeg mensen te hebben om mee te sms'en, maar toch zit je hier alleen.” Hij haalde zijn schouders op.
“Ze zijn alleen interessant genoeg om te praten via telefoon of op sommige momenten op bijvoorbeeld school. Voor de rest zijn ze te saai om mee rond te hangen. Maar wat gaat jou dat aan?” mompelde hij zachtjes, zijn ogen naar de zee starend. Hmpf. Zijn vrienden waren echt vrienden waar hij perse bevriend moest zijn omdat hij geen keus had en anders minder populair was, you know. Het ging allemaal om status. Het zou hem niet verbazen als deze jongen bij hem op school was. Hij lette niet zoveel op anderen buiten het saaie vriendengroepje.

De blauwe ogen van de jongen stonden gefocust op het gebied voor hem, waar je het strand zag en de twee meiden die met elkaar speelden. Het zag er grappig uit. De één bewoog zich af en toe totaal niet, terwijl de bal de grond toch niet raakte. En de ander bewoog zich wel, maar de bal verscheen elke keer voor haar, dus hoefde ze alleen te meppen. De bal ging redelijk snel en Rena kreeg hem uiteindelijk een keer in haar gezicht, waardoor het kind achterover het zand in viel en Shou zacht grinnikte. Een geluidje wat klonk als ‘Uguu~’ kwam uit haar mond, gevolgd door een hoop geklaag en een bal die Rise’s hoofd raakte. Hmn. Daar gingen ze weer..
De jongen begon weer te spreken, dus Shou keek hem kalmpjes aan. Hij sprak dat die kinderen enkel interessant waren via de telefoon of op school. Ach ja. De jongen ging door met dat ze voor de rest saai waren om mee rond te hangen en Shou fronste. Waarom waren het dan zijn vrienden? Hij ging gewoon met iedereen buiten school om. Niet elke dag, maar het was niet zo dat.. Het nep was, of zo. Waarom zou je neppe vrienden hebben? Daar zag hij het nut niet van in. Maar goed, daarentegen was het voor hem nooit lastig geweest vrienden te krijgen. Hij kwam op deze school en had gelijk zijn zus en haar vriendinnen, want met hen kon hij het goed vinden. En zo had hij al snel de aandacht gekregen van knullen uit zijn klas die hun aandacht wilden, waarna hij het uiteindelijk met een aantal enorm goed was gaan vinden. Wel grappig dat het allemaal van die flirts waren. Dat was hij dus totaal niet.
‘Maar wat gaat jou dat aan?’ vroeg de knul toen en Shou zuchtte. “Maakt het zoveel uit? Je valt in de herhaling, knul,” zei hij met een klein grijnsje. Het klonk - naar zijn mening - al minder gemeen dan in het begin, dus er was verbetering. Hij was gewoon baas. Maar ok. Zonder er al te veel over na te denken pakte hij een plukje haar van de knul beet en staarde er met een licht fronsje naar. “Waarom verandert het steeds van kleur?” vroeg hij fronsend. Hij trok er niet aan, dus zou het geen pijn doen of zo voor de knul.

Zijn ogen staarden voor zich uit, half op de meisjes lettend en half op de zee lettend. Hij moest toegeven dat ze er niet verkeerd uit zagen. Ook zag het er wel grappig uit met al die krachten en Atsuya moest moeite doen om niet te gaan lachen toen een van de meisjes een bal in haar gezicht kreeg. nee, zo grappig was het ook weer niet.
"Maakt het zoveel uit? Je valt in de herhaling, knul." Onverschillig haalde hij zijn schouders op. Whatever. Het ging alleen maar om de boodschap, niet op de manier hoe de boodschap gebracht werd. Nouja, dat ook eigenlijk wel een beetje maar dat boeide minder. Opeens werd er een plus haar vastgepakt en werden zijn ogen wat groter. Waarom verpestte de jongen zijn haar en raakte hij het gewoon aan zonder te vragen? Dat was onbeleefd. “Waarom verandert het steeds van kleur?” Atsuya snoof geïrriteerd.
"Daarom. Ik heb het al van kleins af aan en het gebeurt automatisch, dus misschien kan hè het beter aan mijn haar vragen aangezien die toch meer weet." Niet dat zijn haar kon praten of zo. Natuurlijk kon die dat niet. Anders was het wel ebt een wonder.