★//it was like a time-bomb set into motion

Tristan knipperde zijn ogen half open en zijn hand taste over het bed, op zoek naar Clyde. Hij en Clyde waren niet bepaald knuffelslapers, dan meer omdat het gewoon te heet was. Dat viel niet te overleven. Die gozer was een soort verwarming, daar kon hij echt niet tegenaan slapen (behalve in de winter, maar dat kwam omdat hij altijd verging van de kou en Clyde gewoon een warmtebron was). Maar goed, 's ochtends was een ander verhaal. Er was niet veel veranderd na de verhuizing. Hij werd nog steeds veel te vroeg wakker, was nog steeds even onzeker en had nog altijd evenveel zelfmedelijden. Wat wel leuker was aan het nieuwe huis, was dat dat zusje van Clyde weg was. Het was algemeen bekend dat hij en Tori het niet konden vinden met elkaar. Toegegeven, dat was een klein beetje omdat hij het niet kon hebben dat Clyde ook aandacht besteedde aan iemand anders. Hij had hard gewerkt voor zijn plekje op Clyde's schoot als ze 's avonds tv keken en dan plopte Tori zichzelf vrolijk op hem neer. Dan vroeg je erom om gehaat te worden. In stilte, want erg vocaal over zulke zaken was hij niet. Als iemand iets deed wat hem niet zat, ging hij eerder ergens in stilte chagrijnig zijn en hopen dat ze dood neervielen als hij ze maar lang genoeg met een haterblik aankeek. Maar ze was ook gewoon irritant. En soms wou hij die hond ook een trap voor z'n kop geven, alleen omdat het een lawaaierig beest was. Wel lief hoor, maar dat eindeloze geblaf omdat Tori 'm niet in toom kon houden. En dan was ook het nogal merkbaar dat Clyde en Tori familie waren. Nog nooit had hij twee zulke luie kutjes mogen ontmoeten (maar Clyde was het op een charmante manier, Tori op een irritante). Hij was altijd diegene die opstond 's ochtends en die hond uitliet, want dat kon dat kind zelf niet. Het had even geduurd voordat hij weer alleen naar buiten wou (in het begin trok hij Clyde ook zijn bed uit), maar inmiddels kon dat wel weer. Vooral omdat ze verhuisd waren. Hmn. Hoe kan ik uitleggen dat hij Clyde als een ander soort lui dan Tori ervaarde? Clyde vroeg niet om een blafbeest. En als hij even doorhamerde, kon hij de jongen zijn bed uit krijgen om iets voor hem of met hem te doen. En meestal was hij nog wel oké over Tristan's stomme quests uitvoeren. Door zijn lengte moest hij zonder Clyde op tafels of keukenaanrechten klimmen om bij zijn gewilde items te komen, iets wat hij liever niet deed.
Negen uur 's ochtends. Nu vond hij het wel mooi geweest. Hij wist zichzelf omhoog te hijsen en even op Clyde neer te kijken. Het was kind of cute als hij zijn haar nog niet had gefixt en het nog gewoon omlaag hing. In feite zag het er niet heel anders uit dan vroeger, alleen dan een ander kleurtje. En nu wist hij zijn haar ook nog in een fohawk te krijgen. Ja, hij had ook niet geweten dat dat bestond. 'T was wel leuker dan een mohawk en 't stond 'm goed. Zijn hand ging even losjes door zijn vriend z'n haar en hij stond op, stapte over Clyde heen, sprong van het bed en slofte naar beneden. Hij maakte zich geen zorgen of hij Clyde wakker had gemaakt of niet, aangezien die meestal toch wel in bed bleef liggen, of 'ie nou sliep of niet. Dat kon Tristan niet. Inmiddels was zijn standaard slaapkleding een paar boxers die zo tot boven z'n knieën kwamen en een T-shirt van Clyde die hem niet meer paste. Want Clyde was wel gegroeid sinds hij vijftien was en Tristan.. niet zoveel. Kon hij ook weinig aan doen. Hij was graag wat langer geweest, maar goed. Het vormde geen probleem, tot hij ergens in de supermarkt niet bij kon. En daarom ging Clyde ook altijd mee. En deels omdat hij nog een trauma had overgehouden aan de supermarkt. Hij was geen zelfstandig persoon meer, al deed hij graag alsof. 'Ik kom wel mee.' 'Nee hoor Clyde, hoeft niet als je niet wilt. Kan het zelf ook wel.' 'Oke.' '... Clyhyhyde! ;C' Jup. Hij trok de koelkast open en staarde erin. Hij was bijna helemaal vol. "Er is nooit wat te eten hier." gromde hij zachtjes in zichzelf en deed de koelkast deur weer dicht. Goed, er was wel wat te eten, maar daar had hij geen zin in. Of 't was te veel werk om het voor te bereiden. Zoals tosti's. Zo heerlijk, maar het duurde like vijf hele minuten. DIE TIJD HAD HIJ NIET. Hij draaide zich om en plofte zichzelf neer op de bank. Televisie aan. Er was nooit wat op televisie, maar goed. Hij zapte wat verveeld tot hij op 13th Streeth kwam. House. Ja. JA! Hij zou bijna de afstandsbediening gaan aflebberen in pure liefde en dankbaarheid. Maar dat deed hij niet. Want dat was goor. Eheheheh. Maar nu had hij tenminste iets te kijken. Het leven was goed.

[&Clyde]

En daar lag hij. Zoals elke dag. Tot een uur of drie. In dat heerlijke, warme, lekkere, zachte bed. Ja, absoluut de beste plek op aarde. Hij snapte niet hoe mensen zoals Tristan er maar zo kort in konden blijven. Dat was gewoon pure zelfmarteling. Stelletje masochisten. Hij begreep ook niet hoe ze het konden. Af en toe deed hij een poging om op te staan, maar dat eindigde dan gewoon in een halve rol, waarna hij aan Tristan’s kant van het bed lag en even hard doorsliep. En bij poging twee rolde hij gewoon terug. En zo ging dat dan eens in de twee uur door. Dit aangezien hij helemaal niet moe meer was na twee uur, maar gewoon in en in lui. De enige reden die hem nog het bed uit kreeg, was Tristan. Als die er niet was, was hij gewoon blijven liggen tot tien uur ‘s avonds en veranderd in een vampier. Dan zou hij zo’n creep zijn die ‘s nachts leefde en niemand kende. En dan zou Tori hier nog leven en compleet verwaarloosd worden. Hihi. .. Dat klonk gay. Haha. Oké, hij besloot om niet te lachen.
Er stapte iets over hem heen en Clyde rolde om, alsof zijn lichaam al door had dat hij een poging wilde doen op te staan. Hmn. Nog niet, dus. Zijn lichaam was nog niet klaar. En het zou ongezond zijn als hij nu al op zou staan. Ja, zeker. Dat was slecht. Dadelijk raakte hij nog oververmoeid, of zo. Jezus. Stel je voor. Dat mocht niet gebeuren. Wie zou er dan voor arme Tristan zorgen? Gheghe.

Uiteindelijk rolde hij toch maar nog een keer naar zijn eigen bed en kroop overeind, met de deken over zijn hoofd hangend en het haar alle kanten op staand. Zijn blik stond alsof hij uit de dood was opgestaan. Over het algemeen zag hij er op het moment ook zo uit, dus paste die blik wel een beetje. Hij kroop van het bed af, waarbij de deken half op de grond belandde, en liep in de lange boxer naar beneden, niet eens wetend of hij wel een shirt of iets aan had. Het boeide hem niet. De weg van een paar meter naar de kast was te lang. Vandaar dat hij als een Walker - zombie - naar beneden liep en dozig naar Tristan keek. Ochtendhumeuren. Geweldig.
Hij hoorde hoe Tristan zei dat er nooit wat te eten was hier en hij liep op hem af, om zijn armen om de jongen heen te slaan en zijn gezicht naar zijn oor te brengen. “Dan moet je wat meer halen,” merkte hij nogal droog op, waarna hij de jongen losliet en weer dozig wegliep, om op de bank te ploffen en naar het raam te staren. “Goedeochtend,” merkte hij toen op. Hij was erger dan Raaj en Tuut bij elkaar wat ochtenden betrof. Zeer ernstig, dus. Zelfs met Lillian erbij als die haar make-up moest doen. Vreselijk.

"Er past niks meer in de koelkast." klaagde hij. Dat was nou echt Tristan-logica. Ohgod er is niks te eten. Maar er past ook niks meer in de koelkast. Dafuq is this shit. Inmiddels was Clyde ook op de bank komen zitten, niks nieuws. Zo zagen de meeste ochtenden eruit. Bankhangen. En de meeste middagen. En de meeste avonden. Niet dat hij klaagde, hoor. Als hij Clyde niet had gehad, lag hij ook alleen in bed rond te rollen en te verdrinken in zelfmedelijden. Jup, hij was niet bepaald het sterke type. Eigenlijk kinda het tegenovergestelde van alles wat Clyde was. Een stevige, gezonde relatie, eh? Ach.
"Wat doe jij eigenlijk zo vroeg op?" Vroeg? VROEG? Nee, maar goed, het was vroeg voor Clyde's doen. Vond hij dan. Zijn blik wist van de televisie af te komen en op de jongen te focussen. Hij snortte even luid met een hand voor zijn mond en schudde zijn hoofd zachtjes.
"Je haar is nog erger dan normaal. Master of Bedheads." Hij grijnsde met zijn voortanden op zijn onderlip. Clyde was inmiddels wel bekend om een ochtendhumeur, dat was gewoon gevaarlijk. Over het algemeen viel het wel mee voor hem, waarom wist hij niet (omdat Tristan een grote huilebalk is en het stom is om hem weer op te vrolijken en er gewoon een enorme kans is dat dat de gemene opmerking niet waard is. Maar Tristan is sullig en dom en weet niet dat hij zo is). Hij duwde zijn handen wat uit de blauwe mouwen (klote dingen waren te lang, hij voelde zich echt een Akira of zo, ook al weigerde hij wat anders te dragen om in te slapen.. ik gebruik te veel tussenhaakjes de laatste tijd. Moet ik echt een oplossing op gaan vinden).

De jongen klaagde over dat er niets meer in de koelkast paste. “Gooi wat oude shizzle weg, dan,” mompelde hij dozig. Het woord shizzle was echt zo’n vervallen hipsterwoordje, maar hij wilde niet hipster overkomen of zo. Het klonk gewoon enorm awesome. Geef toe. Shizzle en stuff klonken veel awesomer dan bijvoorbeeld shit, zooi, et cetera. Ja. Dus daarom gebruikte hij die woorden. Bam. Interessant.
Tristan vroeg hem wat hij zo vroeg op deed en Clyde keek naar de klok. Lange stok, korte stok, getallen.. Nevermind. De zon scheen nog, dus het was nog dag. “Ik weet niet. Ik besloot al mijn wilskracht te verzamelen en langzaam overeind te kruipen. En het lukte,” sprak hij zo eentonig dat het gewoon ernstig was. Maar goed. Daarentegen was het - voor hem althans - ochtend. Oh mijn god. Het was ochtend. Hihihii. Ja. Grappig. Heel grappig. Omg.
Maar goed. Even serieus. Het was dus voor hem nog ochtend - pokerface - wat betekende dat hij nog niet wakker genoeg was om emoties te kunnen tonen. Daar moest hij wakker voor zijn. Als hij nog half sliep klonk alles alsof hij net uit de dood was opgestaan. Voor hem was slapen meer een soort coma. Je kreeg hem er ook niet zo makkelijk uit, dus ja.
Tristan merkte op dat zijn bedhaar nog erger was dan normaal en Clyde zuchtte. “Sorry,” mompelde hij droog. “Het spijt me echt heel erg dat ik zo onaantrekkelijk door het huis durf te lopen,” meldde hij toen sarcastisch, waarna hij naar de tv staarde en fronste.
Ja, hij gaf om Tristan. Maar, dat liet hij meer merken laat in de avond. Want dan was hij wakker en lief. Nu was hij gewoon zo’n chagrijnig mannetje met een ochtendhumeur. Maar goed. Dat wist Tristan zo onderhand ook wel. Na een uurtje of zo was dat wel weer over, als hij geluk had.

"Sorry." Iep. "Het spijt me echt heel erg dat ik zo onaantrekkelijk door het huis durf te lopen." Iep. Zijn blauwe ogen staarde voor enkele seconden naar de jongen en hij durfde zachtjes te grinniken. Een kleine - nog kinda verminkte - hand papte tegen Clyde's wang. Eheh. Shooshpap.
"Ik zei niet dat het onaantrekkelijk was." miepte hij. 'Dat dacht ik alleen.' Laten we dat maar niet zeggen, eh? Hij was niet het type dat vaak zei wat hij dacht. Rond Clyde meer dan andere mensen, maar soms moest je gewoon dingen verzwijgen. Zijn haar deed niet zo mongolisch in de ochtend. Was het te kort voor. Hij haalde er een borstel doorheen en klaar. 'T was van nature vrij stijl, dus dat was mooi meegenomen. Al zag hij zichzelf niet met een stijltang bezig. Nee, hij deed niet zo heel veel aan zijn uiterlijk. Dude. Wat deed Clyde nog met hem? Tragisch. 'T was vast uit medelijden. Ik zal je al Tristan's twijfels besparen. Dat waren er namelijk veel te veel. Vooral over zijn lengte, of hij knap genoeg was voor Clyde (nee, lol, maar daar ging het niet om) en dat hij de mogelijkheid om gezichtsbeharing te laten groeien niet had. Niet dat hij dat wou. Maar hij wou de OPTIE hebben om het te doen! Al zijn lichaamsbeharing was diep tragisch voor iemand van negentien. Diep, diep, diep tragisch. Wacht, dit zou ik je besparen. Sorry. Zijn blik vernauwde zich en hij wist voorzichtig een lok haar van zijn grote vriend Clyde te pakken en te bekijken. Dear God.
"Je hebt uitgroei babbu." Typisch. Als je toch een mep op je kop wou. True justice. Nah. Clyde was niet zo gewelddadig als dat leek. Althans, niet in zijn buurt. Gelukkig. "Like bijna twee centimeter of zo. Wanneer heb je voor 't laatst geverfd?" Face to the desk. Ach. Die kwam er wel weer overheen. Iemand moest het hem toch vertellen? Anders deed ie het nooit.

Tristan kwam met de opmerking niet gezegd te hebben dat het onaantrekkelijk was en Clyde hief zijn wenkbrauwen op. “Maar je bent te voorspelbaar,” reageerde Clyde kalm. Het was niet heel moeilijk te weten wat de knul dacht, dus ja. Bij hem was het al wat moeilijker, aangezien hij vrijwel altijd dezelfde sarcastische of irritante expressie had, waardoor je niet snel wist of hij de waarheid sprak, sarcastisch deed of gewoon loog. En daardoor loog hij weleens en was hij vrijwel altijd sarcastisch. Gheghe. Was leuk. Hoe kon je leven zonder sarcasme? Dat was zo saai en gewoon onmogelijk. Omg.
Een pluk haar werd beetgepakt en de jongen keek dodelijk op, naar Tristan, die zijn haar aan het bestuderen was. Hij kwam met de opmerking dat hij uitgroei had en begon te klagen dat het bijna twee centimeter was, waarna hij kwam met de vraag wanneer het voor het laatst geverfd was. “Verf stinkt,” meldde hij met een enorm kuthoofd op, waarna hij de jongen aanstaarde en zijn hoofd naar achteren trok, zodat de pluk haar weer uit de handen van Tristan zou vallen.
Hij gaapte een keer en keek Tristan met een ergerlijk ochtendhumeur aan. “Nog meer te klagen, lieverd, of mag ik weer terug naar bed?” vroeg hij toen. Hij kon wel tegen opmerkingen zoals die, maar hij kwam net uit bed en kreeg door die opmerkingen gewoon zin om weer terug te gaan naar het bed die zo verwelkomend daar lag. Klaagde nooit, sprak niet als je wilde slapen, bleef altijd netjes onder je liggen. Waarom kon hij niet trouwen met het bed? Dat zou alles zo veel beter maken. Alhoewel hij Tristan dan wel zou missen. .. Hmn. Nevermind, then.

"Verf stinkt." Nee, goh. You don't say? Clyde trok zijn hoofd weg en Tristan plofte weer neer. Die kop alleen al voorspelde niet veel goeds. Hij staarde hem even aan terwijl hij gaapte, wachtend op zijn volgende woorden. Typisch.
"Nog meer te klagen, lieverd, of mag ik weer terug naar bed?" Iep. Hij wist best dat het niet helemaal aan hem lag. 'T lag aan Clyde die alles behalve een ochtendmens was. Hij was toch wel blij dat hij zichzelf had weten tegen te houden van een opmerking terug te gooien over dat verf stink. Volgens mij loopt die zin niet lekker, maar ben te lui om terug te lezen.
"Nee." iepte hij en zijn armen draaide om Clyde's nek en hij drukte zijn gezicht tegen de zijkant van Clyde's gezicht. "Ik beloof dat ik geen stomme opmerkingen meer maak tot je helemaal wakker bent." Hij plofte weer terug op de bank (hij moest op zijn knieën zitten en wat omhoog komen om bij Clyde te kunnen, lang klotejoch dat 't was) en keek voor een moment naar de televisie, wat inmiddels reclame was. En blik weer terug naar Clyde. "Of, dat zal ik tenminste proberen." Proberen kon altijd, eh?

‘Nee,’ was wat Tristan zei, waarna hij twee armen om zich heen voelde en een gezicht tegen het zijne. Clyde glimlachte heel lichtjes, terwijl hij zacht snoof als reactie op de woorden dat er niet meer geklaagd zou worden tot hij wakker was. Of, in ieder geval zou Tristan een poging daartoe doen. Clyde zuchtte een keer. “Wat ben je toch aardig,” merkte hij droogjes op. Dat hield dus in dat er geklaagd zou worden als hij wakker was. En toch snapte niemand waarom hij liever sliep. Je zou toch maar geen geklaag krijgen. Stel je voor zeg. Maar goed. Misschien had Tristan wel gelijk. Een heel klein beetje. Misschien moest hij z’n haar maar eens doen. Het viel zo op door de kleur die hij erin had gezet. Waarom had hij dat nou gedaan. Hij snoof even. Ach, kon hij straks ook gelijk douchen, dan was hij ook wakker.
“Ik ga even douchen,” merkte hij. Die verf moest er wel even in blijven zitten voor hij ging douchen. Ach, dan kon hij even roken. Deed hij het badkamerraampje wel open en ging hij een half uurtje of whatever slapen na het roken. Lukte vast wel.

Omdat een bepaald persoon geen zin had alles te beschrijven, ging het vanaf hier verder.
Met nat en goed geverfd haar kwam de knul beneden, met al zijn vijfde sigaret tussen wijs- en middelvinger. Hij staarde Tristan met een scheve grijns aan. “Nu blij, knul?” vroeg hij droogjes, doelend op het feit dat z’n haar ongeveer zo zat als het hoorde en het weer de kleur was die het totaal niet hoorde te hebben. Hij nam een hijs van de sigaret en fronste. “Zeker dat je geen trekje wilt?” vroeg hij, niet begrijpend hoe iemand kon zonder sigaret. Dat was toch echt wel één van de genotten van de mens. Poepen, slapen, seks (en alles wat enorm smex was en Tristan-related natuurlijk want hij was wel lief en zo), eten en roken. Daar draaide zijn leven om.

Tristan zat nog steeds in zijn pyjama, voor de televisie. Hij zapte kind of door de programma's tot hij Dinner Date tegen kwam. Zo'n programma waar drie wijven voor een gozer kookte en iedereen beoordeeld werd en hij een van die drie vrouwen daarna weer op een date zou nemen. Of drie gozers en een wijf, lag aan de aflevering. Hij kon er wel om lachen. Vooral omdat deze keer elke keer dat die gozer binnen kwam, die wijven zeiden 'ja, dat is echt mijn type niet', half lachend omdat ze zo'n klote date hadden gekregen voor die avond. Stel je voor. Hij hoorde dat iemand de trap af kwam; kon niemand anders zijn dan Clyde.
"Nu blij, knul?" Hij antwoordde niet, maar kwam van de bank af. Das ook voor het eerst die ochtend. Hij slofte naar de jongen toe, die zwaar naar rook rook (handige zin). Maar dat vond hij niet erg, hij was het wel gewend inmiddels. Het rook niet eens zo raar meer. Hij ging op zijn tenen staan en drukte Clyde's schouders naar beneden zodat hij de bovenkant van zijn hoofd kon inspecteren. Hij plaatste een kus op Clyde's voorhoofd en liet zich weer op zijn hielen vallen.
"Heel blij." sprak hij terwijl Clyde nog een hijs van zijn sigaret nam. "Zeker dat je geen trekje wilt?" Standaard. Werd hem elke dag naar zijn hoofd gegooid, die vraag. Het antwoord was nog nooit veranderd, enkel in een andere context gelegd. "Helemaal zeker." zei hij en liep om Clyde heen naar de koelkast. Hij pakte een fles cola eruit. Cola. Cohohohla. "Jij ook?" vroeg hij en draaide zich om zodat hij zichtbaar was voor Clyde met een grote grijns. Was nog te vroeg voor wat anders, al was hij zelf niet echt zo'n zuiper.

Hij was allang blij dat kort haar snel droogde. Hij begreep echt niet hoe die wijven het overleefden na het douchen met dat enorm lange haar en alles. Ook niet tijdens het douchen. Hij had wel eens onder de douche gestaan met zo’n kind en sommigen vouwden al dat haar op hun kop alsof ze er een pruik over heen moesten doen of zo en begonden er dan als een gek overheen te wrijven met shampoo. Niet bepaald sexy, moest hij eerlijk zeggen. Wat dat betrof was Tristan veel heetmakender onder de douche. Hihi. Veel interessanter. Tenminste niet dat lange irritante haar wat je na het douchen uit je doucheputje moest scheppen. Gadverdamme. Ook had hij Tori’s haar wel eens moeten wassen. Wat een ramp was dat zeg. Uiteindelijk zat hij zelf ook altijd onder de shampoo. Niet bepaald een karwei voor hem, dus.

Tristan zei heel blij te zijn, na hem een kus op zijn hoofd te hebben gegeven. Clyde grinnikte even, waarna de vraag volgde of Tristan echt geen trekje wilde. Hij reageerde zoals altijd en Clyde zuchtte. “Maar het is zo lekker,” zei hij, op een toon alsof de sigaretten - en hij - nu enorm beledigd waren.
Tristan liep op de koelkast af en vroeg of Clyde cola wilde, waarna deze droogjes knikte. “Lekker,” antwoordde hij kalm, waarna hij op de bank neerplofte en Tristan’s kant op keek. Hij wist niet hoe laat het was. Middag? Het zou vast geen ochtend meer zijn. Gheghe. Het was geen ochtend. Oké, flauw. Heel flauw.
“Nog plannen voor vandaag? Of zin om iets te gaan doen?” vroeg hij met een droog hoofd, na alle zenders langs gezapt te zijn en er vol irritatie achter te komen dat er niets vermakelijks op was. “Hoe laat Is het eigenlijk..” vroeg hij zich toen fronsend af. Waarom zou je ook op de klok kijken. Te veel moeite.

En hij draaide zich weer om om cola in te schenken voor hemzelf en Clyde. Schenk-a-schenk-schenk. Hij draaide de dop weer op de cola en propte het in de koelkast, voordat hij met de twee glazen naar de bank liep, die op tafel deed en weer bij Clyde neerplofte. "Nog plannen voor vandaag? Of zin om iets te gaan doen?" Pff. Niet in het bijzonder.
"Nah, was niet echt in het bijzonder iets van plan, behalve bankhangen. Maar vind het niet erg om iets te doen." Geen idee of Clyde plannen had, maar het maakte hem niet zoveel uit allemaal. Hij ging niet vaak in zijn eentje naar buiten en vond dat hij daar genoeg reden toe had. Het enige wat hij alleen buiten deed, was als hij op de trein naar school moest. Maar dat was ook niet vaak. Hij had like, drie dagen per week school, en meestal waren dat ook niet lange dagen. Dat had je als je die leeftijd had. Behalve dat de meeste mensen van negentien ook wel een baantje hadden. Oeps.
"Hoe laat is het eigenlijk.." Tristan papte weer tegen de jongen zijn wang. "Je hoeft je hoofd maar een paar graden te draaien of je kunt op de klok kijken." Dat Clyde lui was, was een feit. Eentje die over het algemeen bekend was. Toch keek hij uiteindelijk zelf maar op de klok. Urp. "Half twee."

Tristan vertelde hem dat hij niet veel bijzonders van plan was, afgezien van bankhangen. Bankhangen was inderdaad niet echt bijzonder. Meer een standaard bezigheid. Maar goed. Ze waren geen nieuw koppel meer, of zo. En om nou elke dag rond te huppelen als een stel verliefde vlinders was niet echt iets voor Clyde. Hmn. Nieuw koppel, eh? Hij herinnerde zich even hoe dat was gebeurd en onbewust moest hij toch zacht grinniken. Sneeuw. Gheghe. Ergens was het allemaal wel op een hele vreemde manier gegaan. Daarvoor had hij Tristan nog gezien als een kleiner broertje, maar om hem nu nog zo te zien zou gewoon raar zijn. Incest. Gheghe.
Iets raakte zijn wang en Clyde fronste, waarna Tristan zei dat hij zijn hoofd maar een beetje hoefde te draaien om de klok te zien. Maar, iedereen wist dat zoiets voor hem meer moeite was dan het aan iemand anders vragen. Stel je voor zeg. Dadelijk verrekte hij een spier in zijn nek. Zou toch wel ernstig zijn.
Half twee was de tijd schijnbaar, volgens Tristan. Clyde fronste verbaasd. “Vroeg,” merkte hij op. Hij begreep niet hoe het mogelijk was om al voor drieën je bed uit te komen, en hij had al gedoucht enzo, dus was hij al een tijdje wakker. Schijnbaar bestonden wonderen toch. “Nog een idee om iets te gaan doen?” vroeg hij. Bepaald enthousiast klonk hij niet, maar goed. Hij klonk nooit enthousiast, dus dat betekende weinig. Hij vond het geen erge bezigheid - in tegendeel zelfs - om iets met Tristan te doen. Alleen was er niets op tv en bankhangen was zo saai, dus ja. Dan ging hij liever terug naar bed. Daar kon je ook nog leukere dingen doen. Wenkbrauwwiebel.

"Vroeg." was het antwoord dat hij kreeg. Ja, nou ja, ja. Veel ja's. Die hij niet hardop had gezegd. Wat je dan nog een opluchting kon noemen. "Ja, nou ja, ja." Jezus fucking shit on ur butt wat had hij toch. Awkward little guy. "Ik zei toch dat je vroeg wakker was?" Ach, wat was vroeg ...? Tristan werd meestal tegen zeven uur wakker en kon tot tien uur in bed blijven. Daarna moest hij even kijken wat er op tv was. Televisie, zijn andere grote liefde. Hij had er drie. Clyde, spaghetti en televisie. Goed leven. Beste leven. Eigenlijk.. Wacht, nee, ik ga niet gedetailleerd in op Tristan's pasta-kant van het leven. Want die had hij. Die had hij zeker. "Nog een idee om iets te gaan doen?" vroeg Clyde, en hij antwoordde zelf ietsjes sneller dan gewenst.
"Er is een of ander stom kermis in de stad. Jen had me ervoor uitgenodigd, maar ik had niet echt zin. Maar als je toch iets wil doen.." Hij probeerde het er zo 'whatever' mogelijk uit te laten komen, wat waarschijnlijk meteen te merken was bij iemand die hem zo lang kende als Clyde. Dat tikje had hij wel eens. Doen alsof hij iets niet echt wou, terwijl hij het wel wou. Diep van binnen was het nog een klein kind. Hield van kermis, was kieskeurig over zijn eten, kon niet liegen om zijn leven te redden, werd rond abnormale tijden wakker en ging zo goed als nergens heen zonder Clyde aan zijn zijde. Emotionele littekens hurrdurr dikke trauma.

‘Ja, nou ja, ja,’ was Tristan’s enorm intelligente antwoord. Clyde glimlachte droogjes. Erg logisch. Hij meldde al gezegd te hebben dat hij vroeg wakker was en Clyde snoof. “Ik ben gewoon heel trots op mezelf,” meldde hij heel serieus. Hey, voor hem was dit iets om enorm trots op te zijn. Nu had hij eindelijk een keer iets aan zijn dag. Niet dat hij nachten niet veel leuker vond. Vooral samen met Tristan. Gheghe. Maar dagen konden ook wel eens leuk zijn. Hurr.
Tristan reageerde op zijn vraag of hij nog iets wilde doen. Hij begon te spreken over een stomme kermis in de stad waar iemand hem voor had uitgenodigd. Hij zei toen niet echt zin te hebben, maar als hij toch wat wilde doen.. Clyde snoof eventjes droogjes. “Is het zo moeilijk om gewoon te zeggen wat je echt wil?” vroeg hij zuchtend. “Als je graag naar de kermis wil, gaan we daarheen,” zei hij en hij ging even droogjes met zijn hand door Tristans haar. Zo onderhand kende hij die jongen goed genoeg om te weten wanneer hij de waarheid sprak, loog of iets verborg. Ach, hij vertrouwde hem wel, maar de gozer scheen heel veel voor zichzelf te houden, dus was het wel handig. Zelf zei hij gewoon wat hij dacht, dus hem hoefde je niet te kennen om te weten wat hij dacht. Gheghe. Hij was gewoon een eikel.
“Hoe laat wil je erheen gaan?” vroeg hij. De kermis was meestal pas na 5en open, maar in weekends vaak ook overdag vanaf 1 uur. Was het eigenlijk weekend? Hij fronste. Omdat hij gewoon random dagen werkte was hij het hele ritmegevoel kwijt. “Welke dag is het eigenlijk?” vroeg hij met een lichte frons. Hij liep achter. Hurr.

"Is het zo moeilijk om gewoon te zeggen wat je echt wil?" CLYDE JE SNAPT HET NIET. Hij had een image om hoog te houden. Image? Welk image? Lolnee. Erg schattig, hij dacht dat hij een image had. Die had hij niet. Tenminste, geen goede. "Als je graag naar de kermis wil, gaan we daarheen." Hij deed zijn armen over elkaar en staarde gefrustreerd naar de televisie. Het was ook nergens goed voor om te denken dat Clyde zijn onverschillige houding zou geloven. Hij kende hem namelijk nogal goed. En hij kon nooit tonen hoe goed hij Clyde kende, want die was super eerlijk. Bastard. Durfde hij wel. Zomaar nooit liegen. Een hand ging door zijn haar, maar hij weigerde de jongen aan te kijken. Baka. "Hoe laat wil je erheen gaan?"
"Ik dacht like, na het eten?" En aldus het 'Clyde negeren'. Je merkte haast dat hij dat van plan was, lmao. Misschien ook maar beter, want die had niks gedaan. Helemaal niks. Beter dus. "Welke dag is het eigenlijk?" Pffuhoh. Nee, wacht hij wist het. HIJ WIST HET. Dit gebeurde nou altijd. Ook op school. Hadden ze een tentamen en mocht je de datum invullen. Hij wist de datum nooit. Maar de dag. Kom op. Dat kon hij weten.
"Vrijdag, denk ik.." Heel overtuigend. Clyde zou vast geloven dat hij het zeker wist. Want hij kon heel overtuigend zijn. Alleen was vandaag niet zo'n dag. En elke andere dag van het jaar ook niet. /Shot.