[open] everything will get bored after some time

Zijn handen haakten in de tralies van de voetbalkooi terwijl zijn blauwe ogen keken naar wat er binnenin gebeurden. Een paar jongens, onder andere zijn vrienden, waren aan het voetballen met elkaar. Hij stond ongeveer precies in het midden, het doeltje van zijn vrienden aan de rechterkant en die van de twee andere jongens aan de linkerkant. Geboeid staarde hij er naar, stilletjes terwijl degene daarin juist tegen elkaar aan het zeuren en schelden waren. Meerendeels omdat hij wist dat als hij wat zei, ze het toch niet hoorden aangezien ze te veel bezig met het spel waren. Het liefst had hij meegedaan, maar dat kon eenmaal niet. Al weer een half jaar geleden had hij een soort blessure aan zijn kuit opgelopen, een blessure die nadat hij het had geheeld nog pijn deed. Gillian kon ook niet alles helen. Elke dag had hij er wel pijn van, maar hij gebruikte pijnstillers om de pijn te verminderen. Meer helen ging hij niet meer doen, aangezien zijn moeder het als ‘krachtverspilling’ vond. Vreemd wijf.
Het wedstrijdje was al snel afgelopen en na wat gepraat liep hij weg, de stad in aangezien de gozers nog naar training moesten. Het was alweer aan het eind van de dag, ongeveer een paar uur na de tijd die gemiddeld voor het avondeten werd genomen. De zonsondergang was niet heel erg goed te zien door de gebouwen die de horizon blokkeerden, maar je kon het wel zien aan de kleurende lucht. Gillian bleef naast een winkel tegen de muur staan, liet zijn blik langs de mensenmenigte gaan die voor hem langs liep. Een spottende lach kwam uit zijn mond toen hij iemand iets zag laten vallen. Hoe stom kon je wel zijn? De persoon werd bijna omver gelopen door de andere mensen, kon zijn spullen nauwelijks op pakken. Het was altijd wel leuk om te kijken hoe mensen zo in een hoekje werden gedreven dat ze niks konden doen, maar aangezien het saai voor hem begon te worden, liep hij naar de persoon toe en hielp hij diegene met de spullen op te pakken en overeind te komen, om vervolgens hem of haar uit de stroom mensen te helpen. Hij had nog niet eens in de gaten gehad of het een jongen of meisje was, lette er niet echt op.
“Gaat het?”

Het begon alweer donkerder te worden. Het was nog licht genoeg daarentegen. Maar je zag nu al die mooie kleuren. Het leek echter nu wel spitsuur in de stad. Mensen gaan altijd op het laatste moment van alles kopen. Daarom ging ze nooit op dit tijdstip naar de stad, maar ze was een paar spullen vergeten die ze moest hebben. Eenmaal de supermarkt uitgekomen wou ze zo snel mogelijk naar huis toe. Misschien iets té snel. Met grote passen liep ze verder met haar tas in haar ene hand en haar schoudertas om haar schouder. Ze zou echt niet weten wat ze zonder geld moest, maar ja daar had ze dus ook een baantje voor. Opeens werd ze flink aan de kant geduwd en verloor ze haar evenwicht. Ze legde haar oren plat in haar nek en keek de haastende man aan. Met een van haar oren ving ze een hard lachend geluid op. Het kwam van de zijkant, maar ze negeerde het maar gewoon. Degene lachte haar waarschijnlijk uit omdat ze gevallen was. Ze begon haar spullen bij elkaar te rapen en zoals gewoonlijk was er weer niemand die tijd had om te helpen, nee ze hadden allemaal haast. Zelfs als ze zelf haast had zou ze degene nog helpen. Maar ja mensen waren egoïstisch en sommige ESPers ook. Ze zuchtte en wou het laatste ding pakken, maar opeens werd het voor haar opgepakt, werd ze omhoog geholpen en uit de massa mensen gehaald. Het ging allemaal zo snel dat ze er niet eens op kon reageren. Opeens vroeg de jongen, ja het was een jongen, of het ging. De stem herkende ze, het was dezelfde stem die haar net uit lachtte. Ze snoof even en hield haar oren wat naar achter. Haar oren en staart waren alleen te zien door ESPers, dus ze wist al snel genoeg of het een mens of ESPer was. "Met mij gaat het prima" en ze veegde wat zooi van haar rokje en deed haar haar weer goed. Haar staart hing laag en ging maar langzaam heen en weer. "Hmm.. eerst mij uitlachen en dan mij helpen??" vroeg ze stomverbaasd en haar oren spitsten zich weer. Ze vroeg zich wel af wat de jongen daarop te zeggen had. Ja ze had dan ook het hoorvermogen van een hond, en het reukvermogen, wat niet altijd prettig was, maar goed.

De enige reden waarom hij eigenlijk had gelacht was om de gezichten van de andere mensen. En aan de andere kant ook wel een beetje om het feit dat ze – hij zag nu pas dat het een meisje was – viel. Oké, eigenlijk alleen maar om het feit dat ze viel, maar het was gemeen dus was het maar kor t en had hij er mee op gehouden. Bij zijn vrienden deed hij altijd zo, maar nu hij alleen was kon hij wel wat aardiger tegen anderen zijn. In een groepje kon hij echt zo gemeen zijn als wat. En het kwam niet eens in overeenstemming met zijn krachten. Zelfs zijn vrienden die ook ESP-ers waren, kenden zijn krachten niet. In de vakanties had hij altijd een bijbaantje in het soort van ondergrondse Esp-er hospitaal waar hij mensen heelde, kalmeerde en vergiftigingen weghaalde. Hij had geen idee waarom hij die krachten had. Nou ja, aan de andere kant wel. Hij had ze van zijn moeder geërfd, die parttime in het hospitaal werkte en parttime in het normale ziekenhuis. Alleen haar krachten waren meer beperkt en ze was maar een level 1 of 2. Er tussen in. Het meisje snoof en hij keek omhoog naar de oren die naar achter stonden. Waren het van die mechanische oren? Ze zagen er wel heel erg echt uit. Keken andere mensen daar dan niet van op?
"Met mij gaat het prima," klonk er en hij glimlachte even vaagjes. Ok. "Hmm.. eerst mij uitlachen en dan mij helpen?" Hij keek even op naar haar, zag de stomverbaasde blik. Zijn blik waren weer op de oren gericht toen ze spitsten. Ehehe. Ze waren grappig en het meisje kreeg er echt zo’n moe-uiterlijk van. Niet dat hij dat perse vond. Het zag er gewoon zo uit.
“Ik zag in dat lachen gemeen was. Sorry daarvan,” legde hij rustig uit. Hij kon ook liegen dat hij om iets anders lachte, maar dan had je weer het probleem dat hij niet goed kon liegen. Door zijn helende krachten, eerlijkheid en stuff noemde zijn moeder hem vaak engeltje. Hij was geen fucking engel. Behalve die keer bij de kerstvoorstelling in groep drie.. Ughe. Maar hij was geen engel. Wat kon hij er aan doen dat hij kon helen? Als hij zelf zijn krachten had mogen kiezen, had hij vuur ofzo genomen. Paste ook meer bij zijn achternaam, Flame. Ehehe. En zijn vader had geen krachten of AIM-veld, maar wist wel van ESP-ers en stuff af, al interesseerde het hem niet echt veel. “Je oren. Ze zijn schattig,” concludeerde hij terwijl zijn ogen er naar staarden, veel emotie zat er ook niet echt in zijn stem. Daarna ging zijn blik naar de stroom mensen achter het meisje. “Je kan misschien een zijweg nemen. De hoofdstraten zijn altijd zo druk om deze tijd. Ik raad je aan om een straat verderop in te slaan en dan je weg te vervolgen,” mompelde hij, geen idee of ze nog wou blijven staan of niet. “Mijn naam is Gillian, als je het wou weten.” Onbelangrijk feitje. Hij moest zelf nog wat spullen halen bij de apotheek en de supermarkt, maar daarna weer naar huis. Zou vast ook niet heel lang duren, zo ver hier vandaan woonde hij ook niet.

Ze had haar handen even in haar zij gezet en bleef de jongen zo aan staren met haar groene ogen. Mensen vonden het altijd apart dat ze blond haar had en zowat van die gif groene ogen had. Ook al zat er zeker wel verschil in lichtgroen en donkergroen, tenminste dat vond zij als ze in de spiegel keek. Ze was al blij genoeg dat ESPers alleen haar oren konden zien en ook alleen haar staart. Anders was het helemaal een ramp, dan moest ze nog gaan uitleggen waarom ze die had en een smoesje gaan bedenken, bijvoorbeeld dat ze mechanisch waren en ze er graag mee rond liep. Dan zouden ze haar zeker uitlachen. Maar als ze ze ooit aan zouden raken dan had ze wel een probleem. Haar oren waren zo gevoelig als hell, maar niet te praten over haar staart. Als je die aan zou raken zou ze zowat niet meer kunnen bewegen en leek ze net een of andere slaaf. Brrr... ze kreeg even een rilling over haar hele lijf. De jongen begon vervolgens met praten en zei dat hij gemeen was geweest, dus daarom was hij gestopt met lachen. Vervolgens verontschuldigde hij zichzelf. "Excuses aanvaard" zei ze met een echte meisjesstem. Inu was het type die nooit boos kon worden, en als ze het probeerde, dan faalde ze, enorm. Ach ja ieder zo zijn ding toch? Echter toen de jongen zei dat hij haar oren schattig vond schoot ze rood aan. Met een schamende glimlach duwde ze haar oortjes wat naar achteren. Ze grinnikte even en haar staart stond zowat stil. "Eu... bedankt" kwam er half stotterend uit. Ja ook nog zo iets, ze was slecht in het opnemen van complimentjes. De jongen begon vervolgens uit te leggen hoe ze het beste hier weg kon komen en ze keek hem met een scheef hoofd aan. Voordat ze echter kon antwoord vertelde hij zijn naam. Hij heette dus Gillian. Ze grinnikte lichtjes "ik kom hier altijd, ik weet de weg wel, alleen ik was wat vergeten, dus ik moest wel terug" zei ze kalm. "Mijn naam is Inu" zei ze er meteen achteraan met een brede glimlach. Haar staart ging een soort van kwispelend heen en weer en haar oren waren weer gespitst. Ja als je de lichaamstaal van een hond kende, dan wist je ook de emoties van Inu. "Eum... ben jij een ESPer??" vroeg ze vervolgens zacht zodat Gillian het wel kon horen, maar de mensen niet, want die zouden zich dan allemaal dingen gaan afvragen.

Hij keek opnieuw weg van haar, haar staart en oren steeds wat minder interessant wordend. Hij leunde met zijn rug tegen de muur aan, had zijn armen over elkaar geslagen. Ze stonden onder de gevel van een of andere mangawinkel. Hij had het vroeger gelezen, alleen dan wel van die jongensdingen. Meisjesmanga was stom en zoetsappig. Gillian’s blik ging weer terug en hij bestudeerde het meisje. Moe-achtig, het type wat in bepaalde wijken van de stad in de problemen zou kunnen komen. Ze zag er niet verkeerd uit, in tegendeel.
"Excuses aanvaard," klonk er en hij rolde met zijn ogen. Alsof hij daar wat om gaf. Niet echt veel of zo. "Eu... bedankt," zei het meisje als antwoord op zijn ‘compliment’, nadat ze schamend had geglimlacht. Nou ja, ze leek het wel als een compliment op te vangen. Het was meer een conclusie. Zijn blik ging al vanzelf weer naar de oortjes. Die een beetje naar achter stond. "Ik kom hier altijd, ik weet de weg wel, alleen ik was wat vergeten, dus ik moest wel terug." Hij knikte even begrijpend. "Mijn naam is Inu." Hij moest moeite doen om niet te gaan lachen, glimlachte even droogjes.
“Inu als in.. hond? Interessant.” Zijn blik ging weer even naar de oortjes. Hij had geen idee of het haar echte naam was. Als dat zo was, dan hielden haar ouders vast heel erg van haar. Kuch kuch. Waarom zou iemand zijn of haar dochter ‘hond’ noemen? Dat was gewoon vreemd.
"Eum... ben jij een ESPer?" Zijn blauwgroene ogen staarden haar aan. Hoe kwam ze daar bij?
“Heeft zeker te maken met je oren? Het valt me op dat de meeste mensen hier er niet van op kijken,” concludeerde hij mompelend. Hij kwam overeind. “En het antwoord op je vraag is een ja.” Hij glimlachte even droogjes. Interessant. Oren die alleen ESP-ers konden zien. Alleen mensen met een AIM-veld dus. “Ik ga er van uit dat jij er ook in een bent?” vroeg hij vervolgens, een wenkbrauw er bij optrekkend. Ze was interessant, maar aan de andere kant ook weer een beetje té moe-achtig. Kom op, oortjes en een staart en een lieflijk uiterlijk? Het zou hem niet verbazen als ze.. jeweetwel.

Gillian ging ongeïnteresseerd tegen de muur aanstaan met zijn armen over elkaar heen geslagen. Typisch zo'n geval van hmm... hoe kon ze dat aardig zeggen? Ach laat ook maar Inu kon alles behalve gemeen, boos enz. doen. En als ze het wel probeerde zag het er stom uit, vond zij dan, maar andere vonden dat waarschijnlijk ook. Inu's blik ging langs de jongen naar de manga winkel, ze merkte de winkel nu pas op. Misschien moest ze daar is meer naar binnen gaan. Ze las wel manga, maar dan gewoon via internet, was makkelijker of zo iets. Gillian leek niet zo echt prettig te reageren toen ze gezegd had dat ze zijn excuses aanvaard had. Ach Inu deed zowat altijd vrolijk of je moest écht iets vreselijks bij haar gedaan hebben, maar als je altijd maar boos zou gaan doen, of chagrijnig dan mocht al helemaal niemand je. De jongen reageerde verder niet op haar woorden, al had ie wel moeite zijn lach in te houden toen ze haar naam zei. Haar oren stonden recht vooruit, zodat ze elk geluid op kon pikken en haar staart hing slap naar beneden. Hij vroeg Inu als in hond, ja het was het Japanse woord voor hond. Eigenlijk had ze er nooit echt over na gedacht. Ach ze was nu toch nooit meer bij haar ouders. Het enige wat ze kreeg van haar pa was geld iedere maand, en van haar ma?? die zal wel ergens zijn. Niet dat ze rijk was, ze had zelf nog een baantje. "Eu... nou ja, heb er zelf niet veel over nagedacht, zie mijn ouders nooit..." zei ze met een glimlach. Ze hadden haar gedumpt als een straathond, hoezo ironisch, maar ze zorgde nog wel voor haar omdat ze geld kreeg of zo iets. Het zal haar allemaal een worst wezen. Ze luisterde vervolgens naar Gillian toen zij hem had gevraagd of hij een ESPer was. De jongen begon zijn verhaal en Inu knikte gelijk. Voordat ze echter er op in kon gaan zei hij nog als bevestiging ja. Inu glimlachte "Ja, klopt, alleen ESPers kunnen mijn oren en staart zien, anders keken nu alle mensen me raar aan, zou niet echt prettig zijn" zei ze kalm. Ze keek even van links naar rechts of geen een of andere weirdo stond mee te luisteren. Er waren veel gekke mensen tegenwoordig op straat. Als volgt kwam er de vraag of zij er ook een was. Ze knikte hevig "anders had ik dit niet" en ze bewoog een keer haar staart en haar oren. "De meeste ESPers denken in het begin dat ze nep zijn" zei ze vervolgens er nog droog achteraan. Ze wist niet wat er in Gillian's hoofd rond ging. Ze zag er dan misschien wel schattig, lief en weet ik veel wat uit, maar ze kon echt wel van zichzelf afbijten.

Hij lette niet veel op haar. Hij lette niet op haar onzinnige gepraat over dingen die hem toch niet interesseerden. Zijn gedachtes waren ergens heel anders. Over het feit dat het verlangen om gewoon weer een keertje voetbal te spelen terug was gekomen. Over het feit dat hij niet heel erg sociaal met zijn vrienden kon doen aangezien die toch heel vaak voetbal speelden en hij steeds aan de kant doen. Maar hij kon er niks aan doen, zijn been was iets wat onbegonnen werk was om te genezen. Gillian wist ook niet precies waar het pijn deed en dat maakte het alleen maar moeilijker.
"Eu... nou ja, heb er zelf niet veel over nagedacht, zie mijn ouders nooit..." Vroeg hij naar haar ouders? Nee. In plaats van haar af te snauwen, wat haar alleen maar bang maakte en toch geen zin had, bleef hij even stil.
"Wat rot voor je," klonk er half medelevend en half afwezig. Zijn ogen staarden door haar heen, naar een punt die hij zelf niet eens precies wist. Iets niet precies weten was net als het uitrekenen van een moeilijke berekening zonder dat je wist hoe je moest beginnen.
"Ja, klopt, alleen ESPers kunnen mijn oren en staart zien, anders keken nu alle mensen me raar aan, zou niet echt prettig zijn." Hij knikte zachtjes en kwam wat meer bij de werkelijkheid. Hij moest het gewoon laten wat het was. Misschien kon hij over een jaartje weer voetbal spelen en hij keek er naar uit. Maar nu moest hij niet zo zitten sobben. Dat was onnodig. "Anders had ik dit niet. De meeste ESPers denken in het begin dat ze nep zijn." Hij rolde met zijn ogen.
"Logisch, je ziet niet elke dag een meisje met oren en een staart." Behalve cosplayende mensen en speelgoed en in animes en manga's en shit. Zijn blik ging naar zijn horloge, daarna weer naar het meisje en hij glimlachte lichtjes. "Het spijt me, ik moet gaan, anders dan kom ik te laat. Ik zie je nog wel eens." En toen was hij weg, verdwenen in de mensenmassa.

[Topic uit.]