.//"the deeper you cut, it only gets worse";;

Flynn gleed met zijn rug tegen de muur, op de grond. In zijn hand had hij het kleine mesje vast en hij beet op zijn onderlip terwijl hij haperig adem haalde. Zo ging het al een tijdje. Waarschijnlijk stelde hij zich wel aan. Waarschijnlijk was het niks. Hij was gewoon zwak bezig, al veel te lang. Maar zo kon hij ermee omgaan. Hij veegde erlangs en keek even naar de rode vloeistof op zijn hand, terwijl dikke tranen van woede en verdriet over zijn wangen liepen. Als hij erover nadacht, had hij maar een vriend. En dat was waarschijnlijk een oude gozer op World of Warcraft met veel pukkels en een staartje. Hij had wel zijn stem gehoord via Skype, maar door zijn computer uit de steentijd konden ze niet cammen. Jup. Hij drukte nog een keer in zijn huid en trok het mesje erlangs, terwijl hij zachtjes snikte.
Hij wist zich wat te herstellen - pas na ongeveer dertig minuten van die situatie - en kroop weer omhoog. Hij strompelde naar zijn bureau en deed het mesje weer terug in het laatje. Hij probeerde even zijn adem te kalmeren en deed toen zijn headset op en logde in op World of Warcraft.

Een hand ging door zijn rode haar terwijl zijn door goggles bedekte ogen naar het beeldscherm keek, waar hij wel vaker naar keek. Aangezien hij een maand geleden zijn Havo had afgemaakt – slim kind dat hij was – en zijn ouders overbezorgd waren en hem niet naar een andere stad wouden laten gaan om een opleiding te doen aangezien de opleidingen hier in de stad prut waren, was hij gebonden aan huis. De helft van de tijd dan. Soms dan werd hij naar buiten geschopt omdat hij zoveel binnen zat of ging hij een game kopen of werd hij verplicht de hond uit te latten. Bello. Ook wel Bella genoemd, aangezien dat beest al vroeg gesteriliseerd was en dus niet echt van die mannelijke uiterlijkheden had. Een Rottweiler die het hele huis onder kwijlde als niemand haar in de gaten hield. En nu lag ze met een klein deel van haar lichaam op zijn schoot terwijl hij in kleermakerszit op de grond zat en met het toetsenbord boven op het hondenlichaam aan het gamen was, terwijl de muis op de grond lag en hij die maar een paar keer hoefde aan te raken. Het massieve beeldscherm was aan de kast naast het beeldscherm gekoppeld en het toetsenbord en muis waren beide draadloos, dus dat was ook wel handig. Ehehe.
“Matthew!” klonk een alsmaar bekende stem. Hij wierp een blik naar achter, waar zijn zus stond en hij glimlachte.
“Hai Alex,” zei hij, en zijn blik ging weer naar het beeldscherm. Zussen. Die verdienden nauwelijks aandacht.
“Jezus wat ben je toch een klotejoch met die games van je. Ik moet Bello hebben, als je het niet erg vindt. Ze moet naar de dierenarts,” snoof ze geirriteerd. Matthew wierp een blik op de bruine hond in zijn schoot die een dutje aan het doen was.
“Tuurlijk niet.” De hond werd weggeroepen en daar ging zijn schootverwarming. Noes. Hij zette zijn keyboard weer op zijn schoot en ging weer bezig. De hond had een of andere vage ziekte dus moest hij vaak naar de dierenarts. Ook leuk.
‘flynn maryam is online’ verscheen er in het typvenster en hij schoot bijna overeind, greep de headset en zette teamspeak aan.
“Hey gozer, hoe gaat het?” zei hij, duidelijk blij dat de jongen eindelijk weer online was. Eigenlijk snapte hij niet echt waarom hij hier was in Creston aangezien het zo’n arme wijk was enzo. Maar whatever. Over een paar dagen ging hij weer naar zijn vader’s huis toe. Zijn zus was nu ongeveer twintig, ruim vier jaar ouder dan hem. Voor zijn geboorte had zijn vader een buitenechtelijk kind gehad en hij was gescheiden van zijn moeder toen die zwanger was van hem. En nu zat hij hier aangezien het bij zijn zus awesome was. Zijn ouders zaten hem meestal echt te dwingen om naar buiten te gaan. Het beeldscherm was eerlijk gezegd een tv die zijn zus had meegekregen van haar ouders. Het enige wat hij meenam van zijn ouders naar zijn zus en weer terug waren zijn draadloze keyboard en muis en headset. Zonder kon hij niet leven. Hij strekte zijn been uit en gaf een trap tegen de computerkast aan toen het spel lagde toen hij net een quest in wou leveren. Stom kut ding.

"Hey gozer, hoe gaat het?" klonk er krakerig door de microfoon en hij slikte. "Hee," bracht hij uit, zijn stem inmiddels onder controle. Mooi. De nieuwe sneden op zijn arm bloedde nog een beetje en er drupte een beetje bloed op zijn bureau, maar niet echt heel veel. Hij sneed nooit heel diep, maar genoeg om een litteken achter te laten. Althans, daar was hij onlangs achter gekomen. Was hij er echt al zo lang mee bezig? Het was altijd op zijn bovenarm, inmiddels van zijn pols tot zijn elleboog. Het was behoorlijk vol, maar uiteindelijk kon je over de littekens heen snijden.. Sommige plekken waren al wit - de littekens - en anderen waren een beetje roze of met korstjes erop. Was hij maar al klaar met school. Bemoeide zijn vader zich maar niet meer met hem en zijn familie. Dan zou alles beter zijn. Was Ciril er nog maar. Ja, het was maar een hond, maar die was er tenminste altijd. Nou ja, nu niet meer dus.
"Goed hoor." Dit was niet de eerste keer dat hij dat zei terwijl het niet zo was. Maar wat maakte het uit? Ooit zou het goed komen en hij moest anderen maar niet belasten met dingen, ook al wou hij het wel vertellen. Ook al wou hij eigenlijk uren bij Matthew zitten en klagen over hoe klote alles was. Maar via de computer, via teamspeak, via Skype? Nee. Al zou hij het waarschijnlijk in het echt ook niet durven zeggen. Niet dat hij dacht dat hij Matthew ooit zou ontmoeten. "Sorry dat ik pas zo laat on ben. Moest mijn moeder helpen met het eten. Maar ja, met jou?" Hij hield er niet van om te liegen tegen zijn beste vriend - was het triest dat hij iemand die hij niet in het echt kende zijn beste vriend noemde? Waarschijnlijk wel - maar het moest maar. Ooit kwam hij er wel aan toe om alles uit te leggen.

De questen deden het fucking niet. Die gast moest spawnen en hem volgen, maar dat deed hij gewoon niet. Wat vreemd. Een paar gasten in zijn party merkten het ook al op en ze besloten om de dungeon over te slaan aangezien ze anders niet verder konden. Een voor een leaveden ze de raidgroep, totdat hij uit de dungeon geteleporteerd werd naar te plek waar hij vijf minuten geleden stond. Schoot ook op.
"Goed hoor." Zoals gewoonlijk klonk de stem wat onverschillig en een beetje emotieloos. Was hij wel van Flynn gewend. Niet dat het een sacherijnige en kille gozer was, in tegendeel. Het was juist de beste vriend die hij had. Voor de rest hing hij altijd wel rond met andere mensen van zijn guild en zo, maar Flynn was iemand waarmee het al sinds het begin klikte. Sindsdien waren ze wel altijd dungeons en zo gaan doen en spraken ze elkaar dagelijks, dan niet wekelijks. Het was altijd wel gezellig en zo. De game lagde opnieuw en hij schopte opnieuw tegen de kast aan. Werkte meestal wel. Jezus, die computer was echt sloom. Geen wonder dat de FPS rond de dertig hing. "Sorry dat ik pas zo laat on ben. Moest mijn moeder helpen met het eten. Maar ja, met jou?" Hij grinnikte zachtjes.
“Ehehe, goed hoor. Ik ben alleen net ui een dungeon gegaan waarbij de quest niet werkte. Heb je zin om vanavond Dragon Soul Heroic doen? Als je wilt, kan ik het doorgeven. Ze beginnen ongeveer om half negen, als het goed is, en ze zoeken nog een healer en een paar tanks. Ik stuur je de tactics ook wel door, als het nodig is.” Het gebruikelijke. Gamepraat over DPS, OP-en, Raids en nog veel meer. Dingen die je alleen maar snapte als je games speelde. “De vorige keer was er een tank bij die echt voor geen meter pullde en de aggro bijna op de healers liet gaan. Ze hadden hem al snel gekickt,” grinnikte hij zachtjes. Hij deed de microfoon wat weg en nam een slok van de cola die naast hem stond. Ehehe. Lekker luxe. Daarom was hij ook hier in plaats van bij zijn ouders, al mocht het maar twee dagen in de week. Yeah man. Dit was pas leven.

"Ehehe, goed hoor. Ik ben alleen net uit een dungeon gegaan waarbij de quest niet werkte. Heb je zin om vanavond Dragon Soul Heroic doen? Als je wilt, kan ik het doorgeven. Ze beginnen ongeveer om half negen, als het goed is, en ze zoeken nog een healer en een paar tanks. Ik stuur je de tactics ook wel door, als het nodig is." Niks liever, maar hij moest om negen uur weer weg voor zijn oom's verjaardagsetentje. En dat zou wel tot laat duren. En dan zou het nog een pluspunt zijn dat er alcohol was. Maar nee. Met zoveel familie erbij kon je niet dronken worden.
"Sorry, 't zit er niet in. Moet straks weer weg, familiegedoe. Ben sowieso niet geweldig in tanken." Dat zou Matt ook wel van hem gewend zijn. Zijn moeder hechtte zich heel erg aan haar familie en wou niet contact met hun verliezen, dus spraken ze veel met iedereen af. Ook werd hem telkens in zijn gezicht gedrukt dat hij spijt zou hebben wanneer ze allemaal dood waren. Jup. "De vorige keer was er een tank bij die echt voor geen meter pullde en de aggro bijna op de healers liet gaan. Ze hadden hem al snel gekickt." Hij snorte zachtjes. Ach, zulke mensen had je dan ook weer. "Beter dat ik het bij DPS houd, sowieso. Zaterdag hadden we een fucking ninja-looter. Raid-leader had Master Loot aangegooid, de mount die hij moest geloot en toen geheartstoned." Hij gooide een gefrustreerde grom door de microfoon. Hij kon er niet tegen als mensen zulke dingen deden. Hij had die mount kunnen hebben, man. HIJ HAD HEM KUNNEN HEBBEN.

Verveeld rende en vloog hij rondjes door Stormwind heen omdat hij dat kon. En zich verveelde. Hij en zijn priest waren het awesomeste paar ooit. Vooral omdat ze goede healgear had en als hij het wou ook nog gear had om aan te trekken als hij de dualspec gebruikte en haar een shadowpriest maakte. Een level 85 draenei, want die alienwezens waren awesome en gift of the naaru was handig als je in moeilijke situaties zat. Ehehe.
"Sorry, 't zit er niet in." Matthew's mondhoeken zakten even wat omlaag. "Moet straks weer weg, familiegedoe. Ben sowieso niet geweldig in tanken." Hij grinnikte zachtjes.
"Oké man. Kan ik mee leven hoor," zei hij en hij nam nog een slok. "Familie gaat altijd voor, zou ik ook doen." Hij leverde even een daily in voordat hij weer verder ging met vervelen aangezien een guildie waarmee hij aan het dungeonnen was even bezig was met iets. Saaaaai.
"Beter dat ik het bij DPS houd, sowieso." Hij had de jongen nog nooit zien healen of tanken, dus was dat dan wel meer dan logisch. Hijzelf had nog een Alt, een warrior waarmee hij ook wel vaak raidde en zo. Het was niet moeilijk als je vanaf het begin oefende, dus al vanaf level 15. Langzamerhand opbouwen en alles ging wel goed. Anders had je nog sterke healers en mensen die je soms aanwijzingen gaven. "Zaterdag hadden we een fucking ninja-looter. Raid-leader had Master Loot aangegooid, de mount die hij moest geloot en toen geheartstoned." Hij was even stil.
"Jezus, dat fuckt. Heeft niemand hem gereport? Meestal helpt dat wel," mompelde hij, nog steeds een beetje geschokeerd. Hoe idioot konden sommige mensen wel zijn? "Maar ik heb gehoord dat met MoP je een nieuw lootsysteem hebt en je dan epic loot krijgt op basis van je class en zo. Best wel handig." Hopelijk was het probleem dan merendeels opgelost.