Thought I'd died and gone to heaven "

Met een kalme beweging stapte de blondharige jongen uit de passagiersstoel van de rode sportwagen. Uit de chauffeurskant kwam een meisje, net wat ouder dan hij. Negentien. Zij mocht al rijden. Hij volgend jaar pas, want hier mocht je al op je zestiende rijden. Hij reed al wel eens, maar goed. Dat was stiekem. Prr. Geheim houden, dus.
‘Ik ga even langs Michelle,’ sprak haar zus en Shou knikte. “Succes,” sprak hij, waarna hij rustig richting de andere kant liep. Hij liep altijd eerst een paar rondjes, voor hij naar het graf ging die ze elke maand een keer bezochten. Het graf van zijn moeder, degene die hij nauwelijks kende. Zijn zus begon dan altijd over haar te spreken en dan kreeg hij het idee alsof hij haar kende. Meestal gebruikte hij deze tijd om even rustig na te denken, zo ook vandaag. Het feit dat er steeds meer mensen kwamen, liet hem tot rust komen. Toen er enkel Espers hier waren, kreeg hij vaak hoofdpijn van de vele AIM-velden om zich heen. Het bijzijn van de mensen verminderde dit, waardoor hij al veel minder aan de pijnstillers zat. Ach ja, je leerde ermee leven, maar alsnog was hij hier wel blij mee. Vandaar dat hij de komst van de mensen ook alles behalve erg vond. Hij had geen last van ze.

Plots ging zijn telefoon. Een nummer van Bryan Adams, Thought I'd died and gone to Heaven, vloog hard op en hij graaide het ding uit zijn zak, om de oproep vervolgens te weigeren. Hij keek geschrokken naar een meisje die redelijk dichtbij was. “Het spijt me!” riep hij uit en hij keek even naar de telefoon. Zijn vader had hem gebeld. Shou zuchtte even. Waarom nu weer? Hij zette het ding op stil en stopte het terug in zijn zak. “Nogmaals mijn excuses voor het verstoren van je rust,” verontschuldigde hij zich toen. Weglopen voor ze iets zei was onbeleefd. Misschien ging ze hem wel preken. Hmnpf.

Aradia zette voorzichtig nog een oranje streep op de hoorn. Ze was een cosplayer en was bezig met een van haar hoorns, omdat de ander kapot was gegaan. Dankzij iemand op een con die nogal ruw was geweest met haar cosplay. Maar goed, je kon niet boos blijven. Bovendien was dat kind ook maar twaalf - zei ze alsof ze heel volwassen was - en enthousiasme had haar wat overgenomen. Gebeurde wel vaker met jonge kinderen. En daarom waren die meestal niet op cons, dacht ze. Haar rode ogen focuste zich op de hoorn om te kijken of ze wat gemist had, maar dat was niet het geval. Ze zette het op de plastic placemat zodat het kon drogen, waarna ze naar de kapstok liep. Ze kon net zo goed even naar de begraafplaats, een van haar lievelingsplekken. Ze was gefascineerd door de dood en door begrafenissen, wat misschien wel raar was. Ach, ze was ook alles behalve normaal.

En zo, stond ze voor haar eigen graf. Een raar idee, eigenlijk. En zij was het niet eens echt meer. Ooit wel, maar nu niet meer. Haar kracht zorgde ervoor dat ze zich nog enkele dingen kon herinneren van haar vorige leven. Tenminste, ze dacht dat het haar kracht was? Of ze was gewoon helemaal gek in haar hoofd - maar daar dacht ze niet aan. Zoiets sprong nou ook niet meteen in je hoofd als je dacht een logische verklaring te hebben. Al betwijfelde haar huidige ouders of die wel klopte. Nou, goed dan. Ze was niet het type dat in toeval geloofde, en die sterfdatum was toevallig wel dezelfde als haar geboortedatum. Na enkele minuten daar te hebben gestaan, draaide ze zich om om weg te lopen, maar nam een stap of twee terug toen ze bijna tegen iemand aan botste.
"Sorry!" bracht ze uit, tussen zijn excuses door. "Nogmaals mijn excuses voor het verstoren van je rust." Een zachte glimlach verscheen rond haar lippen, aangezien ze er niet geheel van overtuigd was dat het zijn schuld was. "Volgens mij was ik degene die tegen jou aanbotste, dus het spijt mij." verontschuldigde ze zich terwijl haar mondhoeken wat verder omhoog krulde.

Het meisje scheen hem niet eens gehoord te hebben, aangezien ze tegen hem aanbotste en zich verontschuldigde. Als ze hem had opgemerkt, was ze vast niet tegen hem aangelopen. Iets wat behoorlijk indrukwekkend was, overigens. Dit aangezien zijn telefoon flink wat herrie had gemaakt en hij zich vervolgens had verontschuldigd. Ach, sommige mensen leefden nou eenmaal wat meer in hun eigen wereldje..
Het meisje begon te spreken dat zij degene was die tegen hem aan was gelopen en verontschuldigde zich, waarna Shou even zuchtte en besloot het hierbij te laten, gewoon voor zijn eigen gemak en eigenwaarde, die hij misschien toch nog wel een heel klein beetje had.
Plots vielen hem de roden ogen op. Apart. Hij glimlachte lichtjes. “Geen excuses nodig, ..” Hij fronste. Ja, dit was veel makkelijker gegaan als hij haar naam wist. Even zuchtte hij, waarna hij haar met een lichte glimlach aan keek. “Bezoek je iemand hier?” vroeg hij. Dit zou niet de eerste keer zijn dat hij iemand tegenkwam die zomaar op het graf rondhing, namelijk. Hij vond het wel fijn om er even na te denken, maar als hij niet naar zijn moeder ging, zou hij hier nooit vrijwillig komen. Het liefste zat hij dan bij de watervallen, aangezien het vallende water voor hem kalmerend werkte.
“Shou is de naam, overigens,” sprak hij toen, meer uit beleefdheid dan uit iets anders. Hij wilde zelf altijd de namen van mensen weten, anders kwam je elkaar later tegen en dan ging het zo van.. ‘Hé, kijk, dat is dinges!’ En dan werden er reclames over je gemaakt waarin ze je vertelden geen dinges te worden. Hij wilde geen dinges worden, dus ja.

"Geen excuses nodig, ..." Na enkele seconden aangekeken te zijn stamelde ze een 'oh', alsof ze pas net begreep wat de bedoeling was. Want dat was ook zo. Shot. Dead. "Aradia." stelde ze zich vervolgens voor. Ja. Want dat moest op de puntjes. Want nu snap ik dat. Yes good.
"Bezoek je iemand hier?" Ja, grappig verhaal. Hoe legde je zoiets eigenlijk uit? Niet dus. Leugentjes verzinnen. Yes good. Het viel in principe niet eens uit te leggen. Dus daarom moest ze maar wat verzinnen. Maar het zou raar zijn om het haar zus of moeder te noemen. Al was ze in feite wel ouder dan haar. Oma? Nee, nee, beter van niet. Een goeie vriendin van haar moeder? Dat kon nog wel, aangezien ze op zeventienjarige leeftijd dood was gegaan. Kort leven, ja. Ach, allemaal een beetje onorthodox, maar je kon er niet echt vragen over stellen waar ze geen antwoord op had. Hopelijk. Ze verzon wel wat. Ooit.
"Ja," ze wees naar de grafsteen net achter haar, "een goeie vriendin van mijn moeder. Min of meer een tante van me." Als ze de waarheid vertelde, zou ze voor gek verklaard worden. Al gebeurde dat meestal wel als je wat langer met haar praatte. "Maar ik vind het ook gewoon een fijne plek. Hier." Ja, zeg het er nog even bij. Dat is helemaal niet raar.
"Shou is de naam, overigens." stelde hij zich toen ook voor. Ja, de volgorde is nu een beetje raar. Maar ik heb geen zin om mijn hele post aan te passen omdat ik niet eerst jouw hele post doorlas. Ik ben een sukkel. Laat me. Laat me in mijn waarde. Gecayla'd. "Aangenaam, Shou." zei ze en boog wat onderuit terwijl ze de randen van haar rok vast hield. Like a lady. En weer omhoog. Ze grinnikte zachtjes en streek een van haar donkere lokken achter haar oor.

Aradia was de naam waarmee ze zich voorstelde. Een originele, mooie naam. Overigens was zij zelf ook niet lelijk. Apart, anders dan die blonde huppels met hun implantaten en die een abbonement hadden lopen op de plastische chirurg. Hij had iets tegen enorme tieten. Daar knapte hij echt op af. Hij snapte niet dat ze niet omvielen ermee. Net als enorm dunne mensen. Dat was ook iets wat ‘ie maar vreemd vond. Al mocht hij weinig zeggen, natuurlijk. Maar, fysiek was hij redelijk normaal. Niet te groot, niet te klein. Qua.. Alles. Of zo. Ja. Ik houd het wel weer beschaafd en zal niet te ver ingaan op hoe groot hij was, want dat was informatie die alleen degene waarmee hij geslachtsgemeenschap had kreeg. En misschien zelfs die niet. Tenzij die het ging meten, of zo. Dan wel. Al was de kans klein dat Shou toestond dat iemand zijn partyknakker ging opmeten. Ja. Postvulling.
Het meisje zei een goede vriendin van haar moeder op te zoeken en Shou knikte. “Gecondoleerd,” sprak hij. Het kon zijn dat ze deze al heel lang geleden verloren was, maar goed. Het was altijd wel zo beleefd om zoiets te zeggen. Stel je voor zeg. Was net zo iemand overleden, meld je het iemand en dan gaat ‘ie verder praten over partyknakkers en regenboog eenhoorns. Ja, dat ja. Dus hij hield het maar bij gecondoleerd, al had hij nu wel zin in een partyknakker. Hihi.
Het meisje zei dit gewoon een fijne plek te vinden en Shou fronste. “Ieder zo zijn ding..” mompelde hij droogjes. “Ik kom hier alleen voor mijn moeder. Er zijn plekken waar het even rustig is, maar waar de sfeer me meer bevalt,” glimlachte hij toen en hij fronste even. Haar krachten waren niet helemaal duidelijk voor hem, maar ze was zeker een Esper. Interessant.

"Gecondoleerd." reageerde Shou. Ach, hoe kon je verdrietig zijn om je eigen dood? Niet dat de blondharige jongen dat wist. Hoopte ze. Aradia had er al lang vrede mee, al was het wel raar om soms herinneringen te zien in je dromen over vroeger. Of als je iemand zag over straat die je herkende als je moeder, maar die kende jou niet. Want hoewel ze dezelfde persoon was, was haar gezicht heel anders. Bovendien had ze toen kort blond haar in een fohawk. En blauwe ogen, die soms groen leken. En grotere tieten. Net geen cup D. En nu was ze een 85B. En daar had ze vrede mee. Tenzij ze iemand wou cosplayen met grote tieten. Stel dat ze Mikuru wou cosplayen. Noes. Niet dat ze dat wou doen. "Ach, das alweer zo lang geleden.. Die wonden zijn al geheeld." legde ze uit, zo goed als ze kon.
"Ieder zo zijn ding.." Daar was het al. Maar goed, ze lette er niet echt op. Haar obsessie voor de dood, kannibalisme, ontvoerigen en het paranormale viel nu even buiten dingen die ik in mijn post wil zetten. Hoewel ze er nu toch staan. Godverdekut. Godverdepartyknakker. Man dat klinkt toch niet? Zeg je dat dan ook in real life? Sukkel. "Ik kom hier alleen voor mijn moeder. Er zijn plekken waar het even rustig is, maar waar de sfeer me meer bevalt." vertelde Shou. Aradia glimlachte zachtjes. "Vind je? Ik vind de sfeer hier juist wel fijn. Het heeft iets, wat ik nog nergens anders heb gevonden. Maar de dood en het leven na de dood zijn iets dat mij altijd al bezig hebben gehouden, dus misschien dat het daaraan ligt.." You don't say?

Het meisje zei dat het al lang geleden was, dus dat de wonden al geheeld waren. Shou glimlachte lichtjes. Maar, wonden lieten littekens achter, toch? Hij snoof zacht, maar besloot er geen opmerking over te maken. De wonden van zijn moeder waren bij hem enorm klein, maar die van zijn zus leken nooit dicht te groeien. Maar goed. Die had altijd alleen haar moeder gehad, en toen kwam Shou, en toen ging haar moeder weg. Arm kind toch.
Het meisje begon te spreken over dat ze de sfeer hier juist prettig vond, aangezien de dood en het leven na de dood haar altijd al bezig gehouden hadden. Zijn blauwe ogen stonden op haar gericht, terwijl hij licht fronste. “Ik denk daar liever niet te veel over na,” glimlachte hij lichtjes. Hij fronste echter al snel weer, waarna hij op zijn lip beet. Hij wilde haar hand beethouden. Eventjes maar. Het klonk heel vreemd, maar hij wilde gewoon weten wat voor krachten ze had. Het kwam zonder aanraking nu allemaal zo vaag over, omdat het niet iets was wat hij eerder tegengekomen was. En wat Espers betreft, was hij nou eenmaal snel gefascineerd en geïnteresseerd.
“Ik heb hetzelfde, alleen dan met Espers,” zei hij kalm. “Je kracht is.. Apart. Ik kan het niet ontcijferen, enkel een kleine waas die ik binnenkrijg vertelt me iets, maar ik weet niet precies wat,” mompelde hij nogal vaag. “Ik kan Abilities aanvoelen, door een aanraking weet ik precies wat je kan, in welk level je ingedeeld zou worden en wat de sterke en zwakke kanten van je kracht zijn,” sprak hij rustig, waarna hij lichtjes fronste.
Hij schudde zijn hoofd zachtjes en keek haar met een glimlach aan. “Eh.. Nevermind. Sorry,” sprak hij toen glimlachend.

"Ik denk daar liever niet te veel over na." Ze haalde enkel haar schouders op. Ieder zijn ding. En dat van haar was ook een beetje apart, moest ze toegeven. Maar dat betekende niet dat ze er minder mee bezig was. Maar ze leerde al snel wat Shou bezig hield.
"Ik heb hetzelfde, alleen dan met Espers." Aha, hij was dus een ESPer? Als ze dat had geweten, had ze waarschijnlijk gewoon verteld wat er precies was. "Je kracht is.. Apart. Ik kan het niet ontcijferen, enkel een kleine waas die ik binnenkrijg vertelt me iets, maar ik weet niet precies wat." mompelde de jongen door en ze begreep het nog wel. Haar kracht was inderdaad iets wat niet zo vaak voorkwam, als ze het goed had. Tenminste, ze had nog nooit een ESPer ontmoet met een soortgelijke kracht. "Ik kan Abilities aanvoelen, door een aanraking weet ik precies wat je kan, in welk level je ingedeeld zou worden en wat de sterke en zwakke kanten van je kracht zijn." Dus als hij iemand aanraakte, kreeg hij duidelijk door wat hun krachten waren? Best wel cool, al zei ze het zelf. De blonde jongen keek haar met een glimlach aan voor hij weer sprak. "Eh.. Nevermind. Sorry."
Ze hief haar hand en rekte haar vingers uit elkaar, terwijl ze haar arm een beetje strekte naar hem toe. Haar rode ogen focuste zich op hem terwijl haar mondhoeken omhoog krulde in een bemoedigende glimlach, dat het goed was als hij wou kijken wat haar kracht was door haar hand aan te raken, of iets in die trend. Ze wist haar kracht immers toch niet goed uit te leggen, bovendien wist ze niet eens of ie waar was of niet. Dus dit zou ook nog eens een antwoord zijn.

Na zijn woorden stak het meisje haar hand uit met gespreide vingers, terwijl ze lichtelijk glimlachte. Hij fronste in eerste instantie even, waarna hij haar hand tussen zijn beide handen hield. Zachtjes, maar toch zo dat hun huiden elkaar goed raakten. Hij sloot zijn ogen terwijl hij zo stond, om alle informatie zo snel mogelijk tot zich door te laten dringen. Hij had namelijk niet één ding waar hij zich nu op moest concentreren. Om enkel een level te weten - zoals hij vaak deed omdat Espers hun level wilden weten - had hij maar een korte aanraking nodig op deze manier, maar dit was.. Interessanter en ingewikkelder, dus duurde het iets langer.
Toch liet hij na enkele tellen los, haar aankijkend met een lichte frons. “Het lijkt me vreemd om te weten wat je voorouders hebben uitgespookt,” sprak hij droogjes. Hij verafschuwde het niet, hij vond het interessant. Een fascinerende kracht. “Je kracht is sterk. Het level is.. Moeilijk te beslissen, aangezien alles goed gaat en het lastig te trainen is,” sprak hij zacht, alsof hij verplicht was alles op te sommen. “Zwakheden noch sterktes zijn ook moeilijk te bepalen, aangezien het geen aanvallende kracht is. Interessant,” mompelde hij droogjes, waarna hij even lichtjes glimlachte. Haar kracht zou ingedeeld worden in de Level 0 groep. Niet zoals die van de krachtelozen, maar zoals die van velen die niet sterker konden worden, al wist hij het niet heel zeker. Het kon ook zijn dat haar kracht nog wel zou kunnen vorderen. Zijn kracht was zelf ook nog niet op zijn hoogtepunt, anders had hij het wel geweten. Ughe.
“Het spijt me. Soms.. Laat ik me iets meeslepen,” zei hij met een grijnsje. Het was het werk van zijn moeder geweest en hij wilde het voortzetten, bovendien had zijn kracht hem alleen maar meer interesse gegeven in de Espers om zich heen. “Overigens, het is wel zo eerlijk als ik het ook zeg, kan ik door dingen heen kijken en vuur sturen,” sprak hij kalm. Alhoewel, vuur sturen.. Vuur een doelwit laten achtervolgen. Maar goed.
Zijn telefoon begon te trillen en hij haalde het ding uit zijn zak, waarna hij de uitknop indrukte en het ding uitschakelde. Hij stopte het ding weer in zijn zak en zuchtte. Hij had geen zin om met zijn vader te praten. Hurrdurr.

"Het lijkt me vreemd om te weten wat je voorouders hebben uitgespookt." zei Shou, nadat hij haar hand losjes beet had gehad, die nu alweer langs haar lichaam hing. Een beetje vreemd, maar ze was vreemd gewend. Vreemder dan dit nog. "Je kracht is sterk. Het level is... moeilijk te beslissen, aangezien alles goed gaat en het lastig te trainen is." Ze luisterde aandachtig, net alsof Shou een waarzegger was. Wou ik toch bijna waarzegster typen. Ook goed. "Zwakhedes noch sterktes zijn moeilijk te zeggen, aangezien het geen aanvallende kracht is. Interessant." Aradia glimlachte warmpjes om Shou's passie, alsof hij in een roes was of zo. Dat had ze zelf heel serieus als ze werkte aan een cosplay of aan het vertellen was over een onderwerp dat haar heel erg boeide. "Sorry, ik laat me soms een beetje meeslepen." zei de blondine (hehehe) met een grijns. Ze lachte even kort en streek weer een golvende bruine lok achter haar oor omdat die daar weer weg was gegleden.
"Geeft niet. Ik herinner me ook maar kleine stukjes uit mijn vorige leven, zoals wie mijn familie was en wat ik graag deed en hoe we de feestdagen doorbrachten." legde ze uit. "Het lijkt me wel cool als ik me meer zou kunnen herinneren, en misschien dat dat nog komt." Ze herinnerde zich het meeste uit dromen. Jup. Hij begon te vertellen over zijn krachten. Ahaa.
"Vuurstuurder Shou. Yes good." Kom op. Je vroeg om een Avatar grapje. "Dus je kan door muren heen zien? Of mensen? Of werkt het anders?" Als je door alles heen zag, was alles dan niet doorzichtig? Of bepaalde je zelf waar je doorheen zag? Hm.

Het meisje legde uit niet alles te weten van het leven hiervoor, maar zich maar enkele dingen te herinneren. Hij glimlachte lichtjes. Ah, interessant. Misschien dat dat een verbeterpunt was, iets waar ze in de loop van de generaties overheen zou komen. Het trainen was onmogelijk, tenzij ze gewoon steeds zelfmoord zou plegen als baby zodat het vaak zou gebeuren en het getraind zou worden. Of misschien op een andere manier. Wist hij veel. Zou wel raar zijn. Wordt je kind geboren, pleegt het zelfmoord. Interessant. Emobaby.
Het meisje zei dat het haar cool leek als ze zich meer zou kunnen herinneren en Shou fronste. “Al kan het ook negatief zijn als je je alles herinnert,” fronste hij. Een mens kon niet alles aan, waardoor ze uiteindelijk stierven en van al hun pijn af waren. Maar als je het duizenden jaren moest aanzien, steeds opnieuw je alles herinnerde.. Maakte dat je niet gewoon ongelukkig? Ughe. Nou ja.. Je zou er wel veel van leren, veel bereiken.. Hmnpf.
‘Vuurstuurder Shou. Yes good.’ Hij grinnikte even zacht om die woorden en keek haar weer glimlachend aan, terwijl ze hem wat vragen stelde. “Vergelijk het met.. X-Ray visie, voor nu. Wel iets krachtiger dan dat, maar ik kan dus niet door alles heen kijken. En op dit soort momenten zie ik alles normaal, maar als iemand bijvoorbeeld in zijn zak zit te graaien en er onguur uit ziet, is het niet moeilijk om erachter te komen wat hij heeft,” sprak hij kalm. Daarom kon hij ‘s nachts gewoon over straat. Als er iemand aan kwam met een wapen, was hij er snel genoeg bij en kon hij zijn krachten gebruiken. Erg handig dus, af en toe.
“Maar goed. Zit je op de middelbare school van hier?” vroeg hij. Er waren genoeg kinderen met thuisscholing en hij had haar nog niet gezien, dus het was best mogelijk. Zelf zou hij dit jaar over moeten doen, wat inhield dat hij en Kathy waarschijnlijk de oudsten van de klas van volgend jaar zouden worden. Ach ja.

"Al kan het ook negatief zijn als je je alles herinnert." Ze haalde haar schouders met een brede glimlach op. Nee, ze was er niet echt van overtuigd. Het leek haar juist fascinerend. En het was moeilijk om voor te stellen dat iemand anders er niet net zou enthousiast over was, al was dat eigenlijk wel te begrijpen. Niet iedereen was zo dol op de dood als zij.
"Vergelijk het met.. X-Ray visie, voor nu. Wel iets krachtiger dan dat, maar ik kan dus niet door alles heen kijken. En op dit soort momenten zie ik alles normaal, maar als iemand bijvoorbeeld in zijn zak zit te graaien en er onguur uit ziet, is het niet moeilijk om erachter te komen wat hij heeft." Dus hij bepaalde zelf wat hij zag en wat niet. Ja, dan was het inderdaad een stuk handiger. Stel je voor dat alles gewoon doorzichtig was. Lmfao. Dat zou nog eens wat zijn. "Aha, ik begrijp het. Nice!" Urp.
"Maar goed. Zit je op de middelbare school van hier?" Ze schudde haar hoofd heen en weer. Nee, ze deed aan digitale school. Haar ouders waren gescheiden en haar moeder werkte veel, dus in feite woonde ze alleen. Raar eigenlijk. Maar ze hoefde niks zelf te betalen en soms was de schoonmaker er. Dus echt alleen was ze niet. En ze had nog haar ratten, haar muizen en haar twee honden. Lekker druk zo, maar ze vermaakte zich wel. "Nee.. Digitaal onderwijs. Mijn moeder gelooft niet in openbare scholen en vertrouwt privé-leraren niet. Dus zoveel opties waren er niet."